Κυριακή μετά την Ύψωση
Ο Σταυρός είναι το εργαστήριο της αγάπης. Ο Σταυρός τότε έχει αξία, όταν γίνεται δικός μας σταυρός. Ο Χριστός στην Ευαγγελική περικοπή μιλάει για το δικό μας σταυρό, που είναι σμίκρυνσης του δικού του Σταυρού. Ο Χριστός καλεί κοντά του ανθρώπους χωρίς να δίνει υποσχέσεις, αλλά απαιτώντας θυσίες. Φανταστείτε κάποιον αρχηγό λαϊκού κινήματος, να καλεί οπαδούς λέγοντας τους: Όσοι με ακολουθήσετε, θα υποβληθείτε σε θυσίες, θα αρνηθείτε τα δικαιώματά σας. Υπάρχει τέτοιος αρχηγός; Ασφαλώς όχι. Οι αρχηγοί μιλάνε στους οπαδούς τους για κεκτημένα δικαιώματα και για παχυλές υποσχέσεις. Να τι διαφέρει ο δικός μας αρχηγός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αντιδημαγωγικό το προσκλητήριο του. «και προσκαλεσάμενος τον όχλο συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς.όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτών και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Θα αρνηθείτε τα δικαιώματα σας! Μα αυτό, θα πει κάποιος, είναι άρνησης της ζωής. Και όμως ο Σταυρός δεν είναι άρνησης είναι θέσης. Άλλωστε όλη η ζωή του ανθρώπου είναι μία άρνησης και μία θέσης. Κάθε άρνησης είναι μία θέσης. Και κάθε θέσης είναι μια άρνησης. Όταν λέμε όχι στον διάβολο, είναι σαν να λέμε, Ναι στο χριστό. Όταν λέμε ναι στη ζωή, την ίδια ώρα λέμε Όχι στο θάνατο. Ολόκληρη η Ευαγγελική περικοπή έχει πολλές αρνήσεις και θέσεις. Πρώτη άρνησης και θέσης είναι ο Σταυρός. Θα μπορούσε να αρνηθεί ο Χριστός το Σταυρό του. Θα μπορούσε να τιμωρήσει τους εχθρούς του, αντί να παραδοθεί σε αυτούς. Και όμως εκούσια αρνήθεικε το δικαίωμα του. Εκούσια σήκωσε το Σταυρό ένα Σταυρό, που δεν του ανήκε. Εκούσια διάλεξε για θρόνο του τον οδυνηρό Σταυρό και για στέμμα του το αγκάθινο στεφάνι και για γλύκα του την κατάπικρη χολή. Εκούσια! Άρνησης ο Σταυρός. Άρνησης του «εγώ», του ατομικού συμφέροντος. Αλλά αυτή η άρνησης είναι η μεγαλύτερη θέσης. Είναι η θέσης της προσφοράς και της θυσίας. Είναι η θέσης, που αποκατάστησε στη θέση του τον άνθρωπο. Έχασε ο άνθρωπος τη θέση του μέσα στον παράδεισο, διότι άπλωσε το χέρι του στο ξύλο του παραδείσου. Άπλωσε τώρα ο Νέος Άνθρωπος ο Νέος Αδάμ, ο Θεάνθρωπος, τα χέρια του στο ξύλο του Σταυρού, και ο άνθρωπος ξαναπαίρνει τη θέση του στον παράδεισο. Και για μας ο Σταυρός είναι μία άρνησης και μία θέσης. Θεωρητικά είναι άρνησης της λογικής, θέσης της πίστεως. Σκοντάφτει η λογική στο μυστήριο του Σταυρού. «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία». Και πρακτικά, ο Σταυρός είναι άρνησης του εγώ, θέσης του Θεού. Είναι άρνησης του ιδίου θελήματος, υπακοή στο θέλημα του Θεού. Αυτή την άρνηση και τη θέση, σχετικά με την σταυρωμένη ζωή, παρουσιάζει ο Χριστός: «Απαρνησάτο εαυτών (άρνησης) και ακολουθείτω μοι (θέσης). Θα αρνηθούμε, για να τοποθετηθούμε. Θα χαθούμε για τον κόσμο, για να σηναντήσουμε το Θεό. Ο Σταυρός είναι αποκόλλησης από τον κόσμο, από το πνεύμα του κόσμου, από την γνώμη του κόσμου, από τη μόδα του κόσμου, από τις ανέσεις του κόσμου, και προσκόλλησης στο Χριστό. Το τραγικό με μας, τους σημερινούς χριστιανούς, είναι, ότι θέλουμε θέση χωρίς άρνηση. Θέλουμε θρόνο, χωρίς πόνο. Θέλουμε Πάσχα, χωρίς Μεγάλη Παρασκευή. Σταυρός. Άρνησης και θέσης. Μπορείτε να φανταστείτε άνθρωπο να ακολουθεί συγχρόνως και το Χριστό και το Διάβολο; Ασφαλώς όχι. Το είπε καθαρά ο Χριστός. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν, ή τον ένα μισήσει και τον έτερο ν’ αγαπήσει, ή του ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει». Αν το μίσος είναι άρνηση, η αγάπη είναι θέσης. Μίσος και αγάπη έχει απαραίτητα ο χριστιανός. Για να αγαπήσεις το Χριστό, πρέπει πρώτα να μισήσεις το Διάβολο. Για να αγαπήσεις το Θεό, πρέπει πρώτα να μισήσεις τον κόσμο, το πνεύμα του κόσμου, όχι τους ανθρώπους, τον κόσμο της αμαρτίας. Το τραγικό για τους σημερινούς χριστιανούς, είναι, ότι θέλουν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα. Το ένα χέρι απλώνουν στο Θεό, και το άλλο στο Διάβολο. Με το ένα μάτι βλέπουν τις εικόνες και τα άγια, και με το άλλο βλέπουν τα αισχρά θεάματα στην τηλεόραση. Αγαπητοί μου τι θα ωφεληθούμε, αν όλο τον κόσμο τον κλείσουμε στα χέρια μας και ο Διάβολος έχει κλείσει στην χούφτα του την ψυχή μας; Αμήν.
Ο Σταυρός είναι το εργαστήριο της αγάπης. Ο Σταυρός τότε έχει αξία, όταν γίνεται δικός μας σταυρός. Ο Χριστός στην Ευαγγελική περικοπή μιλάει για το δικό μας σταυρό, που είναι σμίκρυνσης του δικού του Σταυρού. Ο Χριστός καλεί κοντά του ανθρώπους χωρίς να δίνει υποσχέσεις, αλλά απαιτώντας θυσίες. Φανταστείτε κάποιον αρχηγό λαϊκού κινήματος, να καλεί οπαδούς λέγοντας τους: Όσοι με ακολουθήσετε, θα υποβληθείτε σε θυσίες, θα αρνηθείτε τα δικαιώματά σας. Υπάρχει τέτοιος αρχηγός; Ασφαλώς όχι. Οι αρχηγοί μιλάνε στους οπαδούς τους για κεκτημένα δικαιώματα και για παχυλές υποσχέσεις. Να τι διαφέρει ο δικός μας αρχηγός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αντιδημαγωγικό το προσκλητήριο του. «και προσκαλεσάμενος τον όχλο συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς.όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτών και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Θα αρνηθείτε τα δικαιώματα σας! Μα αυτό, θα πει κάποιος, είναι άρνησης της ζωής. Και όμως ο Σταυρός δεν είναι άρνησης είναι θέσης. Άλλωστε όλη η ζωή του ανθρώπου είναι μία άρνησης και μία θέσης. Κάθε άρνησης είναι μία θέσης. Και κάθε θέσης είναι μια άρνησης. Όταν λέμε όχι στον διάβολο, είναι σαν να λέμε, Ναι στο χριστό. Όταν λέμε ναι στη ζωή, την ίδια ώρα λέμε Όχι στο θάνατο. Ολόκληρη η Ευαγγελική περικοπή έχει πολλές αρνήσεις και θέσεις. Πρώτη άρνησης και θέσης είναι ο Σταυρός. Θα μπορούσε