ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 

15 Ἰουλίου 2000

Τήν ση­με­ρι­νή Κυ­ρι­α­κή, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, γι­ορ­τά­ζου­με τή μνή­μη τῶν ἑ­ξα­κο­σί­ων τρι­ά­ντα Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων πού συ­γκρό­τη­σαν τήν Τέ­ταρ­τη Οἰ­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δο στή Χαλ­κη­δό­να τό 451 μ.Χ.

Τί νά ποῦ­με γι­ά τούς Ἁ­γί­ους Πα­τέ­ρες; Ὁ Θε­ός μας εἶ­ναι «Θε­ός τῶν Πα­τέ­ρων μας». Τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή τή δε­χό­μα­στε ὅ­πως τήν ἑρ­μή­νευ­σαν οἱ Ἅ­γι­οι Πα­τέ­ρες. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας δι­α­φυ­λάτ­τει τά δό­γμα­τα καί τή δι­δα­σκα­λί­α τῶν Πα­τέ­ρων. Κι ἐ­μεῖς, ἄν τούς πα­ρα­δε­χό­μα­στε γι­ά Πα­τέ­ρες μας, πρέ­πει νά τούς μοι­ά­ζου­με. Γι­α­τί τό παι­δί μοι­ά­ζει μέ τόν πα­τέ­ρα. Θά πρέ­πει νά δι­α­βά­ζου­με τή ζω­ή τους καί νά με­λε­τᾶ­με αὐ­τά πού ἔ­γρα­ψαν, ἀ­να­λύ­ο­ντας τή Γρα­φή καί ἀ­πα­ντώ­ντας στίς ἐ­ρω­τή­σεις καί ἀ­πο­ρί­ες τῶν Χρι­στι­α­νῶν. Ἐ­κεῖ, στή με­λέ­τη τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, θά βροῦ­με τή σω­στή πνευ­μα­τι­κή πο­ρεί­α, θά βροῦ­με «πλου­τι­σμό ὀρ­θό­δο­ξης θε­ο­λο­γί­ας», ὅ­πως λέ­ει καί τό τρο­πά­ρι­ο.

Ἄς γι­νό­μα­στε, λοι­πόν, κα­θη­με­ρι­νά μα­θη­τές τους. Καί ὅ­ταν κά­ποι­ος Χρι­στι­α­νός γί­νει κα­λός καί ἐ­πι­με­λής μα­θη­τής τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, τό­τε, ὅ­πως ἔ­γρα­φε καί κά­ποι­ος Ἱ­ε­ρο­κή­ρυ­κας, γί­νε­ται καί μι­μη­τής τῆς ζω­ῆς τους, ἀλ­λά καί Πα­τέ­ρας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Δι­ό­τι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α πά­ντο­τε ἔ­χει τό Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα πού ἀ­να­δει­κνύ­ει Πα­τέ­ρες. Κι ἄν κά­ποι­οι με­γά­λοι Πα­τέ­ρες ἔ­φυ­γαν, ὅ­μως τό Πνεῦ­μα στήν Ἐκ­κλη­σί­α ἔ­μει­νε, ὅ­πως γρά­φει ὁ Ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος γι­ά τόν Ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο. Πά­ντο­τε, λοι­πόν, σέ κά­θε ἐ­πο­χή, ἑ­πο­μέ­νως καί σή­με­ρα, ἔ­χου­με ἁ­γί­ους καί θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες.

Ποι­ό ἦ­ταν τό κή­ρυ­γμα τῶν Πα­τέ­ρων; Ἦ­ταν ἡ θέ­ω­ση τοῦ ἀν­θρώ­που! Αὐ­τό κή­ρυτ­ταν, γι᾿ αὐ­τό κο­πί­α­σαν, γι᾿ αὐ­τό ἀ­γω­νί­στη­καν. Κά­ποι­οι ὅ­μως ρω­τοῦν: «Εἶ­ναι δυ­να­τόν νά θε­ω­θεῖ ὁ ἄν­θρω­πος»;

Καί Βέ­βαι­α εἶ­ναι, ἀ­δελ­φοί μου, γι­α­τί ὁ Θε­ός ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος!

