Κυριακὴ Δ΄ Λουκά (Λουκ. η΄ 5-15)

 16 Οκτωβρίου 2022

Στὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀνά­γνω­σμα ἀκού­σα­με τὴν πα­ρα­βο­λὴ τοῦ σπο­ρέ­ως. Ὁ Χρι­στός, ὡς σπο­ρέ­ας, σπεί­ρει τὸν ἴδιo Tου τὸν λόγο στοὺς ἀν­θρώ­πους, οἱ ὁποῖ­οι ἀνά­λο­γα μὲ τὴν δε­κτι­κό­τη­τά τους δι­α­κρί­νον­ται σὲ τέσ­σε­ρεις κα­τη­γο­ρί­ες. Συγ­κε­κρι­μέ­να, στὴν πρώ­τη κα­τη­γο­ρία ἀνή­κουν αὐ­τοὶ ποὺ ἔχουν τὴν καρ­διά τους τόσο σκλη­ρὴ ὅσο σκλη­ρὸς εἶ­ναι καὶ ἕνας χω­μά­τι­νος δρό­μος ποὺ πα­τι­έ­ται δι­αρ­κῶς. Ὅσο πα­τι­έ­ται γί­νε­ται τόσο σκλη­ρός, σὰν νὰ εἶ­ναι στρω­μέ­νος μὲ ἄσφαλ­το. Καὶ στὴν ἄσφαλ­το δὲν βλα­στά­νει τί­πο­τε. Οἱ σπό­ροι ποὺ ρί­χνον­ται σὲ αὐ­τὴν κα­τα­στρέ­φον­ται. Ἔτσι εἶ­ναι οἱ ἄν­θρω­ποι μὲ τὴ σκλη­ρὴ καρ­διὰ ποὺ δὲν ἀπο­δέ­χον­ται τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ μέ­νουν ἄκαρ­ποι.

Ἡ δεύ­τε­ρη κα­τη­γο­ρία ἀφο­ρᾶ στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δέ­χον­ται τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἑλ­κύ­ον­ται ἀπὸ τὰ πνευ­μα­τι­κά του μη­νύ­μα­τα καὶ ἐπι­θυ­μοῦν νὰ ζή­σουν σύμ­φω­να μὲ αὐ­τόν. Ὅμως, ἡ ἀπο­δο­χὴ τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ δὲν γί­νε­ται μὲ τὶς σω­στὲς προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Δὲν κα­τα­νο­οῦν ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ Χρι­στι­α­νοῦ εἶ­ναι μία δύ­σκο­λη πο­ρεία ἀπὸ τὰ ἐφή­με­ρα καὶ ἐπί­γεια στὰ μό­νι­μα καὶ ἐπου­ρά­νια καὶ ἀπὸ τὰ δυ­σχε­ρῆ καὶ λυ­πη­ρὰ στὰ εὐ­φρό­συ­να καὶ αἰ­ώ­νια. Θε­ω­ροῦν ὅτι ὁ χρι­στι­α­νι­σμὸς εἶ­ναι ὁ ἰδα­νι­κὸς δρό­μος γιὰ ὑγεία, εὐ­τυ­χία καὶ ἐπι­τυ­χία. Ἔτσι, στὸν πρῶ­το πει­ρα­σμό, στὴν πρώ­τη δυ­σκο­λία ἐγ­κα­τα­λεί­πουν ὡς ἀτε­λέ­σφο­ρο τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ τρί­τη κα­τη­γο­ρία ἀν­τι­στοι­χεῖ στοὺς ἀν­θρώ­πους, ποὺ ζοῦν κο­σμι­κά, μὲ κα­λο­πέ­ρα­ση, μέ­ρι­μνες ποι­κί­λες, πλοῦ­το καὶ κάθε εἴ­δους ἀπο­λαύ­σεις. Αὐτὰ ὅμως εἶ­ναι ἀγ­κά­θια ποὺ πνί­γουν τὸν καλὸ σπό­ρο καὶ δὲν τοῦ ἐπι­τρέ­πουν νὰ ἀνα­πτυ­χθεῖ. Καὶ ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ εἶ­ναι ὁ κα­λὸς σπό­ρος, ποὺ φτά­νει στὶς καρ­δι­ὲς αὐ­τῆς τῆς κα­τη­γο­ρί­ας ἀν­θρώ­πων, ἀλλὰ δὲν κα­τα­φέρ­νει νὰ ρι­ζώ­σει καὶ νὰ ἀπο­δώ­σει καρ­ποὺς πνευ­μα­τι­κούς. Οἱ ἀπο­λαύ­σεις τῆς ἐπί­γει­ας ζωῆς, ὅταν ἀπο­λυ­το­ποι­η­θοῦν ὡς στό­χος, γί­νον­ται θη­λιὰ στὸ λαι­μὸ τῶν ἀν­θρώ­πων καὶ πολὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο τῶν Χρι­στι­α­νῶν. Ἐκεῖ ποὺ θὰ ἔπρε­πε οἱ ἄν­θρω­ποι νὰ ζοῦν πνευ­μα­τι­κά, μὲ τὸ ἐν­δι­α­φέ­ρον τῆς ψυ­χῆς τους στραμ­μέ­νο στὴ βα­σι­λεία τοῦ Θεοῦ, πα­ρα­σύ­ρον­ται ἀπὸ τὴν ἰσχυ­ρὴ δύ­να­μη τῶν ἐπί­γει­ων ἀπο­λαύ­σε­ων καὶ ξε­χνοῦν τὸν Θεό. Ὅταν, ὅμως, οἱ ἄν­θρω­ποι ξε­χά­σουν τὸν Θεὸ καὶ κλεί­σουν τὴν καρ­διά τους στὸν λόγο Του, τότε μέ­νουν ἄκαρ­ποι, δί­χως τὴ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ μέσα τους. Πόσο τρα­γι­κὸ εἶ­ναι στ’ ἀλή­θεια αὐτὸ γιὰ ἀν­θρώ­πους, οἱ ὁποῖ­οι τρέ­φον­ται μὲ τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυ­ρί­ου.