να αρνηθεί ο Χριστός το Σταυρό του. Θα μπορούσε να τιμωρήσει τους εχθρούς του, αντί να παραδοθεί σε αυτούς. Και όμως εκούσια αρνήθεικε το δικαίωμα του. Εκούσια σήκωσε το Σταυρό ένα Σταυρό, που δεν του ανήκε. Εκούσια διάλεξε για θρόνο του τον οδυνηρό Σταυρό και για στέμμα του το αγκάθινο στεφάνι και για γλύκα του την κατάπικρη χολή. Εκούσια! Άρνησης ο Σταυρός. Άρνησης του «εγώ», του ατομικού συμφέροντος. Αλλά αυτή η άρνησης είναι η μεγαλύτερη θέσης. Είναι η θέσης της προσφοράς και της θυσίας. Είναι η θέσης, που αποκατάστησε στη θέση του τον άνθρωπο. Έχασε ο άνθρωπος τη θέση του μέσα στον παράδεισο, διότι άπλωσε το χέρι του στο ξύλο του παραδείσου. Άπλωσε τώρα ο Νέος Άνθρωπος ο Νέος Αδάμ, ο Θεάνθρωπος, τα χέρια του στο ξύλο του Σταυρού, και ο άνθρωπος ξαναπαίρνει τη θέση του στον παράδεισο. Και για μας ο Σταυρός είναι μία άρνησης και μία θέσης. Θεωρητικά είναι άρνησης της λογικής, θέσης της πίστεως. Σκοντάφτει η λογική στο μυστήριο του Σταυρού. «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία». Και πρακτικά, ο Σταυρός είναι άρνησης του εγώ, θέσης του Θεού. Είναι άρνησης του ιδίου θελήματος, υπακοή στο θέλημα του Θεού. Αυτή την άρνηση και τη θέση, σχετικά με την σταυρωμένη ζωή, παρουσιάζει ο Χριστός: «Απαρνησάτο εαυτών (άρνησης) και ακολουθείτω μοι (θέσης). Θα αρνηθούμε, για να τοποθετηθούμε. Θα χαθούμε για τον κόσμο, για να σηναντήσουμε το Θεό. Ο Σταυρός είναι αποκόλλησης από τον κόσμο, από το πνεύμα του κόσμου, από την γνώμη του κόσμου, από τη μόδα του κόσμου, από τις ανέσεις του κόσμου, και προσκόλλησης στο Χριστό. Το τραγικό με μας, τους σημερινούς χριστιανούς, είναι, ότι θέλουμε θέση χωρίς άρνηση. Θέλουμε θρόνο, χωρίς πόνο. Θέλουμε Πάσχα, χωρίς Μεγάλη Παρασκευή. Σταυρός. Άρνησης και θέσης. Μπορείτε να φανταστείτε άνθρωπο να ακολουθεί συγχρόνως και το Χριστό και το Διάβολο; Ασφαλώς όχι. Το είπε καθαρά ο Χριστός. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν, ή τον ένα μισήσει και τον έτερο ν’ αγαπήσει, ή του ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει». Αν το μίσος είναι άρνηση, η αγάπη είναι θέσης. Μίσος και αγάπη έχει απαραίτητα ο χριστιανός. Για να αγαπήσεις το Χριστό, πρέπει πρώτα να μισήσεις το Διάβολο. Για να αγαπήσεις το Θεό, πρέπει πρώτα να μισήσεις τον κόσμο, το πνεύμα του κόσμου, όχι τους ανθρώπους, τον κόσμο της αμαρτίας. Το τραγικό για τους σημερινούς χριστιανούς, είναι, ότι θέλουν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα. Το ένα χέρι απλώνουν στο Θεό, και το άλλο στο Διάβολο. Με το ένα μάτι βλέπουν τις εικόνες και τα άγια, και με το άλλο βλέπουν τα αισχρά θεάματα στην τηλεόραση. Αγαπητοί μου τι θα ωφεληθούμε, αν όλο τον κόσμο τον κλείσουμε στα χέρια μας και ο Διάβολος έχει κλείσει στην χούφτα του την ψυχή μας; Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου