ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ
(Μαρκ. Η΄ 34- Θ΄ 1)
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Μετά την εορτή της υψώσεως που ως φωτεινό σημείο προβάλλει η Εκκλησία μας, στην Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής, ο ίδιος ο Κύριός μας ακούγεται να κάνει λόγο για το Σταυρό και την σημασία του στη ζωή μας.
Ο ιερός Ευαγγελιστής Μάρκος, με τρόπο λιτό αλλά και δυναμικό, μας παρουσιάζει το κεντρικό σημείο της πνευματικής ζωής, πέριξ του οποίου πρέπει να στρέφεται η όλη προσπάθεια και ο αγώνας μας.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο Χριστός δεν εκβιάζει απολύτως κανέναν στο να τον ακολουθήσει. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, πλην όμως, νομοτελειακώς, θα δεχθεί και τις συνέπειες της ελεύθερης αυτής επιλογής του. Γι’ αυτό και τονίζεται το «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». (Μαρκ. Η΄ 34). Δηλαδή. Όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του, και ας με ακολουθεί.
Ο δρόμος του Χριστού είναι Σταυρός. Αλλά επιτέλους, τί δεν είναι σταυρός στη ζωή του ανθρώπου; Ακόμα και αυτή η αμαρτία κοστίζει τόσο (και σε χρήμα και σε ψυχική φθορά), που κάνει τον άνθρωπο να γονατίζει, να σπάζει το ηθικό του, και να εξευτελίζεται... Επομένως βλέποντας τα πράγματα από την αντικειμενική τους αυτή σκοπιά, «συμφέρει» για να σωθεί η ψυχή μας, να την «απωλέσουμε ένεκεν του Χριστού και του Ευαγγελίου Του».
Συμφέρει δηλ. να πάμε κόντρα στον κακό εαυτό μας με τις κακές κλίσεις και τις επονείδιστες ορέξεις του, ακριβώς για να κερδίσουμε αυτό το οποίο πραγματικά διψά ο άνθρωπος και για το οποίο είμαστε πλασμένοι. Να κερδίσουμε αυτόν τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και την ουράνια, αιώνια και ατελεύτητη βασιλεία Του.
Πράγματι: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ. Η΄ 36-37). Δηλ. Τί δε ωφελείται ο άνθρωπος εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά χάσει τον εαυτό του; Ή τι δύναται να δώσει ο άνθρωπος ως αντίτιμο για τον εαυτό του;
Εδώ όμως, στο σημείο αυτό είναι που κάποιοι μπερδεύονται, διότι θέλουν να μπερδεύονται...
Νομίζουν ότι υπάρχει η δυνατότητα και το σταυρό τους να σηκώνουν, αλλά ταυτοχρόνως να παραμένουν μέσα σε μια «ατμόσφαιρα» σιωπής, χωρίς να τους γνωρίζει ο κόσμος ως «σταυροφόρους».
Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιστοί (;) που έχουν εφεύρει την εξής «απίθανη μηχανή». Να καλύπτουν την δειλία τους με ένα μανδύα συνέσεως, κρατώντας την «σιωπή των αμνών» και προβάλλοντας ως τρόπο ζωής την «ισορροπία» μεταξύ της κοσμικής και της «πνευματικής» τους ζωής!
Το ότι βέβαια τα πράγματα αυτά τελικώς είναι εντελώς «ανισόρροπα», φαίνεται και από τον παράδοξο λόγο ενός τέτοιου κατ’ όνομα χριστιανού, που έλεγε ο ταλαίπωρος: «Δεν με πειράζει να σηκώνω το σταυρό μου, δυσκολεύομαι όμως αφάνταστα να ομολογώ δημοσία την πίστη μου»... Λες και είναι διαφορετικό πράγμα ο Σταυρός από την καθαρή ομολογία.
Τελικώς φίλοι μου, οι ψοφοδεείς αυτοί άνθρωποι, μάλλον οι διχασμένες αυτές προσωπικότητες να λέμε καλύτερα, κάνουν (κατ’ άνθρωπον), το μεγαλύτερο κακό μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Και πάρα πολλές μάχες χάνονται στο επίπεδο του αγώνα της στρατευομένης μας Εκκλησίας, ακριβώς διότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ή δε θέλουμε να παραδεχτούμε, ότι ο Σταυρός και η αυθεντική Ορθόδοξη Πίστη ταυτίζονται, πλην των άλλων και με την παρρησία και την ξεκάθαρη ομολογία. Και δυστυχώς, πρέπει να παραδεχτούμε, τούτο ισχύει και για αρκετούς εκ των κληρικών. Κυρίως θα λέγαμε ισχύει για αυτούς που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να είναι μπροστάρηδες και να δίνουν τον τόνο του αγώνα...
Μπορεί βέβαια ο άνθρωπος, «δίκην δικολάβου» να αγωνιά και να προσπαθεί να βρίσκει διάφορες δικαιολογίες, για να διορθώσει το Ευαγγέλιο... Ο Ιησούς όμως είναι ξεκάθαρος και στο θέμα αυτό και ξεσκεπάζει όσους βασανίζονται από το φοβερό δαιμόνιο της δειλίας.
Ας προσέξουμε ευθύς αμέσως τους λόγους Του: «Ος γαρ εάν επαισχυνθεί με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του Ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων των αγίων». (Μαρκ. Η΄ 38) Δηλ: Όποιος εντραπή για μένα και τους λόγους μου σ’αυτή τη γενεά τη μοιχαλίδα (την άπιστη στον ουράνιο Νυμφίο) και αμαρτωλή, και ο Υιός του Ανθρώπου θα εντραπεί γι’ αυτόν όταν θα έλθει με τη δόξα του Πατέρα Του μαζί με τους αγίους αγγέλους.
Λοιπόν, τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα και λαμπερότερα και αυτού του ηλίου. Αν τώρα κάποιος επιμένει στις πλανεμένες του απόψεις, αν κάποιος τρέμει τον μακράν του Θεού κόσμο, παρά την πίστη που ίσως αισθάνεται μέσα του, ας ανοίξει τα ώτα της καρδιάς του για να ακούσει τις καμπάνες του βιβλίου της Αποκαλύψεως που ηχούν και ξεσηκώνουν σε πνευματική εγρήγορση και σε συνέπεια λόγου και έργων. Ας ανοίξουμε λοιπόν το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης όπου εκεί βλέπουμε το «Αρνίον το ως εσφαγμένον», να κατανικά τον διάβολο και τα κοσμικά του όργανα. Τι λέει; «Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι, το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ό εστίν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ. ΚΑ΄ 8). Δηλ: Για δε τους δειλούς και λιποτάκτες (προδότες του χριστιανικού αγώνα) και σιχαμένους και τους φονείς και τους ανήθικους (σεξουαλικώς), και τους μάγους, και τους ειδωλολάτρες (αυτούς που πράττουν ειδωλολατρικά έργα), και όλους τους ασεβείς, η θέση τους θα είναι στη λίμνη, η οποία καίεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.
Αντιθέτως όσοι αγωνίζονται, όσοι κρατούν με υπομονή και καρτερία το Σταυρό τους και δεν ντρέπονται να ομολογήσουν με χριστιανικό θάρρος αυτή την Ορθόδοξη Πίστη μας, τόσο στο δόγμα όσο και στο ήθος, αυτοί γεύονται από τώρα την Βασιλεία του Θεού, μέσω των ιερών μυστηρίων, ευρισκόμενοι στην αγκαλιά της Εκκλησίας.
Αδελφοί μου. Η Εκκλησία στην γη λέγεται στρατευομένη και χρειάζεται γενναίους μαχητές. Η Εκκλησία στον ουρανό ονομάζεται θριαμβεύουσα και δέχεται μόνο νικητές. Οι δειλοί δεν έχουν θέση ούτε στην κάτω ούτε και στην άνω Εκκλησία, αλλά στην κόλαση. Και τί είναι τόσο φοβερό, ώστε να δειλιούμε προ αυτού και να μη δειλιούμε προ της αιωνίου κολάσεως;
Read more: http://www.egolpion.com/168CDAC5.el.aspx#ixzz2ebrW0mIC
(Μαρκ. Η΄ 34- Θ΄ 1)
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Μετά την εορτή της υψώσεως που ως φωτεινό σημείο προβάλλει η Εκκλησία μας, στην Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής, ο ίδιος ο Κύριός μας ακούγεται να κάνει λόγο για το Σταυρό και την σημασία του στη ζωή μας.
