ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΛΟΥΚΑ 08.10.2023

Κυριακή Γ΄ Λουκᾶ

(Β΄ Κορ. Θ΄ 6-11)

«ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός»(Β΄Κορ. Θ΄,9).

Τό κεντρικό θέμα τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη. Συγκεκριμένα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑπενθυμίζει στούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου τό καθῆκον τους νά συνεισφέρουν καί αὐτοί ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν τους τῶν Ἱεροσολύμων. Ὁ μεγάλος καί θερμουργός Ἀπόστολος παρακινεῖ τούς χριστιανούς νά κάμουν ἐράνους, νά συγκεντρώσουν χρήματα, γιά νά βοηθήσουν τούς ἀδελφούς τους. Μέσα στήν ἀνθρώπινη φύση ἔχουν ἐμφυτευθεῖ ἐξ ἀρχῆς τά σπέρματα τῆς φιλοτιμίας, γιά νά γίνουμε θερμοί ἀγωνιστές, ὥστε νά μή δουλεύουμε στά ἀνελεύθερα πάθη.Ἔρχεται, λοιπόν, ὁ ἄριστος γεωργός τῶν ψυχῶν, πού εἶναι ὁ Κύριος, καί μᾶς κόβει τά ἐκβλαστήματα τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας.

Δέν μᾶς λέει «νηστεύετε ὅπως ὁ οὐράνιος Πατέρας σας νηστεύει», δέν μᾶς λέει «νά μήν ἔχετε περιουσία, ὅπως καί ὁ οὐράνιος Πατέρας σας δέν ἔχει», ἀλλά τί μᾶς λέει; «Νά γίνετε οἰκτίρμονες, ὅπως ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι οἰκτίρμων»(Λουκ. 6,36). Νά εἶσθε εὐσπλαχνικοί καί ἐλεήμονες ἀπέναντι στίς δυσκολίες τῶν ἀδελφῶν σας. Δέν φτάνει νά εἶναι κανείς ἠθικός καί ἔντιμος, ἀλλά πρέπει νά προσφέρεται καί νά προσφέρει ἐλεημοσύνη! Μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀρετές, πού ἐξυμνεῖ ἰδιαίτερα ὁ Κύριός μας, κάνει πολλές ἀναφορές γι’ αὐτήν καί τήν ἀφήνει ὡς παρακαταθήκη, βοήθεια καί ὁδηγό στόν πνευματικό μας ἀγώνα. Τό «ἀγαπᾶ ἐλεημοσύνην ὁ Κύριος»(Ψαλμ. 32,5), τό «ἐλεημοσύνας καί πίστεσιν ἀποκαθαίρονται ἁμαρτίαι»(Παρ. 15,27), τό «ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν» (Ματθ. 9,13), τό «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου, ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22,39), τό «σοῦ δέ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου...καί ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σε ἐν τῷ φανερῷ»Ματθ. 6,3), τό «ἐπείνασα γάρ καί ἐδώκατε μοι φαγεῖν, ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθέ με,...ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτῳ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. 25,40).

