ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ ΛΟΥΚΑ

21 Ιανουαρίου 2024

Ένα ερώτημα του Ιησού, αγαπητοί μου αδελφοί, εντυπώνεται μέσα στις καρδιές όλων μας που αξιωθήκαμε για μία ακόμη Κυριακή να βρεθούμε όλοι μαζί «επί τω αυτώ» στο Κυριακό Δείπνο της Βασιλείας, όπως αυτό στρώνεται σε κάθε Θεία Λειτουργία: «οι δε εννέα που;».

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μπαίνοντας ο Ιησούς σε ένα χωριό, μας λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, συναντά μία ομάδα δέκα λεπρών ανδρών οι οποίοι από μακριά, όπως διέταζε ο Μωσαϊκός Νόμος, ζητούν από τον Χριστό να τους ελεήσει. Δεν επιτρεπόταν να βρεθούν κοντά σε κάποιον υγιή αλλά έπρεπε λόγω της ασθένειας τους να μένουν απομονωμένοι από τους αδελφούς τους. Ο Ιησούς δεν τους θεραπεύει εκείνη τη στιγμή, αλλά πρώτα αποκαθιστά τη σχέση τους με τους υπολοίπους, λέγοντάς τους να πάνε στους ιερείς, εφαρμόζοντας έτσι τον νόμο, για να αποδείξουν ότι είναι υγιείς.

Είναι σα να μας υπενθυμίζει ότι ο λόγος που όλοι μας αναζητούμε την υγεία μας σωματική και πνευματική είναι για να μπορούμε να έχουμε όμορφες σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Το παν είναι ο άνθρωπος να αισθάνεται συνάνθρωπος ουσιαστικά κοντά στους υπόλοιπους.

Ο Ιησούς λοιπόν δεν παρέχει μία αυτονομημένη ίαση, αλλά δείχνει ένα δρόμο ουσιαστικής κοινωνίας με τους υπολοίπους. Στον δρόμο της επιστροφής οι δέκα πρώην λεπροί αισθάνονται ότι καθαριστήκαν, ότι μπορούν να ανήκουν σ΄ αυτό το μεγάλο πανηγύρι της ζωής και της δημιουργίας. Ένας όμως μόνον από αυτούς θέλησε αυτή τη χαρά να τη μοιραστεί με τον πάροχο της. Ένος μόνο η ευγνωμοσύνη εκφράζεται με τη ζωιρή φωνή του θεραπευμένου, με τα γρήγορα και σταθερά βήματα που τον φέρνουν κοντά πια σ’ Αυτόν που τον θεράπευσε. Τότε ακούγεται μαζί την ευαρέσκεια για εκείνον που επιστρέφει και η μεγάλη απορία «οι δε εννέα που;».

Γιατί όμως ο ανενδεής Θεάνθρωπος φαίνεται να αναζητά την ευχαριστία του πλάσματος; Ποιος είναι ο βαθύτερος στόχος του Ιησού για τον άνθρωπο; Ο καθένας μας υπάρχει για να γίνει καλά από τις αδυναμίες του ή για να μπορεί να γίνει σκεύος εκλογής της χάριτος του Τριαδικού Θεού; Η απάντηση στα παραπάνω όσο και αν μοιάζει προφανής, τόσο καλό είναι να εμπεδώνεται μέσα στη συνείδηση μας. Για την Εκκλησία υπάρχουμε όταν ευχαριστούμε τον Θεό. Εκείνος μας δίνει τα όπλα να ταξιδέψουμε μέσα στον κόσμο και να προκόψουμε, ενώ εμείς θεληματικά εκφράζοντας και κατανοώντας τις βαθύτερες ανάγκες της ψυχής γυρνάμε ευχαριστιακά και Τον συναντούμε. Αναπτύσσουμε σχέση μαζί Του. Του λέμε «τα σα εκ των σων» και του παραδίδουμε τη ζωή μας την αναπνοή και τη σκέψη μας. Έχουμε έτσι τη δυνατότητα να μετατρέψουμε τη ζωή μας σε Θεία Λειτουργία ή όπως αλλιώς την ονομάζουμε Θεία Ευχαριστία. Θυμόμαστε τις ευεργεσίες Του, τον σταυρό τον Τάφο, την Τριήμερο Ανάσταση και την Δευτέρα Παρουσία και Του προσφέρουμε αυτά τα μικρά της καθημερινότητας μας το ψωμί και το κρασί που Εκείνος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μεταβάλλει για μας σε Σώμα και Αίμα Του, αντικαταπέμποντας μας αυτή την Θεία Χάρη. 

Αδελφοί μου, εντός της Εκκλησίας δεν αναζητούμε την αυτονομημένη θεραπεία της ασθένειας μας. Πρωταρχική επιδίωξη είναι η σχέση μας με τον Ιησού, έτσι όπως αυτή μπορεί να διαμορφωθεί από την σχέση μας με την λατρεία Του. Η προσευχή μας που θα περιλαμβάνει τον κάθε ένα άνθρωπο και η μετοχή μας στα Μυστήρια θα μας δώσουν την ευκαιρία να ζούμε την χαρά της Βασιλείας μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο όπου υπάρχει το κακό και εκφράζεται με την ασθένεια τον πόνο και τον θάνατο αλλά δεν θα μπορεί ποτέ να νικήσει το φως της παρουσίας του Ιησού, Αμήν. 

ΠΗΓΗ