Ο ιερός Ευαγγελιστής Μάρκος, με τρόπο λιτό αλλά και δυναμικό, μας παρουσιάζει το κεντρικό σημείο της πνευματικής ζωής, πέριξ του οποίου πρέπει να στρέφεται η όλη προσπάθεια και ο αγώνας μας.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο Χριστός δεν εκβιάζει απολύτως κανέναν στο να τον ακολουθήσει. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, πλην όμως, νομοτελειακώς, θα δεχθεί και τις συνέπειες της ελεύθερης αυτής επιλογής του. Γι’ αυτό και τονίζεται το «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». (Μαρκ. Η΄ 34). Δηλαδή. Όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του, και ας με ακολουθεί.
Ο δρόμος του Χριστού είναι Σταυρός. Αλλά επιτέλους, τί δεν είναι σταυρός στη ζωή του ανθρώπου; Ακόμα και αυτή η αμαρτία κοστίζει τόσο (και σε χρήμα και σε ψυχική φθορά), που κάνει τον άνθρωπο να γονατίζει, να σπάζει το ηθικό του, και να εξευτελίζεται... Επομένως βλέποντας τα πράγματα από την αντικειμενική τους αυτή σκοπιά, «συμφέρει» για να σωθεί η ψυχή μας, να την «απωλέσουμε ένεκεν του Χριστού και του Ευαγγελίου Του».
Συμφέρει δηλ. να πάμε κόντρα στον κακό εαυτό μας με τις κακές κλίσεις και τις επονείδιστες ορέξεις του, ακριβώς για να κερδίσουμε αυτό το οποίο πραγματικά διψά ο άνθρωπος και για το οποίο είμαστε πλασμένοι. Να κερδίσουμε αυτόν τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και την ουράνια, αιώνια και ατελεύτητη βασιλεία Του.
Πράγματι: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ. Η΄ 36-37). Δηλ. Τί δε ωφελείται ο άνθρωπος εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά χάσει τον εαυτό του; Ή τι δύναται να δώσει ο άνθρωπος ως αντίτιμο για τον εαυτό του;
Εδώ όμως, στο σημείο αυτό είναι που κάποιοι μπερδεύονται, διότι θέλουν να μπερδεύονται...
Νομίζουν ότι υπάρχει η δυνατότητα και το σταυρό τους να σηκώνουν, αλλά ταυτοχρόνως να παραμένουν μέσα σε μια «ατμόσφαιρα» σιωπής, χωρίς να τους γνωρίζει ο κόσμος ως «σταυροφόρους».
Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιστοί (;) που έχουν εφεύρει την εξής «απίθανη μηχανή». Να καλύπτουν την δειλία τους με ένα μανδύα συνέσεως, κρατώντας την «σιωπή των αμνών» και προβάλλοντας ως τρόπο ζωής την «ισορροπία» μεταξύ της κοσμικής και της «πνευματικής» τους ζωής!
Το ότι βέβαια τα πράγματα αυτά τελικώς είναι εντελώς «ανισόρροπα», φαίνεται και από τον παράδοξο λόγο ενός τέτοιου κατ’ όνομα χριστιανού, που έλεγε ο ταλαίπωρος: «Δεν με πειράζει να σηκώνω το σταυρό μου, δυσκολεύομαι όμως αφάνταστα να ομολογώ δημοσία την πίστη μου»... Λες και είναι διαφορετικό πράγμα ο Σταυρός από την καθαρή ομολογία.
