ΜΗΝΥΜΑ

ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ, ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ΛΟΥΚΑ
Απόστολος :Εφεσ. ε΄18-19
Ευαγγέλιο: Λουκ. ι η ΄ 35-43
3 Δεκεμβρίου 2017
« Ιησού υιέ Δαυίδ, ελέησον με. Και οι προάγοντες επέτιμων αυτώ ίνα σιωπήση αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν υιέ Δαυίδ ελέησον με» (Λουκ. ι η΄ 38-39)
Δυνατή η κραυγή, αλλά ακόμα δυνατότερη η πίστη του τυφλού του σημερινού Ευαγγελίου. Ενώ σωματικά μειονεκτεί έναντι των άλλων ανθρώπων που συνωστίζονται γύρω από τον Χριστό, αφού είναι τυφλός, στην πραγματικότητα υπερέχει όλων των άλλων μέσα από τη δύναμη της πίστης, γιατί μέσα από αυτήν και με τα μάτια της ψυχής «βλέπει» στο πρόσωπο του Ιησού τον «Υιό του Δαβίδ» δηλαδή τον αναμενόμενο Μεσσία.

Αντίθετα όλοι οι άλλοι βλέπουν τον Χριστό απλά ως το «Ναζωραίο». Ακόμα μέσα από την παράκληση «ελέησον με» καθώς και το γεγονός ότι μετά τη θεραπεία ακολούθησε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό, επιβαιώνει ότι τον αναγνωρίζει ως Θεό.
Σωματικά τυφλός, αλλά και οικονομικά βρίσκεται στην φτώχεια, αφοού αναγκάζεται να ζητιανεύει για να ζήσει. Κι όμως, η υπεροχή του ανθρώπου είναι ολοφάνερη. Γιατί, πέρα από την υπομονή, όταν ήρθε η στιγμή, μέσα από τη δυνατή και επαναλαμβανόμενη φωνή «Ιησού υιέ Δαυίδ ελέησόν με» , δεν επιβεβαιώνει μόνο την πίστη του στο Μεσσία, αλλά και τη δυνατότητα του να εκδηλώσει σ’αυτόν το έλεος του, ούτως ώστε να μπορέσει ν’αποκτήσει το φως του.
Έτσι, η προσευχή εισακούστηκε και η πίστη βρήκε τη δικαίωση. Ο Χριστός, που στέκεται στον άνθρωπο και τα προβλήματα του, ανταποκρίνεται στη σιωπηλή ή και με κραυγή επιθυμία και προσευχή του και προσφέρει το έλεός του. Έστω κι αν οι πολλοί προσπαθούν να καταπνίξουν τη φωνή των δυστυχισμένων για να μην «ενοχλούνται», ο ίδιος σταματά, όπως έκανε και σήμερα με τον τυφλό.
Ο Χριστός σταματά και ζητά να φέρουν κοντά του τον τυφλό. Παρά το ότι σαν Θεός γνωρίζει την επιθυμία του τυφλού, εντούτοις τον ρωτά: «τι θέλεις να σου κάνω;». Εκείνος αποκρίθηκε «Κύριε θέλω ν’αποκτήσω το φώς μου». Κι ο Χριστός του είπε «Ανάβλεψον» , «Απόκτησε το φως σου. Η πίστη σου σε έσωσε». Αμέσως βρήκε το φως του κι ακολούθησε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό.
Ο Χριστός μέσα από την εκδήλωση του ενδιαφέροντος του, αλλά και στη συνέχεια με τη θεραπεία που πρόσφερε στον τυφλό, μας αποκάλυψε ότι η βασιλεία του, είναι βασιλεία αγάπης την οποία και εκδήλωσε, πέρα από τα διάφορα θαύματα του, με την κατ’εξοχή πράξη αγάπης, τη σταυρκή του θυσία. Κατά συνέπεια, δεν αρκεί μόνο η γνώση του νόμου του Θεού και μάλιστα τυπικά και επιφανειακά. Πρέπει να αναζητούμε το βαθύτερο νόημα. Ιδιαίτερα δε, δεν θα πρέπει να αποσυνδέουμε την αγάπη από την πίστη. Γιατί, η πίστη χωρίς έργα αγάπης είναι νεκρή και κατ’επέκταση αδιάφορη.
Η πίστη δεν εξαντλείται στην ακρόαση, τη μελέτη ή και την απλή γνώση του νόμου του Θεού, αλλά ούτε και στην ασταμάτητη συμμετοχή στη λατρεία. Δεν μπορούμε να προσευχόμαστε αδιάκοπα και την ίδια στιγμή να ακροβατούμε πάνω στην πίστη, αποσυνδέοντας την από την αγάπη και στο τέλος να την σκοτώνουμε με αφάνταστη σκληρότητα. Την ώρα που ο άλλος συνάνθρωπος, ο οποιοσδήποτε συνάνθρωπος εκλιπαρεί για έλεος και αγάπη όπως σήμερα ο τυφλός, γιατί οι υποτιθέμενοι άνθρωποι του ελέους να προβάλλουμε αφάνταστη σκληρότητα; Μήπως αυτό ξεκινά από τη ψευδαίσθηση της δικής μας τελειότητας; Μήπως πάλι η ενασχόληση με τα προβλήματα των άλλων θα σχολιαστεί υποτιμητικά από τον «κύκλο» μας; 
Όποιο και αν είναι το κίνητρο των άλλων, το δικό μας κίνητρο πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι θα πρέπει να λάμψει σαν φως μπροστά στους ανθρώπους.
Ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός, μας προτρέπει: «Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δούν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον Ουράνιο Πατέρα σας» (Ματθ. ε΄16). Και «καλά έργα» δεν είναι αυτά που γίνονται από ανάγκη η για χάρη της επίδειξης.
«Καλά έργα» δεν είναι αυτά που γίνονται υστερόβουλα, αποβλέποντας μελλοντικά σε κάποιο όφελος ή ακόμα χειρότερα όταν αυτά ποδοπατούν την αξιοπρέπεια των άλλων. «Καλά έργα» είναι αυτά που πηγάζουν από την αγάπη.
Είναι καιρός όλοι και ο καθένας ξεχωριστά να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Με τον τρόπο αυτό θα αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και θα αποφύγουμε τις σκόπιμες παραλείψεις. Θα συνειδητοποιήσουμε ακόμα ότι, ναι μεν η πίστη είναι μια προσωπική σχέση με το Θεό, αλλά και την ίδια στιγμή είναι μια μαρτυρία που περνά μέσα από τη σχέση μας με το συνάνθρωπο.
Αδελφοί μου, ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου δικαιώθηκε, διαπιστώνοντας ότι ο Θεός είναι φώς και ζωή, αλλά την ίδια στιγμή είναι και Θεός ελέους και αγάπης. Ότι, αν και Θεός, σταματά και συγκαταβαίνει στο πρόβλημα του. Ο Χριστός, ως Θεός, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, όχι μόνο σταματά, όχι μόνο τον ρωτά «τι θέλεις να σου κάνω;» αλλά και του προφέρει αυτό που θέλει, το φως του.
Εμείς είμαστε έτοιμοι να τον εμπιστευθούμε παραμερίζοντας όλα τα εμπόδια; Εκείνος μας περιμένει για να ανταμείψει την πίστη μας και μέσα από το «ανάβλεψον» θα μας κάνει να διακρίνουμε ότι, πέρα από τη φύση υπάρχει και ο άνθρωπος που περιμένει και τη δική μας συγκατάβαση.
Αυτή τη συγκατάβαση ας του την προσφέρουμε απλόχερα σαν την καλύτερη μορφή ευχαριστίας στο Θεό. Αμήν.
Θεόδωρος Αντωνιάδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου