ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η' ΛΟΥΚΑ (10.11.2024)

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

«ψυχήν τεταπεινωμένην ἐμπλήσεις καί ἔσται ὁ Θεός σου μετά σοῦ διαπαντός» (Ἠσαΐου 58, 10-11).

Ὁ Κύριος στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διαλαλεῖ διά στόματος τοῦ Προφήτου Ἠσαΐου στόν λαό του «μοιρᾶστε μέ τόν πεινασμένο τό ψωμί σας καί δῶστε ἀνακούφιση στόν καταπιεσμένο. Τότε μές στό σκοτάδι θά λάμψει τό φῶς σας, καί τό σκοτάδι σας θά γίνει σάν τοῦ μεσημεριοῦ τό φῶς. Τότε ὁ Θεός σας θά εἶναι γιά πάντα μαζί σας» (Ἠσ. 58, 10-11). Στό βιβλίο τοῦ Λευϊτικοῦ διαβάζουμε: «Ἐλάλησεν ὁ Κύριος πρός τόν Μωυσῆ λέγοντάς του: μίλησε σέ ὅλους τούς Ἰσραηλίτες καί πές τους: δέν θά τρέφετε στή καρδιά σας μῖσος ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ σας (19.1,17). Ὁ Προφήτης Ἀμώς ἀπευθύνεται στούς Ἰσραηλίτες λέγοντάς τους: Ζητήσατε καί ἐφαρμόσατε τό καλό καί ὄχι τό πονηρό, γιά νά ζήσετε. Ἔτσι ὅταν πράττετε, θά εἶναι μαζί σας Κύριος ὁ Θεός» (Ἀμ. 5,14).

Ὁ Ἐνσαρκωμένος Κύριος τῆς Καινῆς Διαθήκης παραγγέλει στόν νομικό τῆς σημερινῆς περικοπῆς: «Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Λουκ. 10,27) ἄν θέλεις νά κληρονομήσεις τήν αἰώνια ζωή. Νά μιμηθεῖς τόν Σαμαρείτη. Νά κάνεις καί ἐσύ τό ἴδιο. «Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως». Τήν ἴδια ἐντολή ἐπαναλαμβάνει καί σέ ἐμᾶς ὁ Κύριος. Σάν χριστιανοί ἔχουμε ἱερό χρέος νά ἀγαποῦμε τόν πλησίον μας. «Νά ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα» (Ἰω. 13,34) ἀναφωνεῖ ὁ Λυτρωτής μας.

Ὁ καλός Σαμαρείτης ἐκφράζει στήν πράξη τά αἰσθήματα τῆς φιλεύσπλαχνης καρδιᾶς του πρός τόν «ἐμπεσόντα εἰς τούς λῃστάς» συνάνθρωπό του. Πρῶτες βοήθειες, προσφυγή στούς ἰατρούς, προσωπική φροντίδα. Ὡραῖο, φωτεινό τό παράδειγμά του γιά νά καθοδηγεῖ ὅλους στήν προσφορά μας πρός τόν ἀδελφό μας. Ἄς θυμηθοῦμε δύο παραδείγματα ἀσπλαχνίας. Στόν Ἑξάψαλμο ἀκοῦμε τόν Ψαλμῳδό νά θρηνεῖ μέ πόνο καί ἀγωνία˙ «οἱ φίλοι μου καί οἱ πλησίον μου ἐξ ἐναντίας μου ἤγγισαν καί ἔστησαν καί οἱ ἔγγιστά μου ἀπό μακρόθεν ἔστησαν» (Ψαλμ. 37,12). Ἄσχημο παράδειγμα μᾶς δίνει, ἐπίσης, καί ἡ σύζυγος τοῦ Ἰώβ τοῦ πολυάθλου, ὅταν τόν παρότρυνε στίς δοκιμασίες του νά βλασφημήσει τόν Θεό καί κατόπιν νά πεθάνει γιά νά ἡσυχάσει «εἶπον τί ῥῆμα πρός Θεόν καί τελεύτα» (Ἰώβ 2,8).

