Κυριακή 10η Νοεμβρίου 2024

Κυριακή Η΄ Λουκᾶ.

(Λουκ. 10, 25 – 37).

«ἤγαγεν αὐτόν εἰς πανδοχεῖον» (Λουκ. 10, 34).

Τήν πασίγνωστη παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη ἀκούσαμε σήμερα. Τήν εἶπε ὁ Ἰησοῦς, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι κοντινός ἄνθρωπος εἶναι κάθε ἕνας πού μποροῦμε νά τόν ἀγαπήσουμε καί νά μᾶς ἀγαπήσει. Ἡ ἀγάπη φέρνει τούς ἀνθρώπους κοντά, ὄχι ἡ καταγωγή, ἡ συγγένεια ἤ τό συμφέρον.

Ὁ φιλότιμος Σαμαρείτης αἰσθάνεται ὡς δικό του ἄνθρωπο αὐτόν πού ἔπεσε θύμα τῶν ληστῶν. Τόν σηκώνει καί τόν ἐπιβιβάζει στό ζῶο του, ὑποβαλλόμενος ὁ ἴδιος στόν κόπο νά περπατήσει πεζός. Μέσα στήν κούρασή του ὁ Σαμαρείτης δέν ἀρκέστηκε στή δική του φροντίδα πρός τόν τραυματισμένο, ἀλλά «ἤγαγεν αὐτόν εἰς πανδοχεῖον».

Αὐτό τό πανδοχεῖο εἶναι ὁ τελικός προορισμός γιά τήν ἐπούλωση τῶν τραυμάτων. Τό πανδοχεῖο εἶναι ὁ χῶρος ὅπου τό θύμα τῶν ληστῶν θά λάβει τή φροντίδα πού τοῦ χρειάζεται. Μετά τίς πρῶτες βοήθειες πού τοῦ παρέχει μέ τό λάδι καί τό κρασί τῆς παρηγοριᾶς καί τῆς ἀλήθειας, τόν ὁδηγεῖ μέ κόπο στό πανδοχεῖο, ὅπου θά λάβει τήν πλήρη ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του.

Στό διάβα τῆς ζωῆς ὅλοι πέφτουμε θύματα τῶν νοητῶν ληστῶν, πού παραμονεύουν νά μᾶς πληγώσουν καί νά κλέψουν τήν περιουσία πού μᾶς χάρισε ὁ Οὐράνιος Πατέρας. Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά ἔχει γλυτώσει ἀπό τά τραύματα αὐτῶν τῶν ληστῶν. Ἡ πραγματικότητα στήν ὁποία ζοῦμε ὑπογράφει τήν ἀλήθεια αὐτῶν τῶν λόγων. Ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας στέκονται στό πεζοδρόμιο τῆς ζωῆς, ἀπογυμνωμένοι ἀπό τήν ἀρετή, μισοπεθαμένοι ἀπό τίς ἐξαρτήσεις καί τά πάθη. Τούς λήστεψε ὁ μισάνθρωπος διάβολος μέ τίς παγίδες του.

Τούς καταλήστεψε ἡ κακία τῶν μοχθηρῶν ἀνθρώπων μέ τά ὕπουλα κτυπήματα καί τίς κάθε εἴδους τρικλοποδιές. Τούς ἀπογύμνωσε ἡ προσωπική τους ἀδυναμία νά ἀντισταθοῦν στίς ἐπιθέσεις τῶν νοητῶν ληστῶν. Πολλές φορές ὁ πραγματικός ληστής εἶναι ἡ δειλία, πού φωλιάζει μέσα στήν ψυχή, καί ὄχι ὁ ἐξωτερικός ἐχθρός πού κάνει ἐπίθεση. Ἡ παραβολή μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ διάφοροι ἐκπρόσωποι τῶν κατασκευασμένων ἀπό ἀνθρώπους θρησκειῶν δέν βοηθοῦν στήν ἀποκατάσταση τῶν τραυματικῶν ἐμπειριῶν πού ἔχουμε. Περνοῦν ἀπό δίπλα, μᾶς κοιτοῦν καί συνεχίζουν τή ζωή τους, ἀφοῦ δέν ἔχουν τήν κατάλληλη καλλιέργεια γιά νά μᾶς φροντίσουν. Ὁ Θεός, ὅμως, δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο ἀβοήθητο. Γιά κάθε πληγωμένο ὑπάρχει ἕνας Καλός Σαμαρείτης. Σε ὅλους μας, ὅσες φορές καί ἄν πέσουμε θύματα ληστρικῶν ἐπιθέσεων, πάντοτε ὁ Καλός Θεός θά στείλει τόν προσωπικό μας Σαμαρείτη νά μᾶς φροντίσει καί νά μᾶς ὁδηγήσει στό πανδοχεῖο.

Αὐτό τό πανδοχεῖο εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος μέσα στόν ὁποῖο κάθε στρατοκόπος τῆς ζωῆς θά βρεῖ τήν ἀνάπαυση καί τή θεραπεία του. Ἀπό τή στιγμή πού εἰσέρχεται κάποιος στόν χῶρο τοῦ ναοῦ, αἰσθάνεται ὅτι μπαίνει σ’ ἕναν ἄλλο κόσμο.

