ΜΗΝΥΜΑ

ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ, ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2022

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή 9 Ὀκτωβρίου 2022

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο περιγράφει την ανάσταση του μονάκριβου γιου μιας χήρας στην πόλη Ναΐν από τον Κύριο. Η περικοπή αυτή του Ευαγγελίου θίγει ένα σπουδαίο θέμα που αφορά στην ύπαρξή μας και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η θεολογική ερμηνεία του. Στο Ευαγγέλιο αναφέρονται άλλες δύο περιπτώσεις  αναστάσεων, στη μία περίπτωση ο Χριστός ανέστησε την κόρη του Ιαείρου και στην άλλη ανέστησε τον Λάζαρο, ο οποίος ήταν ήδη νεκρός για τέσσερεις ημέρες. Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε λίγες ημέρες πριν να οδηγηθεί εκουσίως και ο Ίδιος στο σταυρικό θάνατο και την ένδοξο Ανάστασή Του, με την Οποία  κατέλυσε την ισχύ του θανάτου και της αμαρτίας, η εξουσία των οποίων είχε υποδουλώσει το ανθρώπινο γένος μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων.

Τα ευαγγελικά κείμενα περιγράφουν τα γεγονότα των αναστάσεων που επιτέλεσε ο Κύριος, για να φανερώσουν ότι Αυτός είναι η πηγή της Αιώνιας Ζωής που μας χάρισε με την Ανάστασή Του και να δείξουν ότι ο θάνατος είναι κάτι το παροδικό, το οποίο δεν δημιουργήθηκε από το Θεό. Η συγκεκριμένη  περιγραφή της Ανάστασης στη Ναΐν έρχεται σαν συνέχεια του ευαγγελικού αναγνώσματος της περασμένης Κυριακής, η οποία αναφέρεται στη φιλευσπλαχνία του Τριαδικού Θεού. Έτσι λοιπόν, βλέπουμε τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, το β΄πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, από φιλευσπλαχνία προς τα πεπτωκότα τέκνα Του, να συμπονά τη χήρα μητέρα που κήδευε το μοναχοπαίδι της. Ως Θεάνθρωπος, δια των ενεργειών της θεότητάς Του, επανέφερε τον νέο από τον θάνατο στη ζωή, παραδίδοντάς Τον στη μητέρα του. Να επισημάνουμε σ’ αυτό το σημείο, ότι τόσο Τον συμπόνεσε αυτό το θλιβερό γεγονός του θανάτου, ώστε ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που ο Κύριος προχώρησε σε θαυματουργική ενέργεια χωρίς να το ζητήσουν εκείνοι που είχαν ανάγκη τη θεϊκή επέμβαση. Η ευαγγελική περικοπή κλείνει με την αντίδραση του πλήθους που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του νέου, τους οποίους κατέλαβε δέος και δόξασαν το Θεό αναφωνώντας: «Μεγάλος προφήτης μας εμφανίστηκε, ήρθε ο Θεός να σώσει το λαό Του».

  Όπως προαναφέραμε, κατά την διδασκαλία του Ευαγγελίου και των Αγίων θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, ο θάνατος και γενικότερα κάθε κακό δεν είναι δημιούργημα του Θεού, ο Οποίος δημιούργησε τον κόσμο «καλά λίαν», αλλά αποτέλεσμα της παρακοής των Πρωτοπλάστων, που πίστεψαν στην πλάνη του διαβόλου, κατά την οποία, εάν παράκουαν την  θεϊκή εντολή και έτρωγαν από τον απαγορευμένο καρπό, θα γίνονταν αθάνατοι. Εξαιτίας, λοιπόν, της παράβασης της εντολής, οι προπάτορες μας εκδιώχθηκαν από τον  παράδεισο, διότι εισήλθε στο ανθρώπινο γένος η αμαρτία και ο θάνατος. Ο θάνατος δεν αποτελεί τιμωρία του ανθρώπου για την παρακοή του, αλλά, σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας μας, έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα, με σκοπό να μην γίνει το κακό αθάνατο και να μην υποφέρει εις το διηνεκές η ανθρωπότητα και η κτίση. Έτσι, πριν την έλευση του Θεανθρώπου στον κόσμο και την ιστορία, το ανθρώπινο δράμα, η παρουσία των θνητών τερμάτιζε με το τέλος της επίγειας ζωής. Ο Τριαδικός Θεός, όμως, από άκρα ευσπλαχνία προς τα απολωλότα πλάσματα Του εφάρμοσε το σχέδιο της Θείας Οικονομίας για την επιστροφή τους στην παραδείσια  κατάσταση. Για τη σωτηρία μας, ο Υιός του Θεού, ο Κύριος  Ημών Ιησούς Χριστός, Σαρκώθηκε και εκτός από τη θεία Του φύση προσέλαβε και την ανθρώπινη φύση, όπου με το εκούσιο Σταυρικό Πάθος και την ένδοξο Ανάσταση Του συνέτριψε το θάνατο, ενώ με την Ανάληψή Του ανακαίνισε την ανθρώπινη φύση, επαναφέροντάς την στο αρχικό της θείο κάλλος. Στη συνέχεια, με την έλευση του Παρακλήτου, του γ’ προσώπου της Αγίας Τριάδος, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, μας προσφέρει μέσα από το μυστήριο του Βαπτίσματος και τη συνειδητή μετοχή μας στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας τη δυνατότητα να οδηγηθούμε κατά χάρη στην θέωση και στην αιώνιο κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό στην ουράνιο βασιλεία Του.

