ΚΥ­ΡΙ­Α­ΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

20 Δεκεμβρίου 1998

Ἐ­νῶ βρι­σκό­μα­στε λί­γες μέ­ρες μα­κρυ­ά ἀπ᾿ τήν ἑ­ορ­τή τῶν Χρι­στου­γέν­νων, ἡ Ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, μᾶς γνω­ρί­ζει μέ τό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα τήν γε­νε­α­λο­γί­α τοῦ Κυ­ρί­ου.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ματ­θαῖ­ος ξε­κι­νᾶ τήν γε­νε­α­λο­γί­α του ἀπ᾿ τόν Ἀ­βρα­άμ, τόν γε­νάρ­χη τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ, μι­ά καί ἀ­πευ­θυ­νό­ταν σέ Ἰ­ου­δαί­ους, καί ἀ­νε­βαί­νει στό Χρι­στό, ἐ­νῶ ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Λου­κᾶς ἐ­φαρ­μό­ζει τήν ἀ­ντί­στρο­φη γε­νε­α­λό­γη­ση, ξε­κι­νώ­ντας ἀπ᾿ τόν Χρι­στό καί φθά­νο­ντας στόν Ἀ­δάμ.

Ἴ­σως γι­ά πολ­λούς θε­ω­ρεῖ­ται ἀ­νι­α­ρή ἤ καί κου­ρα­στι­κή ἡ ση­με­ρι­νή Εὐ­αγ­γε­λι­κή Πε­ρι­κο­πή, εἶ­ναι ὅ­μως πο­λύ ση­μα­ντι­κή, δι­ό­τι ἡ γε­νε­α­λο­γί­α τοῦ Κυ­ρί­ου δεί­χνει πό­σες γε­νι­ές με­σο­λά­βη­σαν ἀ­νά­με­σα στόν πα­λαι­ό Ἀ­δάμ καί στό νέ­ο Ἀ­δάμ, τόν Θε­άν­θρω­πο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Βλέ­που­με μ᾿ αὐ­τό τόν τρό­πο, πό­σες γε­νι­ές βα­σί­λε­ψε ἡ ἁ­μαρ­τί­α καί σέ τί «σκό­τος καί σκι­ά θα­νά­του» βρι­σκό­ταν ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα ὅ­ταν ἦλ­θε ὁ Χρι­στός.

«Ἀ­βρα­άμ ἐ­γέν­νη­σε Ἰ­σα­άκ.­.­.­». Ἦ­ταν συ­νή­θει­α νά στη­ρί­ζουν τήν γε­νε­α­λο­γί­α στούς ἄν­δρες ἀ­πο­γό­νους, σχο­λι­ά­ζει ὁ Ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος. Κι ὅ­μως μέ­σα στή γε­νε­α­λο­γί­α ὑ­πάρ­χουν τέσ­σε­ρις γυ­ναῖ­κες. Ἡ Θά­μαρ πού μέ ἀ­θέ­μι­το τρό­πο συ­νευ­ρέ­θη­κε μέ τόν πε­θε­ρό της, ἡ Ρα­άβ πού ἦ­ταν πόρ­νη, ἡ Ρούθ πού ἦ­ταν ἀλ­λό­φυ­λη καί ἡ Βηρ­σα­βε­έ, ἡ γυ­ναί­κα τοῦ Οὐ­ρί­α πού ἦ­ταν μοι­χα­λί­δα. Κι ὅ­μως τίς ἀ­να­φέ­ρει γι­ά νά δεί­ξει ὅ­τι δέν ντρε­πό­ταν ὁ Χρι­στός πού κα­τα­γό­ταν ἀ­πό τέ­τοι­ους προ­γό­νους, συ­νε­χί­ζει ὁ Ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος, ἀπ᾿ τούς ὁ­ποί­ους ὁ ἕ­νας ἦ­ταν καρ­πός ἀ­θέ­μι­του γά­μου, ὁ ἄλ­λος πορ­νεί­ας, ὁ τρί­τος προ­ερ­χό­ταν ἀ­πό ἀλ­λό­φυ­λη, κι ὁ ἄλ­λος ἀ­πό μοι­χα­λί­δα.

Σέ τί­πο­τε δέν ζη­μι­ώ­νουν τόν ἐ­νά­ρε­το οἱ ἀ­θέ­μι­τες πρά­ξεις τῶν προ­γό­νων του. Δι­ό­τι κα­θέ­νας ἀπ᾿ τίς δι­κές του πρά­ξεις κρί­νε­ται ὡς ἄ­ξι­ος ἤ ἀ­νά­ξι­ος. Ἐξ ἄλ­λου γι᾿ αὐ­τό ἦλ­θε ὁ Χρι­στός. Ὄ­χι γι­ά νά κρύ­ψει τίς ντρο­πές μας, μά γι­ά νά τίς φα­νε­ρώ­σει καί μέ τίς ἀ­ρε­τές του νά τίς ὑ­περ­νι­κή­σει.

Ἦρ­θε σάν γι­α­τρός, ὄ­χι σάν κρι­τής.

Ὁ δεύ­τε­ρος λό­γος πού ἀ­να­φέ­ρο­νται οἱ τέσ­σε­ρις αὐ­τές γυ­ναῖ­κες εἶ­ναι ἡ φα­νέ­ρω­ση τῆς μα­ται­ό­τη­τας τοῦ κο­μπα­σμοῦ τῶν Φα­ρι­σαί­ων γι­ά τούς προ­γό­νους τους. Δι­ό­τι πα­ρα­με­λοῦ­σαν τίς ἀ­ρε­τές τῆς ψυ­χῆς καί κό­μπα­ζαν γι­ά τούς προ­γό­νους τους, κά­τι πού καί ἐ­μεῖς σή­με­ρα πολ­λές φο­ρές κά­νου­με.

Τρί­τος λό­γος εἶ­ναι ὅ­τι οἱ γυ­ναῖ­κες αὐ­τές συμ­βό­λι­ζαν τήν Ἐκ­κλη­σί­α τῶν Ἐ­θνῶν. Ὅ­πως ἐ­κεῖ­νες, ἄν καί σκλά­βες στά ἁ­μαρ­τή­μα­τά τους, τίς ἀ­πό­κτη­σαν οἱ ἄν­δρες τους, ἔ­τσι κι ὁ Χρι­στός συ­νέ­δε­σε μέ τόν ἑ­αυ­τό Του τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση, σκλά­βα σέ πολ­λά ἁ­μαρ­τή­μα­τα. Κι ὅ­πως δέν πε­ρι­φρό­νη­σε τήν κα­τα­γω­γή του ἀ­πό τέ­τοι­ες γυ­ναῖ­κες, τό ἴ­δι­ο δέν πε­ρι­φρό­νη­σε καί τόν γά­μο μέ τήν Ἐκ­κλη­σί­α.

Ἀλ­λά κι ἀπ᾿ ὅ­λα αὐ­τά δι­δα­σκό­μα­στε νά μήν ντρε­πό­μα­στε γι­ά τίς ἁ­μαρ­τί­ες τῶν προ­γό­νων μας, ἀλ­λά γι­ά τίς δι­κές μας. Οὔ­τε νά με­γα­λο­φρο­νοῦ­με γι­ά τούς προ­γό­νους μας, ἀλ­λά νά φρο­ντί­ζου­με γι­ά τήν ἀ­ρε­τή τή δι­κή μας. Μή­τε νά τα­πει­νώ­νου­με ὅ­σους προ­έρ­χο­νται ἀ­πό γά­μους δι­α­βλη­τούς, ἔ­γι­ναν ὅ­μως ἐ­νά­ρε­τοι, οὔ­τε πά­λι νά πε­ρι­φρο­νοῦ­με ὅ­σους ἔρ­χο­νται στήν πί­στη ὕ­στε­ρα ἀ­πό δι­ά­φο­ρα ἁ­μαρ­τή­μα­τα.

Δι­ό­τι τό­τε θά δεί­ξου­με πώς πά­σχου­με ἀ­πό μί­α πο­λύ σο­βα­ρή πνευ­μα­τι­κή ἀ­σθέ­νει­α. Ἀ­πό τήν ἔλ­λει­ψη ἀ­γά­πης. Καί ὅ­ταν δέν ἔ­χου­με ἀ­γά­πη, δέν ἔ­χου­με οὔ­τε τόν Θε­ό, δι­ό­τι «ὁ Θε­ός ἀ­γά­πη ἐ­στί».

Αὐ­τή τήν Ἀ­γά­πη θά γι­ορ­τά­σου­με σέ λί­γες μέ­ρες. Τήν θε­ϊ­κή σαρ­κω­μέ­νη Ἀ­γα­πη, τόν Ἐ­ναν­θρω­πή­σα­ντα Κύ­ρι­ό μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Μα­κά­ρι νά ζή­σου­με τά Χρι­στού­γεν­να μέ­σα στήν αὐ­θε­ντι­κή ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ μας, γι­ά νά ψάλ­λου­με κι ἐ­μεῖς μα­ζί μέ τούς ἀγ­γέ­λους τόν οὐ­ρά­νι­ο ὕ­μνο «Δό­ξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θε­ῷ καὶ ἐ­πὶ γῆς εἰ­ρή­νη, ἐν ἀν­θρώ­ποις εὐ­δο­κί­α».

Καλά Χριστούγεννα!