ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Κυριακή τῆς Τυρινῆς σήμερα καί στό συναξαριστή τῆς ἡμέρας διαβάζουμε: “Ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπό τοῦ Παραδείσου τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ”.

Ὁ Ἀδάμ, ὁ προπάτοράς μας, καί μαζί του ὅλο το ἀνθρώπινο γένος, ἐξορίζονται ἀπό τόν Παράδεισο.

Ὁ κατ' εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος καί προορισμένος νά γίνει ὅμοιος μέ τό Θεό, κείτεται στή γῆ πτῶμα ἐξαίσιον, δυσείμων τή μορφή, σκωλήκων βρῶμα.

Ὁ βασιλιάς γίνεται δοῦλος.

Ὁ πλούσιος πένης.

Ὁ συνομιλητής Θεοῦ καί ἀγγέλων, μετά δαιμόνων συνδιαιτώμενος.

Ὁ ἐραστής τοῦ θείου κάλλους καί τῆς θείας ὡραιότητας θεατής, ποικίλοις πάθεσι ἐνηδούμενος καί πρός τήν γῆ ὁρῶν “μή δυνάμενος ἀνανεῦσαι εἰς τό παντελές”.

Ὁ ὡραῖος παρά πάσαν τήν κτίσιν, πληγαῖς ληστῶν, ἡμιθανής τυγχάνει.

Ὅμως ἀδελφοί μου ὁ Κύριος καί Θεός μας δέν μποροῦσε νά ἀντέξει αὐτό τό κατάντημα τοῦ πλάσματός Του. Καί λαβῶν σάρκα κατῆλθε στή γῆ καί πλησίασε τόν πληγωμένο ἄνθρωπο. Ἔλαβε στούς ὤμους Του τήν πεσμένη ἀνθρωπότητα καί, ἀφοῦ τήν καθάρισε καί τήν θεράπευσε, τήν ἀνέβασε στόν οὐρανό, στό ὕψος ἀπό τό ὁποῖο ἔπεσε.

Καί γιά τήν ἀνάβαση αὐτή χρησιμοποίησε ὡς σκάλα τόν Τίμιο Σταυρό πάνω στόν ὁποῖο ἐξέτεινε τά ἅγια μέλη Του. Ὡς πύλη τόν τάφο, στόν ὁποῖο εἰσῆλθε νεκρός καί ἐξῆλθε νικητής, πατήσας θανάτῳ τόν θάνατον.

Θαυμάσια καί ὑπέρ λόγο καί ἔννοια τά γεγονότα αὐτά. Θεοπρεπῆ καί ἀκατάληπτα, σιγή προσκυνούμενα. Ὅμως καί μεθεκτά γιά τόν ἄνθρωπο. Γιατί ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος θέλει νά ζήσει ἀληθινά, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος θέλει νά τοῦ φορέσει ὁ οὐράνιος Πατέρας δαχτυλίδι στό χέρι καί βασιλική ἁλουργίδα καί νά μπορέσει ἔτσι νά μπεῖ στό δεῖπνο, ὅπου προσφέρεται ὁ μόσχος ὁ σιτευτός, θά πρέπει νά ζήσει αὐτά τά γεγονότα στόν ἑαυτό του. Νά ἐπαναλάβει τήν πορεία τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, καί νά ἐπιτύχει ἐκεῖ ὅπου ὁ πρῶτος Ἀδάμ ἀπέτυχε.

Ἔτσι πρέπει νά θάψει τόν παλαιό ἄνθρωπο πρῶτα στά ἁγιασμένα νερά τῆς κολυμβήθρας μέ τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος καί στή διάρκεια τῆς ζωῆς του νά καταποντίσει σέ ὠκεανούς δακρύων κάθε ρύπο πού ἀναπόφευκτα θά ἐπικαθίσει ἐπάνω του μέ τό ἄλλο μυστήριο, τῆς Μετανοίας. Θά πρέπει ἐπίσης νά πορευθεῖ στόν προσωπικό, τόν ἰδιαίτερο γιά τόν καθένα μᾶς Γολγοθά, αἵρων τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθώντας πιστά τόν Κύριό του. Τέλος, ἀφοῦ νεκρώσει τήν σάρκα του, θά ἀξιωθεῖ νά δεῖ τό λαμπροφόρο φῶς τῆς Ἀναστάσεως τό ὁποῖο καταυγάζει κάθε ἄνθρωπο. Καί ὄχι μόνο νά δεῖ, ἀλλά καί νά τό οἰκειωθεῖ, γινόμενος “τέκνον φωτομορφον” τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ μυστικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Δώσαμε κιόλας, ἀδελφοί μου, τό νόημα καί τό σκοπό τῆς Μ.

Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπό αὔριο. Διότι ἡ Μ. Τεσσαρακοστή

δέν εἶναι παρά ἡ ἀνάμνηση τῆς πικρίας τοῦ Ἀδάμ μετά τήν ἐξορία του

ἀπό τόν Παράδεισο. Δέν εἶναι παρά ἡ ἔξοδος τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἀπό

τή χώρα τῆς ἐξορίας, τήν Αἴγυπτο τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας, τῆς

δουλείας στό νοητό Φαραώ, τό διάβολο, καί ἡ πορεία μέσα στήν

ἀπαράκλητη ἔρημο γιά 40 χρόνια, ὥστε νά κριθεῖ ἄξιος της Ἱερουσαλήμ,

τῆς χώρας ὅπου ρέει τό μέλι καί τό γάλα τῶν θείων ἐντολῶν καί

ὑποσχέσεων, ἡ “χαρά τῶν πρωτοτόκων”. Δέν εἶναι παρά ἡ

συνειδητοποίηση καί ἡ βίωση τῆς πνευματικῆς πείνας καί δίψας, τῆς

θλίψης καί τῆς ἀγωνίας τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται μακράν του

Θεοῦ.

Ἀλλά ἀδελφοί μου, δοξασμένος ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος δέν ἐγκαταλείπει

ποτέ τό πλάσμα τῶν χειρῶν Του. Διότι στό μεγάλο αὐτό ταξίδι, ταξίδι

ἐπιστροφῆς στόν Οἶκο τοῦ Πατέρα, δέν μᾶς ἀφήνει μόνους. Ἀλλά μᾶς

ἀκολουθεῖ σέ κάθε βῆμα καί μᾶς δίνει πλῆθος ἐφοδίων ὥστε νά μήν

ἀποκάμουμε οὔτε νά ἀποπροσανατολιστοῦμε καί χαθοῦμε. Καί ὄχι μόνο.

Ἀλλά καί νά εἴμαστε σίγουροι πώς, ὅταν φτάσουμε στό τέλος τοῦ

ταξιδιοῦ, θά ἀναγνωρίσουμε τόν πατέρα πού ἔρχεται τρέχοντας πρός ἐμᾶς

γιά νά μᾶς ἐναγκαλισθεῖ, νά ταπεινωθοῦμε μπροστά του, γιά νά

μπορέσουμε ἔτσι νά γίνουμε δοχεῖο χωρητικό τῆς ἀγάπης Του. Ἄξιοι τοῦ

Δείπνου πού παραθέτει.

Στήν ἐπιστροφή μᾶς λοιπόν αὐτή, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή

μᾶς τονίζει, ὅτι τό πρῶτο πνευματικό ἐφόδιό μας εἶναι ἡ

συγχωρητικότητα. “Εάν γάρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα

αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμίν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος”. Ἡ συγχώρηση τῶν

ἄλλων, ὅσων μᾶς ἀδίκησαν ἤ ἁπλῶς μᾶς λύπησαν. Ἀλλά γιά νά συμβεῖ

αὐτό προϋπόθεση εἶναι νά ἀποκτήσουμε ταπεινό φρόνημα καί ἀγάπη. Νά

διώξουμε ἀπό μέσα μας τήν ὑπερηφάνεια, τήν κενοδοξία, τήν

ἀνθρωπαρέσκεια, τόν αὐτοδικαιωτισμό.

Αὐτός ὁ ἀγώνας ἐμπεριέχει καί τή δεύτερη ἐντολή τοῦ Χριστοῦ,

ὅπως τήν ἀκούσαμε σήμερα, “μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί”. Δηλαδή

ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ νά τό κάνουμε μόνο

γιά τή δική Του ἀγάπη καί ὄχι γιά νά γίνουμε ἀρεστοί καί θαυμαστοί

στούς ἀνθρώπους.

