ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Σταυροπροσκυνήσεως)

Απόστολος:Εβρ. δ΄14-16, ε΄1-6

Ευαγγέλιο: Μάρκ. η΄ 34-38, θ΄1

31 Μαρτίου 2019

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34)

Η παρουσία του Χριστού μέσα στην ιστορία, κρίνεται τόσο σημαντική που την χωρίζει σε περίοδο πριν και μετά από Αυτόν. Όμως, ο Χριστός δεν ήρθε ούτε για να χωρίσει την ιστορία αλλά και ούτε απλά για να τον καταγράψει η ιστορία. Ο Χριστός ήρθε για να επηρεάσει την ιστορία και ιδιαίτερα να τη μεταμορφώσει. Έτσι, αν η ιστορία καταγράφει την πορεία, αλλά και τη συμβολή της παρουσίας του ανθρώπου δια μέσου των αιώνων, ο Χριστός με την παρουσία καθώς και με τον τρόπο ζωής Του, έρχεται να προβάλει ένα νέο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς. Και το σημαντικότερο, αυτόν τον νέο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς δεν τον προβάλλει ούτε θεωρητικά, αλλά ούτε και προστακτικά. Αυτόν τον νέο τρόπο ζωής τον εφαρμόζει πρώτος μέσα από τη δική Του ζωή. Και αυτός είναι ο τρόπος της αγάπης, της προσφοράς και της θυσίας.

Όπως αποκάλυψε ο ίδιος :«Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή Του λύτρο για όλους» (Μάρκ. ι΄45). Μάλιστα αυτή την προσφορά τη θεωρεί σαν αναγκαιότητα. Για τούτο και υπογραμμίζει: «ότι δει τον Υιόν του Ανθρώπου πολλά παθείν, και δοκιμασθήναι από των πρεσβυτέρων και των αρχιερέων και των γραμματέων και αποκτανθήναι» (Μάρκ. η΄31). Δηλαδή, «ότι πρέπει ο Υιός του Ανθρώπου να πάθει πολλά, να αποδοκιμαστεί… και να θανατωθεί».

Αυτό το «δεί», αυτό το «πρέπει», το επαναλαμβάνει ο Χριστός και στη συνομιλία Του με τον Νικόδημο λέγοντας: «Όπως ο Μωυσής, ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμον ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή Του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν.γ΄14-16).

Από τα πιο πάνω προκύπτει ότι ο Χριστός από αγάπη θυσιάζεται για τον άνθρωπο με στόχο να γίνει ο άνθρωπος μέτοχος της αιώνιας ζωής. Όμως, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος θα πρέπει να υπάρξει και η ανάλογη συμβολή του ανθρώπου μέσα από την πίστη και την εκπλήρωση των όρων που θέτει σήμερα ο Χριστός λέγοντας: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας με ακολουθεί».

Σήμερα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, προβάλλεται από τη μια ο Σταυρός του Κυρίου και από την άλλη οι δικές μας υποχρεώσεις. Στο μέσο, λοιπόν, της διαδρομής της αγωνιστικής πορείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία προβάλλει τον Σταυρό του Κυρίου όχι απλά για να τον προσκυνήσουμε, αλλά κυρίως για να συναισθανθούμε τη σπουδαιότητα της Σταυρικής θυσίας του Χριστού. Παράλληλα, όμως, να αντλήσουμε δύναμη και θάρρος σε σημείο που να αντανακλάται στη ζωή μας η ζωή του Χριστού. Μια ζωή που δεν αμαρτάνει. Μια ζωή που θυσιάζεται από αγάπη για τους άλλους.

Μια ζωή που μέσα από την αγάπη έχει τη δυνατότητα να συγχωρεί ακόμα κι εκείνους που τον σταυρώνουν. Μια ζωή που παραμένει αγία, έστω κι αν ζει σε αμαρτωλό περιβάλλον.

Αυτός ο τρόπος ζωής είναι ο καλύτερος μέσα από τον οποίο θα δείξουμε τον σεβασμό μας προς τον Σταυρό του Χριστού. Αυτός ο τρόπος ζωής είναι ο πιο ειλικρινής και ο πιο γνήσιος τρόπος μέσα από τον οποίο θα προσφέρουμε την προσκύνησή μας στον Τίμιο Σταυρό.

Παράλληλα, ας προσφέρουμε αυτή την προσκύνηση με μια ευχαριστήρια προσευχή για όλες τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες Του. Ας Τον ευχαριστήσουμε ακόμα και για τις όποιες δοκιμασίες επιτρέπει η αγάπη Του. Στ’αλήθεια, αυτή η προσευχή είναι πολύ λυτρωτική, όταν αναφωνούμε μαζί με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο «δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού. Παράλληλα με τη λυτρωτική προσευχή ας τον παρακαλέσουμε να μας δίνει δύναμη και προ παντός πίστη και υπομονή πολλή για να αντέξουμε ως το τέλος. Και τούτο γιατί όπως μας διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Χριστός: «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄22). Όποιος μείνει σταθερός ως το τέλος, αυτός θα σωθεί.

Ο Χριστός, λοιπόν, όπως προσκάλεσε τότε τον κόσμο και τους μαθητές

Του, έτσι προσκαλεί και μας σήμερα, μ’ ένα προσκλητήριο διαχρονικό. Ένα

προσκλητήριο μέσα από το οποίο προβάλλουν ένας βασικός όρος, η

ελευθερία, αλλά και τρεις βασικές προϋποθέσεις. Πρώτον, η απάρνηση του

εαυτού μας. Δεύτερον, η άρση του σταυρού μας και τρίτον η ακολουθία του σε

όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Ο Χριστός, λοιπόν, ζητά ελεύθερους ανθρώπους που θα έχουν σαν

επίκεντρο όχι τόσο την αγάπη προς τον εαυτό τους, αλλά κυρίως την αγάπη

και τη θυσία για τους άλλους, όπως την πρόβαλε ο ίδιος. Μας ζητά, ακόμα ο

Χριστός να σηκώσουμε τον δικό μας σταυρό μέσα από τον οποίο θα εκφραστεί

η πίστη μας και θα γινόμαστε το ζωντανό παράδειγμα για τους γύρω μας. Ένα

παράδειγμα δύναμης που θα επιβεβαιώνει ότι αυτή η δύναμη έχει σαν πηγή

τη Χάρη του Θεού. Άρα «Θεού το δώρον». Αυτό μπορεί να εκτιμηθεί μόνο μέσα

από τη δική μας ελεύθερη αποδοχή και αγόγγυστη άρση του δικού μας

σταυρού.

Αδελφοί μου, ο Σταυρός του Χριστού, που προβάλλει σήμερα μπροστά

μας για προσκύνηση, πέρα από τη λυτρωτική του δύναμη, μας στέλλει μήνυμα

θάρρους και ελπίδας. Παράλληλα, μας υπενθυμίζει και τις δικές μας

υποχρεώσεις που ξεκινούν από το «όστις θέλει», περνούν από το «απαρνησάσθω

εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού» και καταλήγουν στο «ακλουθείτω μοι».

Με την εκπλήρωση των πιο πάνω θα διαπιστώσουμε ότι η αγιότητα είναι μεν

δύσκολη, αλλά ότι είναι κατορθωτή σε κάθε εποχή.

Ας την επιδιώξουμε με τη δύναμη και τη χάρη του Σταυρού που

σήμερα προσκυνούμε. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης.

ΠΗΓΗ