Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 15 Μαΐου 2022, Κυριακή τοῦ Παραλύτου (Πράξ. θ΄ 32-42)

Μὲ τῆ δύναμη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ

1. Ἡ θεραπεία τοῦ παράλυτου Αἰνέα

Δύο ἐντυπωσιακὰ θαύματα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου μᾶς περιγράφει ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Τὸ πρῶτο ἀπὸ αὐτὰ συνέβη στὴν πόλη Λύδδα, ὅπου περιόδευε ὁ Ἀπόστολος. Ἐκεῖ συνάντησε κάποιον ἄνθρωπο ποὺ λεγόταν Αἰνέας, ὁ ὁ­ποῖος ἦταν παράλυτος· ὀκτὼ χρόνια κατάκοιτος σὲ κρεβάτι. Ἀπευθύνθηκε τότε σ᾿ αὐ­τὸν ὁ Πέτρος καὶ τοῦ εἶπε: «Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός». Αἰνέα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας, σὲ θεραπεύει ἀπὸ τὴν παραλυσία σου. Σήκω καὶ στρῶσε μόνος σου τὸ κρεβάτι σου. Ὁ Αἰνέας λοιπὸν «εὐ­θέως ἀνέστη»· σηκώθηκε ἀμέσως, τελείως ὑγιής.

Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἔγινε ἀμέσως γνωστό. Ὁ­πωσδήποτε θὰ φαινόταν ἀπίστευτο σὲ ὅλους τοὺς παρόντες νὰ βλέπουν τώρα τὸν Αἰνέα νὰ περπατᾶ χαρούμενος. Τὸν εἶ­δαν καὶ οἱ κάτοικοι τῆς Λύδδας καὶ τῆς πεδιάδας τοῦ Σάρωνα, πολλοὶ δὲ ἀπὸ αὐτοὺς συγ­κλονισμένοι πίστεψαν στὸν Χριστό.

Ὄντως ἐντυπωσιακὴ ἡ θεραπεία τοῦ πρώην παράλυτου, ποὺ μὲ τὴ θαυματουργικὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ μποροῦσε πλέον νὰ πατᾶ στὰ πόδια του καὶ νὰ ἐξυπηρετεῖ μόνος του τὸν ἑαυτό του. Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας. Ὑπερβαίνει τοὺς νόμους τῆς φύσεως, ἀνατρέπει τὶς πιὸ δυσχερεῖς καταστάσεις, ἀνοίγει δρόμους στὰ ἀδιέξοδα, ἀντικαθιστᾶ τὸν πόνο μὲ τὴ χαρά, τὸ δάκρυ μὲ τὸ χαμόγελο, τὴν ἀπελπισία μὲ τὴν ἐλπίδα. Ἀνορθώνει τὸν ἄνθρωπο ὄχι μόνο σωματικά, ἀλλὰ καὶ πνευματικά· ἀνασταίνει τὴν ψυχή του.

Ἂς μὴ χάνουμε λοιπὸν τὴν πίστη μας, τὸ θάρρος μας, τὴν ἐλπίδα μας μέσα στὶς καθημερινὲς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε. Ἀλλὰ ἂς ἀποθέτουμε τὴ ζωή μας καὶ τὶς δοκιμασίες μας στὰ χέρια τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ μας, τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

2. Τὸ ζαρκάδι τῆς ἀγάπης

Κοντὰ στὴ Λύδδα ὑπῆρχε μιὰ ἄλλη παραθαλάσσια πόλη, ἡ Ἰόππη. Ἐκεῖ κατοικοῦσε κάποια μαθήτρια τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία λεγόταν Ταβιθά, ποὺ σημαίνει Δορκάδα, δηλαδὴ ζαρκάδι. Πράγματι, σὰν ζαρ­κάδι ἔτρεχε ἀπὸ τὴν πολλή της ἀγάπη γιὰ νὰ βοηθήσει κάθε δυσκολεμένο συν­άνθρωπό της. «Αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει», σημειώνει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Ἦταν δηλαδὴ γεμάτη ἀπὸ τὶς ἀγαθοεργίες καὶ ἐλεημοσύνες ποὺ ἔκανε συνεχῶς, καταβάλλοντας τὸν προσωπικό της κόπο.

Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ὅμως ἡ Ταβιθὰ ἀσθένησε καὶ πέθανε. Ἀφοῦ τὴν ἑτοίμασαν οἱ Χριστιανοὶ τῆς πόλεως, εἰδοποίησαν τὸν ἀπόστολο Πέτρο ποὺ βρισκόταν στὴ γειτονικὴ Λύδδα καὶ τὸν παρακάλεσαν νά μεταβεῖ τὸ συντομότερο κοντά τους. Ὁ ἀκούραστος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ἔσπευσε στὴν Ἰόππη καὶ ἀνέβηκε στὸ ἀνώγειο, ὅπου εἶχαν τοποθετήσει τὴ νεκρή. Ἐκεῖ ἀντίκρισε ἕνα θέαμα πολὺ συγκινητικό: Παρουσιάσθηκαν μπροστά του ὅλες οἱ χῆρες κλαί­γον­τας γιὰ τὸν θάνατο τῆς Ταβιθὰ καὶ «ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια, ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς». Τοῦ ἔδειχναν, δηλαδή, τὰ ἐνδύματα ποὺ εἶχε φτιάξει μὲ τὰ ἴδια της τὰ χέρια ἡ ἀκούραστη Ταβιθά, ὅσο ζοῦσε μαζί τους, καὶ τοὺς τὰ εἶχε χαρίσει.

Συγκινημένος ὁ Ἀπόστολος ζήτησε ἀπὸ ὅλους νὰ βγοῦν ἔξω ἀπὸ τὸ ἀνώγειο, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε θερμὰ στὸν ζωοδότη Κύριο. Κατόπιν στράφηκε στὸ νεκρὸ σῶμα καὶ εἶπε: «Ταβιθά, σήκω ἐπάνω»! Αὐτὴ ἄνοιξε ἀμέσως τὰ μάτια της καὶ κάθισε στὸ κρεβάτι της. Ὁ Ἀπόστολος τῆς ἔδωσε τὸ χέρι του καὶ τὴ σήκωσε ὄρθια. Φώναξε κατόπιν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἰδιαιτέρως τὶς χῆρες καὶ τοὺς τὴν παρουσίασε ζωντανή. Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἔγινε ἀμέσως γνωστὸ σὲ ὅλη τὴν Ἰόππη καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν περιοχὴ πίστεψαν στὸν Κύριο.

Εἶναι ἀσφαλῶς διδακτικότατη ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη τῆς Ταβιθά. Κατέβαλλε τὸν προσωπικό της κόπο γιὰ νὰ ἑτοιμάσει τὰ προσφερόμενα. Ἔδινε χρόνο, κουραζόταν, ἔκανε χειρωνακτικὴ ἐργασία, ξενυχτοῦσε ἴσως, διότι ἑτοίμαζε μὲ τὰ ἴδια της τὰ χέρια τὰ ἐνδύματα τὰ ὁποῖα χάριζε σὲ ὅλες ἐκεῖ­νες τὶς χῆρες.

Ἂς εἴμαστε κι ἐμεῖς πάντα πρόθυμοι νὰ προσφέρουμε τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη μας στοὺς ἔχοντες ἀνάγκη ἀδελφούς μας, κα­ταβάλλοντας τὸν προσωπικό μας κόπο· δί­νον­τας λίγο ἀπὸ τὸν χρόνο μας· ἀφήνοντας κάποτε στὴν ἄκρη τὸ πρόγραμμά μας καὶ τὶς προσωπικὲς ἀνέσεις μας, προκειμένου νὰ συνεισφέρουμε στὸ προνοιακὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας· νὰ βοηθήσουμε στὸ συσσίτιο τῆς ἐνορίας μας· νὰ διακονήσουμε κάποιον ἀσθενὴ ἀδελφό μας. Ὅταν ἡ ἀγάπη μας εἶναι θυσιαστικὴ καὶ γίνεται μὲ κόπο, τότε δίνει ἐσωτερικὴ χαρὰ σ᾿ αὐτὸν ποὺ τὴν προσφέρει καὶ τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν αἰώνια μακαριότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

ΠΗΓΗ