ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΙΡΕΣΕΩΝ

Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ γιά τήν διάσπαση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας καί τήν δημιουργία σχισμάτων. Παρακαλεῖ τούς πιστούς τῆς Κορίνθου, καί μάλιστα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά εἶναι ὅλοι σύμφωνοι μεταξύ τους καί νά μήν ὑπάρχουν ἀνάμεσά τους διαιρέσεις, ἀλλά νά εἶναι ἑνωμένοι μέ μία σκέψη καί μέ ἕνα φρόνημα. Οἱ διαιρετικές δυνάμεις τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς φιλαυτίας ὠθοῦν ἐκ τῶν ἔσω στήν κατάτμηση τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων καί ἡ ἰσχυρή αὐτή δύναμη εἰσχωρεῖ πολλές φορές καί στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Παῦλος διαβλέπει τήν σοβαρότητα τοῦ ὑπαρξιακοῦ αὐτοῦ θέματος καί βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά τό θεραπεύσει καί νά τό ὑπερβεῖ μέ τήν ἐσωτερική ἀναγέννηση τοῦ ἑαυτοῦ του. Αὐτή συντελεῖται μέ τήν ἐν Χριστῷ κοινωνία τῆς ἀγάπης, ἀπό τήν ὁποία ἐκπηγάζει ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπέναντι στό πρόβλημα

Ὁ διχασμός καί ἡ διαίρεση στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλονται πολλές φορές στήν προσωπολατρία, τήν ὁποία καλλιεργοῦν ὁμάδες πιστῶν.

Ὅμως τέτοια περιστατικά φανερώνουν σαρκικό φρόνημα, ἀνωριμότητα πνευματική, ἐγωκεντρικότητα καί οὐσιαστικά ἄγνοια τοῦ μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως ὁ ἄνθρωπος, παρόλη τήν ἐν Χριστῷ ἀναγέννησή του, δέν παύει νά φέρει μέσα του τά σπέρματα τῆς ἁμαρτίας, τά ὁποῖα βλαστάνουν καί μέ τίς μορφές τῆς διαστάσεως καί τῆς διαιρέσεως, καί μάλιστα ὅταν ἀτονεῖ ἡ πνευματική ζωή καί ἐπικρατεῖ ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Γι’ αὐτό οἱ πιστοί καλοῦνται νά φροντίζουν διαρκῶς νά τηροῦν «τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. 4,3).

Ἡ ἑνότητα ὡς ἐσωτερική κατάσταση καί ὡς ἐκκλησιολογικό βίωμα εἶναι τό βασικότερο στοιχεῖο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, διότι δέν βρίσκεται σέ θεωρητικές ἀρχές ἤ ἰδέες, ἀλλά στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ πού ἑνοποιεῖ τούς πιστούς ὡς μέλη τοῦ σώματός Του. Δεδομένου ὅτι στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὁ πιστός ξεπερνᾶ τήν διάσπαση τῆς φύσεώς του καί βρίσκει τήν ὀντολογική του ἑνότητα. Τόπος τῆς καινῆς ὑποστάσεώς του εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί περιοχή φανερώσεως οἱ ἄλλοι.

Οἱ Ἀπόστολοι ἑνώνουν τούς πιστούς

Καθώς εἴδαμε στό ἀνάγνωσμά μας, κάποιοι χριστιανοί τῆς Κορίνθου διαχωρίζονταν σέ ὁμάδες καί φιλονικοῦσαν λέγοντας ὅτι ἄλλος ἀπό αὐτούς ἀνήκει στόν Παῦλο, ἄλλος στόν Ἀπολλώ, ἄλλος στόν Κηφᾶ, ἄλλος στόν Χριστό. Ἡ στάση τους αὐτή γέμιζε, μέ ὀδύνη τήν ψυχή τοῦ Παύλου, ὁ ὁποῖος κοπίασε πολύ γιά τήν θεμελίωση καί τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου.

Φυσικά, ἡ Ἐκκλησία δέν διασπᾶται, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι διασπῶνται ἀπό αὐτήν μέ τίς ἐγωιστικές αὐτόνομες ἐνέργειές τους. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Ἀπολλώς, ὁ Κηφᾶς εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό, μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ καί μεταξύ τους μέ τόν ἄρρηκτο σύνδεσμο τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης. Ἔχουν τήν συνείδηση ὅτι εἶναι συνεργοί Θεοῦ στόν ἀγῶνα γιά τήν διατήρηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας. Καλλιεργοῦν τόν ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας καί γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι «ὁ αὐξάνων» (Α΄ Κορ. 3,7). Ἑπομένως, ἡ εὐθύνη γιά τήν δημιουργία σχισμάτων καί διαιρέσεων ἀνῆκε στίς ἐν λόγῳ ὁμάδες τῶν πιστῶν.

Αὐτοί κινούμενοι ἀπό ἐμπάθεια, φανατισμό, νηπιότητα στήν σκέψη καί ἔλλειψη πνευματικῆς γνώσεως καί καταρτίσεως ἀντιστρατεύονταν, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, τό πνεῦμα τῆς ἀποστολικῆς ἑνότητας, εἰρήνης καί ὁμοφροσύνης. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος θέλοντας νά ἀφυπνίσει τήν χριστιανική τους συνείδηση, ἄν καί ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου, δέν συνδέει τήν Ἐκκλησία μέ τό πρόσωπό του, ἀλλά μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί τούς λέγει: «Διαμοιράσθηκε λοιπόν ὁ Χριστός;

Μήπως εἶναι ὁ Παῦλος πού πέθανε ἐπάνω στόν Σταυρό γιά νά σᾶς σώσει;

Ἤ μήπως βαπτισθήκατε στό ὄνομα τοῦ Παύλου;».

Ὁ Χριστός σωτήρας τῶν ἀνθρώπων

Οἱ πιστοί δέν πρέπει νά λησμονοῦν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ λυτρωτής καί σωτήρας. Οἱ πνευματικοί ποιμένες καί διδάσκαλοι τῆς πίστεως εἶναι ὄργανα καί διάκονοι τοῦ Θεοῦ. Σέ καμία περίπτωση δέν ἐπιτρέπεται νά οἰκειοποιοῦνται τήν πνευματική ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ οὔτε νά ἐνθαρρύνουν τούς ποιμαινομένους νά ἀποδίδουν τήν καρποφορία τοῦ πνευματικοῦ ἔργου στίς ἱκανότητες τῶν ποιμένων τους.

Τά χαρίσματα προέρχονται ἀπό τόν Θεό. Μάλιστα ἡ ἐμπειρία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅσο κι ἄν μεσουρανεῖ κάποιο πνευματικό ἔργο, ὅταν παρεμβάλλονται στοιχεῖα προσωπολατρίας, διαιρέσεως, ἐρίδων κ.ἄ., τότε καταπίπτει παταγωδῶς καί προκαλεῖ μεγάλο σκανδαλισμό.

Τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἔργο ἑνότητος. Ἑνοποίησε στό πρόσωπό Του τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό, τούς ἀγγέλους μέ τούς ἀνθρώπους, τό κτιστό μέ τό ἄκτιστο. Μέ τό βάπτισμα καί τήν θεία Εὐχαριστία μᾶς συνάγει ὅλους στό σῶμα Του. Εἴθε αὐτές οἱ θεολογικές ἀλήθειες νά μᾶς συνέχουν πάντοτε καί νά στηρίζουν τούς ἀγῶνες γιά τήν «ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