Τί πι­στεύ­ου­με γι­ά τό Πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ μας; Ὅ­τι εἶ­ναι Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ, τέ­λει­ος Θε­ός, καί ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος, τέ­λει­ος ἄν­θρω­πος,  χω­ρίς νά στα­μα­τή­σει νά εἶ­ναι Θε­ός. Στό ἕ­να Πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ ἔ­χου­με δύ­ο φύ­σεις, τή θεί­α καί τήν ἀν­θρώ­πι­νη. Γι᾿ αὐ­τό μπο­ρεῖ νά θε­ω­θεῖ ὁ ἄν­θρω­πος, νά ἑ­νω­θεῖ, δη­λα­δή, μέ τόν Θε­ό, ἀ­φοῦ στό Πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ βλέ­που­με ἑ­νω­μέ­νη τή θεί­α καί τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση πού τήν θέ­ω­σε καί τήν ἀ­νέ­βα­σε μέ τήν Ἀ­νά­λη­ψη στά δε­ξι­ά τοῦ Θε­οῦ Πα­τέ­ρα. Καί ὅ­πως δι­δά­σκουν οἱ Πα­τέ­ρες: «Ὁ Χρι­στός σαρ­κώ­θη­κε γι­ά νά κά­νει τόν ἄν­θρω­πο Θε­ό». Νά τοῦ δώ­σει, δη­λα­δή, ξα­νά τή δυ­να­τό­τη­τα τῆς θέ­ω­σης καί τῆς ἀ­θα­να­σί­ας.

Ἀ­δελ­φοί μου! Ἡ με­γα­λύ­τε­ρη, ἴ­σως, ἁ­μαρ­τί­α τοῦ σύγ­χρο­νου ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ἡ αἵ­ρε­ση. Ὄ­χι μό­νο ἡ αἵ­ρε­ση, σάν πα­ρα­χά­ρα­ξη καί ἀ­ναί­ρε­ση τῶν δο­γμά­των τῆς Πί­στε­ως, μά καί τό ξε­χώ­ρι­σμα, ἡ ἀ­πο­κο­πή ἀ­πό τή ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Πολ­λοί Χρι­στι­α­νοί ἀ­νή­κουν σ᾿ αὐ­τή τήν κα­τη­γο­ρί­α. Οἱ «κατ᾿ ὄ­νο­μα Χρι­στι­α­νοί». Αὐ­τοί πού ζοῦν μα­κρι­ά ἀπ᾿ τήν ἀ­λή­θει­α, ἀ­πο­κομ­μέ­νοι ἀ­πό τό μυ­στι­κό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, τήν Ἐκ­κλη­σί­α, μέ­σα στό ψέμ­μα καί τήν ἁ­μαρ­τί­α. Ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος ζεῖ μέ­σα στήν ἁ­μαρ­τί­α, ὅ­ταν βα­δί­ζει στή ζω­ή του ἐ­γω­ι­στι­κά καί ἀ­θε­ϊ­στι­κά, ὅ­ταν θε­ο­ποι­εῖ τήν ὕ­λη καί ὑ­πο­βι­βά­ζει τά πνευ­μα­τι­κά, ὅ­ταν κο­λα­κεύ­ει τή σάρ­κα του καί τα­λαι­πω­ρεῖ τήν ψυ­χή του, φυ­σι­κό εἶ­ναι νά ἀ­πο­μα­κρύ­νε­ται ἀ­πό τήν ἀ­λή­θει­α. Μό­νο ὅ­ποι­ος ἔ­χει τόν Θε­ό ἔ­χει τήν ἀ­λή­θει­α, γι­α­τί Αὐ­τός εἶ­ναι ἡ  Ἀ­λήθει­α καί ἡ Ζω­ή.

Ἀ­δελ­φοί! Ὁ μό­νος τρό­πος προ­φύ­λα­ξης ἀ­πό τήν αἵ­ρε­ση εἶ­ναι ἡ κα­τά Χρι­στόν ζω­ή. Πρό­ξε­νος τῆς αἵ­ρε­σης εἶ­ναι ἡ ἁ­μαρ­τί­α. Ὅ­ταν μά­λι­στα ὑ­πάρ­χει ἀ­με­τα­νο­η­σί­α, τό­τε γί­νε­ται πρό­ξε­νος σύγ­χυ­σης καί πλά­νης. Μό­νο μέ­σα στή ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὑ­πάρ­χει ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α. Ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α τῶν Πα­τέ­ρων μας.

Αὐ­τή νά ἀ­κοῦ­με, αὐ­τή νά ἐ­μπι­στευ­ό­μα­στε καί τό­τε, ἄν καί ἁ­μαρ­τω­λοί, δέν θά πα­ρεκ­κλί­νου­με πο­τέ ἀ­πό τήν Πί­στη τῶν Πα­τέ­ρων μας.

Αὐ­τή τήν ἁ­γί­α Πί­στη ἔ­χου­με χρέ­ος νά τήν δι­α­φυ­λά­ξου­με «ὡς κό­ρην ὀ­φθαλ­μοῦ». Εἶ­ναι ἡ μο­να­δι­κή ἐλ­πί­δα τοῦ κό­σμου μας. Α­ΜΗΝ.