ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄ 22-34)  

25 Αὐγούστου 2013

                              

ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Τό Εὐαγγέλιο τῆς προηγούμενης Κυριακῆς, ἀναφερόταν στό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων. Ὁ Κύριος, ἀφοῦ εἶπε στούς μαθητές Του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά περάσουν ἀπένα­ντι, «ἀπέλυσε τούς ὄχλους». Σιγά-σιγά τούς παρήγγειλε στούς συγκεντρωμένους ἀνθρώπους, νά ἐπι­στρέ­ψουν στά χωριά τους, στά σπίτια τους.

* * *

Ἡ διήγηση.

Ὁ ἴδιος τότε, ἀπομακρύνθηκε καί ἀνέβηκε σ’ ἕνα ὕψωμα ἐκεῖ κοντά, γιά νά προσευχηθεῖ. Κι ἔμεινε ὄλη τή νύχτα προσευ­χό­μενος «στό ὄρος».

Οἱ μαθητές βρίσκονταν στό πλοιάριο. Καί παρ’ ὅτι ἡ δια­δρο­μή δέν ἦταν μεγάλη, καί αὐτοί ἦταν ἔμπειροι ναυτικοί, ὅμως βρέ­θηκαν μπροστά σέ μιά δύσκολη κατάσταση. Φύσηξε δυνατός ἄνε­μος, σήκωσε κύμα, καί αὐτοί τἄχασαν.

Κι ἡ ἀγωνία τους κορυφώθηκε ὅταν, μόλις ἄρχισε λίγο νά φέγ­γει, εἶδαν κάτι νά περπατᾶ πάνω στά νερά... Τί ἦταν; Μήπως κάποιο φάντασμα;

Τότε ὁ Κύριος, πού αὐτός ἦταν, τούς μίλησε καί τούς εἶπε: Μή φαβᾶστε. Ἐγώ εἶμαι!  Ὁ Πέτρος τότε γιά νά βεβαιωθεῖ, εἶπε: Ἄν εἶσαι ἐσύ Κύριε, φώναξέ με νά περπατήσω κι ἐγώ στά νερά καί νά ἔλθω κοντά σου... Ὁ Ἰησοῦς τόν κάλεσε. Κι ὁ Πέτρος ἄρχισε νά περπατᾶ πάνω στά νερά!

Μά σέ κάποια ὅμως στιγμή κλονίστηκε. Κι ἄρχισε νά βου­λιάζει. Φώναξε τότε: «Κύριε, σῶσον με». Κι ὁ Κύριος πού ἤδη ἦ­ταν κοντά, τόν ἔπιασε ἀπό τό χέρι λέγοντάς του: «Ὀλιγόπιστε!  Εἰς τί ἐδίστασας;» Ἔτσι ἀνέβηκαν μαζί στό πλοῖο. Κι ἔγινε γαλή­νη.

* * *

Διδάγματα.

1. Ἡ προσευχή γιά τόν Κύριο, ἦταν ἕνα στοιχεῖο τῆς ζωῆς Του. Τόν βλέπουμε συχνά νά προσεύχεται μαζί μέ τούς ἄλλους, ἀλλά καί μόνος Του.

Γιά τόν καθένα μας ἡ προσευχή εἶναι ἀπαραίτητη. Ὄχι σάν ὑποχρέωση, ἀλλά σά δικαίωμα, πού ἔχουν τά παιδιά τοῦ Θεοῦ πρός τόν Πατέρα τους. Καί μποροῦν μ’ αὐτή νά ἐπικοινωνοῦν μαζί του καί νά τοῦ ἐμπιστεύονται τό κάθε τι.

2. Ὅπως τότε μέ τή φουρτούνα, ἔτσι καί ἡ δική μας ζωή δέν εἶναι πάντοτε ἥρεμη. Συχνά ποικίλοι «ἐναντίοι ἄνεμοι», τήν ἀπει­λοῦν. Δυσκολίες καί δοκιμασίες. Ἄγχη καί ἀδιέξοδα. Πού μᾶς κά­νουν νά τά χάνουμε, νά λυγίζουμε...

Τί κάνουμε τότε; Ἀναζητᾶμε κάποια διέξοδο, κάποια λύση. Ποῦ τήν ψάχνουμε ὅμως; Μήπως στά ὑλικά ἀγαθά, στίς γνωρι­μίες, στά τυχερά; Γιατί ξεχνᾶμε τό Χριστό καί τή σίγουρη βοήθειά Του;

3. Καί κάτι ἄλλο: Ἀπό τά πολλά ἄσχημα πού μᾶς συμβαίνουν, λείπει καί ἀπό μᾶς συχνά ἡ γαλήνη. Τή θέση της παίρνουν στε­νο­χώριες, θλίψεις, ἐσωτερική ταραχή ἤ καί κατάθλιψη καί ψυχο­λο­γικά προβλήματα.

Ἡ ποθητή γαλήνη βρίσκεται μόνο κοντά στό Χριστό. Ἡ παρουσία Του γαληνεύει τή ζωή μας. Γιατί μᾶς φέρνει σέ μιά ἐσω­τε­ρική ἰσορροπία, μᾶς τοποθετεῖ σωστά ἀπέναντι στίς διάφορες ἀξίες, καί μᾶς μαθαίνει πώς ἡ γαλήνη ἔρχεται σάν καρπός ἑνός ἀγώνα...

* * *

Ἡ ταραχή, ἀδελφοί μου, εἶναι συχνά συνέπεια μιᾶς ἔνοχης συνείδησης. Πού μπορεῖ νά ξεπεραστεῖ μέ τό πέρασμα ἀπ’ τό κα­τώφλι τῆς μετανοίας. Καί φυσικά μέ τήν προσπάθεια γιά περισ­σότερη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, γιά πιό πολλή ἀγάπη στούς γύ­ρω, γιά περισσότερο ἐνδιαφέρον γιά τή σωτηρία μας.

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)