Πῶς, ὅμως, πρέπει νά ἐλεοῦμε τούς ἀδελφούς μας; Μέ ποιά κίνητρα; Στά ἐρωτήματα αὐτά μᾶς ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός», δηλαδή ὁ Θεός ἀγαπᾶ ἐκεῖνον, πού δίδει μέ προθυμία καί χαρούμενο πρόσωπο. Αὐτός πού σπείρει μέ τσιγγουνιά, λίγο σπόρο, θά θερίσει λίγα, μέ τσιγγουνιά, ἐνῶ αὐτός πού σπέρνει ἁπλόχερα, ἁπλόχερα καί θά θερίσει ̇ ἀκριβῶς τό ἴδιο θά συμβεῖ καί μέ τήν ἐλεημοσύνη. Δίνεις; Δῶσε το μέ τρόπο πού νά κάμεις τόν βοηθούμενο νά αἰσθανθεῖ τήν ἀγάπη σου. Δέν εἶναι ἀνάγκη νά τό μάθει ὅλο τό χωριό, νά τό γράψουν οἱ ἐφημερίδες. Φθάνει ὅτι τό γνωρίζει ὁ Θεός. Αὐτή ἡ ἱλαρότης καί καλωσύνη ἔχει ἀξία. Καί αὐτή ἀγαπᾶ ὁ Θεός καί βραβεύει. Προσφέρουμε τή βοήθειά μας, πού κατά περίπτωση μπορεῖ νά μήν εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλά καί λεκτική, παρηγορητική, συμβουλευτική, διδακτική, πνευματική κ.λ.π. ὄχι ἀπό λύπη, νοιώθοντας οἴκτο γιά τόν ἄλλον, γιά τό πρόβλημά του, οὔτε ἀναγκαστική. Προσφέρουμε μέ ἀγαθή προαίρεση, ἀπό ἀγάπη, μέ ἀγάπη. Ἀσκοῦμε τήν ἐλεημοσύνη μέ δέος καί φόβο Θεοῦ, μυστικά, ὄχι μέ ἐπιδεικτική διάθεση. Δέν ἐπιζητοῦμε τήν κοινωνική ἐπιβράβευση, οὔτε βεβαίως τήν ἀνταπόδοση τοῦ ἐλεηθέντος. Τότε μόνο ἡ ἐλεημοσύνη ἔχει ἀξία, τότε μόνο εἶναι πραγματική ἀρετή.

Ἐκεῖνος πού ἐνεργεῖ τήν ἐλεημοσύνη μέ τόν τρόπο πού θέλει ὁ Θεός, χαίρεται πάντα καί εὐχαριστεῖ τόν Κύριο γιά ὅ,τι μπόρεσε νά κάμει. Στό πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ του πού βοηθᾶ, βλέπει τόν Κύριο καί τό γεγονός αὐτό δίνει φτερά στή ψυχή του καί φθάνει ψηλά στούς οὐρανούς. Ἐκεῖ ἀκούει, ὅπως ὁ ἑκατόνταρχος Κορνήλιος, τόν ἀγγελικό λόγο:«οἱ προσευχές σου καί οἱ ἐλεημοσύνες σου εἰσακούσθηκαν ὡς προσφορά εὐπρόσδεκτος ἀπό τό Θεό». Διότι ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι πραγματικά μιά θυσία δοξολογίας πρός τόν ἐλεήμονα Θεό. Καί, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τό θυσιαστήριο τοῦ ἐλεήμονος ἀνθρώπου δέν εἶναι οἰκοδόμημα πέτρινο, ἐπάνω στό ὁποῖο θυσιάζεται ὁ Χριστός, ἀλλά τό ἴδιο τό πανάγιο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἑπομένως, ὁ κάθε πτωχός ἀδελφός μας, ὁποιασδήποτε φύσεως, ἀκόμα καί ἄν βρίσκεται σέ πνευματικό σκότος, ὄχι μόνο δέν πρέπει νά περιφρονεῖται ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά καί νά εἶναι πρόσωπο ἄξιο εὐλαβείας καί σεβασμοῦ. Ὀ ἁγιογραφικός λόγος τονίζει ὅτι:«ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει Θεόν»(Παρ. 19,17). Καί ὁ χρυσορρήμων Πατήρ μᾶς θέτει τό ἐρώτημα:«ἐάν ὁ Θεός δανείζεται ἀπό ἐμᾶς, ἐπομένως εἶναι χρεώστης μας. Στήν μέλλουσα ζωή, λοιπόν, θέλεις νά ἔχεις τό Θεό κριτή ἤ χρεώστη; Ἄς ἀγαπήσουμε τήν ἐλεημοσύνη. Πραγματικά, κανένα ἀγαθό δέν μπορεῖ νά ἐξισωθεῖ μέ αὐτήν. Αὐτή μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς χαρίζει τό θεῖο ἔλεος, δηλαδή τήν σωτηρία, ὅπως καί πάλι λέγει ὁ ὑμνητής της ὁ χρυσοῦ ἐπίσκοπος: Στή μέλλουσα κρίση, ἐνῶ ἐσύ σωπαίνεις, αὐτή σέ ὑπερασπίζεται ἤ καλύτερα ἐνῶ ἐσύ σωπαίνεις, ἀμέτρητα στόματα εὐχαριστοῦν γιά σένα. Λοιπόν, τρέξε καί ἀγόρασε τή σωτηρία διά τῆς ἐλεημοσύνης. Ἐλεημοσύνη εἶναι καί μιά εὐχή πού θά κάνουμε στό Χριστό γιά κάποιο ἀδελφό μας. Ἐλεημοσύνη εἶναι καί ἡ λύπη πού θά δοκιμάσουμε γιά μιά δοκιμασία ἤ ἀρρώστια τοῦ ἀδελφοῦ μας. Ἐλεημοσύνη εἶναι νά ἔχεις καρδιά. Διότι, κατά τόν λόγο ἑνός μεγάλου Ἁγίου, τοῦ ἀββᾶ Παμβώ: Ἐάν ἔχεις καρδιά μπορεῖς νά σωθεῖς.

