ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Διαρκῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος προσπαθεῖ νά μορφώσει στίς καρδιές τῶν πρώτων Χριστιανῶν τό ἦθος καί τό πνεῦμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο, συχνά, ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν προτέρα θρησκευτική τους κατάσταση. Ἀπευθυνόμενος στούς Ἐφεσίους, συνιστᾶ νά εἶναι ἄνθρωποι τοῦ φωτός καί νά ἀποφεύγουν τά ἔργα τοῦ σκότους. Προτρέπει νά ἐνεργοῦν μέ σοφία καί σωφροσύνη, νά ἐκμεταλλεύονται τόν χρόνο γιά τή σωτηρία τους, νά ἀποφεύγουν τή μέθη καί τήν ἀσωτία, νά εἶναι γεμᾶτοι ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί νά ὑποτάσσονται ὁ ἕνας στόν ἄλλο μέ ταπείνωση. Παρακαλεῖ, ἐπίσης, νά καλλιεργοῦν μέσα τους τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ὁποῖος φανερώνεται μέ κάθε ἀγαθοσύνη, δικαιοσύνη καί ἀλήθεια. Σ’ αὐτά τά τρία σημεῖα θά σταθοῦμε, γιά νά ἀναδείξουμε τή σπουδαιότητά τους στήν πνευματική μας ζωή.

Ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη

Ἡ ἀγαθοσύνη εἶναι ἡ σαρκωμένη ἀγάπη, πού ἐκδηλώνεται μέ λόγους καί πράξεις πρός κάθε ἄνθρωπο. Ὅπως τόνιζε μακαριστός Ἱεράρχης: «Ἀγαθοσύνη εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἐξωτερίκευση τῆς ἀγάπης μας πρός τούς συνανθρώπους μας, ὄχι μόνο στούς γνωστούς μας, οὔτε μόνο στούς φίλους μας... Τούς φίλους καί γνωστούς καί οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι εὐεργετοῦν. Ὄχι, λοιπόν, μόνο σ’ αὐτούς, ἀλλά ἐξωτερίκευση ἀγάπης καί ἔμπρακτη εὐεργεσία πρός πάντα ἄνθρωπο ἀδιακρίτως, καί μάλιστα, πρός ἐκείνους πού μᾶς ἀδίκησαν... δηλαδή καί πρός τούς ἐχθρούς μας. Τότε ἐφαρμόζουμε ὑψηλότερη καί τελειότερη μορφή ἀγαθοσύνης. 

Ἀσφαλῶς, ἡ ἀγαθή κίνηση πρός τούς ἐχθρούς μας δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, τό αἴσθημα τῆς αὐτοπροστασίας ἤ καί τῆς ἀπέχθειας λειτουργοῦν ἀναχαιτιστικά πρός τήν κατεύθυνση αὐτή.

Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἡ ἀγαθοσύνη εἶναι ἔκφραση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· γιατί βοηθᾶ νά ξεπεράσουμε τά ἀνθρώπινα καί νά ἀναχθοῦμε στά Θεϊκά, γενόμενοι μιμητές Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐπέδειξε ἀγάπη καί συγχωρηρικότητα ἀκόμα καί πρός τούς σταυρωτές Του.

Ἡ χριστοδίδακτη ἀγαθοσύνη

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας συνδέει τήν ἀλήθεια μέ τήν ἀγαθοσύνη, τό ἀληθινό μέ τό ἀγαθό. Διδάσκει ὅτι «ἀγαθό καί ἀληθινό εἶναι ὅ,τι ὁ Χριστός παραδέχεται. Κακό καί ψευδές ὅ,τι Ἐκεῖνος ἀποδοκιμάζει.

Ὅσα Ἐκεῖνος ζητᾶ νά γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος, αὐτά εἶναι ἀληθινά. Καί ὅσα παραγγέλλει νά ἐπιθυμεῖ, αὐτά εἶναι ἀγαθά. Τά ἀντίθετα εἶναι γεμάτα ἀπάτη, γεμάτα κακία. Ἀπό τίς θεῖες ἐντολές ἄλλες ἦρθαν στή γῆ μέσῳ ἀνθρώπων, ἐνῶ ἄλλες ἐξαγγέλθηκαν ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, πού ἐνδύθηκε φύση ἀνθρώπινη καί ὡς ἄνθρωπος, μέ φωνή ἀνθρώπινη, κήρυξε αὐτά πού ἔπρεπε. Τί χρηστότερο ἀπό τίς ἐντολές ἤ τί ἀληθέστερο ἀπό τίς ἀλήθειες πού νομοθέτης τους ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Αὐτός καί καθοδηγητής, ἀφοῦ Αὐτός μόνος εἶναι ἡ ἀλήθεια, Αὐτός ὁ μόνος ἀγαθός» (Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς).

Ἡ δικαιοσύνη ὡς πνευματική κατάσταση

Τό ἑπόμενο στοιχεῖο πού ἐκφράζει τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα μας, εἶναι ἡ Δικαιοσύνη, γιά τήν ὁποία πάντες ὁμιλοῦν καί τήν ἐξαγγέλλουν, ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά εἶναι τό μεγάλο ζητούμενο στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀπουσία της, προφανῶς, ὀφείλεται στόν λάθος τρόπο μέ τόν ὁποῖο τήν ἐπιζητοῦμε καί στό λάθος περιεχόμενο πού τῆς δίνουμε. «Ἡ δικαιοσύνη δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἐξουσία πού ἀποσκοπεῖ στή διατήρηση τῆς κοινωνικῆς ἁρμονίας, στήν ἄρση τῶν ἀδικιῶν εἰς βάρος τῶν ἀδυνάτων, στήν ἰσονομία καί στή διαφύλαξη τῆς καλῆς λειτουργίας τῶν θεσμῶν. Ἀποτελεῖ πνευματική κατάσταση, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ ὅσους τήν ἔχουν στό νά προσφέρουν στόν πλησίον τά πνευματικά ἀγαθά, στό νά μήν καυχῶνται γιά τά χαρίσματά τους, στό νά συναισθάνονται τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ καί νά μποροῦν νά διακρίνουν τό θέλημά Του, ἀλλά καί νά κρίνουν τίς ἀνθρώπινες καταστάσεις σύμφωνα μέ αὐτό...

Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος ἀκούει τή φωνή τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτή ἐκφράζεται μέσα ἀπό τή συνείδησή του καί δέν ἔχει ὡς κέντρο τῆς ὑπάρξεώς του τήν αὐτοδικαίωσή του, ἀλλά τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο». 

Ἄς φροντίζουμε, λοιπόν, νά καλλιεργοῦμε μέσα μας τήν ἀγαθοσύνη, τήν ἀλήθεια καί τή δικαιοσύνη, πού –δυστυχῶς– στερεῖται ἡ ἐποχή μας.

Ἡ καρποφορία τους θά μᾶς καθιστᾶ φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄργανα τοῦ Θεοῦ στήν ἀνάπλαση καί ἀναγέννηση τοῦ κόσμου. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