ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (13-7-2008)

Ἡ ση­με­ρι­νή Κυ­ρι­α­κή εἶ­ναι ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη στήν ἱ­ε­ρή μνή­μη τῶν Ἀ­γί­ων Πα­τέ­ρων τῶν ἕ­ξι πρώ­των Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων καί μέ ἔμ­φα­ση στήν τε­τάρ­τη Οἰ­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δο τῆς Χαλ­κη­δό­νας. Γι᾿ αὐ­τό, τό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα πού ἀ­κού­σα­με σή­με­ρα ται­ρι­ά­ζει στά ἑ­ορ­τα­ζό­με­να ἱ­ε­ρά πρό­σω­πα καί στό ἔρ­γο τους.

«Παι­δί μου Τί­τε, αὐ­τά τά λό­γι­α εἶ­ναι ἀ­ξι­ό­πι­στα καί θέ­λω νά τά βε­βαι­ώ­νης μέ τήν δι­κή σου μαρ­τυ­ρί­α, ὥ­στε ὅ­σοι ἔ­χουν πι­στέ­ψει στόν Θε­ό, νά φρο­ντί­ζουν νά πρω­το­στα­τοῦν σέ κα­λά ἔρ­γα. Αὐ­τά εἶ­ναι κα­λά καί ὠ­φέ­λι­μα στούς ἀν­θρώ­πους. Ὅ­σο γι­ά τίς ἀ­νό­η­τες ἀ­να­ζη­τή­σεις, τίς γε­νε­α­λο­γί­ες, τίς φι­λο­νι­κί­ες καί τίς δι­α­μά­χες γι­ά τίς δι­α­τά­ξεις τοῦ Νό­μου, αὐ­τά νά τά ἀ­πο­φεύ­γης, γι­α­τί εἶ­ναι ἀ­νώ­φε­λα καί μά­ται­α. Αἱ­ρε­τι­κό ἄν­θρω­πο, με­τά ἀ­πό πρώ­τη καί δεύ­τε­ρη συμ­βου­λή, ἄ­φη­νέ τον, γνω­ρί­ζο­ντας πώς ἕ­νας τέ­τοι­ος ἄν­θρω­πος ἔ­χει δι­α­στρα­φῆ καί ἁ­μαρ­τά­νει, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας ἔ­τσι ὁ ἴ­δι­ος τόν ἑ­αυ­τό του. Ὅ­ταν θά σοῦ στεί­λω τόν Ἀρ­τε­μᾶ ἤ τόν Τυ­χι­κό, φρό­ντι­σε νά ἔρ­θης κο­ντά μου στήν Νι­κό­πο­λη, γι­α­τί ἐ­κεῖ ἀ­πο­φά­σι­σα νά πε­ρά­σω τόν Χει­μῶ­να. Τόν Ζη­νᾶ τόν Νο­μι­κό καί τόν Ἀ­πολ­λώ νά τούς ἐ­φο­δι­ά­σης μέ ὅ,τι χρει­ά­ζο­νται γι­ά τό τα­ξί­δι τους, ὥ­στε νά μήν τούς λεί­πη τί­πο­τε. Ἄς μα­θαί­νουν καί οἱ δι­κοί μας νά πρω­το­στα­τοῦν σέ κα­λά ἔρ­γα, συ­ντρέ­χο­ντας ὅ­σους ἀ­ντι­με­τω­πί­ζουν ἐ­πεί­γου­σες ἀ­νά­γκες, ὥ­στε νά μήν εἶ­ναι ἄ­καρ­ποι. Σέ χαι­ρε­τοῦν ὅ­λοι ὅ­σοι εἶ­ναι μα­ζί μου. Χαι­ρέ­τη­σε τούς πι­στούς πού μᾶς ἀ­γα­ποῦν. Ἡ χά­ρη νά εἶ­ναι μα­ζί μέ ὅ­λους σας. Ἀ­μήν».