Τελικώς φίλοι μου, οι ψοφοδεείς αυτοί άνθρωποι, μάλλον οι διχασμένες αυτές προσωπικότητες να λέμε καλύτερα, κάνουν (κατ’ άνθρωπον), το μεγαλύτερο κακό μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Και πάρα πολλές μάχες χάνονται στο επίπεδο του αγώνα της στρατευομένης μας Εκκλησίας, ακριβώς διότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ή δε θέλουμε να παραδεχτούμε, ότι ο Σταυρός και η αυθεντική Ορθόδοξη Πίστη ταυτίζονται, πλην των άλλων και με την παρρησία και την ξεκάθαρη ομολογία. Και δυστυχώς, πρέπει να παραδεχτούμε, τούτο ισχύει και για αρκετούς εκ των κληρικών. Κυρίως θα λέγαμε ισχύει για αυτούς που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να είναι μπροστάρηδες και να δίνουν τον τόνο του αγώνα...
Μπορεί βέβαια ο άνθρωπος, «δίκην δικολάβου» να αγωνιά και να προσπαθεί να βρίσκει διάφορες δικαιολογίες, για να διορθώσει το Ευαγγέλιο... Ο Ιησούς όμως είναι ξεκάθαρος και στο θέμα αυτό και ξεσκεπάζει όσους βασανίζονται από το φοβερό δαιμόνιο της δειλίας.
Ας προσέξουμε ευθύς αμέσως τους λόγους Του: «Ος γαρ εάν επαισχυνθεί με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του Ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων των αγίων». (Μαρκ. Η΄ 38) Δηλ: Όποιος εντραπή για μένα και τους λόγους μου σ’αυτή τη γενεά τη μοιχαλίδα (την άπιστη στον ουράνιο Νυμφίο) και αμαρτωλή, και ο Υιός του Ανθρώπου θα εντραπεί γι’ αυτόν όταν θα έλθει με τη δόξα του Πατέρα Του μαζί με τους αγίους αγγέλους.
Λοιπόν, τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα και λαμπερότερα και αυτού του ηλίου. Αν τώρα κάποιος επιμένει στις πλανεμένες του απόψεις, αν κάποιος τρέμει τον μακράν του Θεού κόσμο, παρά την πίστη που ίσως αισθάνεται μέσα του, ας ανοίξει τα ώτα της καρδιάς του για να ακούσει τις καμπάνες του βιβλίου της Αποκαλύψεως που ηχούν και ξεσηκώνουν σε πνευματική εγρήγορση και σε συνέπεια λόγου και έργων. Ας ανοίξουμε λοιπόν το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης όπου εκεί βλέπουμε το «Αρνίον το ως εσφαγμένον», να κατανικά τον διάβολο και τα κοσμικά του όργανα. Τι λέει; «Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι, το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ό εστίν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ. ΚΑ΄ 8). Δηλ: Για δε τους δειλούς και λιποτάκτες (προδότες του χριστιανικού αγώνα) και σιχαμένους και τους φονείς και τους ανήθικους (σεξουαλικώς), και τους μάγους, και τους ειδωλολάτρες (αυτούς που πράττουν ειδωλολατρικά έργα), και όλους τους ασεβείς, η θέση τους θα είναι στη λίμνη, η οποία καίεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.
Αντιθέτως όσοι αγωνίζονται, όσοι κρατούν με υπομονή και καρτερία το Σταυρό τους και δεν ντρέπονται να ομολογήσουν με χριστιανικό θάρρος αυτή την Ορθόδοξη Πίστη μας, τόσο στο δόγμα όσο και στο ήθος, αυτοί γεύονται από τώρα την Βασιλεία του Θεού, μέσω των ιερών μυστηρίων, ευρισκόμενοι στην αγκαλιά της Εκκλησίας.
Αδελφοί μου. Η Εκκλησία στην γη λέγεται στρατευομένη και χρειάζεται γενναίους μαχητές. Η Εκκλησία στον ουρανό ονομάζεται θριαμβεύουσα και δέχεται μόνο νικητές. Οι δειλοί δεν έχουν θέση ούτε στην κάτω ούτε και στην άνω Εκκλησία, αλλά στην κόλαση. Και τί είναι τόσο φοβερό, ώστε να δειλιούμε προ αυτού και να μη δειλιούμε προ της αιωνίου κολάσεως;
Read more: http://www.egolpion.com/168CDAC5.el.aspx#ixzz2ebrW0mIC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου