ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ h΄ ΛΟΥΚΑ

Αγαπητοί μου αδελφοί, συνεχίζουμε με την χάρη του Θεού και αυτή την Κυριακή, όπως και όλη αυτή την περίοδο από την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού μέχρι και την εορτή των Χριστουγέννων, την ανάγνωση των ευαγγελικών περικοπών από το κατά Λουκά ευαγγέλιο. Διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά από την ανάγνωση του κατά Λουκά Ευαγγελίου, ότι οι συγκεκριμένες περικοπές, και ιδιαίτερα με τη χρήση του διδακτικού μέσου των παραβολών από τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, προσπαθούν να εστιάσουν την προσοχή την ακροατών, και κατά συνέπεια την πιστών χριστιανών, στην απόκτηση και καλλιέργεια του ταπεινού φρονήματος και προπαντός της αρετής της ευσπλαχνίας.

Αυτή την Κυριακή, λοιπόν, ακούσαμε την περίφημη και γνωστή σε όλους παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Η παραβολή αυτή αποτελεί την πεμπτουσία της χριστιανικής διδασκαλίας, στην οποία φανερώνεται η αγάπη αλλά και η φιλευσπλαχνία του Τριαδικού Θεού για την πτώση μας από τον παράδεισο ένεκα του προπατορικού αμαρτήματος. Έτσι, για τη σωτηρία μας και την επιστροφή μας στην προπτωτική κατάσταση, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Ιησούς Χριστός, με την Σάρκωση Του, το εκούσιο σταυρικό πάθος και την τριήμερο μετά το θάνατο Του Ανάσταση, μάς χάρισε την ευκαιρία δια μέσου της Εκκλησίας Του και των μυστηρίων της να αγωνισθούμε για την κατά χάρη θέωσή μας.

Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε σύντομα να ερμηνεύσουμε την παραπάνω παραβολή με τη βοήθεια πατερικών κειμένων και δη του μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας μας, του χρυσορρήμονος ιερού Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, και συγκεκριμένα την ομιλία του «εις την παραβολήν εις τους εμπεσόντος εις τους ληστάς», την ερμηνεία που παραθέτει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, καθώς και την ομιλία «εις την παραβολήν του καλού Σαμαρείτου», έργο του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γερμανού του Β’, ο οποίος έζησε τον 13ο μ.Χ. αιώνα. Σε αυτό το σημείο να κάνουμε μία νύξη σχετικά με την πνευματική μας οικοδομή. Εκτός από την προσευχή και τη συνειδητή μετοχή μας στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας, είναι απαραίτητη και η αδιάκοπη μελέτη της Αγίας Γραφής και των έργων των αγίων πατέρων, κάτι το οποίο παραμελούμε αδικαιολόγητα οι περισσότεροι πιστοί.

