ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή Δ΄ Νηστειών. «Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος» (Μαρκ. θ΄ 17-31)

30 Μαρτίου 2025

Με τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού, αγαπητοί μου αδελφοί, φθάσαμε αισίως στην τέταρτη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάθε Κυριακή, αυτής της κατανυκτικής περιόδου που διανύουμε, είναι και ένα λιμάνι για τους πιστούς που προσαράσσουν, αγκυροβολούν και ξεκουράζονται για λίγο να πάρουν δυνάμεις και κουράγιο, να ανεφοδιαστούν για να συνεχίσουν το πνευματικό τους ταξίδι. Την πρώτη Κυριακή, στο πρώτο λιμάνι που δέσαμε, εορτάσαμε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας και με ανανεωμένες τις δυνάμεις μας ξαναμπήκαμε στο πέλαγος με πλεύση το Άγιο Πάσχα.

Τη δεύτερη Κυριακή μάς περίμενε στο λιμάνι ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και μας δίδαξε τη σπουδαιότητα της άσκησης στην πορεία μας προς το Πάσχα. Την Τρίτη Κυριακή, στη μέση της διαδρομής, πήραμε μια βαθιά ανάσα κάτω από τη σκιά του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Στο τέταρτο λιμάνι, που αγκυροβολούμε σήμερα, συναντάμε τον Άγιο Ιωάννη τον Σινα΄ί΄τη για να ανεβούμε την ουρανοδρόμο Κλίμακα του και να ακούσουμε την Εκκλησία μας να ψάλλει ωραίους ύμνους και να μας απευθύνει πανέμορφα λόγια εμπνευσμένα από το συγκεκριμένο έργο του Αγίου.

Παράλληλα, μας διαβάζει σήμερα η Εκκλησία, αδελφοί μου, και μια ευαγγελική περικοπή τόσο χρήσιμη και βοηθητική για την επίτευξη του στόχου μας, που είναι ποιος; Η Ανάσταση του Χριστού! Να δούμε τον Χριστό μας αναστημένο και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ζήσει αυτή τη χαρά και τη δόξα του Αναστάντος Κυρίου. Ας δούμε λοιπόν τι λέει η σημερινή ευαγγελική διήγηση. Το σημερινό Ευαγγέλιο αναφέρεται στη θαυματουργή θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού που πραγματοποιήθηκε μόλις ο Κύριος κατέβηκε, με τους τρεις μαθητές Του, από το όρος Θαβώρ, λίγο μετά το γεγονός της Μεταμορφώσεως. Εκεί, λοιπόν, στους πρόποδες του Όρους Θαβώρ κάποιος πατέρας πλησίασε τον Ιησού, γονάτισε μπροστά του και του είπε: «Έφερα το παιδί μου που έχει πνεύμα άλαλο, αλλά οι μαθητές σου δεν μπόρεσαν να το κάνουν καλά». Ο Χριστός τότε μίλησε με σκληρά λόγια: «Ω γενιά άπιστη, μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Πόσο καιρό θα σας ανέχομαι ακόμα;». Στη συνέχεια διέταξε να φέρουν το άρρωστο παιδί και άρχισε μια ουσιαστική συζήτηση με τον πατέρα. Ο πατέρας τον παρακάλεσε και του είπε: «Αν μπορείς να κάνεις κάτι, λυπήσου μας και βοήθησέ μας». Ο Χριστός του απάντησε: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε όποιον πιστεύει». Και αμέσως έβαλε φωνή ο πατέρας του παιδιού και με δάκρυα είπε: «Πιστεύω Κύριε, βοήθα με στην απιστία μου». Και όταν είδε ο Χριστός πως μαζεύεται κόσμος, μίλησε αυστηρά στο ακάθαρτο πνεύμα και του είπε: «Πνεύμα άλαλο και κουφό, εγώ σε διατάζω, να βγεις από το παιδί και να μη ξαναμπείς σ’  αυτό». Και το πνεύμα, όπως μας πληροφορεί στη συνέχεια η ευαγγελική διήγηση, αφού έβαλε μεγάλη φωνή και τράνταξε δυνατά το παιδί, βγήκε,  και το παιδί έγινε σαν νεκρό, ώστε πολλοί να λένε ότι πέθανε. Και ο Κύριος το έπιασε από το χέρι και το σήκωσε και εκείνο στάθηκε όρθιο.

Ας σταθούμε λίγο, αδελφοί μου, στον διάλογο του Κυρίου με τον πατέρα του σημερινού Ευαγγελίου και ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: τί ήταν τελικά αυτό που προκάλεσε τη θαυματουργή θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού; Ήταν η πίστη του πατέρα; Όχι μόνο, αφού ο ίδιος ο πατέρας ομολόγησε στον Κύριο ότι ναι μεν είχε πίστη αλλά δεν ήταν αρκετή, γι’ αυτό και παρακάλεσε στη συνέχεια τον Χριστό να τον βοηθήσει στην απιστία του. Αυτό λοιπόν που προκάλεσε το σημερινό θαύμα δεν είναι η πίστη του πατέρα αλλά η ειλικρινής ομολογία του. «Βοήθει μου τη απιστία» φωνάζει στον Χριστό και αυτή η ειλικρινής ομολογία είναι που τον οδήγησε στην αύξηση της πίστεως και που τελικά προκάλεσε τη θαυματουργή θεραπεία του παιδιού.

Αυτό θέλει κι από εμάς ο Χριστός, αδελφοί μου. Να του ομολογήσουμε με ειλικρίνεια τις αδυναμίες μας, την αναξιότητά μας, τις πνευματικές μας ελλείψεις, τις ατέλειες μας. Ζητάει την αλήθεια της ψυχής μας. Να του παρουσιάσουμε αυτό το λίγο που έχουμε ώστε στη συνέχεια να έρθει Εκείνος να το αυξήσει, να το μεγαλώσει, να το δυναμώσει. Γι’ αυτό λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι τις αρετές δεν τις αποκτάμε με τις δυνάμεις μας, με τις ανθρώπινες δυνατότητές μας, αλλά ότι μας χαρίζονται και μας προσφέρονται από τον Θεό. Πότε; Όταν πράξουμε αυτό που έπραξε ο πατέρας του σημερινού Ευαγγελίου. Τί έπραξε; Ζήτησε από τον Χριστό να του αυξήσει την πίστη. Συνειδητοποίησε την αναξιότητά του και κατάλαβε ότι με τις δικές του δυνάμεις δε θα κατόρθωνε τίποτα. Στάθηκε με ειλικρίνεια και αλήθεια μπροστά στον Θεό, άφησε την αγάπη του Κυρίου να αγγίξει τη ψυχή του και έτσι ενέργησε μέσα του η θεϊκή δύναμη.

Αγαπητοί μου αδελφοί, ο πατέρα της σημερινής ευαγγελικής διήγησης μάς δίδαξε ότι για να γίνουμε μεγάλοι απέναντι στον Θεό θα πρέπει ουσιαστικά να μικρύνουμε και να ταπεινωθούμε. Μακάρι, η κραυγή του σημερινού Πατέρα του Ευαγγελίου «Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου», να γίνει και δική μας κραυγή. Αμήν.   

π. Π.Α

ΠΗΓΗ