ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

23 Μαρτίου 2025

«Θρόνος δὀξης ὑψωμένος, ἁγίασμα ἡμῶν» (Ἰερ. 17,12)

Ὁ Προφήτης Ἰερεμίας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ: «Ἔνδοξος θρόνος ὑψωμένος εἶναι τό ἁγίασμά μας». Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, σέ ὅραμά του, θά δεῖ τόν Κύριο «νά κάθεται σέ ὑψηλό θρόνο γεμᾶτο ἀπό ἀπερίγραπτη δόξα» (Ἠσ. 66,1) καί «οἱ εὐσεβεῖς θά εὐφρανθοῦν στή δόξα τοῦ Κυρίου» (Ἠσ. 24,14). Ὁ θεσπέσιος Δαβίδ ἀναμέλπει στούς Ψαλμούς του: «Ὁ ἔνδοξος θρόνος Σου, Κύριε, εἶναι ἀσάλευτος καί αἰώνιος» (Ψαλμ. 92,2) καί «ἄς γεμίσει τό στόμα μου ἀπό ὕμνους, γιά νά ὑμνῶ τό μεγαλεῖο Σου» (Ψαλμ. 70,8).

Αὐτός ὁ βασιλικός θρόνος εἶναι ὁ ζωοποιός Σταυρός τοῦ Κυρίου μας καί ἐπάνω σέ αὐτόν προσέφερε τήν ἑκούσια θυσία Του. Θυσίασε ὄχι κάποιο ἄλλο κτίσμα καί δημιούργημα, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Ἐαυτό Του. Γιά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους. Γι’αὐτό εἶναι ὁ εὔσπλαχνος καί ἐλεήμων Ἀρχιερεύς, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς καταγράφει ὁ Θεῖος Ἀπόστολος στό σημερινό ἀνάγνωσμα (Ἑβρ. 5,2). Μέ τό δικό του θάνατο νίκησε τό θάνατο. Τό ἀρχιερατικό Του ἔργο δέν θά παύσει ποτέ. «Καί τῆς Βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπό κάθε κακία καί ἀμόλυντος ἀπό κάθε ἁμαρτία καί ἀνώτερος ἀπό τά οὐράνια πνεύματα (Ἑβρ. 7,26). Ἄν καί ἦταν Υἱός τοῦ Θεοῦ «ἔμαθε ἀπό ὅσα ἔπαθε τήν ὑπακοήν» (Ἑβρ. 5,8) καί ἀποδείχθηκε τέλειος καί ἔγινε σέ ὅλους ὅσοι Τόν ὑπακούουν «αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου».

Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά θεώσει τόν ἐκπεσόντα ἄνθρωπο. Κήρυξε τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλήθειας καί φώτισε τούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους»(Λουκ. 1,79).

Θαυματούργησε καί δώρησε τή ζωή καί τήν ἴαση στούς πονεμένους.

Ἔπαθε, σταυρώθηκε «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. 2,8) γιά νά λυτρώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Ἡ ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυσία Του ἀποκαλύπτει τό μέγεθος τῆς ἀγάπης Του. Θυσιάστηκε «ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. 15,14). Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀποκατέστησε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Μέ τό αἷμα Του καθάρισε τή συνείδησή μας ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θυσία Του, ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι θυσία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, ἔχει αἰώνια ἰσχύ καί κύρος. Ἡ θυσία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό βασικότερο γνώρισμα τῆς ἀρχιερατικῆς μεσιτείας Του. Μέσα στήν Ἐκκλησία λαμβάνει ὑπερχρονιστική διάσταση μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στό ὁποῖο πάλι ὁ Χριστός θυσιάζεται «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας». Γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῶν ἀγαθῶν τῆς Ἀρχιερωσύνης Του καί νά ἔχουμε ζωντανή πάντοτε τήν ἐνθύμηση τῆς θυσίας Του πρέπει νά ζοῦμε τό γεγονός τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Μόνο ἔτσι γινόμαστε κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός Του, τό μεγαλεῖο τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τοῦ Χριστοῦ δέν τόν καθιστᾶ ἀπρόσιτο, ἀλλά δημιουργεῖ στίς καρδιές τῶν ἁμαρτωλῶν τήν πεποίθηση τῆς σωτηρίας καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀφέσεως.

