ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΑΓΑΠΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Μέ τήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνει τίς κατευθυντήριες γραμμές γιά νά οἰκειοποιηθεῖ ὁ πιστός τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί νά συμβάλλει ἔτσι στήν ἀδιάκοπη κυκλοφορία της στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, σέ κάθε ἄνθρωπο, σέ ὅλη τήν κτίση. Γιατί, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατανοήσει ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπέραντη καί ὅτι ἐνῶ ἤμασταν πνευματικά νεκροί ἐξαιτίας τῶν παραπτωμάτων μας, ὁ Θεός μᾶς ξαναέδωσε ζωή μαζί μέ τόν Χριστό (Ἐφεσ. 2,5), τότε ὑφίσταται τήν «καλήν ἀλλοίωσιν». Ἀναγνωρίζει ὅτι ὁλόκληρη ἡ δημιουργία καί οἱ ἀνθρώπινες ὑπάρξεις εἶναι δῶρο, χάρισμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἀνήκει στόν ἑαυτό του, ἀλλά στόν Θεό. Καί ἡ ἀποδοχή αὐτῆς τῆς ἀλήθειας σηματοδοτεῖ ἕνα νέο ἦθος, μία καινούργια στάση ζωῆς ἐκ μέρους τοῦ πιστοῦ, ὥστε ὄχι μόνο τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί τίποτε ἀπό αὐτά πού ἔχει νά μήν τά θεωρεῖ ἀποκλειστικά δικά του.

Ἔτσι, αἰσθάνεται ὅτι ἡ ἐξάρτηση ἀπό τόν Θεό γίνεται ἡ αἰτία νά βιώνει τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία ὡς κοινωνία ἀγάπης καί προσφορᾶς· ὡς ἀπεξάρτηση ἀπό τήν ἐγωκεντρικότητα, τήν λογικοκρατία, τήν ἰδιοτέλεια. 

Τό ἱστορικό πλαίσιο

Στήν Β΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, ἀπό τήν ὁποία προέρχεται ἡ περικοπή μας, ὁ Παῦλος κάνει ἐκτενῆ λόγο γιά τήν γενναιόδωρη προσφορά τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Μακεδονίας πρός τούς χριστιανούς τῶν Ἱεροσολύμων.

Πληροφορεῖ τούς Κορινθίους ὅτι οἱ Μακεδόνες προσέφεραν περισσότερα ἀπό ὅσα εἶχαν τήν δυνατότητα νά προσφέρουν, καί μάλιστα ζητοῦσαν σάν χάρη νά τούς ἐπιτραπεῖ νά συμμετάσχουν σέ αὐτή τήν διακονία ἀγάπης. Ἔτσι, ὁ Ἀπόστολος ἐκφράζει τήν βεβαιότητα ὅτι καί οἱ Κορίνθιοι δέν θά ὑστερήσουν σέ αὐτό τό ἔργο· τούς παρακινεῖ νά δείξουν τήν γνησιότητα καί τῆς δικῆς τους ἀγάπης πρός τούς ἐνδεεῖς τῶν Ἱεροσολύμων. Ὡς πρότυπο ἀγάπης προβάλλει τόν ἴδιο τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος, καθώς γράφει, «δι’ ὑμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσητε» (Β΄ Κορ. 8,9). Πτωχεία εἶναι ἡ συγκατάβαση, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου, διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος πλούτησε μέ τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Παῦλος δέν τούς ζητεῖ νά στερηθοῦν ἐκεῖνοι γιά νά ἀνακουφισθοῦν οἱ ἄλλοι, ἀλλά νά ὑπάρχει σέ ὅλους ἰσότητα. Καί πολύ εὔστοχα ὑπογραμμίζει ὅτι στήν παροῦσα περίπτωση, τό δικό τους περίσσευμα θά προστεθεῖ στό ὑστέρημα τῶν πτωχῶν χριστιανῶν τῶν Ἱεροσολύμων, ὥστε μιά ἄλλη φορά, σέ ἐνδεχόμενη ἀνάγκη, νά συμβεῖ τό ἀντίθετο.

«Ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός»

Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει πώς ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν «ἱλαρόν δότην», δηλαδή αὐτόν πού δίνει μέ εὐχαρίστηση, μέ καλή διάθεση, θέλει νά τονίσει ὅτι ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Θεό καί ἀναγνωρίζει ὅτι ἀνήκει σέ Ἐκεῖνον, αἰσθάνεται στήν ὕπαρξή του τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ Παρουσία τοῦ δίνει τήν πληρότητα τῆς χαρᾶς (Ἰωάν. 16,24), ἡ ὁποία ἐν τέλει τοῦ χαρίζει τήν ἱλαρότητα τῆς προσφορᾶς πρός τόν συνάνθρωπο. Ἀντιθέτως, ὑπάρχει καί «ὁ σπείρων φειδομένως», δηλαδή αὐτός πού ἀποδέχεται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τήν κατακρατεῖ γιά τόν ἑαυτό του καί ἔτσι, ἐξαιτίας τῆς ἐμπλοκῆς τῆς ἀγάπης μέ τίς ἐγωιστικές του ἐπιθυμίες, γίνεται μικρόψυχος. Ἀπαιτεῖ νά λαμβάνει ἀπό τούς ἄλλους, ἀλλά ἀρνεῖται νά προσφέρει.

Ἡ προσφορά ὡς πράξη λειτουργική

Ὁ ἄνθρωπος πού μοιράζεται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τούς πτωχούς ἀδελφούς περικλείει μέσα του ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, γιά τήν ὁποία καί προσεύχεται ὅπως ὁ Χριστός στήν Γεθσημανῆ. Ἔτσι ἀναδεικνύεται σέ ἀληθινό πρόσωπο, ἀληθινή ὑπόσταση, καθώς ἔγραφε ὁ ὅσιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἐνέργειες καί οἱ πράξεις του γίνονται χωρίς ἰδιοτέλεια. Ἡ προσφορά του δέν γίνεται αὐτοαξία, ἀλλά μέσον ἀναφορᾶς πρός τόν Θεό. Καί ἔπειτα, ὁ ἑαυτός του γίνεται εὔχρηστο σκεῦος γιά νά διοχετεύονται στούς συνανθρώπους οἱ δωρεές καί οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ.

Αὐτός ὁ τρόπος λειτουργίας τῆς ὑπάρξεως δείχνει ὅτι ἡ ἀγάπη, ἡ φιλανθρωπία, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀδελφοσύνη, ἡ διακονία εἶναι πράξεις λειτουργικές, μέ τίς ὁποῖες ἱερουργεῖται ὁ ἐν Χριστῷ σύνδεσμος τῶν ἀνθρώπων. Καθότι ἡ ἀγάπη πού διαχέεται στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ξεκινάει ἀπό τόν Θεό, περνάει ἀπό τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί ἀνέρχεται στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, δηλαδή στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος τήν ἀποδέχεται ὡς θυσία ἄμωμη καί εὐῶδες θυμίαμα. Ἀφοῦ ἀπό Αὐτόν προέρχεται «πᾶν δώρημα τέλειον» (Ἰακ. 1,17) καί σέ Αὐτόν καταλήγει ὡς χαριστήριος αἶνος, ὡς προσφορά εὐγνωμοσύνης, εὐχαριστίας καί ἀγάπης.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