ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Ἀπό τή δεύτερη ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τόν Τιμόθεο προέρχεται τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Οἱ δύο ἐπιστολές πρός Τιμόθεον, ὅσο καί ἐκείνη πρός Τίτον, συνιστοῦν τίς λεγόμενες Ποιμαντικές ἐπιστολές, μέ τίς ὁποῖες ὁ Πρωτοκορυφαῖος ἀπευθύνεται στούς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά τούς συμβουλεύσει καί νά τούς ἐνισχύσει στή διευθέτηση τοῦ ποιμαντικοῦ τους ἔργου. Τό ἴδιο πράττει καί στή σημερινή διήγηση, κατά τήν ὁποία συνιστᾶ στόν Τιμόθεο νά ἐνδυναμώνεται πάντα ἀπό τή χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά κηρύττει στούς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί νά μή διστάζει νά κακοπαθεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Γιά νά τά καταφέρει ὅλα αὐτά, ὅμως, τόν προτρέπει νά ἔχει πάντα στή σκέψη του τόν ἀναστημένο Ἰησοῦ Χριστό, δηλαδή νά προσεύχεται σ’ Αὐτόν, ζητώντας φωτισμό, ἐνίσχυση καί ἄνωθεν βοήθεια.

Τό θεμέλιο τῆς βαθιᾶς ταπείνωσης

Ἡ οὐσία τῶν λόγων τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀφορᾶ στή δύναμη καί στήν ἀξία τῆς προσευχῆς στόν Ἰησοῦ. Τίποτα δέν μποροῦμε νά καταφέρουμε στή ζωή καί στά ἔργα μας, ἄν δέν ἔχουμε στραμμένη τή σκέψη μας σ’ Ἐκεῖνον. Συμβουλεύει μακαριστός Ἁγιορείτης Γέροντας: «Ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πού δέν ξέρει νά προσεύχεται εἶναι, στήν πραγματικότητα, ἕνας ξοφλημένος ἄνθρωπος. Δέν ὑπάρχει ἐνδεχόμενο νά ἐπιτύχει στή ζωή του». Αὐτό συμβαίνει γιατί τό μέγα ἄθλημα τῆς προσευχῆς συνιστᾶ τό ὀξυγόνο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τή ζωτική δύναμη τῆς ψυχῆς.

Ἡ προσευχή μας στόν Θεό, ὅμως, προϋποθέτει τήν πίστη σ’ Ἐκεῖνον καί τή βεβαιότητα τῆς παρουσίας Του στή ζωή μας. Λέει καί πάλι ὁ Γέροντας: «Ἡ προσευχή εἶναι μία στροφή πρός ἕνα πρόσωπο. Ἑπομένως, γιά νά ὑπάρχει προσευχή, πρέπει νά ὑπάρχει τό πρόσωπο αὐτό. Καί γιά νά πῶ ὅτι προσεύχομαι, πρέπει νά ὑπάρχει γιά μένα ἐνεργός ἡ παρουσία τοῦ προσώπου αὐτοῦ. Ἐγώ μπορῶ νά οἰκειοποιοῦμαι τήν παρουσία του καί τήν ὕπαρξή του. Ὁ Χριστός, ὁ ἐνυπάρχων, ὁ πανταχοῦ παρών, γίνεται γιά μένα παρών μέσα στή ζωή μου, διά τῆς λατρευτικῆς μου συμμετοχῆς...».

Ἡ προσευχή μας προϋποθέτει ἐπίσης καί τήν ταπείνωση, τή συναίσθηση τῆς ἀναξιότητας καί τῆς ἀνεπάρκειάς μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖο καλοῦμε νά καλύψει τά κενά καί νά συμπληρώσει τίς δικές μας ἀτέλειες στήν πνευματική ζωή, ὅσο καί στό πνευματικό μας ἔργο. Ἐπ’ αὐτοῦ ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας σημειώνει: «Τό θεμέλιο τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ πολύ βαθιά ταπείνωση. Τίποτα ἄλλο δέν εἶναι ἡ προσευχή παρά τό κλάμα καί τό πένθος τοῦ ταπεινοῦ φρονήματος.

Ὅταν λείπει ἡ ταπείνωση, ἡ προσευχητική ἄσκηση ἀπειλεῖται ἀπό τήν αὐταπάτη καί τή δαιμονική πλάνη».

Ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ 

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιμένει στή μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, γιατί γνωρίζει ἐμπειρικά τή δύναμη πού αὐτό κρύβει καί τήν ὤθηση πού παρέχει σ’ ἐκεῖνον πού, μέ πίστη καί ταπείνωση, Τόν ἐπικαλεῖται. Γνωρίζει ὅτι αὐτό τό ὄνομα μπορεῖ νά μεταμορφώσει τόν κόσμο καί νά καταστήσει τά ἀδύνατα, γιά τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις, δυνατά, μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μέ γνωστό ἡσυχαστή ἱερομόναχο, «στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ βρίσκονται συγκεντρωμένα καί ἐνεργά ὅλα τά μυστήρια τῆς σωτηρίας μας. Ὅταν ἐπαναλαμβάνουμε αὐτό τό ὄνομα, ἡ πραγματικότητα τοῦ Ἰησοῦ μπορεῖ νά εἰσδύσει μέσα μας. Νά μᾶς γεμίσει, νά μᾶς διαποτίσει μ’ ἕνα τέτοιο τρόπο, ὥστε ὁ λόγος νά γίνει «σάρξ ἐν ἡμῖν». Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ εἰσχωρεῖ στήν ψυχή, ὅπως μιά σταγόνα λαδιοῦ ἁπλώνεται σιωπηλά σ’ ἕνα ὕφασμα. Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ περιέχει ὅλο τόν κόσμο, ὅπως ἡ ἀκτῖνα τοῦ ἡλίου τά χρώματα τῆς ἴριδος... Ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ πάνω σέ ὅλα τά ὄντα ἐπιτρέπει τή μεταμόρφωση, τή “χριστοποίηση” τοῦ σύμπαντος τήν ἀνεύρεση τοῦ ἀληθινοῦ νοήματος».

Αὐτοῦ τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ δωρήματος ἄς φροντίσουμε νά εἴμαστε μέτοχοι, ὥστε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά καταυγάζει τή ζωή μας καί οἱ ἴδιοι νά λειτουργοῦμε ὡς φωτεινά παραδείγματα προσευχῆς γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