ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝ).

Απόστολος: Πράξ. κ΄16-18,28-36

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ιζ΄ι-13

9 Ιουνίου 2019

«Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δεδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιωάν. ιζ΄11).

Το σημερινό ευαγγέλιο αποτελεί μέρος της γνωστής ως «Αρχιερατικής Προσευχής» του Χριστού και την οποίαν απηύθυνε προς τον Θεό Πατέρα αμέσως μετά τον Μυστικό Δείπνο και λιγο πριν από το Πάθος και την Σταυρική Του Θυσία. Μέσα από αυτήν καταγράφεται από τη μια η επιτυχής ολοκλήρωση του έργου Του, που είχε σαν χαρακτηριστικό στόχο τη δόξα του Θεού. Ένα στόχο που επιβεβαιώνετο από τον κόσμο μετά από ένα θαύμα όπου «και εδόξαζον τον Θεόν» (Λουκ. ζ΄16, ιγ΄13, ιζ΄15, ιη΄43). Έναν στόχο που ομολογείται σήμερα και από τον ίδιο τον Χριστό. «Εγώ σε εδόξασα επι της γής, το έργον ετελείωσα ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω».

Όμως, μέσα από την «Αρχιερατική προσευχή» δεν αποκαλύπτεται μόνο το ως τώρα σημαντικό Του έργο, καθώς και αυτό που επλησίαζε, μέσα από την Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και αυτό που θα ακολουθούσε. Δηλαδή η σύσταση και η ενότητα της Εκκλησίας καθώς και η συνέχιση του έργου Του, μέσα από την Εκκλησία από τους Μαθητές Του.

Το έργο του Χριστού αφορά όλους τους ανθρώπους. Ένα έργο που Του

έχει ανατεθεί από τον Θεό Πατέρα, μέσα από μια αποκλειστική εξουσία, αλλά

κι έναν μοναδικό στόχο: να «δώσει κι αυτός την αιώνια ζωή σε όλους αυτούς

που του εμπιστεύθηκε», όπως ομολογεί σήμερα ο ίδιος ο Χριστός: «Καθώς

έδωκας αυτώ εξουσίαν πάσης σαρκός, ίνα παν ο δέδωκας αυτώ δώση αυτοίς

ζωήν αιώνιον».

Ο Χριστός, λοιπόν, έρχεται να προσφέρει ξανά στον άνθρωπο την

κοινωνία με τον Θεό και να τον καταστήσει μέτοχο, κοινωνό της ζωής του

Θεού. Μιας ζωής που προϋποθέτει γνώση, αλλά και αναγνώριση του Θεού

Πατέρα ως του μόνου αληθινού Θεού , καθώς κι Εκείνου που έστειλε, δηλαδή,

του Χριστού.

Αιώνια ζωή, λοιπόν, σημαίνει αληθινή Θεογνωσία. Άρα, αιώνια ζωή,

σημαίνει όχι μόνο γνώση, αλλά και αποδοχή, παράλληλα με τον Πατέρα και

του Χριστού ως αληθινού Θεού. Και τούτο γιατί, όπως εξηγεί σήμερα ο ίδιος ο

Χριστός : «και τα εμά πάντα σα εστί και τα σά εμά και δεδοξάσμαι εν αυτοίς».

«Κι όλα όσα είναι δικά μου είναι και δικά σου, και τα δικά σου είναι και δικά

μου και δι αυτών θα φανερωθεί η δόξα μου».

Δεν μπορούμε, λοιπόν να αναγνωρίζουμε και να ομολογούμε τον

Πατέρα ως Θεό και να αρνούμαστε τη Θεότητα του Υιού. Γιατί, όπως ομολογεί

ο ίδιος ο Χριστός: «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάν. ι΄30). «Εγώ και ο

Πατέρας είμαστε ένα».

Αυτό το «ομοούσιον» του Υιού με τον Πατέρα υπερασπίσθηκαν οι 318

Πατέρες της Εκκλησίας που πήραν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325

μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας και των οποίων τη μνήμη τιμούμε σήμερα.