Οἱ Πατέρες μας καί πάλι συνδαιτυμόνες μας στήν πνευματική μας τράπεζα.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Ἡ ἐλεημοσύνη πού μολύνθηκε ἀπό τήν ἀρρώστια τῆς ματαιοδοξίας, δέν εἶναι πιά ἐλεημοσύνη, ἀλλά κομπασμός καί σκληροκαρδία. Γιατί, ὅταν δίνεις μέ ὑπερηφάνεια, εἶναι σάν νά διασύρεις δημόσια τόν ἀδελφό σου.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός: Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπό ὅλες τίς πράξεις, ἐπειδή σέ μικρή τιμή ἀποκτοῦμε τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, γιά μικρά προσωρινά ἀγαθά, λαμβάνουμε οὐράνια δόξα.

Ὁ Ἀββᾶς Ἠσαΐας συμβουλεύει: Ὅταν ἐλεήσεις τόν πτωχό ἀδελφό σου, μή τόν φωνάζεις νά σέ βοηθήσει στή δουλειά σου, γιά νά μή χάσεις τό μισθό τῆς εὐεργεσίας.

Ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος: Γιατί ὁ υἱός δέν κάνει τό θέλημα τοῦ πατέρα του ἀπό φόβο, οὔτε γιατί θέλει νά πάρει ἀπό αὐτόν μισθό, ἀλλά ἐπειδή θέλει νά τόν διακονήσει, νά τόν τιμήσει καί νά τόν ἀναπαύσει. Καί ἐμεῖς, ἔτσι πρέπει νά κάνουμε τήν ἐλεημοσύνη, γιά τήν ἴδια τήν ἀρετή, συμμετέχοντας στίς δυσκολίες τῶν ἄλλων, σάν νά ἦταν μέλη τοῦ σώματός μας.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος θά διδάξει: Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι πράξη ἀγαθῆς προαίρεσης. Εἶναι ἐσωτερική φωνή προερχόμενη ἀπό ἀγαθή καρδιά, πού ἀγαπᾶ τόν πλησίον της. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι δικαιοσύνη, πού ἀποδίδει αὐτά πού οὐσιαστικά ὀφείλουμε σ’αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη. Διότι αὐτός πού κατέχει τόν πλοῦτο πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό, γίνεται ταὐτόχρονα οἰκονόμος καί διαχειριστής τῶν ἀγαθῶν πού μέ ἀφθονία δόθηκαν ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἐλεήμονας εἶναι ἐλεημένος ἀπό τόν Θεό. Διότι εἶναι πράγματι δῶρον Θεοῦ νά ἀποκτᾶς συνήθεια ἐλεημοσύνης καί φιλανθρωπίας. Εἶναι μακάριος ὁ ἐλεήμονας, γιατί αὐτός θά γίνει κληρονόμος τῆς Βσιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς ἑτοιμασμένης ἀπό καταβολῆς κόσμου.