Ἡ κε­ντρι­κή σύ­στα­ση τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου στό ση­με­ρι­νό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα ἐ­ντο­πί­ζε­ται στό «ἵ­να φρο­ντί­ζω­σι κα­λῶν ἔρ­γων προ­ΐ­στα­θαι οἱ πε­πι­στευ­κό­τες τῷ Θε­ῷ». Ἡ σύ­στα­ση αὐ­τή πε­ρι­κλεί­ει τό πι­ό οὐ­σι­α­στι­κό αἴ­τη­μα τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς πού εἶ­ναι ἡ πρά­ξη, ἡ ἀ­να­γκαι­ό­τη­τα, δη­λα­δή, τῶν κα­λῶν ἔρ­γων. Ἡ ση­μα­σί­α πού ἀ­πο­δί­δει ὁ Ἀ­πό­στο­λος στό αἴ­τη­μα αὐ­τό τόν κά­νει νά τό ἐ­πα­να­λαμ­βά­νη καί δεύ­τε­ρη φο­ρά.

Στήν χρι­στι­α­νι­κή ζω­ή δέν ἀρ­κεῖ μό­νο ἡ πί­στη. Ἀ­πα­ραί­τη­τος σύ­ντρο­φός της εἶ­ναι ἡ πρά­ξη, μέ τήν ὁ­ποί­α ἡ πί­στη ἐκ­φρά­ζε­ται σέ ἔ­μπρα­κτη μαρ­τυ­ρί­α ἀ­γά­πης καί σέ συ­γκε­κρι­μέ­να ἔρ­γα πού ἀ­πο­δει­κνύ­ουν τήν πο­σό­τη­τα καί τήν ποι­ό­τη­τά της. Ὁ δρό­μος τῆς σω­τη­ρί­ας, ὅ­πως μᾶς δί­δα­ξε ὁ Κύ­ρι­ος, περ­νᾶ ἀ­πα­ραί­τη­τα ἀ­πό τήν τή­ρη­ση τοῦ θε­λή­μα­τος τοῦ Θε­οῦ: «Οὐ πᾶς ὁ λέ­γων μοι Κύ­ρι­ε, Κύ­ρι­ε εἰ­σε­λεύ­σε­ται εἰς τὴν Βα­σι­λεί­αν τῶν Οὐ­ρα­νῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποι­ῶν τὸ θέ­λη­μα τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν Οὐ­ρα­νοῖς».

Ἀ­σφα­λῶς, ἡ πί­στη ἔ­χει πρω­ταρ­χι­κή ση­μα­σί­α. Εἶ­ναι ἐ­κεί­νη πού ἀ­νοί­γει τόν δρό­μο τῆς σω­τη­ρί­ας. Δέν μπο­ρεῖ, ὅ­μως, νά εἶ­ναι μι­ά θε­ω­ρη­τι­κή καί ἀ­φη­ρη­μέ­νη στά­ση, ἀλ­λά μι­ά ζω­ντα­νή μαρ­τυ­ρί­α πού ἐκ­φρά­ζε­ται ἀ­πό τήν κά­θε μας κί­νη­ση: «Ἡ πί­στις χω­ρὶς τῶν ἔρ­γων νε­κρά ἐ­στι». Τά ἔρ­γα, ὡς καρ­ποί τῆς πί­στε­ως, ἀ­πο­δει­κνύ­ουν τήν γνη­σι­ό­τη­τα τῆς κα­τά Χρι­στόν ζω­ῆς καί εἶ­ναι «κα­λὰ καὶ ὠ­φέ­λι­μα τοῖς ἀν­θρώ­ποις». Κα­λά ση­μαί­νει εὐ­ά­ρε­στα στόν Θε­ό. Ὁ Θε­ός εὐ­α­ρε­στεῖ­ται, ὅ­ταν μᾶς βλέ­πη νά ἐ­νερ­γοῦ­με μέ ἀ­γά­πη καί νά δι­α­κο­νοῦ­με τούς ἄλ­λους στό ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ, μέ πνεῦ­μα αὐ­τα­παρ­νή­σε­ως. Ὅ­ταν δι­α­κη­ρύσ­σου­με πώς ἀ­γα­ποῦ­με τόν Θε­ό, ὁ λό­γος Του μᾶς ὑ­πο­γραμ­μί­ζει πώς δέν μπο­ρεῖ νά ὑ­πάρ­ξη ἀ­γά­πη πρός τόν Θε­ό, ἄν δέν συ­νο­δεύ­ε­ται ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη καί πρός τούς ἀ­δελ­φούς μας.

