ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 13, 10-17)

Στὴν καθημερινή μας ζωὴ καὶ στὶς μεταξύ μας σχέσεις στενοχωριόμαστε ἂν συμβεῖ νὰ μὴν μᾶς ἀναγνωρίσουν κάτι καλὸ ποὺ ἐνδεχομένως κάναμε καὶ νὰ μὴν μᾶς δείξουν τὴν ἀνάλογη εὐγνωμοσύνη. Εἴτε γονεῖς εἴμαστε καὶ τὰ παιδιά μας ἔδειξαν ἀγνωμοσύνη, εἴτε φίλοι εἴμαστε καὶ ὁ εὐεργετηθεὶς δὲν ἀναγνωρίσει τὴν εὐεργεσία, πληγωνόμαστε βαθειά. Καὶ μάλιστα καμιὰ φορὰ αὐτὸ τὸ παράπονο μᾶς συνοδεύει σὲ ὅλη μας τὴ ζωή, ἀκόμα καὶ μέχρι τὸν τάφο.

        Ἀλλὰ ἐνῶ εἴμαστε τόσο εὐαίσθητοι γιὰ τὴν ἔλλειψη εὐγνωμοσύνης πρὸς ἐμᾶς, τὴν ἴδια στιγμὴ δὲν δίνουμε καὶ μεγάλη σημασία, ὅταν τὸ ἴδιο λάθος τὸ κάνουμε καὶ ἐμεῖς, ὄχι μόνο πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Εἶναι πραγματικὰ φοβερὸ ἂν σκεφτοῦμε τὸ πόσο συχνὰ καὶ ἀπὸ πόσους καὶ ποίους διαπράττεται αὐτὴ ἡ παράλειψη.

         Γι’ αὐτὸ ἡ συμπεριφορὰ τῆς συγκύπτουσας, τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἡ ὁποία μόλις θεραπεύτηκε ἀπὸ τὴ βασανιστική της ἀρρώστια, ἀμέσως ἔσπευσε νὰ δοξάσει τὸν Θεό, εἶναι παράδειγμα ἐξαίρετο καὶ ἐντυπωσιακό. Ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι, συνήθως ἢ παραλείπουμε τελείως νὰ εὐχαριστήσουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὶς εὐεργεσίες του ἢ καὶ ὅταν κατ’ ἐξαίρεση τὸν εὐχαριστοῦμε, αὐτὸ γίνεται ἀφοῦ ἔχουν προηγηθεῖ πολλὰ ἄλλα πράγματα. Θὰ πρέπει δηλαδὴ πρῶτα νὰ ἀπολαύσουμε τὶς εὐεργεσίες μὲ πολλοὺς τρόπους, νὰ τὶς ἀνακοινώσουμε στοὺς ἄλλους, νὰ τὶς πανηγυρίσουμε καὶ μόνο στὸ τέλος νὰ θυμηθοῦμε νὰ εὐχαριστήσουμε τὸν Θεό.

        Ὅμως, ἡ ἐκδήλωση εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεὸ δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα στοιχειῶδες καθῆκον, ἀλλὰ καὶ δεῖγμα εὐγενικῆς διάθεσης καὶ γενικότερα ψυχικῆς ὑγείας. Γιατὶ ὁ ψυχικὸς μηχανισμὸς ἐκείνου ποὺ δὲν ἐκδηλώνει τὴν πρὸς τὸν Θεὸ εὐγνωμοσύνη του δὲν βρίσκεται σὲ ὁμαλὴ κατάσταση. Ἂν δηλαδὴ ὁ ἀγνώμων δὲν ἀναγνωρίζει καμία χάρη πρὸς τὸν Θεό, σημαίνει πὼς ὁτιδήποτε λαμβάνει  ἀπ’ αὐτὸν τὸ θεωρεῖ ὡς αὐτονόητη ἐξόφληση ὀφειλῆς. Συνεπῶς, ὄχι μόνο δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀπολαύσει τὴ θεϊκὴ εὐεργεσία καὶ νὰ χαρεῖ, ἀλλὰ γίνεται τόσο ἀπαιτητικός, ὥστε ἀντὶ νὰ εὐγνωμονεῖ γιὰ ὅσα μέχρι τώρα ἔχει ἀπολαύσει, τὰ θεωρεῖ λίγα καὶ παραπονεῖται γιὰ ὅσα θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει λάβει καὶ δὲν τὰ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεό. 

Ὁ ἀγνώμων δὲν ἀποδέχεται καὶ ἀποσιωπᾶ μία τόσο ἁπλῆ καὶ προφανῆ ἀλήθεια. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι μας ὡς ἕνα βαθμὸ ἀποσιωποῦμε τὴν ἀλήθεια, ἴσως διότι ἔχει κοινωνικὸ καὶ προσωπικὸ κόστος. Διότι δὲν εἶναι λίγο πρᾶγμα νὰ εὐχαριστεῖς διαρκῶς καὶ γιὰ ὅλα τὸν Θεό, τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα, νὰ μετανοεῖς γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, νὰ ἀποφασίσεις νὰ γεράσεις μὲ τὴν ἴδια γυναῖκα πλάι σου, νὰ προσπαθεῖς νὰ ζεῖς ὀρθὴ πνευματικὴ ζωή, νὰ ξυπνᾶς πρωὶ πρωὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ πᾶς στὴν Ἐκκλησία, νὰ κάνεις τὸν σταυρό σου ὅταν περνᾶς ἔξω ἀπὸ μία Ἐκκλησία, νὰ σταματᾶς μπροστὰ στοὺς ζητιάνους γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσεις, νὰ κάνεις τὴν προσευχή σου σὰν παιδάκι ποὺ μὲ ταπείνωση ζητᾶ καὶ αἰτεῖται ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, νὰ δέχεσαι ὅσα παιδιὰ σοῦ δίνει ὁ Θεός, νὰ ἀνέχεσαι τοὺς γέρους γονεῖς σου στὸ σπίτι, νὰ μὴν φιλονικεῖς καὶ νὰ μὴν συγκρούεσαι μὲ τοὺς συνανθρώπους σου, νὰ μὴν ἀδικεῖς, νὰ μὴν μεθᾶς, νὰ μὴν χαρτοπαίζεις, νὰ περιμένεις τὰ παιδιά σου νὰ γυρίσουν τὸ βράδυ στὸ σπίτι καὶ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ ποὺ γύρισαν.

Τελικά, ἡ ἀληθινὴ ἐκδήλωση τῆς εὐγνωμοσύνης μας πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ ὅλες τὶς πρὸς ἐμᾶς εὐεργεσίες του δηλώνει καὶ τὴ δική μας ταυτότητα, τὴ χριστιανική. Ὁ χριστιανὸς πιστεύει στὸν Χριστό, δοξολογεῖ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν εὐγνωμονεῖ γιὰ ὅλα.  

ΠΗΓΗ