ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ

Στό ἀπόσπασμα πού συνιστᾶ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου, ὁ πρωτοκορυφαῖος Παῦλος ἀναφέρεται στά χαρίσματα μέ τά ὁποῖα ὁ Χριστός προίκισε τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας Του, πού ἀνέλαβαν τό ἔργο τῆς διαποίμανσης τῶν πιστῶν. Ἄλλους κατέστησε Ἀποστόλους, ἄλλους Προφῆτες, ἄλλους Εὐαγγελιστές, ἄλλους Ποιμένες καί Διδασκάλους. Παρά τήν ποικιλία, ὅμως, τῶν χαρισμάτων, ὅλοι ἀποσκοποῦν σέ ἕνα καί τόν αὐτό στόχο: στόν καταρτισμό τῶν Ἁγίων.

Ἀγώνας γιά τήν κατάκτηση τῆς ἁγιότητας

Εἶναι σαφές ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «ἁγίους» τούς Χριστιανούς, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο στίς ἐπιστολές του. Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός δέν ἔχει τυπικό ἤ κολακευτικό χαρακτήρα. Δείχνει, μέ ἐμφαντικό τρόπο, τήν προοπτική πού ἀνοίγεται στή ζωή τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, τοῦ κάθε ἀνθρώπου πού γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ προοπτική αὐτή εἶναι ἡ κατάκτηση τῆς ἁγιότητας. Στά μάτια τῶν Χριστιανῶν τοῦ 21ου αἰῶνα ἡ ἀλήθεια αὐτή φαντάζει οὐτοπική. Ἴσως, γιατί ἡ θέση μας μέσα στήν Ἐκκλησία ἔχει λάβει περισσότερο τυπικό καί ὄχι τόσο οὐσιαστικό χαρακτήρα. Τελικά, ὅμως, εἶναι πέρα γιά πέρα ρεαλιστική.

Εἴμαστε Χριστιανοί γιά νά γίνουμε ἅγιοι. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἔχουμε τή δυνατότητα νά γίνουμε ἅγιοι. Ἅγιοι ὄχι στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιά νά μᾶς ἀποδίδουν ὕμνους καί ἐκκλησιαστικές τιμές, ἀλλά ἅγιοι στά μάτια τοῦ Θεοῦ, μέλη δηλαδή τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Μέ πίστη καί βίο ἄμεμπτο καί ἀνεπίληπτο

Βέβαια, ἀπό μόνη της ἡ χριστιανική ἰδιότητα δέν ἐξασφαλίζει τήν ἁγιότητα, καθώς αὐτή εἶναι μία κατάσταση δυναμική, πού κατακτᾶται μέ διαρκή πνευματικό ἀγώνα καί πάλη μέ τίς δυνάμεις τοῦ κόσμου καί τοῦ διαβόλου. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐξηγεῖ πῶς μποροῦμε νά κάνουμε νά καρποφορήσει μέσα μας ἡ δυναμική τῆς ἁγιότητας, μέ τήν ὁποία μᾶς προίκισε ὁ Θεός: «Μᾶς ἔκανε ἁγίους ὁ Θεός, ἀλλά πρέπει νά μείνουμε ἅγιοι. Ἅγιος εἶναι ὅποιος ἔχει πίστη καί βίο ἄμεμπτο καί ἀνεπίληπτο.

Ἀλλά δέν ζητᾶ ὁ Θεός τήν ὁποιαδήποτε ἁγιότητα, ἀλλά τήν ἁγιότητα ἐνώπιόν του. Διότι ὑπάρχουν ἅγιοι καί ἄμωμοι στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, πού στήν πραγματικότητα μοιάζουν μέ τάφους, πού ἐξωτερικά εἶναι περιποιημένοι ἤ μέ ἀνθρώπους, πού ἐξωτερικά φοροῦν προβιά προβάτου».

Ἀποφυγή τῆς ὑποκρισίας

Ὁ Μέγας τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ ἀναλύει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ Χριστιανοί μποροῦμε νά καλλιεργήσουμε μέσα μας τή δυναμική τῆς ἁγιότητας, κυρίως, ὅμως, πῶς νά μείνουμε σταθεροί σ’ αὐτήν. Ὁ τρόπος εἶναι ἡ πίστη καί ὁ ἄμεμπτος βίος. Σπεύδει, ὅμως, νά διαχωρίσει τήν ἐξωτερική καί ἐπιφανειακή προσέγγιση τῶν δύο αὐτῶν πνευματικῶν κατακτήσεων, ἀπό τήν ἐσωτερική, πού ὁδηγεῖ, τελικά, στήν ἁγιότητα. Καί τό πράττει αὐτό, γνωρίζοντας ὅτι πολλοί Χριστιανοί, στήν ἐποχή του, ἀλλά καί διαχρονικά, προβάλλουν, μέ ἔντονο τρόπο, τά ἐξωτερικά σχήματα τῆς πίστης καί τῆς «ἠθικῆς» ζωῆς τους, προκειμένου νά κερδίσουν τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ, τήν ἴδια στιγμή, ζοῦν βίο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετο πρός τά φαινόμενα. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος στηλιτεύει τή μάστιγα τῆς θρησκευτικῆς ὑποκρισίας, πού συχνά χαρακτηρίζει ἀκραίους εὐσεβιστικούς κύκλους καί πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας καί ὁδηγεῖ, μέ μαθηματική ἀκρίβεια, στήν ἀπώλεια. Ἀντιθέτως, ἐπισημαίνει ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι καρπός βαθιᾶς καί εἰλικρινοῦς πίστης, προσαρμογῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔντονης μυστηριακῆς καί πνευματικῆς ζωῆς, ἔμπονης προσευχῆς καί βίου καθαροῦ. Μέ αὐτά τά χαρακτηριστικά ἡ ἁγιότητα καθίσταται σταθερή καί ἑλκύει διαρκῶς πάνω της τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εὐλογεῖ καί ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο τῆς ἀληθοῦς πίστεως καί τῆς μετανοίας.

Ἀδελφοί μου, ὅλοι μας ἔχουμε, ἐν σπέρματι, μέσα μας τόν σπόρο τῆς ἁγιότητος, τόν ὁποῖο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐμφύτευσε στή ζωή μας, τή στιγμή τῆς Βαπτίσεώς μας. Πρόκειται γιά δώρημα ἀνεκτίμητης ἀξίας, τό ὁποῖο συχνά παραθεωροῦμε ἤ καί ἀγνοοῦμε. Στό χέρι μας εἶναι ἡ ἁγιότητα νά γίνει πραγματικότητα στή ζωή μας. Ἀρκεῖ νά ἀγωνιζόμαστε, μέ συνέπεια στόν στίβο τῆς πίστης καί τῆς ἐν Χριστῷ αὐθεντικῆς πνευματικῆς ζωῆς!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