Ἡ ἀγάπη καί τά φιλάνθρωπα αἰσθήματά μας γιά τόν πλησίον δέν πρέπει νά περιορίζονται σέ λόγια μόνο, ἀλλά καί σέ πράξεις. Ὅπως ἡ πίστη ἔτσι καί ἡ ἀγάπη ἄν δέν συνοδεύεται ἀπό τά ἀνάλογα ἔργα εἶναι νεκρή καί ἀνώφελη. Οἱ σωματικά ἀσθενεῖς χρειάζονται καί ἐκτιμοῦν τήν ἐπίσκεψη καί τήν παρηγοριά μας καί τήν ἀνακούφιση πού προσφέρει ἡ παρουσία μας κοντά τους. Ἐπιπλέον, ὑπάρχουν καί οἱ φτωχοί, αὐτοί πού δυσκολεύονται καί γιά τά ἀναγκαῖα τους. Τήν ἴδια ἤ καί μεγαλύτερη ἀνάγκη ἔχουν καί αὐτοί πού ἀντιμετωπίζουν ἄλλου εἴδους προβλήματα. Ὅσοι ταλαιπωροῦνται ἀπό τήν ποικίλη ψυχική ὀδύνη, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπό τά διάφορα οἰκογενειακά δράματα, τούς χωρισμούς, τίς ἐχθρότητες, τά μίση, τόν θάνατο προσφιλῶν προσώπων. Αὐτοί πού ἔχουν ἐμπλακεῖ στά δίχτυα τῶν ναρκωτικῶν, δέν θέλουν τήν περιφρόνησή μας, ἀλλά τήν συμπαράστασή μας. Ὅλοι γενικά οἱ συνάνθρωποί μας πού ταλαιπωροῦνται ἀπό τίς θλιβερές αὐτές καταστάσεις ἔχουν ἀνάγκη παρηγοριᾶς, ἐνίσχυσης, συμπαράστασης καί συμπόνιας, ὥστε νά ἀπαλυνθεῖ ὁ πόνος τους, νά μήν περιπέσουν σέ κατάθλιψη καί νά μήν φθάσουν στήν ἀπελπισία. Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ἡ φιλανθρωπία, ἡ βοήθεια καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, εἶναι ὁ μόνος δρόμος πού ὁδηγεῖ πρός τά ἄνω, πρός τή σωτηρία μας καί τήν κατάκτηση τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής σημειώνει: Ἐκεῖνος πού ἀγαπάει τόν Θεό δέν μπορεῖ νά μήν ἀγαπήσει καί κάθε ἄνθρωπο. Βέβαια, ὑπάρχει ἡ δυσκολία σέ ἐκείνους πού δέν ἔχουν καθαρισθεῖ ἀπό τά πάθη. Γι’αὐτό καί ὅταν διορθώνονται χαίρουν μέ ἀμέτρητη χαρά. Φρόντισε ὅσο μπορεῖς νά ἀγαπήσεις κάθε ἄνθρωπο. Ἐάν, ὅμως, αὐτό δέν μπορεῖς νά τό κάνεις τοὐλάχιστον νά μή μισήσεις. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ θύρα ἀπό τήν ὁποία ὅποιος εἰσέλθει βρίσκεται στά ἅγια τῶν ἁγίων καί στό ἀπλησίαστο κάλλος τῆς Ἁγίας καί Βασιλικῆς Τριάδος.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος παρουσιάστηκε ξυπόλητος εἰσερχόμενος στή Ριζάρειο Σχολή, διότι στήν εἴσοδό της ὑπῆρχε ἕνας ζητιάνος, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε παπούτσια.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς καταθέτει: Ἡ θεία ἐνέργεια τῆς ἀγάπης εἰσάγει τόν ἄνθρωπο στήν πορεία τῆς θεώσεως: τοῦ θεώνει τήν καρδιά, τήν ψυχή, τόν νοῦν, τή βούληση καί κάθε τί πού εἶναι ἀνθρώπινο̇ ζεῖ, αἰσθάνεται, σκέπτεται διά τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, μέ ὑπερβάλουσα ἀγάπη καί αὐταπάρνηση διακόνησε τούς λεπρούς, οἱ ὁποῖοι βρῆκαν τόν στοργικό πατέρα καί καθοδηγητή στό πρόσωπό του.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης ἔλεγε: Ἡ ἀγάπη ὅλα νά τά σκεπάζει. Τά ἀνδρόγυνα νά εἶναι ἀγαπημένα, νά ἔχουν ὑπακοή καί νά ἀλληλοσυμβουλεύονται μεταξύ τους.

Χριστιανοί μου,

προσμονώντας τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον εἶναι ἡ οὐσιαστική Του ἀπαίτηση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία θά κρίνει τούς ἀνθρώπους. Αὐτή εἶναι ἡ Διαθήκη πού ἄφησε σέ ἐμᾶς ὁ Λυτρωτής μας. «Ἀληθινά σᾶς λέγω, ὅτι κάθε τί πού ἐκάματε σέ ἕνα ἀπό τούς ἐλάχιστους αὐτούς ἀδελφούς μου, σέ ἐμένα τό ἐκάματε» (Ματθ. 25,40). «Μέ αὐτό θά μάθουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶστε μαθητές ἰδικοί μου, ἐάν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας» (Ἰω. 13,35). Ὁ καλός Σαμαρείτης δέν φοβᾶται. Ὑπακούει στήν ἐντολή τῆς συνείδησής του. «Φόβος», μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον» (4,18). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προστάζει: «ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς» (Α΄ Κορ. 13,5). Μέ ἀνιδιοτέλεια νά σπεύδωμε πάντα στό καλό ἔργο.

Ἀδελφοί μου,

ὁ καλός Σαμαρείτης εἶναι ὁ Κύριός μας: Ἔγινε ἄνθρωπος, δίδαξε, θαυματούργησε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία Του - τό μεγάλο τοῦτο πανδοχεῖο. Γιά ἐμᾶς πού εἴμαστε πληγωμένοι ἀπό τούς νοητούς ληστές, τούς δαίμονες. Ἔπλυνε τίς πληγές μας. Μᾶς ἀγάπησε. Αὐτή τήν ἀγάπη ὡς θεμελιῶδες χρέος ζητᾶ καί ἀπό μᾶς. Ὀφείλουμε νά ἐμπνεόμαστε ἀπό Ἐκεῖνον καί νά ἀγαποῦμε ἀληθινά τούς συνανθρώπους μας, συνῳδά μέ τό μήνυμα τοῦ ποιητῆ: «Ὦ Θεέ μου, καί νά πέρναμε τόν ἴδιο δρόμο ὅλοι!...». Ἀμήν!

ΠΗΓΗ