ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ὁ Θεός Πατέρας «δέν ἀπέστειλε τόν Υἱό Αὐτοῦ στόν κόσμο γιά νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος δι᾽ Αὐτοῦ». Αὐτόν τόν λόγο ἀκοῦμε στήν εὐαγγελική περικοπή πού ἀναγινώσκεται μέσα στήν Θεία Λειτουργία, κατά τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως. Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου εἶναι τό μέγα μυστήριο τῆς θείας φιλανθρωπίας, τό ἐνέχυρο τῆς θείας εὐσπλαχνίας καί σωτηρίας, ἡ πιό γήινη καί ψηλαφητή εἰκόνα τοῦ οὐράνιου σταυροῦ τῆς ἀγάπης. Τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, πού δέν εἶναι μιά ἰδεολογία ἤ μιά φιλοσοφία, ἀλλά μιά ἀληθινή ἱστορία, εἶναι ὁ πραγματικός καί ἱστορικός θάνατος τοῦ Θεοῦ, πού φέρνει ἀκριβῶς τήν πραγματική καί οὐσιαστική ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ μεγάλη χαρά

«Ἰδού γάρ διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Γιά τοῦτο ὁ ἀπόστολος Παῦλος «κηρύσσει Χριστόν ἐσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2,2·1,23) καί καυχᾶται «ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6,14). 

Ἔτσι, γιά νά δείξουμε τήν ἀγάπη μας στόν Κύριο, κάνουμε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε «τό μακάριον ξύλον», τό ξύλον τῆς ζωῆς τό καινό, πού ἐπάνω σ᾽ αὐτό πέθανε ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης, γιά νά χαρίσει αἰώνια ζωή σέ ὁλόκληρη τήν κτίση. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό κορύφωμα μαζί καί τό κλειδί τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας. Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ: «ἡ ἀήττητος καί ἀκατάλυτος καί θεία δύναμις τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ μή ἐγκαταλείπῃς με τόν ἁμαρτωλόν».

Ὁ σταυρικός θάνατος εἶναι τό Πάσχα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ σταυρικός θάνατος εἶχε ἀποτέλεσμα ὄχι γιατί πέθανε κάποιος ἀθῶος, ἀλλά γιατί ἐκεῖνος πού πέθανε ἦταν ὁ σαρκωμένος Κύριος. «Χρειασθήκαμε ἕναν σαρκωμένο Θεό· ἀπέθανε ὁ Θεός γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε ἐμεῖς», γιά νά χρησιμοποιήσουμε μιά τολμηρή φράση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ (Λόγος 45,28).

Ζυγός δικαιοσύνης καί κρίσεως

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βρισκόμαστε γύρω ἀπό τόν Χριστό ἐπάνω στόν σταυρό μας, στόν σταυρό τῶν δοκιμασιῶν καί τοῦ πόνου μας. Ἐκεῖνο ὅμως πού διακρίνει τούς ἀνθρώπους δέν εἶναι ἡ ἁμαρτωλότητα καί ἡ καθαρότητα, ἀλλά ἡ σχέση μέ τόν Χριστό καί τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου γίνεται ζυγός δικαιοσύνης, ὅπως θαυμάσια ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας.

ἐστί» (Ἰωάν. 5,22 καί 27). Σέ τί, ὅμως, συνίσταται ἡ κρίση αὐτή; Συνίσταται στό ὅτι Αὐτός κατέδειξε ὅτι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Πατρός εἶναι δυνατή γιά τόν ἄνθρωπο, καί τοῦτο μάλιστα ὑπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, τίς ὁποῖες μόνο στόν κόσμο αὐτό μποροῦμε νά συναντήσουμε.

Ἐπί αἰῶνες ἐπαναλαμβάνονται οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου, ἀλλά δέν βρίσκουν τήν ὀφειλόμενη ἀπήχηση στίς ἀπολιθωμένες καρδιές, στήν ἀδιάφορη γιά τά πνευματικά σκέψη. Καί ὅμως, οἱ λόγοι αὐτοί εἶναι σωτήρια ἀποκάλυψη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς.

Ὁ ἄνθρωπος κρίνεται ἀπό τήν στάση του ἀπέναντι στόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τήν φιλία ἤ τήν βλασφημία του. Ἕνα τροπάριο τῆς Ἐνάτης Ὥρας γράφει θαυμάσια: «Ἐν μέσῳ δύο ληστῶν ζυγός δικαιοσύνης εὑρέθη ὁ σταυρός Σου· τοῦ μέν καταγομένου εἰς ᾅδην τῷ βάρει τῆς βλασφημίας, τοῦ δέ κουφιζομένου πταισμάτων εἰς γνῶσιν θεολογίας».

Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ὑπενθυμίζει σέ ὅλο τόν κόσμο καί σ᾿ ἐμᾶς ὅτι, ὅταν διαλέξουμε τόν Σταυρό ὡς τρόπο τῆς ζωῆς μας, ὡς πολίτευμα τοῦ

ἐκκλησιαστικοῦ μας βίου, τότε ἔχουμε καί τήν Ἀνάσταση. Τότε ἔχουμε τήν ἀληθινή μας ἐλευθερία, τήν ἀληθινή ἀνάπαυσή μας μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν μας, τήν ἀληθινή εἰρήνη τῆς ψυχῆς. Καί ὅταν περιστάσεις καί θλίψεις καί ἀνάγκες μᾶς κυκλώνουν, ὑψώνουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί ἀτενίζουμε μέ πίστη τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας. Καί μέ ἐλπίδα προχωροῦμε. Σταυρωμένοι καί ἀναστημένοι. Συσταυρωμένοι καί συναναστημένοι μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Πορευόμενοι πρός τήν ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἄς ὑψώσουμε καί τά δικά μας βλέμματα ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ καί ἄς ἀναφωνήσουμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου».

† Ὁ Φ. Ἀ.

ΠΗΓΗ