Ἡ τέ­ταρ­τη κα­τη­γο­ρία ἀφο­ρᾶ στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δι­α­τη­ροῦν ἀνοι­κτὴ τὴν καρ­διά τους στὴ σπο­ρὰ τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ. Τὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τους εἶ­ναι ὅτι αὐ­τοὶ δι­α­φο­ρο­ποι­οῦν­ται μόνο στὸ ὅτι θέ­λουν, ἐπι­θυ­μοῦν καὶ ἀγω­νί­ζον­ται στὴν τή­ρη­ση τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ. Αὐ­τοὶ μο­χθοῦν ἐπί­πο­να νὰ τὸν τη­ρή­σουν. Μπο­ρεῖ νὰ πέ­φτουν σὲ σφάλ­μα­τα καὶ μπο­ρεῖ νὰ ἀστο­χοῦν σὲ πολ­λά, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλ­λοι, ἀλλὰ ἐπι­δει­κνύ­ουν ἐπι­μο­νὴ καὶ ὑπο­μο­νὴ στὸν στό­χο τους. Δὲν βλέ­πουν τὸν χρι­στι­α­νι­σμὸ ἐπι­φα­νει­α­κά, ἀλλὰ τὸν ζοῦν οὐ­σι­α­στι­κά. Ἡ καρ­διά τους βρί­σκε­ται στραμ­μέ­νη στὸ πρό­σω­πο τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι στὴν πο­λυ­προ­σω­πία τοῦ κό­σμου. Γι᾽ αὐτὸ καὶ καρ­πο­φο­ροῦν πνευ­μα­τι­κά. Αὐ­τοὺς ἐν­νο­εῖ ὁ Χρι­στὸς λέ­γον­τας «τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗ­τοί εἰ­σιν οἵ­τι­νες ἐν καρ­δίᾳ καλῇ καὶ ἀγα­θῇ ἀκού­σαν­τες τὸν λό­γον κα­τέ­χου­σι καὶ καρ­πο­φο­ροῦ­σιν ἐν ὑπο­μο­νῇ».

Συ­νε­πῶς, γιὰ νὰ μπο­ρέ­σου­με καὶ ἐμεῖς νὰ καρ­πο­φο­ρή­σου­με πρέ­πει νὰ ἀπο­κτή­σου­με συ­νεί­δη­ση καὶ δε­κτι­κό­τη­τα. Νὰ ταυ­τί­σου­με τὴν καρ­διά μας μὲ τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀν­τι­στε­κό­μα­στε σὲ πρά­γμα­τα ἐφή­με­ρα ποὺ μᾶς ἀπο­σποῦν ἀπὸ τὴν τή­ρη­σή του. Ἐδῶ χρει­ά­ζε­ται ὑπο­μο­νὴ καὶ ἐπι­μο­νή. Ὅπως ἀκρι­βῶς κάθε πρά­γμα ποὺ ἀξί­ζει. Δι­ό­τι τὸ εὔ­κο­λο ἔχει λίγη καὶ ὄχι στα­θε­ρὴ ἀξία. Ἐνῷ ὁ Χρι­στὸς καὶ οἱ ἐπαγ­γε­λί­ες Του ἀφο­ροῦν στὸν θη­σαυ­ρὸ ποὺ ἀνα­ζη­τοῦ­με, δη­λα­δὴ στὴ μο­νι­μό­τη­τα τῆς Βα­σι­λεί­ας Του μέσα μας.

Γέ­νοι­το.

ΠΗΓΗ