“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(10 Μαρτίου 2019)

Ἄν ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς μελλούσης Κρίσεως, πού ἀκούσαμε τήν προηγούμενη Κυριακή, σημαίνει τό τέλος τῆς ἱστορίας γιά τό ἀνθρώπινο γένος, ἡ σημερινή Κυριακή πού μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἔξωση τῶν Πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, εἶναι τό πρῶτο συγκλονιστικό γεγονός  τό ὁποῖο συνέβη ὅταν ξεκίνησε ἡ ζωή μας πάνω στή γῆ.

Ὁ τραγικός χωρισμός τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ὄχι μόνο ἀπό τόν Παράδεισο, ἀλλά κυρίως ἀπό τόν Θεό, ἔχει ὡς συνεπακόλουθες καί πολλές ἄλλες δυσάρεστες καταστάσεις γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή. Ὅλοι ἐμεῖς  κληρονομοῦμε τίς συνέπειες τῆς πτώσης καί ὄχι τήν ἐνοχή τῶν Πρωτοπλάστων. Ἡ ἐνοχή τους δέν μεταβιβάζεται σέ μᾶς. Δέν εἶναι ἄδικος ὁ Θεός ὥστε νά μᾶς φορτώνει τά σφάλματα τῶν ἄλλων!

Ἡ πτώση τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ὀφείλεται στό λεγόμενο προπατορικό ἁμάρτημα. Οἱ Πρωτόπλαστοι ἔκαναν παρακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν τήρησαν τήν μοναδική ἀπαγορευτική ἐντολή τοῦ Δημιουργοῦ. Νά φᾶνε δηλαδή ἀπό τούς καρπούς ὅλων τῶν δένδρων,ἐκτός ἀπό δύο: τοῦ δένδρου τῆς ζωῆς καί τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, πού ἦταν στό μέσο τοῦ Παραδείσου. Ἦταν μία προσωρινή πνευματική ἐντολή. Ἄν ἔτρωγαν, θά ἀποκτοῦσαν γνώση Θεοῦ καί ἕνωση μέ τόν Θεό. Αὐτό ὅμως, θά τούς τό ἔδινε ὁ Θεός ὅταν θά ἦταν ἕτοιμοι. Ἀλλά αὐτοί, παρασύρθηκαν ἀπό τόν ἐξ ἀρχῆς ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπινου γένους, τόν σατανᾶ, καί θέλησαν νά ἀρπάξουν μόνοι τους αὐτή τήν δυνατότητα γευόμενοι ἀπό τούς καρπούς τοῦ δένδρου τῆς ζωῆς πού εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτό ὅμως ἔγινε παράκαιρα, πρίν τήν ὥρα του δηλαδή. Δέν μετανόησαν ὅταν τούς δόθηκε ἡ εὐκαιρία καί καταδικάστηκαν. Ἀντί νά γίνουν ὅμοιοι μέ τόν Θεό, ὅπως τούς συμβούλεψε τό φίδι, χωρίστηκαν ἀπό τόν Θεό. Τό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ στέκεται ἀπέναντι στόν Πλάστη του ἐχθρικά πλέον.

Οἱ συνέπειες τῆς πτώσης ἦταν φοβερές. Ἡ πρώτη καί φοβερότερη ὅτι ἔχασαν ἀμέσως τήν κοινωνία πού εἶχαν μέ τόν Δημιουργό τους, ἀποξενώθηκαν τελείως ἀπό τόν Θεό. Ἔχοντας ἔπειτα τήν αἴσθηση τῆς γυμνότητας, πού δέν τήν εἶχαν πρῶτα, ντύθηκαν τούς λεγόμενους δερμάτινους χιτῶνες, πού εἶναι ἡ φθαρτότητα καί ἡ θνητότητα. Ἔκτοτε, γερνοῦμε ὅλοι μας καί πεθαίνουμε. Μέχρι τότε δέν ὑπῆρχε ὁ θάνατος, πού δέν τόν δημιούργησε ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεός, ἀλλά τόν παραχώρησε ἐκ τῶν ὑστέρων ὡς εὐεργεσία, «ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται», ὅπως μᾶς λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. Ὁ Θεός ἐπέτρεψε τόν θάνατο ἀπό τήν παρακοή καί μετά γιά νά μήν διαιωνίζεται τό κακό καί γίνει ἀθάνατο. Μετά τόν βιολογικό μας θάνατο, παύουμε πιά νά ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ἁμαρτήσουμε. Αὐτή τήν σημασία ἔχει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «ὁ ἀποθανών δεδικαίωται ἀπό τῆς ἁμαρτίας» καί ὄχι ὅτι ὁ θάνατος σβήνει τίς ἁμαρτίες πού ἔχουμε διαπράξει, ὅπως κακῶς νομίζουν μερικοί. Καί ἡ ἄλλη συνέπεια τῆς πτώσης ἦταν ἡ ἐξορία ἀπό τόν τερπνό Παράδεισο στήν γῆ αὐτή μέ τούς κόπους, τίς θλίψεις, τούς πόνους καί τά βάσανα πού ὑποφέρουμε ὅλοι μας.

