ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

(Ἰω. 12, 1-18)

Τὸ θαῦ­μα τῆς ἀ­νά­στα­σης τοῦ Λα­ζά­ρου, ὁ ὁποῖος ἤδη βρισκόταν στὸν τάφο γιὰ τέσσερεις ἡμέρες, ἄ­φη­σε εὐ­γνώ­μο­νες τὶς ἀ­δελ­φές του Μάρθα καὶ Μαρία καὶ πα­ράλ­λη­λα κα­τέ­πλη­ξε τὰ πλή­θη τῶν Ἑ­βραί­ων.

Ὁ Χριστός, λίγες μέρες πρὸ τοῦ πάθους του, ἐπισκέφτηκε τὸν ἀναστημένο Λάζαρο στὸ χωριό του, τὴ Βηθανία. Οἱ ἀ­δελ­φὲς τοῦ Λαζάρου Μάρ­θα καὶ Μα­ρί­α, ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ γιὰ νὰ τιμήσουν τὸν Χριστό, πα­ρέ­θε­σαν τρά­πε­ζα, στὴν ὁ­ποί­α ὑ­πη­ρε­τοῦ­σαν τὸν εὐ­ερ­γέ­τη τους. Ἡ Μα­ρί­α μά­λι­στα ἄ­λει­ψε τοὺς πό­δας τοῦ Χρι­στοῦ μὲ μύ­ρο «νάρδου πιστικῆς πολυτίμου», ἐ­πι­δει­κνύ­ον­τας ὄ­χι μό­νο τὴν εὐ­γνω­μο­σύ­νη της, ἀλ­λὰ καὶ προ­ε­τοι­μά­ζον­τας -σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας- τὸν Κύ­ρι­ο γιὰ τὴν τα­φή του.

Ὁ ὄ­χλος τῶν Ἑβραίων, ὅ­ταν ἔ­μα­θε ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς βρι­σκό­ταν στὸ σπί­τι τοῦ Λα­ζά­ρου, ἔ­σπευ­σε ἀ­πὸ πε­ρι­έρ­γει­α γιὰ νὰ δεῖ τὸ πα­ρά­δο­ξο. Νὰ πε­ρι­ερ­γα­στεῖ μὲ ἄλλα λόγια τό­σο τὸν Ἰ­η­σοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος θαυ­μα­τούρ­γη­σε, ὅ­σο καὶ τὸν Λά­ζα­ρο, ποὺ ἀ­να­στή­θη­κε ἐκ νε­κρῶν. Τὴν ἴ­δια πε­ρι­έρ­γει­α ἐκ­δη­λώ­νουν καὶ τὰ πλή­θη τὴν ἑ­πό­με­νη μέ­ρα. Ὅ­ταν δη­λα­δὴ μα­θαί­νουν ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς πρό­κει­ται νὰ ἀ­νέ­βει στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα γιὰ τὴ γιο­ρτὴ τοῦ Πά­σχα, βγῆ­καν γιὰ νὰ τὸν προ­ϋ­παν­τή­σουν βα­στά­ζον­τες κλά­δους φοι­νί­κων.