Πράγματι μπαίνει σ’ ἕναν ἄλλο κόσμο! Εἰσέρχεται στόν προθάλαμο τῆς αἰωνιότητας. Ὁ ναός εἶναι τό μεγάλο παράθυρο πού κοιτάζει πρός τήν ὄγδοη ἡμέρα. Εἶναι ἕνα διαυγέστατο τηλεσκόπιο, πού διαπερνάει τά ἀστέρια τοῦ σύμπαντος καί βλέπει πίσω ἀπό τούς γαλαξίες. Βλέπει πίσω ἀπό τά ὅρια τοῦ κτιστοῦ τόν Ἄκτιστο, τόν Δημιουργό τοῦ παντός. Ὁ ναός εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ἡ ἀδελφοσύνη δέν εἶναι εὐχή ἀλλά βίωμα καί ἐμπειρία. Μέσα στήν Ἐκκλησία τά βλέμματα τοῦ Θεάνθρωπου Λυτρωτῆ, τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῶν φίλων μας ἁγίων, τῶν ἀδελφῶν τῆς καθημερινότητας μᾶς παρακολουθοῦν, μᾶς στηρίζουν, μᾶς δίνουν τό νεῦμα καί τό σύνθημα πώς ὅλα θά πᾶνε καλά.

Ἡ Ἐκκλησία, ἐκτός ἀπό χῶρος ξεκούρασης καί ἀνάπαυσης, εἶναι καί χῶρος θεραπείας. Εἶναι τό πνευματικό πανδοχεῖο, στό ὁποῖο ἐφαρμόζεται ἡ ὀρθόδοξη θεραπευτική μέθοδος γιά τήν ἐπούλωση ὅλων τῶν ἐσωτερικῶν τραυμάτων τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τό πνευματικό ἰατρεῖο, στό ὁποῖο Ἀρχίατρος εἶναι ὁ Χριστός, νοσοκόμοι καί φροντιστές οἱ ἱερεῖς καί συμπαραστάτες ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἀδελφοί. Μέσα στό ἰατρεῖο τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει ντροπή. Ὅλοι παρουσιάζουν τά παθήματα, τά τραύματα καί τίς ἀρρώστιες τους μέ θάρρος. 

Ὅλοι ζητοῦν μέ ταπείνωση βοήθεια. Τά φάρμακα φτάνουν γιά ὅλους. Δέν ὑπάρχουν ἐλλείψεις οὔτε σέ προσωπικό οὔτε σέ ἰατροφαρμακευτικό ὑλικό. Δέν ὑπάρχουν ἀσθένειες πού νά εἶναι πιό δυνατές ἀπό τόν Ἀρχίατρο Χριστό. Δέν ὑπάρχουν πληγές πού νά μήν μποροῦν οἱ νοσοκόμοι τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή οἱ ἱερεῖς, νά τίς καθαρίσουν, νά τίς δέσουν καί νά τίς φροντίσουν. Δέν ὑπάρχει πονεμένος, θλιμμένος, ἀπογοητευμένος, ταραγμένος, τρομαγμένος, ἀπομονωμένος, ἀγχωμένος, ἐγκαταλελειμμένος, ρακένδυτος καί κτυπημένος ἄνθρωπος, πού θά εἰσέλθει στήν Ἐκκλησία καί θά μείνει ἀφρόντιστος. Ὁ καθένας λαμβάνει θεραπεία. Ὁ καθένας λαμβάνει τήν προσωπική φροντίδα πού τοῦ ταιριάζει. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει εἰδικό φάρμακο γιά κάθε τραῦμα καί γιά κάθε τραυματία. Δέν ὑπάρχουν ἀπρόσωπες συνταγές. Ὑπάρχει μεμονωμένο ἐνδιαφέρον γιά τόν κάθε ἀσθενή προσωπικά. Ἐνῶ ὁ ἰατρός εἶναι ἕνας, ἡ φροντίδα εἶναι πολυποίκιλη καί διαφορετική γιά τόν κάθε ἄρρωστο.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πανδοχεῖο πού, ἐκτός ἀπό ξεκούραση καί θεραπεία, προσφέρει καί γνώση. Προσφέρει τίς κατάλληλες ἐκεῖνες γνώσεις μέ τίς ὁποῖες τό κάθε θύμα τῶν ληστῶν δέν θά ξαναπέσει στίς παγίδες τους.

Προσφέρει τίς κατάλληλες ὁδηγίες, ὥστε ὁ κάθε ἀσθενής νά παίρνει τά φάρμακα καί ὅταν βρίσκεται μόνος του στό μονοπάτι τῆς ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα πανδοχεῖο πού δέν ἀγκυλώνει, δέν φυλακίζει καί δέν ἐγκλωβίζει τούς τροφίμους της. Εἶναι ἕνα νοσοκομεῖο πού κάνει τούς ἀσθενεῖς τόσο δυνατούς, ὥστε νά μποροῦν καί οἱ ἴδιοι νά γίνονται Καλοί Σαμαρεῖτες γιά τούς διπλανούς τους.

Ἡ Ἐκκλησία πολεμιέται ἀνά τούς αἰῶνες ἀνελέητα. Πολεμιέται μέ διαβολές, μέ χαρακτηρισμούς, μέ προκαταλήψεις, μέ ψέματα ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δέν βοηθοῦν τούς ἀνθρώπους, ἀλλά οὔτε καί θέλουν νά πάρουν οἱ ἄνθρωποι κάποια βοήθεια. Δέχεται κτυπήματα ἀπό τούς πνευματικούς νάνους, πού ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ἐλλειμματικότητάς τους ἀντιμάχονται καθετί ὑψηλό καί αἰώνιο. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, δέν σταματάει τήν ἀποστολή της. Πάντοτε θά φροντίζει τούς κτυπημένους τῆς ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία θά παραμένει πάντοτε τό πνευματικό πανδοχεῖο πού θά ξεκουράζει, θά θεραπεύει καί θά μορφώνει τούς πληγωμένους αὐτοῦ τού κόσμου, γιά νά τούς κάνει ὑγιεῖς καί δυνατούς, ἄξιους καί δοξασμένους πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