Ὁ κόσμος ὅλος δημιουργήθηκε γιά μᾶς καί ὅταν πέσαμε στήν ἁμαρτία παρασύραμε ὁλόκληρη τήν κτίση. Τά ζῶα δέν ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἄγρια, ἀλλά ἔγιναν ἄγρια ἐξ αἰτίας μας. Ἡ θάλασσα ἦταν πάντα ἥρεμη. Ἡ γῆ ἔβγαζε μόνο καλούς καρπούς καί ὄχι ἀγκάθια πού ἄρχισε νά βγάζει ἀμέσως μετά τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος θεολόγος λέει ὅτι ὅταν ἔδιωχνε ὁ Θεός τόν Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο, ὁ ἀέρας δέν ἤθελε νά τοῦ δώσει τήν πνοή του. Τά λουλούδια καί τά φυτά ἔβγαζαν ἀγκάθια. Τά ζῶα πλέον τοῦ φέρονταν ἐχθρικά καί τοῦ  ἐπετίθοντο διότι εἶχε παραβεῖ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Καταλάβαιναν ὅτι αὐτός θά γίνει αἰτία νά δυστυχήσει ὅλη ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ!

Ὁ Χριστός μέ τήν παρουσία Του στή γῆ, ἔφερε τήν ἰσορροπία στήν κτίση. Εἰρήνευσε τήν θάλασσα, πολλαπλασίασε τούς πέντε ἄρτους, ἡμέρεψε τά ἄγρια θηρία. Αὐτό δείχνει ὅτι δέν μᾶς τό κράτησε, «ὁ Θεός οὐδέποτε ἐχθραίνει», ἀλλά ἔδωσε τήν δυνατότητα τῆς ἀποκατάστασης σέ ὅλη τήν κτίση μέσω τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Μέ τήν σάρκωσή Του πῆρε συγκεκριμένο πρόσωπο καί ὄχι ἀφηρημένα ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Πῆρε ἕνα πρόσωπο πού εἶχε συγκεκριμένη ὑπόσταση, ὁ Ὁποῖος σταυρώθηκε γιά τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα, μᾶς καλεῖ ὅλους νά συνειδητοποιήσουμε τήν κατάσταση αὐτή. Νά δοῦμε τίς οἰκτρές συνέπειες τῆς ἀνταρσίας μας ἐναντίον τοῦ Θεοῦ,ἀλλά καί τήν θυσιαστική καί ἀγαπητική κίνηση τοῦ Θεοῦ μέ τήν ὁποία μᾶς ἄνοιξε ξανά τόν δρόμο τῆς ἐπιστοφῆς. Νά ἐκμεταλευτοῦμε τήν μεγάλη εὐκαιρία πού μᾶς δίνει ἡ εἴσοδός μας ἀπό αὔριο στό στάδιο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί νά ἐπιστρέψουμε στό σπίτι τοῦ Πατέρα μας. Νά ἀποκτήσουμε ξανά τήν κοινωνία πού εἴχαμε μέ τόν Πλάστη μας πρίν ἀπό τήν πτώση. Νά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά ξανακερδίσουμε τόν χαμένο Παράδεισο πού ἡ ἄπειρη ἀγάπη Του δημιούργησε γιά ὅλους μας ἀδιακρίτως. Καί ὁ Παράδεισος αὐτός, εἶναι κατά πολύ ἀνώτερος ἀπό τόν πρῶτο Παράδεισο γιατί εἶναι πνευματικός καί ὄχι ὑλικός, ὅπως ἦταν ἐκεῖνος πού ἔχασαν οἱ γενάρχες μας.

Ἤδη, ἄνοιξαν ξανά οἱ οὐράνιες πῦλες καί ὁ καλός Πατέρας μέ ἀνοιχτές τίς ἀγκάλες περιμένει τήν ἐπιστροφή ὅλων μας χωρίς ὅρους καί προϋποθέσεις. Τήν ἀπόφασή μας ἀναμένει, νά κάνουμε ἐμεῖς τό πρῶτο βῆμα καί μετά Ἐκεῖνος θά κάνει τά πάντα γιά μᾶς. Καί θά γίνει χαρά μεγάλη στόν Οὐρανό γιά τόν καθένα μας πού ἐπιστρέφει. Καί θά εἴμαστε πολύ χαρούμενοι μέσα στό Φῶς τοῦ Παραδείσου μαζί μέ ὅλους τούς Ἀγγέλους, μέ ὅλους τούς Ἁγίους καί ὅλους τούς Ἀδελφούς μας πού ἔφυγαν πρίν ἀπό μᾶς καί εἶχαν κοινωνία μαζί Του.

Προπάντων, θά χαίρεται ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος πού δάνεισε τήν σάρκα της στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ προκειμένου νά ἐνανθρωπήσει, γιά νά ἔλθει κοντά μας καί νά μᾶς καλέσει ὅλους νά πᾶμε κοντά Του. Ἔκανε τά πάντα γιά μᾶς καί ἔφθασε στό σημεῖο νά ἀνέβει στόν Σταυρό γιά χάρη μας. Τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε ὅλους μας! Δέν Τοῦ περισσεύει κανένας μας. Τήν χαρμόσυνη νύχτα τῆς Ἀναστάσεώς Του, μᾶς περιμένει ὅλους μας στήν χαρά Του, λουσμένους στό Φῶς Του τό ἀνέσπερο.

Μεγάλη Τεσσαρακοστή σημαίνει πορεία πρός τό Πάσχα. Μακάρι αὐτήν τήν πορεία νά τήν ξεκινήσουμε ὅλοι μαζί καί ὅλοι μαζί νά φθάσουμε στό τέρμα της πού εἶναι ἡ λαμπροφόρα νύχτα τῆς Ἀναστάσεως.

ΠΗΓΗ