Ὁ κόσμος μὲ ἐνθουσιασμὸ φώ­να­ζε: «ὡ­σαν­νά, εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ ἐρ­χό­με­νος ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου, βα­σι­λεὺς τοῦ Ἰσ­ρα­ήλ». Ἡ ὑ­πο­δο­χὴ εἶ­χε ἔν­τα­ση καὶ ἦ­ταν με­γα­λει­ώ­δης, ἀλ­λὰ ὁ Κύ­ρι­ος πα­ρέ­μει­νε ἤ­ρε­μος καὶ εἰ­σῆλ­θε στὴν πό­λη «κα­θή­με­νος ἐ­πὶ πῶ­λον ὄ­νου». Ἔ­τσι ἔδειχνε ὄ­χι μό­νο τὴν τα­πεί­νω­σή του, ἀλ­λὰ ἀ­πο­δεί­κνυ­ε καὶ τὸ μά­ται­ο καὶ ἐ­πι­φα­νει­α­κὸ τῶν ἐκ­δη­λώ­σε­ων τοῦ πλή­θους. Γνώ­ρι­ζε ὁ Κύ­ρι­ος ὅ­τι ἡ ὑ­πο­δο­χὴ δὲν γι­νό­ταν δι­ό­τι ὅ­λοι ἐ­κεῖ­νοι πί­στευ­αν στὴ μεσ­σι­α­νι­κό­τη­τά του, στὸ ὅ­τι δη­λα­δὴ ἦ­ταν ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ λυ­τρω­τὴς τοῦ κό­σμου. Τὸ πλῆ­θος εἶ­χε ἐν­θου­σι­α­στεῖ ἀ­πὸ τὸ θαυ­μα­στὸ γε­γο­νὸς τῆς ἀ­νά­στα­σης τοῦ Λα­ζά­ρου καὶ ἐ­ξε­δή­λω­σε ἕ­να πα­ρο­δι­κὸ ἐν­θου­σι­α­σμό: «διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος», γράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον». Ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ὸς εἶ­χε ὁ­μι­λή­σει δι­ὰ τοῦ στό­μα­τος τοῦ προ­φή­τη Ἠ­σα­ΐ­α καὶ εἶχε πεῖ: «ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδίᾳ αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾽ ἐμοῦ». Δηλαδὴ ὁ λαός, ὁ δικός μου λαός, δὲν μὲ προσεγγίζει γνήσια μὲ τὴν καρδία του, ἀλλὰ ψεύτικα, μὲ τὸ στόμα καὶ τὰ λόγια.

Τὸ μὴ γνήσιο τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ πλήθους καὶ ἡ ἀπουσία πίστης πρὸς τὸν Χριστὸ ἀποδείχθηκε λίγες μέρες ἀργότερα, ὅταν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, οἱ τόσο ἐνθουσιώδεις κατὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ Κυρίου, ἄλλαξαν τὴ στάση τους καὶ φώναζαν «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν», ζητῶντας τὸν θάνατο τοῦ εὐεργέτη τους.

Ἂς προσέξουμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ νὰ μὴν ἐπιδεικνύουμε τὴν ἴδια μὲ τοὺς Ἑβραίους ψεύτικη συμπεριφορὰ πρὸς τὸν Θεό. Ὁ ἐρχόμενος «ἐπὶ πῶλον ὄνου» εἶναι ὁ πρᾶος Κύριος, ὁ ποιμένας ὁ καλὸς καὶ ἀγαθός, ὁ ὁποῖος θύεται προθύμως γιὰ νὰ ἀπελευθερώσει τὸν Ἀδάμ, νὰ σώσει τὸν πλανηθέντα ὑπὸ τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἁγιάσει τὸν κόσμο. Γι᾽ αὐτὸ ἂς τὸν ὑποδεχθοῦμε ὀρθῶς, μὲ ὅλη μας τὴν καρδία, καὶ ἂς ἑορτάσουμε κατὰ πνευματικὸ τρόπο. Γιὰ νὰ τὸν συναντήσουμε ἂς ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἰδιοτέλεια. Ἂς τὸν ἐπευφημήσουμε ὄχι μὲ κλάδους βαΐων, ἀλλὰ διὰ τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς ἀντίληψης πρὸς τοὺς ἐμπερίστατους ἀνθρώπους, διὰ τῆς στροφῆς πρὸς τὴν ἀρετὴ καὶ τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Ἀντὶ ἱματίων ἂς στρώσουμε γι᾽ αὐτὸν τὴ δεκτικότητα τῆς καρδίας μας. Ἂς ἀποβάλουμε τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ἔπαρση ἀπὸ αὐτή. Ἂς ταπεινωθοῦμε γιὰ νὰ συνδοξασθοῦμε μαζί του στὴν Ἀνάσταση. Ἂς σηκώσουμε τὸν σταυρό μας γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὸν γλυκασμὸ τῆς αἰώνιας ζωῆς.

ΠΗΓΗ