Τά χρι­στι­α­νι­κά ἔρ­γα εἶ­ναι «ὠ­φέ­λι­μα τοῖς τε ποι­οῦ­σι καὶ τοῖς πά­σχου­σι». Δη­λα­δή, ὠ­φε­λοῦν κι αὐ­τούς πού τά ἐ­νερ­γοῦν κι ἐ­κεί­νους, γι­ά χά­ρη τῶν ὁ­ποί­ων γί­νο­νται. Τούς πρώ­τους, δι­ό­τι μέ τά ἔρ­γα αὐ­τά ἑλ­κύ­ουν τό ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ. Ὁ Ὅ­σι­ος Μᾶρ­κος ὁ Ἀ­σκη­τής ση­μει­ώ­νει ὅ­τι δι­ά τῶν κα­λῶν ἔρ­γων οἱ Χρι­στι­α­νοί φυ­λάσ­σου­με τήν πνευ­μα­τι­κή κα­θα­ρό­τη­τα πού ἀ­πο­κτή­σα­με κα­τά τήν ὥ­ρα τοῦ Βα­πτί­σμα­τός μας.

Κατ᾿ ἐ­ξο­χήν, ὅ­μως, ὠ­φέ­λι­μα ἀ­πο­δει­κνύ­ο­νται τά κα­λά ἔρ­γα γι­ά ἐ­κεί­νους πού πά­σχουν, ὑ­πο­φέ­ρουν καί ἔ­χουν ἀ­νά­γκη συ­μπα­ρα­στά­σε­ως. Ἀ­πέ­να­ντι ὅ­λων αὐ­τῶν πού εἶ­ναι παι­δι­ά τοῦ Θε­οῦ καί ἀ­δελ­φοί μας ἔ­χου­με χρέ­ος οἱ Χρι­στι­α­νοί νά δεί­ξου­με ἔ­μπρα­κτα τήν ἀ­γά­πη μας. Καί ὅ­πως δι­δά­σκει ὁ Ἀ­πό­στο­λος, ὄ­χι ἁ­πλῶς νά ἐ­νερ­γοῦ­με τό κα­λό, ἀλ­λά νά γι­νό­μα­στε οἱ πρω­το­πό­ροι κά­θε κα­λοῦ ἔρ­γου.

Ἀ­δελ­φοί μου, ὁ Ἀ­πό­στο­λος συν­δέ­ει ἄρ­ρη­κτα τήν χρι­στι­α­νι­κή πρά­ξη μέ τήν ἀ­λή­θει­α τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Γι᾿ αὐ­τό κά­ποι­ος Ἅ­γι­ος τῆς Ἐ­ρή­μου θά μᾶς πῆ: «Δέν χρει­ά­ζο­νται μό­νο οἱ λό­γοι· ὑ­πάρ­χουν πολ­λοί λό­γοι σ᾿ αὐ­τόν τόν και­ρό. Χρει­ά­ζε­ται ἔρ­γο· αὐ­τό εἶ­ναι τό ζη­τού­με­νο καί ὄ­χι οἱ λό­γοι πού δέν ἔ­χουν καρ­πό». Α­ΜΗΝ.