Κυριακή 7η Σεπτεμβρίου 2025
Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως.
(Ιω. 3, 13 – 17).
«Οὐ γάρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τὸν υἱόν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾽ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ» (Ἰω. 3, 17).
Πολλές φορές στη σκέψη μας ἔχουμε τον Θεό σαν ἕναν ἀδέκαστο κριτή, πού κατακε ραυνώνει τους ἁμαρτωλούς καί ἐπιφυλάσσει αὐστηρές τιμωρίες για τους παραβάτες. Μέ τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὅμως, αὐτή ἡ ἄποψη καταρρίπτεται. Ξεκάθαρα ὁ Ἰησοῦς ἁπλώνει μπροστά μας τή θεϊκή ἀγάπη. Μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι αὐτή ἡ ἀγάπη δίνεται ἄνευ όρων καί ὁρίων. Μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα φτάνει μέχρι τὸ σημεῖο τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του για τη δική μας σωτηρία. Δέν ἔρχεται ὁ Θεός στον κόσμο ὡς δικαστής καί τιμωρός. Ἔρχεται ὡς σωτήρας καί ἰατρός. Ἔρχεται να θεραπεύσει τον μελλοθάνατο ἄνθρωπο. Νὰ τὸν ἀναπλάσει και να τον κάνει ἀθάνατο.
Μᾶς ἔμαθαν νὰ φοβόμαστε την κρίση τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά δὲν μᾶς δίδαξαν πώς αὐτή τήν κρίση δέν τήν κάνει ὁ Θεός ἀλλά ἐμεῖς. Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοί πού ἀποφασίζουμε γιά τήν και τάστασή μας. Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοί πού τοποθετοῦμε τὸν ἑαυτό μας στη σωτηρία ἤ στην ἀπώλεια. Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ δὲν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπό τό να σέβεται τη δική μας ἀπόφαση. Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀνακοινώνει αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ἐπιλέξαμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ δὲν διαμορφώνεται ἀπό τόν Θεό ἀλλά ἀπό ἐμᾶς. Ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ τή σω τηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ τή σωτηρία ἀκόμη καί τῶν δαιμόνων! Τα πλάσματα εἶναι πού ἀποστρέφονται τον Πλάστη. Ὁ Πατέρας ποθεῖ νὰ δεῖ τὰ παιδιά Του στήν ἀγκαλιά Του ἀναπαυμένα καί χαρούμενα. Ἄν, ὅμως, τα παιδιά δὲν ἀγαποῦν τὸν Πατέρα, δέν ἀντέχουν καί δὲν ἀνέχονται αὐτή τήν ἀγκαλιά. τότε αὐτή ἡ πατρική ἀγκαλιά γίνεται βασανιστήριο καί κόλαση. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι χαρά γιά ὅσους Τὸν ἀγαποῦν, ἀλλὰ αὐτή ἡ ἴδια ἀγάπη εἶναι ἀφόρητο μαρτύριο γιά ὅσους Τόν μισοῦν.
Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στον κόσμο να φέρει αὐτή τήν ἀγκαλιά τοῦ Πατέρα στούς ἀνθρώπους. Ἔρχεται να κηρύξει τὴν ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ για τους πάντες καί τὰ πάντα. Δὲν ἔρχεται να κρίνει και να χωρίσει, διότι μόνον ἑνώνει. Δέν ἔρχεται να συμπαθήσει και να μισήσει, διότι μόνον ἀγαπάει. Δέν ἔρχεται να κάνει δικούς του καί ξένους, διότι ὅλοι εἶναι δικοί Του. Δέν ἔρχεται να ἀποφασίσει για την πορεία μας, διότι μόνον σέβεται τις δικές μας ἀποφάσεις. Δέν ἔρχεται να δείξει μία ρομαντική καί ἀνέξοδη ἀγάπη, διότι ἀπό ἀγάπη σταυρώνεται καί ματώνει γιά μᾶς. Ὁ Θεός εἶναι κριτής πού δέν κρίνει ἀφ' ἑαυτοῦ Του. Εἶναι ἕνας κριτής πού ἀνακοινώνει τίς κρίσεις τίς ὁποῖες ἐμεῖς λαμβάνουμε για τους ἑαυτούς μας.
Ὁ Θεός Πατέρας στέλνει τον Υιό Του στον κόσμο ὄχι γιὰ νὰ κρίνει, ἀλλά γιὰ νὰ κριθεί και να καταδικαστεῖ ἀπό τούς ἀνθρώπους. Τόν στέλνει γιὰ νὰ ἀνοίξει τα ματωμένα χέρια Του πάνω στο ξύλο τοῦ Σταυροῦ καὶ νὰ σχη ματίσει μέ τό καθημαγμένο κορμί Του μία παγκόσμια ἀγκαλιά. Τον στέλνει να καλέσει την οἰκουμενική κοινότητα τῶν ἀνθρώπων σ' αὐτή τὴν ἀγκαλιά. Τον στέλνει να ποτίσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους με το Αἷμα που ρέει ἀπό τόν Σταυρό. Αὐτό τό Αἷμα εἶναι ὁ χυμός τῆς ἀγάπης, εἶναι τὸ φάρμακο τῆς ζωῆς, εἶναι τὸ ἐλιξίριο τῆς ἀθανασίας. Το Αἷμα τοῦ Σταυρωμένου Λυτρωτή εἶναι ἡ ἐπίσκεψη τῆς Ἁγίας Τριάδας στον κάθε ἄνθρωπο χωριστά. Δέν ἔρχεται ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαν δικαστής ἀλλά σάν τροφοδότης, ἕτοιμος νὰ μᾶς μεταγγίσει το Αἷμα Του, τό ὁποῖο εἶναι διαλύτης τῆς ἁμαρτίας καί καθαίρεση τοῦ κακοῦ.
Ζοῦμε σ' ἕναν κόσμο πτώσης καί ἀπόγνωσης. Βιώνουμε το δράμα τῆς ἀπώλειας τοῦ Θεοῦ. Βιώνουμε τον πόνο που προκαλοῦμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο. Βιώνουμε τη μοναξιά καί τή δυστυχία σαν πικρούς καρποὺς τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Πατέρας μας, ὅμως, στέλνει τον Υιό Του να σώσει τον κόσμο. Ὁ κόσμος θα σωθεῖ μόνο μέτον Χριστό. Μόνον ὅταν ὁ κόσμος κοινωνεῖ τὸ Σῶμα καί το Αἷμα τοῦ Χριστοῦ σώζεται. Ὅσο ἀποστρέφεται τόν Ἰησοῦ θά αὐτοκαταδικάζεται, ὄχι ἐπειδή τον κρίνει ὁ Θεός ἀλλά ἐπειδή μόνος του ἀποφασίζει την ἀπώλειά του. Ὁ Σωτήρας Χριστός εἶναι ἡ μοναδική διέξοδος καί ἐλπίδα τοῦ κόσμου. Δικαίως, λοιπόν. Τοῦ ἀνήκει ὅλη ἡ δόξα ἀπό τώ ρα καί γιά πάντοτε. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου