ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Ι' ΛΟΥΚΑ) 04 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2022

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

4 Δεκεμβρίου 2022

«πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ τοῖς γινομένοις ὑπ’ αὐτοῦ» (Λουκ. 18, 20)

Ὅταν ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἄρχισε τὸ ἐπίγειο ἔργό Του, δίδασκε σχεδὸν καθημερινὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ σὲ ἀκρογιαλιές, σὲ βουνοπλαγιές, σὲ ὅλους τοὺς δημόσιους χώρους. Τὰ Σάββατα πήγαινε στὶς συναγωγὲς – στὴ σημερινὴ ἐκκλησία θὰ λέγαμε - στὴν ὁποία συγκεντρωνόταν πλῆθος λαοῦ, ἄκουγε τὴν διδασκαλία καὶ συμμετεῖχε στὴν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, τό κήρυγμα καί στήν κοινὴ προσευχὴ. Ἔτσι ὁ Κύριος γνώριζε στὸν λαὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ προέβαλε τὴν ἀξία τῆς κοινῆς προσευχῆς.

Πολλοὶ ἄνθρωποι προσεύχονται μόνοι στὸ σπίτι τους ἢ σὲ κάποιον ἄλλον ἥσυχο τόπο. Ἡ ἀτομικὴ προσευχή, ποὺ εἶναι προσωπικὴ ἐπικοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, εἶναι ἀναγκαία. Πολλὰ εἶναι τὰ πνευματικὰ ὀφέλη γιὰ τὸ πιστὸ ποὺ τὴν βιώνει. Κατὰ τὸν ἱ. Χρυσόστομο, «ἡ προσευχὴ εἶναι μεγάλο ὅπλο, μεγάλη ἀσφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, ἱερὸς καὶ ἀπαραβίαστος τόπος».

Ἐπίσης, ὅμως, ἀναγκαία εἶναι καὶ ἡ κοινὴ προσευχή, ἡ λατρεία ποὺ τελεῖται στὸν Ἱερὸ Ναό. Τὴν ὥρα αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος δέχεται τέτοια εὐεργετήματα ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ δὲν τοῦ τὰ προσφέρει ἡ ἀτομικὴ προσευχή. Στὶς ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἱερὲς ἀκολουθίες κατέρχεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπενεργεῖ στὸν ἄνθρωπο μὲ «μυστικὸ» καὶ ἀκατανόητο τρόπο. Ὁ Κύριός μας, κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωὴ καὶ δράση Του, συχνὰ κατέφευγε «εἰς ἔρημον τόπον» καὶ προσευχόταν μόνος καὶ ἀπερίσπαστος. Ἀλλὰ κάθε Σάββατο πήγαινε στὴν συναγωγή. Μᾶς ἄφησε, λοιπόν, παράδειγμα, ποὺ καλούμεθα νὰ ἀκολουθήσουμε. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο, μὲ τὸ παράδειγμά Του ἐμμέσως μᾶς συνιστᾶ: «Στῆθι ἐν τῷ ναῷ ὡς μετὰ ἀγγέλων ἐν τῷ οὐρανῷ… Πρόσεχε τοῦ μὴ βλέπειν ᾧδε κἀκεῖσε (δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ) καὶ περιεργάζεσθαι τοὺς ἀδελφούς, ἀλλὰ σαὐτῷ μόνῳ πρόσεχε καὶ τῇ ψαλμωδίᾳ καὶ ταῖς ἁμαρτίαις σου».

Στὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ Ναοῦ, σὲ ὧρες προσευχῆς καὶ λατρείας, σημειώθηκαν κατὰ καιροὺς διάφορες εὐεργεσίες καὶ εὐλογίες τοῦ Θεοῦ, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔγιναν μὲ τὴν θαυματουργική Του ἐνέργεια. Μιὰ τέτοια περίπτωση εἶναι καὶ ἡ θεραπεία τῆς συγκύπτουσας γυναίκας. Ἡ δυστυχισμένη αὐτὴ ζοῦσε ἐπὶ δεκαοχτὼ χρόνια μὲ συνεχῆ κύρτωση, ἡ ὁποία δὲν τῆς ἐπέτρεπε νὰ σηκώνει ὄρθιο τὸ σῶμά της. Εἶχε, ὅμως, γενναία ψυχὴ καὶ ἀντιμετώπιζε τὸ πρόβλημά της μὲ πίστη στὸν Θεό, μὲ ἠρεμία καὶ μὲ ὑπομονή. Χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὴν δύσκολη κατάστασή της, πήγαινε κάθε Σάββατο στὴν συναγωγή. Δὲν ἔδινε προσοχὴ στὰ σχόλια του κόσμου, ἀλλὰ ἐπεδίωκε νὰ ἀκούει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προσεύχεται. Εἶχε, φαίνεται, διαπιστώσει ὅτι ἡ προσευχή, καθὼς διδάσκει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «εἶναι ἐπαινετὸ ἔργο, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ πιστὸς καὶ τὸν Θεὸ πλησιάζει καὶ τοὺς δαίμονες φυγαδεύει». Ἡ περίπτωσή της ἦταν ἀξιέπαινη καὶ δὲν διέφυγε τῆς προσοχῆς τοῦ Παντογνώστη Κυρίου. «Ὁ ἐρευνῶν νεφροὺς καὶ καρδίας»(Ἀποκ. 2, 23), ὅταν τὴν εἶδε στὴν συναγωγή, τὴν κάλεσε κοντά Του καὶ ἐπιβράβευσε τὴν πίστη της. Τὴν θεράπευσε μὲ τὸν λόγό Του. Ἐκείνη ἀνορθώθηκε ἀμέσως καὶ εὐθὺς ἐδοξολόγησε τὸν Θεό.

Αὐτὴν τὴν ὄμορφη στιγμὴ ἦρθε νὰ ἀμαυρώσει ὁ ἀρχισυνάγωγος, ὁ ὁποῖος ἀντὶ νὰ χαρεῖ γιὰ τὴν ἴαση τῆς συγκύπτουσας καὶ νὰ δοξάσει καὶ αὐτὸς τὸν Θεό, ἀντέδρασε ἄσχημα καὶ ἀνεπίτρεπτα. Ἀγανακτισμένος ἐκφράσθηκε ἐπιθετικά, μὲ προσβλητικὰ λόγια, γιατὶ παραβιάστηκε ἀπὸ τὸν Κύριο ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου. Ἡ βαθύτερη, ὅμως, αἰτία αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς του ἦταν ἄλλη. Προερχόταν ἀπὸ τὸν διαταραγμένο ἐσωτερικό του κόσμο καὶ τὸν ὑπέρογκο ἐγωισμό του. Ἡ συμπεριφορά του, δηλαδή, ἦταν ὑποκριτική.  Ἀμέσως ὁ Κύριος τὸν ἀπεκάλυψε, λέγοντάς του: «Ὑποκριτή, ὁ καθένας σας τὸ Σάββατο δὲν λύνει τὸ βόδι του ἢ τὸ γαϊδούρι του ἀπὸ τὴν φάτνη καὶ τὸ πηγαίνει νὰ τὸ ποτίσει; Ὅμως, αὐτὴν ποὺ εἶναι κόρη τοῦ Ἀβραάμ, ποὺ τὴν ἔδεσε ὁ σατανᾶς, δὲν ἔπρεπε νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δεσμὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;»

Αὐτὸ τὸ περιστατικό, ἀδελφοί μου, μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ ἐξετάσουμε τὶ εἶναι ἡ ὑποκρισία. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς μᾶς δίνει ἕνα θαυμάσιο ὁρισμό: «Ὑποκρισία εἶναι ἡ προσποίηση φιλίας ἢ μίσους ποὺ ἔχει καλυφθεῖ ἐξωτερικὰ μὲ ἕνα σχῆμα φιλίας. Ἡ ἐχθρότητα ποὺ ἐνεργεῖ μὲ τὸ προσωπεῖο τῆς συμπάθειας. Ἢ φθόνος ποὺ μιμεῖται τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἀγάπης. Ἢ βίος ποὺ δείχνει νὰ στολίζεται ἀπὸ ψεύτικη καὶ ὄχι ἀληθινὴ ἀρετή». Ὁ Μέγας Βασίλειος προσθέτει: «Ἔτσι καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ πολλοὶ ἐνεργοῦν σὰν θεατρίνοι‧ ἄλλα ἔχουν μέσα στὴν καρδιά τους καὶ ἄλλα δείχνουν ἐξωτερικὰ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους». Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς προτρέπει: «Πετάξτε ἀπὸ πάνω σας κάθε εἶδος κακίας, κάθε δόλο καὶ κάθε μορφὴ ὑποκρισίας» (Α΄ Πέτρ. 2, 1).

Ἀδελφοί μου!

Ἡ ὑποκρισία εἶναι βαριὰ ἀρρώστια τῆς ψυχῆς. Ὁ Κύριός μας μίλησε γι’ αὐτὴν πολλὲς φορὲς καὶ μάλιστα μὲ σκληρὴ γλῶσσα. Ἂς θυμηθοῦμε ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ «Οὐαὶ» ἐναντίον τῶν Φαρισαίων… Τοὺς παρομοίασε μὲ «ἀσβεστωμένους τάφους ποὺ ὅμως εἶναι γεμάτοι μὲ κόκαλα νεκρῶν καὶ κάθε εἴδους ἀκαθαρσία» (Ματθ. 23, 27). Πρῶτος ὁ διάβολος ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος ὑποκριτής‧ «ὄφεως ὑποκριτὴς γεγονώς».

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ συγκύπτουσα γυναίκα εἶχε δύο μεγάλες ἀρετές: τῆς πίστεως καὶ τῆς προσευχῆς. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος διακηρύττει: «Ἡ μακαριότητα τοῦ ἐναρέτου βρίσκεται μέσα του ἀπερίσπαστη. Ὁ,τιδήποτε κοσμικὸ μπορεῖ νὰ τὴν ἀλλοιώσει. Ὁ ἐνάρετος εἶναι ἀληθινὰ μακάριος, διότι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς πλημμυρίζει τὴν καρδιά του μὲ εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίαση. Εἶναι μακάριος, γιατί, ἐπαναπαυόμενος στὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς του, παραμένει ἀτάραχος καὶ διανύει τὸν βίο του εἰρηνικά, πράττοντας μὲ ζῆλο καὶ ἀγάπη τὰ καθήκοντα τῆς ἀποστολῆς του».

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος διδάσκει: «Ἐκεῖνος ποὺ  ἔχει ἀρετήν, ὅπου καὶ νὰ πάει, ἔχει μαζί του τὸν Θεόν. Ἡ καρδιά του εἶναι παράδεισος‧ τὸ βλέμμα του ὅλο κάτω βλέπει, διὰ νὰ μὴ φύγη ὁ νοῦς του καὶ διασκορπισθεῖ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ ἔπειτα δὲν θὰ μπορεῖ νὰ προσευχηθῆ. Ἡ ἀδιάλειπτος προσευχὴ δὲν λείπει ἀπὸ τὴν καρδίαν του. Τὰ καλὰ λόγια δὲν λείπουν ἀπὸ τὸ στόμα του. Ὁ εὐγενὴς καὶ καλός του τρόπος κάνει ὅλους νὰ τὸν ἀγαποῦν καὶ νὰ τὸν ἐγκωμιάζουν. Ἀπὸ τὰ μάτια του ρέουν δάκρυα κατανύξεως, εἰρήνης, δάκρυα ἀγάπης καὶ αὐτομεμψίας».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος συμπεραίνει: «Αὐτὴ εἶναι ἡ θρησκεία μας! Ὕψος, μεγαλεῖο, χάρις, χαρά, ἀγαλλίασις! Πόσο τὰ ζοῦσε αὐτὰ ὁ προφήτης Δαβίδ! Ἔλεγε: «ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 83, 3). Τὶ ὡραῖα!»

Σὲ ἐρώτηση προσκυνητῆ: «Γέροντα πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν θεωροῦν ἀπαραίτητο τὸν ἐκκλησιασμό», ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀπάντησε: «Δὲν μπαίνουν στὸ βαθύτερο νόημα οἱ ἄνθρωποι. Κόβουν τὸ καλώδιο, τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό, καὶ μετὰ δὲν μποροῦν νὰ βοηθηθοῦν. Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι Χριστιανοὶ δὲν ζοῦν μυστηριακά, γι’ αὐτὸ ὑπάρχει μιὰ ἐπίδραση δαιμονική. Ἐγὼ λέω πάντοτε στοὺς λαϊκοὺς νὰ ἐκκλησιάζονται γιὰ νὰ ἁγιάζονται. Καὶ μόνο ἂν σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι μπαίνοντας στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ μπαίνει στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ κι ἐκεῖ δέχεται τὴν θεία Χάρη καὶ ἁγιάζεται, εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ συγκλονισθεῖ. Μέσα στὸν Ναὸ μᾶς παρακολουθοῦν ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι. Ζητᾶμε τὴν βοήθειά τους, μποροῦμε ἁπλῶς νὰ συνομιλοῦμε μαζί τους. Ἐκεῖ μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ ζήσουμε τὰ μυστήρια. Ἐκεῖ θυσιάζεται γιὰ ἐμᾶς ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς δίνει τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμά Του. Αὑτὸ δὲν πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίζει; Ὁ Ναὸς εἶναι ὁ Οἶκος τοῦ Θεοῦ ἐδῶ στὴν γῆ. Τὸ πραγματικὸ, ὅμως, σπίτι τοῦ Θεοῦ εἶναι στὸν Παράδεισο, ὅπως καὶ τὸ δικό μας πραγματικὸ σπίτι εἶναι στὸν Παράδεισο».

Εὐλογημένοι Χριστιανοί!

Ἡ συγκύπτουσα γυναίκα κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, συμβολίζει τὴν ἀνθρωπότητα, πῶς ἦταν πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Ὁ ἄνθρωπος ὀνομάζεται «ἄνθρωπος», γιατὶ πρέπει νὰ «θρώσκει» ἄνω. Νὰ βλέπει, δηλαδή, ὑψηλά, νὰ ζητάει τὸν Θεό, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο δημιουργήθηκε καὶ πρὸς τὸν Ὁποῖο ἔχει ὡς σκοπὸ καὶ προορισμὸ στὴν ζωή του νὰ ὁμοιάσει. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὅρισε νὰ διαβάζεται αὐτὴ ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ λίγες μέρες πρὶν ἀπὸ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων. Ὁ ἐρχομὸς τοῦ Χριστοῦ ἔσωσε τὸν ἄνθρωπο, τοῦ ἔδειξε τὸν δρόμο γιὰ τὸν Οὐρανό - «Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε» - καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ φθάσει στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στὸν Παράδεισο.

Ἀδελφοί μου!

Ἡ πίστη καὶ ἡ προσευχὴ τῆς συγκύπτουσας γυναίκας τὴν ὁδήγησαν στὴν σωτηρία‧ ἡ ὑποκρισία τοῦ ἀρχισυναγώγου προκάλεσε τὴν καταδίκη του. Εἴδαμε πόσο εὐφραίνονται καὶ καμαρώνουν οἱ Πατέρες μας, ὅταν μιλᾶνε γιὰ τὶς σωτήριες ἀρετὲς καὶ πόσο λυποῦνται ὅταν ἀναφέρονται στὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες τοῦ ἀνθρώπου. Ἂς μᾶς προβληματίσει σήμερα τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἂν πλησιάσει τὴν καρδιά μας κάποια κακία, ἀμέσως, διὰ τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως νὰ τὴν ἀποδιώξουμε. Τὸ ἱερὸ Σαρανταλείτουργο αὐτῶν τῶν ἡμερῶν μᾶς βοηθάει νὰ ἐξαγιάσουμε τὴν ὕπαρξή μας, ὥστε ὄντως νὰ γεννηθεῖ μέσα μας τὸ θεῖο Βρέφος. Ὁ ἐρχομός Του μέσα μας προϋποθέτει ταπεινὲς καρδιές, ὄχι πάθη καὶ μικροψυχίες.

Ὁ ποιητὴς Βερίτης ἱκετεύει:

«Δέξου, Χριστέ, τὴν προσευχή μας

κι ἂς γίνει φάτνη Σου ἡ ψυχή μας.

Κάνε ν’ ἀνθίσουν ἄσπροι κρίνοι

ὅπου περίσσεψαν οἱ θρῆνοι.

Ξάφνου ἡ γλυκιά Σου αὐγὴ χαράζει

καὶ πλέει στὸ φῶς της ὅλ’ ἡ γῆ». ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