Μάλιστα με τη σύνταξη των επτά πρώτων άρθρων του συμβόλου της πίστεως

διετύπωσαν από τη μία, την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας για το Δεύτερο 

πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Υιόν και από την άλλη απέρριψαν την

αιρετική διδασκαλία του Αρείου που ισχυριζόταν ότι ο Υιός είναι «κτίσμα»,

δημιούργημα του Θεού. Ισχυρισμός που αν γίνει αποδεκτός τότε θέτει σε

αμφιβολία και το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. Αν ο Χριστός δεν είναι

τέλειος Θεός, άρα δεν είναι ούτε και αιώνιος και κατά συνέπεια και η σωτηρία

που προσφέρει δεν είναι πραγματική.

Η διδασκαλία της Εκκλησίας διατυπώνεται ξεκάθαρα με δύο τρόπους.

Πρώτον, μέσα από την εικόνα του Χριστού, όπου στο φωτοστέφανο υπάρχει η

φράση «ο ων», δηλαδή ο υπάρχων, ο αιώνιος. Μια φράση που τη συναντούμε

σε κάθε εικόνα του Χριστού, που αποτυπώνει κάθε ιστορικό γεγονός από τη

Γέννηση ως την Ανάληψη. Δεύτερον, η διδασκαλία της Εκκλησίας για το

Δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος αποτυπώνεται και μέσα στα άρθρα του

Συμβόλου της πίστεως, όπως τα διετύπωσαν οι Άγιοι Πατέρες της Α΄

Οικουμενικής Συνόδου.

Ξεκάθαρη η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων για το Δεύτερο Πρόσωπο

της Αγίας Τριάδος.

Τον αναγνωρίζουν ως «Υιόν του Θεού», «Μονογενή», «τον εκ Πατρός

Γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων». Με την ομολογία δε για τον Υιό, ότι είναι

Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού και «Γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον

τω Πατρί δι ου τα πάντα εγένετο» , επιτυγχάνουν ένα διπλό στόχο. Πρώτον , να

διατυπώσουν τη σωστή διδασκαλία της Εκκλησίας και δεύτερον να

απορρίψουν τη διδασκαλία του Αρείου, ότι ο Υιός είναι «κτίσμα», δημιούργημα

του Θεού και άρα, αφού δεν είναι άναρχος δεν είναι ούτε και Θεός.

Βλέποντας τα μεγάλα προβλήματα που δημιούργησαν τόσο η αίρεση

του Αρείου, όσο και οι άλλες αιρέσεις δια μέσου των αιώνων κατανοούμε

περισσότερο την εναγώνια προσευχή του Ιησού για τους Μαθητές του «ίνα ώσιν

εν», καθώς και τη σημερινή αναφορά του Απστόλου Παύλου για λύκους

βαρείς, που δυστυχώς, θα προέλθουν μέσα από τις τάξεις των Χριστιανών.

Στο χώρο του Χριστιανισμού δεν υπάρχει προσωπική πίστη του

καθενός. Υπάρχει μόνο η Πίστη της Εκκλησίας. Επίσης δεν υπάρχει το δόγμα

της εξουσίας, της κυριαρχίας. Η μόνη «εξουσία» που μπορεί να γίνει αποδεκτή,

είναι η «εξουσία της αγάπης», που ξέρει να δίνει και να θυσιάζεται για τους

άλλους και όχι να θυσιάζει τους άλλους στον βωμό του εγωισμού και της

όποιας μορφής επικράτησης.

Αδελφοί μου, όσο καταστροφική είναι η αίρεση, άλλο τόσο

καταστροφικό είναι και το σχίσμα. Δεν αρκεί να λέμε ότι ο Χριστός είναι το

θεμέλιο της ζωής μας και την ίδια στιγμή η ζωή μας να αποξενώνεται από την

αγάπη. Μια αγάπη που δυστυχώς δεν σαρκάζεται μόνο από τους «εχθρούς»,

αλλά σκοτώνεται και από τους Χριστιανούς.

Αδελφοί μου, σε μια εποχή δύσκολη που με ευκολία θανατώνεται ο

άνθρωπος και το ανθρώπινο γένος και οι λαοί διαπομπεύονται μέσα από

γενοκτονίες, ας προβάλουμε την αξία του ανθρώπου μέσα από την ενότητα της

πίστεως, αλλά και της ζωής μας. Με τον τρόπο αυτό θα συμβάλουμε στην

ενότητα για την οποία προσευχήθηκε ο Κύριος «ινα ώσιν εν» Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