Ὀ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης:Τί εἶναι αὐτό πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί τόν ἀδελφό μας; Τό χρῆμα καί ἡ ὑλική ἀπόλαυση, δηλαδή ὁ πηλός, τά σκύβαλα, ἡ φθορά. Γιατί; Ἐπειδή δέν ἔχουμε ζωντανή χριστιανική πίστη καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Δέν ξέρουμε ἤ ξεχνᾶμε πώς ἀληθινή ζωή γιά τόν ἄνθρωπο σημαίνει ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τόν πλησίον.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ἀπευθυνόμενος πρός τίς Νύμφες τοῦ Χριστοῦ θά τούς πεῖ:Αὔριον φεύγομεν ἀπ’ἐδῶ ̇ λοιπόν, νά φροντίσωμεν διά τάς ψυχάς μας. Ὅλοι ἔχομεν ἀνάγκην ἀλληλοβοηθείας. Εἶδες τήν ἀδελφή καί ἐξέκλινε λίγο, ἅρπαξέ την ̇ πές της ἕνα λόγο νά τήν βοηθήσεις. Ἄλλη εἶπε ἕναν λόγο κακόν; συμβούλεψε την ̇ μή ἀδελφή, προξενεῖς λύπη στό Πνεῦμα τό Ἅγιον, μή καταστρέφεις τήν ψυχήν σου. Βλέπεις μίαν ἄλλην νά βαδίζει τήν ὁδόν τῆς ἀπωλείας; ἔλα δῶ, ἀδελφή, πές της, ποῦ πᾶς; θά χαθεῖς. Ἔτσι νά κάμνετε κάθε μέρα...Νά φροντίσωμεν νά βγάλωμεν τό κακόν, διότι ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ὁ ἐχθρός μας διάβολος.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης ἔλεγε, ὅτι πρέπει νά κάνουμε ἀγόγγυστα ἐλεημοσύνη καί νά τί ἔκανε ὁ ἴδιος: Ὅταν ἦταν ἄρρωστος στό νοσοκομεῖο ἐρχόταν πολύς κόσμος νά τόν δεῖ, νά πάρει τήν εὐλογία του καί κάποιοι τοῦ ἄφηναν κάποια φακελάκια μέ χρήματα. Ἐκεῖνος ἀφοῦ ἀνάρρωσε ἐπισκεπτόταν τούς συνασθενεῖς, τούς εὐλογοῦσε καί τούς σταύρωνε καί ἄφηνε διακριτικά κάθε φακελάκι κάτω ἀπό τό μαξιλάρι τοῦ ἀσθενοῦς ἱεροκρυφίως.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας ἔλεγε: Ἡ ἀγάπη δέν φαίνεται ἀπό τό τί δίνεις ἀλλά τό πῶς τό δίνεις. Ἀγάπη δέν εἶναι τό ἅπλωμα τοῦ χεριοῦ, ἀλλά τό δόσιμο τῆς καρδιᾶς. Ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν ἐλεήμονα, πού δίνει μέ προθυμία καί χαρούμενο πρόσωπο ἀλλά καί μέ ἐλεύθερη γνώμη. Ἐλεημοσύνη πού προσφέρεται «ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης» εἶναι ἀπαράδεκτη καί ἀπόβλητη. Ἡ ρίζα τῆς ἐλεημοσύνης βρίσκεται στή καρδιά ̇ ἀρχίζει ἀπό τή καρδιά καί τελειώνει στό χέρι μας. Ἐλεημοσύνη δίχως ἀγάπη, εἶναι ψυχρή καί καταθλιπτική. Εἶναι λουλούδι δίχως ὀμορφιά καί εὐωδία.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος θά συνοψίσει: Δέν ὑπάρχει ἐξυπνότερος ἄνθρωπος ἀπό τόν ἐλεήμονα, ὁ ὁποῖος δίνει γήινα, φθαρτά πράγματα καί ἀγοράζει (μ’αὐτά) ἄφθαρτα, οὐράνια. Τήν πνευματική ἀλλοίωση πού δέχεται ἡ ψυχή μαζί μέ τήν καρδιακή ἀγαλλίαση πού αἰσθάνεται, ἀπό μιά μικρή ἐλεημοσύνη ἤ καλωσύνη πρός τόν συνάνθρωπο, δέν μπορεῖ νά δώσει οὔτε ὁ μεγαλύτερος καρδιολόγος. Οἱ τσέπες σας πρέπει νά εἶναι ἀνοικτές, ὥστε νά φεύγουν τά χρήματα γιά φιλανθρωπίες. Εἶναι σκάνδαλο νά ὑπάρχουν τσέπες γεμάτες λεφτά καί νά εἶναι ραμμένες.- Μόνο ὅσο ζεῖ κανείς μπορεῖ νά δίνει. Μετά τοῦ τά ἁρπάζουν. -Ὅσο πετᾶς (δίνεις δηλ. ἐλεημοσύνη), τόσο πετᾶς, (ἀνεβαίνεις δηλ. πνευματικά). -Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀγάπη, δέν ἀρκεῖται στό νά δώσει μόνο σέ ὅποιον τοῦ ζητήσει ἐλεημοσύνη, ἀλλά ψάχνει νά βρεῖ ἀνθρώπους πού ἔχουν ἀνάγκη, γιά νά τούς συμπαρασταθεῖ.

Χριστιανοί μου,

ἀκούσαμε σήμερα τό ἀποστολικό στόμα νά συνιστᾶ πρός ὅλους μας: «ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός». Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν. Εἶναι ἐκείνη ἡ ἄριστη συνοδός μας, ὅταν θά κληθοῦμε νά ἐγκαταλείψουμε τόν μάταιο αὐτό κόσμο. Ἡ ἐλεημοσύνη θά μᾶς δώσει κουράγιο νά σταθοῦμε μπροστά στό φοβερό βῆμα τοῦ Κυρίου. Ἡ ἐλεημοσύνη θά μᾶς ἀνοίξει τήν πόρτα τοῦ Παραδείσου. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι δέντρο, πού φυτεύεται κάτω στή γῆ, ἀλλά τούς καρπούς του τούς ἀπολαμβάνουμε στούς οὐρανούς. Ἀρκεῖ νά εἶναι ὅπως τήν προδιέγραψε ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος. Γενναία καί μέσα ἀπό τήν καρδιά. Ἄν δέν θέλουμε νά κυλήσει ἀνώφελα ἡ ζωή μας, ἄς ἀγαπήσουμε τήν ἐλεημοσύνη καί ἄς τήν ἀσκήσουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά. Αὐτή θά μᾶς σώσει. Καί ἐδῶ καί στήν ἄλλη ζωή, τήν πραγματική καί ἀτελεύτητη. Αὐτή ἡ χριστιανική ἐλεημοσύνη, ἡ γενναιοδωρία μας, θά μᾶς στείλει «τό μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ» πού τόσο ἔχουμε ἀνάγκη.

Αὐτή ἡ Δεσποτική φωνή μᾶς φωνάζει σήμερα: «τέκνον, τή ζωή τοῦ πτωχοῦ μή ἀποστερήσεις»(Σοφ. Σειρ. 4,1) καί «μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται»(Ματθ. 5,7). Αὐτά πρέπει νά τά ἐνστερνιστοῦμε καί νά τά γράψουμε μέ χρυσᾶ γράμματα στίς καρδιές μας καί νά δοῦν οἱ ἄνθρωποι τά ὄντως καλά μας ἔργα γιά νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο(Ματθ. 5,16).

Ὁ γλυκόηχος παιάνας τοῦ Γ. Βερίτη θά παιανήσει καί πάλι. Ἀπευθύνεται στό θάνατο τῆς μητέρας του, ἡ ὁποία διακρινόταν ἰδιαίτερα γιά τήν ἐλεημοσύνη της. “Καί φτερούγισε ἡ ψυχή σου πρός τά πλάτια τοῦ τετράψηλου κι ἀπέραντου οὐρανοῦ, κι ἀνοιχτήκαν τῶν ἀγγέλων τά παλάτια. Καί, ὤ χαρά σου! Χρυσοπλούμιστος ὁ θρόνος τοῦ τρανοῦ ἀστραπόλαμψε μπροστά σου. Καί μαγέψανε τ’αὐτιά σου λυγερόφωνες χορεῖες χερουβικές”.AMHN!

ΠΗΓΗ