Ο θάνατος αποτελεί πλέον το πέρασμα για την αιώνιο ζωή. Το θνητό σώμα μας αναπαύεται προσωρινά χωριστά από την ψυχή μας μέχρι την Έσχατη Ημέρα της Κρίσεως, όπου θα ενωθεί άφθαρτο με την ψυχή μετέχοντας στην αιώνια βασιλεία των ουρανών. Γι’ αυτό και οι Χριστιανοί αποκαλούν  τους τόπους όπου αναπαύονται οι νεκροί κοιμητήρια. Επομένως, χρειάζεται πάντοτε ως αληθινοί πιστοί Χριστιανοί να ενθυμούμεθα, ότι η επίγεια ζωή είναι περίοδος πνευματικής άσκησης, είναι καιρός μετάνοιας και σε συνδυασμό με τη συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας προετοιμαζόμαστε να καταστούμε, κατά την Δευτέρα Παρουσία, άξιοι κοινωνοί της αιώνιας βασιλείας, ώστε το τέλος του θνητού βίου να θεωρείται περίοδος ανάπαυσης από τις θλίψεις της παρούσης ζωής, προσδοκώντας την ημέρα της  Μελλούσης Κρίσεως. Γι’ αυτό δεν πρέπει να θλιβόμαστε, αλλά, με πίστη προς τον Κύριο και εγκαρτέρηση, ν’ ανεχόμαστε την ώρα του αποχωρισμού των αγαπημένων μας προσώπων. Ιδιαίτερα είναι αναγκαίο το έντονο ενδιαφέρον μας και η συμπαράστασή μας προς τις οικογένειες που πενθούν τους προσφιλείς τους ανθρώπους, αλλά και η αδιάκοπη προσευχή μας για παρηγοριά των τεθλιμμένων, καθώς και για την ανάπαυση των ψυχών των κεκοιμημένων  αδελφών μας. Άλλωστε, η φροντίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας για τους κοιμηθέντες είναι αδιάκοπη στην κοινή λατρεία της και οφείλουμε να συμμετέχουμε ενεργά με τη μνημόνευση των ονομάτων των τεθνεώτων, με τις επιμνημόσυνες ακολουθίες ,με τα δύο Ψυχοσάββατα, καθώς και σε όλες τις ημέρες του Σαββάτου που είναι αφιερωμένες στους γνωστούς και αφανείς κοιμηθέντες αδελφούς μας.

Σ’ αυτό το σημείο, ας κλείσουμε την αναφορά μας στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα  με την παρακλητική δέηση της Εκκλησίας να έχουμε «Χριστιανά τα τέλη της ζωής μας, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και να σταθούμε με καλή απολογία ενώπιον του φοβερού βήματος του Κυρίου» και με τη χάρη του Αναστηθέντος Κυρίου, δια των πρεσβειών των Αγίων Του, ν’ αξιωνόμαστε να αντιμετωπίζουμε τα θλιβερά γεγονότα και τις δοκιμασίες του επίγειου βίου μας με χριστιανικό φρόνημα.

ΠΗΓΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου