Β’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν

Οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, εἶναι τὰ πρῶτα γραπτὰ μνημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἀποτελοῦν ἔργα περιστασιακά, γράφτηκαν δηλαδὴ γιὰ νὰ ἀπαντήσουν σὲ διάφορα ἐρωτήματα ποὺ ἔθεταν οἱ νεοϊδρυθεῖσες Ἐκκλησίες στὸν Ἀπόστολο καὶ νὰ τοὺς κηρύξουν τὴν ἀδιάψευστη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι στὴν Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ξεκινᾶ λέγοντας, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ προαιώνιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ φυσικὰ ἀναφέρει στὴ συνέχεια, ὅπως θὰ ἀκούσουμε τὴν προσεχῆ Κυριακὴ Β’ τῶν Νηστειῶν, ὅτι εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερος τῶν ἀγγέλων. Ἀλλὰ ὁ Ἀπόστολος μᾶς λέει καὶ κάτι ἄλλο πολὺ σημαντικὸ γιὰ ὅλους μας. Μᾶς μιλᾶ γιὰ τὸν κίνδυνο ποὺ καραδοκεῖ ὅταν ἐμεῖς παραμελοῦμε τὴν σωτηρία μας. Λέει ρωτώντας χαρακτηριστικά: «πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν πῶς ἠμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;».

Στὴ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ ἡ ἀπελπισία καὶ ἡ ἀμέλεια εἶναι καταστροφικές. Εκείνον ποὺ ἔπεσε σὲ ἁμάρτημα, ἡ ἀπελπισία δὲν τὸν ἀφήνει νὰ σηκωθεῖ κι ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὄρθιος, ἡ ἀμέλεια τὸν κάνει νὰ πέσει. Ἡ ἀπελπισία στερεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τ' ἀγαθὰ ποὺ ἔχει ἀποκτήσει, ἡ ἀμέλεια δὲν τὸν ἀφήνει ν' ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ κακὰ ποὺ τὸν βαραίνουν. Ἡ ἀμέλεια σὲ κατεβάζει καὶ ἀπ' αὐτοὺς τοὺς οὐρανούς, ἐνῶ ἡ ἀπελπισία σὲ γκρεμίζει ὁλότελα στὴν ἄβυσσο τῆς κακίας. Καὶ οἱ δύο ἔχουν μεγάλη δύναμη. Ὅταν μᾶς κτυποῦν ἀλύπητα καὶ οἱ δύο δὲν πρέπει ν' ἀπελπιζόμαστε, ἀλλὰ νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ μετανοήσουμε.

Ὁ Θεὸς μᾶς προτρέπει νὰ μετανοήσουμε, νὰ χωριστοῦμε, ὄχι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα. Πρέπει νὰ κόψουμε κάθε δεσμὸ μὲ τὴν ἁμαρτία. Δὲν ἐγκαταλείπει ποτὲ ὁ Θεὸς κανένα. 

Πρέπει νὰ διαθέτουμε ἀκλόνητη πίστη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ κατὰ Χριστῷ. Τί ὠφέλησε, τοὺς πρωτοπλάστους ἡ ἀκοπίαστος καὶ ἀμέριμνος ζωὴ μέσα στὸν Παράδεισον, ἀφοῦ ἐραθύμησαν, καὶ ἀπὸ ἀπιστία πρὸς τὸν Θεὸ κατεφρόνησαν καὶ παρέβησαν τὴν ἐντολή του; (Ἄγ. Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος). Ὁ Οὐράνιος Πατέρας μᾶς ἔδωσε ἄπειρες καὶ ἀνεκλάλητες εὐεργεσίες, ἡ μεγαλύτερη τῶν ὁποίων, ἡ ὕψιστη εὐεργεσία Του εἶναι ὅτι ὁ Χριστός, ὁ μονογενὴς Υἱός Του, ἀπὸ ἄκρα συγκατάβαση ἦρθε στὴ γῆ, καὶ μὲ τὸ τίμιο αἷμα Του καὶ τὰ Πάθη Του, μᾶς ἐξαγόρασε ἀπὸ τὸ διάβολο, τὸν ἅδη καὶ τὸ θάνατο. Ἔτσι, μὲ τὸ ἀκατάλυτο ἔργο Του, ἀνοίχθηκε γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ἡ πηγὴ τοῦ θείου ἐλέους. Τί θὰ ἀπολογηθοῦμε ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν χάρη καὶ τὴν τόσο μεγάλην εὐεργεσίαν, οὔτε ἴσοι μὲ τοὺς πρὸ τῆς χάριτος εἴμαστε, ἀλλὰ ζοῦμε μέσα στὴν ραθυμία, καὶ καταφρονοῦμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς παραβαίνουμε; Καὶ αὐτὸ μετὰ τὴν κατάργηση τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας, μετὰ τὴν ἀναγέννηση τοῦ βαπτίσματος καὶ τὴν προστασία τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ τὴν ἐπισκίαση καὶ ἐπέλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐὰν ἐπιμένουμε στὸ κακό, θὰ τιμωρηθοῦμε. 

Ὁ Κύριος ἦλθε γιὰ τὴν σωτηρία μας. Καὶ σήμερα βαδίζει ἀνάμεσά μας. Δὲν ὑπολογίζει καὶ τώρα οὔτε τὸν κόπο, οὔτε τὴν πείνα, οὔτε τὴν δίψα. 

Ψάχνει νὰ βρῆ στοὺς δρόμους τῆς πολυβασανισμένης, ἀδιάφορης ἢ καὶ ἄπιστης κοινωνίας μας τὴν μιὰ ψυχὴ γιὰ νὰ τὴν σώση. Αὐτὴ ἡ ψυχὴ μπορεῖ νὰ εἶσθε σεῖς κι ἐγώ. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη τῆς σωτηρίας.

Αὐτές, λοιπόν, τὶς λίγες σκέψεις ἂν ἔχουμε ὑπόψη μας, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ποτὲ δὲν θὰ ἀπελπιζόμαστε. Κανένα ὅπλο δὲν εἶναι τόσο ἀποτελεσματικὸ στὰ χέρια τοῦ διαβόλου ὅσο ἡ ἀπόγνωση. Γι' αὐτὸ καὶ δὲν τοῦ προξενοῦμε τόση εὐχαρίστηση ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅση ὅταν ἀπελπιζόμαστε. Γνωρίζοντας λοιπόν, πὼς ὁ Θεός, ὁ Καλὸς Ποιμένας, ὄχι μόνο δὲν μᾶς περιφρονεῖ, ὅταν ἐπιστρέφουμε σ' Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ μὲ μεγαλύτερη προθυμία καὶ στοργὴ μᾶς δέχεται κοντά Του, οὔτε ν' ἀπελπιζόμαστε, ὅταν βρισκόμαστε στὴν ἁμαρτία, οὔτε ὅμως καὶ νὰ ξεθαρρεύουμε ὅταν κάνουμε τὸ καλὸ ἀλλά, καὶ ὅταν ἁμαρτάνουμε, νὰ μετανοοῦμε, καὶ ὅταν ἀσκοῦμε τὴν ἀρετή, νὰ προσέχουμε μὴν πέσουμε.

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Τραϊκάπης

ΠΗΓΗ