Επανερχόμενοι στο σχολιασμό της σημερινής ευαγγελικής διήγησης κατά τους προαναφερθέντες εκκλησιαστικούς συγγραφείς, ο Κύριος καταρρίπτει το υπερήφανο φρόνημα του Νομικού διδασκάλου, ο οποίος επιχείρησε να αμφισβητήσει ως κατώτερο το κήρυγμά Του. Ο Ιησούς με την αφοπλιστική απάντηση στην παραπλανητική ερώτηση του υψιπετούς νομοδιδασκάλου, για το τι οφείλουμε να πράξουμε για την απόκτηση της αιωνίου ζωής, διευκρινίζει ότι πρέπει να τηρούμε την εντολή του Μωσαϊκού Νόμου και κατ’ επέκταση της Καινής Διαθήκης, να αγαπάμε τον Θεό και τον πλησίον μας με όλο μας το είναι, ψυχή και σώματι, σαν τον ίδιο τον εαυτό μας. Στη συνέχεια, τονίζει ότι, σύμφωνα με το Λόγο Του, πλησίον είναι όλοι οι συνάνθρωποι μας, χωρίς να διακρίνονται για την εθνική-θρησκευτική καταγωγή τους ή τις θρησκευτικές γνώσεις τους, όπως εσφαλμένα θεωρούσαν οι Ιουδαίοι νομομαθείς. Σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο, ο άνθρωπος που άφησαν τραυματισμένο οι ληστές της παραβολής συμβολίζει το ανθρώπινο γένος, το οποίο με την πτώση του από την παραδείσια κατάσταση σκλαβώθηκε στην εξουσία του διαβόλου και του θανάτου. Η ημιθανή κατάστασή του φανερώνει την έλευση του θανάτου στη ζωή με τη φθορά του σώματος, ενώ η ψυχή παραμένει αθάνατος. Οι αμαρτίες μας είναι οι πληγές που αλλοιώνουν το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή μας με τον Δημιουργό μας. Ο δρόμος αποτελεί την πορεία του ανθρωπίνου γένους στον παρόντα αιώνα έως την συντέλεια του κόσμου. Ο Ιερέας και ο Λευίτης προτυπώνουν τον Μωυσή, ο οποίος ήταν ο μεσίτης του Νόμου, των Δέκα Εντολών και των λοιπών νομικών διατάξεων, και ο Λευίτης συμβολίζει τους προφήτες, των οποίων το περιεχόμενο των λόγων τους επούλωναν κατά κάποιο τρόπο την ανθρώπινη λαχτάρα για την λύτρωσή τους από τα δεσμά της αμαρτίας, αλλά δεν μπορούσαν ως θνητοί και οι ίδιοι  να τους σώσουν, παρά μόνο να προαναγγείλουν τον ερχομό του Μεσσία. Ο αλλοεθνής Σαμαρείτης αποκαλύπτει την μορφή του Θεανθρώπου Χριστού, στο πρόσωπο του Οποίου ενώνονται κατά την Θεία Σάρκωση, η θεία και η ανθρώπινη φύση, και με το εκούσιο πάθος Του πάνω στο Σταυρό και την Ανάσταση νίκησε το θάνατο δωρίζοντας με την Ανάληψη Του τη δυνατότητα να θεωθεί κατά χάρη ολόκληρη η ανθρώπινη υπόστασή μας, απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα. Γι’ αυτό, το έλαιο, δηλαδή το λάδι, και ο οίνος, το κρασί, αποτελούν τον συνδυασμό της ανθρώπινης φύσεως  και της θείας φύσης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού με τη φανέρωση της άκρατης ευσπλαχνίας Του και της σωτηρίας των απολωλότων τέκνων Του. Το πανδοχείο είναι η Εκκλησία, με πανδοχέα τους αποστόλους και εν συνεχεία τους κληρικούς, όπου με τα δύο δηνάρια, δηλαδή την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη προσπαθούν, με τις διδαχές τους και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που επενεργεί στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, να επουλώσουν τις πληγές που προκαλούν πνευματικά τα αμαρτωλά πάθη έως ότου επιστρέψει ξανά ο Σαμαρείτης, δηλαδή ο Χριστός κατά την Δευτέρα Παρουσία.

Κλείνοντας,  να αναφέρουμε ότι σήμερα 10 Νοεμβρίου, κατά θεία συγκυρία με την ευαγγελική περικοπή, η αγία Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του νεοφανούς Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου. Ο Άγιος Αρσένιος γεννήθηκε και έδρασε στα Φάρασα της Καππαδοκίας ως ιερομόναχος. Αυτός ήταν που βάπτισε και υπήρξε πνευματικός του Αγίου Παϊσίου. Όλη του η ιερατική διακονία, με τα λόγια και τις πράξεις του, αποτελούσαν την πιστή εφαρμογή όσων μας περιγράφει η παραβολή του καλού Σαμαρείτη, όσα οφείλουμε ως αληθινοί χριστιανοί να πράττουμε. Στην πατρίδα του διακονούσε ανιδιοτελώς τόσο τους Έλληνες Ορθοδόξους όσο και τους Τούρκους αλλοθρήσκους. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, με την αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών, ακολούθησε το ξεριζωμένο από τους Τούρκους από το γενέθλιο τόπο του ποίμνιο και ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες και σε μεγάλη ηλικία κατέληξε στο νησί της Κέρκυρας. Εκεί  κοιμήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1924, ημέρα κατά την οποία τιμάται η μνήμη του.

Η χάρις του Αγίου Πνεύματος, δια των πρεσβειών του Οσίου ενδόξου Αρσενίου του Καππαδόκου, να μας αξιώσει να προσφέρουμε ολόθερμα  και αδιακρίτως οποιαδήποτε υλική και πνευματική βοήθεια  στον πλησίον μας, αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την τήρηση της θεϊκής εντολής, να αγαπάμε τον αδελφό μας και τον ίδιο το Θεό, παραβλέποντας το δικό μας θέλημα.

ΠΗΓΗ