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός σημειώνει: Μέ κανένα ἄλλο μέσο δέν καταργήθηκε ὁ θάνατος, δέν λύθηκε ἡ ἁμαρτία, δέν λαφυραγωγήθηκε ὁ ᾍδης, δέν δωρήθηκε ἡ Ἀνάσταση, δέν κατορθώθηκε ἡ ἐπάνοδος πρός τήν ἀρχαία μακαριότητα, δέν ἀνοίχθηκαν οἱ πύλες τοῦ παραδείσου, δέν πῆρε ἡ φύση μας τιμητική θέση στά δεξιά τοῦ Θεοῦ, παρά μόνο μέ τό Σταυρό τοῦ Κυρίου μας. 

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς λέει: Ὁ Τίμιος Σταυρός προβάλλει ὡς πηγή δύναμης καί ζωῆς, θυμίζοντάς μας ὅτι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στή συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό, περνᾶ μέσα ἀπό τή σταύρωση τοῦ «ἐγώ» μας καί τῶν ἁμαρτιῶν μας. 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης γράφει: Μή νομίσεις ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός ἤ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θαυματουργοῦν ἀπό μόνα τους. Θαυματουργοῦν μόνο καί ἐφόσον πιστεύουμε βαθιά μέσα μας τόν Κύριο καί Τόν βλέπουμε καί Τόν ζοῦμε στή θεία Λειτουργία καί πάντα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Ἐλᾶτε μέ μιά ψυχή νά ἀκολουθήσωμεν τόν Χριστόν· ἐλᾶτε νά βαδίσωμεν τήν ὁδόν τῶν ἀρετῶν, τήν ὁποίαν μᾶς ἔδειξεν ὁ Σωτήρ ἡμῶν. Ἐκεῖνος ἐβάδισε μέ κόπους...μέ σταυρικόν θάνατον· δέν ἐλυπήθηκε νά χύσει οὐδέ αὐτό τό αἷμα Του γιά μᾶς. Νά μή φανῶμεν, λοιπόν, καί ἡμεῖς ἀχάριστοι, ἀπέναντι εἰς ἕνα τοιοῦτον εὐεργέτην· νά σηκώσωμεν καί ἡμεῖς τόν σταυρόν, ὅπως τόν ἐσήκωσε καί Ἐκεῖνος μέ προθυμίαν καί χαράν.

Ὁ σταυρός εἶναι τά βάσανα, οἱ στεναχώριες, οἱ καημοί πού ἔχει κάθε ἄνθρωπος.

Χριστιανοί μου,

ὅπως εἶναι ἀδύνατο νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά καί ὅλα τά ὄντα χωρίς τό ἡλιακό φῶς, ἄλλο τόσο καί περισσότερο δέν μπορεῖ νά ζήσει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου χωρίς τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου. Καί, ὅπως εἶναι ἀναγκαῖο πρᾶγμα γιά τή ζωή μας ἡ ἀναπνοή, κατά παρόμοιο τρόπο εἶναι ἀναγκαία στούς χριστιανούς ἡ σημείωση τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Γι’αὐτό τόν λόγο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν καταμεσῆς τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς νά προσκυνεῖται ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου, γιά νά λαμβάνουμε οἱ πιστοί ἀπό αὐτόν χάρη καί δύναμη, γιά νά συνεχίσουμε μέ σθένος τόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Δυναμωμένοι πλέον καί ἀνανεωμένοι, ἀντιπαρερχόμαστε τά ἐμπόδια πού στήνει ὁ πονηρός καί βαδίζουμε τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό, μέ ὁδηγό τή χαρά καί τή λαχτάρα νά συναντήσουμε τόν ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό τήν ἁγία καί λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς ἐγέρσεώς Του.

Ἀδελφοί μου,

ἄς γονατίσουμε μπροστά στόν ζωηφόρο Σταυρό, στηριζόμενοι στή δύναμη πού ἀπορρέει ἀπό Αὐτόν καί, ἐναποθέτοντας πάνω Του κάθε τι παθογόνο πού χαρακτηρίζει τή ζωή μας, ἄς ἀναφωνήσουμε «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει Σου» συνῳδά μέ τή χαρμόσυνη φωνή τοῦ ποιητῆ μας: Σφίξε τό σταυρό πού σοῦ χάρισα, μέσα στά χέρια... Τοῦτο τ’ ἀγώνισμα πού σοὔδωκα μήν τ’ ἀποστέρξης. Πρῶτος ἀνέβηκα ἐγώ τόν ἀνήφορο αὐτόν πού θά τρέξης. Θάρρος παιδί μου· περπάτα καί κράτα με. Ἀμήν!

ΠΗΓΗ