Κυριακή της Απόκρεω

Οικονόμου Μαρίνου Κωνσταντίνου

Ένα άλλο πρόσωπο του Θεού αποκαλύπτεται σήμερα με την ευαγγελική περικοπή. Την προηγούμενη Κυριακή γνωρίσαμε έναν Θεό γεμάτο αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Έναν Θεό που συγχωρεί όποια αμαρτία κι αν έκανε ο άνθρωπος. Σήμερα βλέπουμε έναν Θεό κριτή, αλλά δίκαιο, που απονέμει στον κάθε άνθρωπο ό,τι του αξίζει. Αυτό θα γίνει κατά τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου.

Πότε θα είναι αυτή η ώρα; Σύμφωνα με τον Κύριο, κατά το Ευαγγέλιο του Ματθαίου 24:36 «Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μὴ ὁ πατήρ μου μόνος». Κανένας δεν γνωρίζει πότε θα έρθει αυτή η ώρα, ούτε και αυτοί οι άγγελοι. Μόνο ο Θεός Πατέρας κατά τη μαρτυρία του Χριστού.

Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι θα γίνει. Και θα κριθούμε όλοι. Οι μεν ζωντανοί θα μεταφερθούν στην κατάσταση των νεκρών χωρίς να πεθάνουν, οι δε νεκροί θα αναστηθούν, ώστε όλοι να συναντήσουν τον Κύριο στον αέρα, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο (Α΄ Θεσσ. 4,17).

Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, γιατί θα μας ζητηθεί λόγος, για τον χρόνο που ζήσαμε πάνω στη γη. Για το δώρο της ζωής που μας χάρισε. Η ζωή αυτή δεν είναι «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. 15,32). Αλλά είναι προετοιμασία, προπαρασκευή για την άλλη ζωή, την πραγματική ζωή, που συνεχίζεται πέραν του τάφου. Θα δώσουμε λόγο για τον τρόπο που διαχειριστήκαμε κάθε δώρο του Θεού. Αν αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Θεό, αν την ποτίσαμε και τη θρέψαμε με τις αρετές Του, αν τις ευκαιρίες που μας έστειλε ο Θεός, τις εκμεταλλευτήκαμε προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο διαφαίνεται ότι η ζωή μας είναι γεμάτη ευκαιρίες, για να δώσουμε αγάπη. Όταν πεινάει ο άλλος, να του δώσουμε φαγητό. Όταν διψάει, να τον ξεδιψάσουμε, όταν είναι γυμνός να του δώσουμε ένα κομμάτι ρούχο ή όταν είναι στη φυλακή ή άρρωστος να του απαλύνουμε τον πόνο με μια επίσκεψη. Να γιατί ο Θεός δεν εξαλείφει τα προβλήματα από τη ζωή μας. Γιατί αυτά γίνονται αφορμές να γίνουμε εμείς άνθρωποι Θεού, άνθρωποι αγάπης. Αυτή είναι που μας παίρνει στον παράδεισο, ενώ η απουσία της μας οδηγεί στην κόλαση.

Το σημερινό ευαγγέλιο πρέπει να μας ξυπνήσει, για να καταλάβουμε ότι χωρίς τους άλλους δεν μπορούμε να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού. Δεν αγιάζουμε, αν δεν δούμε στον κάθε άνθρωπο το πρόσωπο του Χριστού. Ο άλλος πρέπει να γίνει κομμάτι του εαυτού μας και όχι η κόλασή μας. Ο εγωισμός μας αντιδρά και μάς λέει: πώς να αγαπήσω αυτόν που έχει θέση ψηλότερη από μένα, που έχει περισσότερα από μένα, που τον θεωρώ κατώτερο από μένα, που είναι έτσι ή αλλιώς. Ναι, μπορεί να είναι τέτοιος, αλλά κι εγώ δεν είμαι τέλειος. Έχω κι εγώ ελαττώματα, λάθη. Και εξ άλλου, κριτής όλων μας είναι ο Θεός. Άρα εγώ, πώς κρίνω και καταδικάζω σαν να είμαι Θεός;

Προσωπική, λοιπόν, αγιότητα δεν υπάρχει. Όποιος νομίζει ότι θα σωθεί μόνος του και τους άλλους τους θεωρεί αχρείαστους, πλανάται πλάνην οικτράν. Ο άλλος άνθρωπος, όποιος κι αν είναι, είναι το άλλο μας φτερό, που θα μας πετάξει στον παράδεισο. Ο Κύριος μάς το είπε ξεκάθαρα. «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν» (Ματθ. 22,37). Η αγιότητα του κάθε ανθρώπου είναι αγιότητα από τη στιγμή που βλέπει στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου το πρόσωπο του Χριστού. Αν ο άλλος είναι η κόλαση μου, τότε κι εγώ είμαι ήδη μέσα στην κόλαση.

Οι κατηραμένοι του σημερινού ευαγγελίου, που καταδικάστηκαν στην αιώνια κόλαση, καταδικάστηκαν γιατί δεν είχαν αγάπη. Όταν ο άνθρωπος εγκλωβίζεται στον εαυτό του, βλέπει μόνο τις δικές του ανάγκες, της οικογένειάς του, των δικών του ανθρώπων, δεν μπορεί να έχει κοινωνία με τους άλλους. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που το Σώμα και το Αίμα του Χριστού τα ονομάζουμε Θεία Κοινωνία. Γιατί όταν το παίρνουμε μέσα μας, κοινωνούμε, δηλ. επικοινωνούμε, με τους άλλους ανθρώπους. Αλλά, η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται με την αγάπη. Έτσι και οι κολασμένοι, οδηγούνται στην κόλαση, γιατί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τους άλλους.

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη σημερινή κοινωνία, διαπιστώνει ότι αυτή η αγάπη φθίνει, χωρίς να λέμε ότι έχει εκλείψει τελείως. Το τραγικότερο είναι να λείπει αυτή η αγάπη από ανθρώπους της Εκκλησίας. Είναι εκεί που έχει κυριαρχήσει η στείρα τυπολατρία του Φαρισαίου της πρώτης Κυριακής του Τριωδίου. Όμως, ο Θεός δεν κρίνει με κριτήριο την τυπική θρησκευτικότητα του ανθρώπου, αλλά, εάν η θρησκευτικότητα έχει περιεχόμενο. Και περιεχόμενό της είναι η αγάπη. Είτε ως αγάπη στον Θεό, που εκφράζεται με τη λατρεία προς Αυτόν, είτε ως αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο, πιστό, άπιστο, αλλόπιστο, αλλοεθνή, μαύρο ή άσπρο.

Η προσπάθεια του Θεού είναι προσπάθεια να μάς θεραπεύσει από τον ναρκισσισμό του εγώ, να μας βγάλει από τα καλούπια του εγωισμού στα οποία έχουμε εγκλωβιστεί. «Εγώ» και «εσύ» είναι δύο λέξεις που κρίνουν τη σωτηρία μας. Η πρώτη μάς φυλακίζει στην κόλαση της απομόνωσης από τον Θεό και τους αδελφούς μας. Η άλλη μάς απελευθερώνει από αυτά τα δεσμά και μάς χαρίζει τη χαρά, με τη χαρά του άλλου.

Κόλαση, λοιπόν, με αυτή την έννοια, είναι το μαρτύριο της μοναξιάς. Παράδεισος, είναι η χαρά της επικοινωνίας και συντροφιάς. Ας αγαπήσουμε, λοιπόν, για να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε την αιώνια χαρά της συντροφιάς με τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους, που είναι η αιώνια ζωή!

ΠΗΓΗ