Πολύτιμος βοηθός στόν ἀγώνα αὐτό εἶναι ἡ νηστεία. Τί εἶναι ἡ

νηστεία; “ἀληθής νηστεία ἐστίν ἥ των κακῶν ἀλλοτρίωσις. Ἐγκράτεια

γλώσσης. Θυμοῦ ἀποχή. Ἐπιθυμιῶν χωρισμός. Καταλαλιᾶς, ψεύδους καί

ἐπιορκίας. Ἡ τούτων ἔνδεια νηστεία ἐστίν ἀληθής καί εὐπρόσδεκτος”. Νά

ἀπομακρυνθοῦμε δηλαδή ἀπό κάθε τί ποῦ προξενεῖ κακό στήν ὕπαρξή

μας. Νά ἐγκρατευθοῦμε ὡς πρός τή γλώσσα. Νά ἀπέχουμε ἀπό τόν θυμό.

Νά χωριστοῦμε ἀπό τίς κακές ἐπιθυμίες, τήν κατάκριση εἰς βάρος τῶν

ἄλλων, τό νά δίνουμε ψεύτικη εἰκόνα γιά τόν ἑαυτό μας καί μέ τίς σκέψεις

καί μέ τούς λόγους μας. Νά μήν παραβαίνουμε τίς ὑποσχέσεις ποῦ δώσαμε

ὡς χριστιανοί στόν Θεό ὅταν εἰσήλθαμε στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέ τό

βάπτισμα, ὅτι δηλαδή θά ἀγωνιστοῦμε νά κρατήσουμε τήν εἰκόνα Του

στήν ὕπαρξή μας καθαρή. Ἄν πτωχεύσουμε ὡς πρός τά πάθη, τότε ὁ

ἀγώνας μας θά εἶναι ἀληθινός καί εὐπρόσδεκτος ἀπό τόν Θεό.

Ὅμως ὅλα αὐτά τά ἐφόδια δέν εἶναι παρά τά μέσα καί δίνονται γιά

νά ἀνακαλύψουμε ἕναν θησαυρό, ὅπως λέει στό τέλος της ἡ σημερινή

περικοπή, “Μή θησαυρίζετε ὑμίν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς, ... θησαυρίζετε δέ

ὑμίν θησαυρούς ἐν οὐρανῶ”. Χωρίς τήν ἀπόκτηση αὐτοῦ του θησαυροῦ

δέν εἶναι δυνατή ἡ ἀντιστροφή τῆς πορείας τοῦ ἐξόριστου ἀπό τόν

Παράδεισο Ἀδάμ. Καί αὐτός ὁ θησαυρός εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἐάν

ἀσκώντας κάθε ἀρετή ὁ ἄνθρωπος δέν κατορθώσει νά ἀνακαλύψει τό

Πνεῦμα τό Ἅγιο, τότε θά παραμείνει στή μακρινή χώρα, ὑπό λιμοῦ

τικτόμενος καί μετά χοίρων συνδιαιτώμενος. Γιατί μόνον διά τοῦ Ἁγίου

Πνεύματος μποροῦμε νά πᾶμε στό Χριστό, ἀφοῦ Αὐτό εἶναι ὁ

νυμφαγωγός τῶν ψυχῶν μας πρός τό Νυμφίο Χριστό. Μόνο Αὐτό μπορεῖ

νά μᾶς κάνει οἰκείους, φίλους του Θεοῦ, κατά τό λόγο τοῦ Χριστοῦ,

“οὐκέτι ἀποκαλῶ ὑμᾶς δούλους, ἀλλά φίλους”.

Ἀδελφοί μου, ἰδοῦ, ἡ κεκλεισμένη διά τήν ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ θύρα

τῆς Ἐδέμ, ἄνοιξε ἀπό τό νέο Ἀδάμ τό Χριστό. Ἅς βιαστοῦμε νά

εἰσέλθουμε. Καί νά θυμόμαστε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί

βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν.

Καλή Σαρακοστή.

ΠΗΓΗ