ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

(Λκ. 2, 22-40)

«Ὁ πα­λαι­ὸς ἡ­με­ρῶν, νη­πι­ά­σας σαρ­κί, ὑ­πὸ Μη­τρὸς παρ­θέ­νου τῷ Θε­ῶ προ­σά­γε­ται, τοῦ οἰ­κεί­ου νό­μου πλη­ρῶν τὸ ἐ­πάγ­γελ­μα».

Ἡ δε­σπο­τι­κὴ καὶ θε­ο­μη­το­ρι­κὴ ἑ­ορ­τὴ τῆς Ὑ­πα­παν­τῆς ἀ­φο­ρᾶ στὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου στὸν Να­ὸ σα­ράν­τα ἡ­μέ­ρες με­τὰ τὴ Γέν­νη­σή του. Πε­ρι­τέ­μνε­ται ὁ Κύ­ρι­ος, ἀ­νά­γε­ται στὸν να­ὸ καὶ προ­σφέ­ρε­ται ὑπὸ τῶν γονέων του, τῆς Παναγίας καὶ τοῦ δικαίου Ἰωσήφ, θυ­σί­α, σύμφωνα μὲ ὅσα διέτασσε ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ποι­η­τὴς λοι­πὸν καὶ δε­σπό­της τοῦ παν­τὸς γί­νε­ται καθ᾽ ὅ­λα ὑ­πή­κο­ος στὸν Νό­μο. Ἐ­πι­τε­λῶν­τας τί μὲ αὐ­τά; Κα­θι­στῶν­τας, μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καθ᾽ ὅ­λα ὑ­πή­κο­ο τὴ φύ­ση μας στὸν Πα­τέ­ρα καὶ θε­ρα­πεύ­ον­τας τὴν πα­ρα­κο­ή μας καὶ με­τα­τρέ­πον­τας τὴν προγονικὴ κα­τά­ρα σὲ εὐ­λο­γί­α.

Με­τὰ τὴ γέν­νη­ση τοῦ Ἰ­η­σοῦ καὶ τὴ συμ­πλή­ρω­ση τῶν προ­κα­θο­ρι­σμέ­νων σα­ράν­τα ἡ­με­ρῶν ὁ­δή­γη­σαν ἡ Πα­να­γί­α καὶ ὁ πρεσβύτης Ἰ­ω­σὴφ τὸν Κύ­ρι­ο στὸν Να­ὸ, ὥστε νὰ ἐπιτελέσουν ὅσα ὅριζε ὁ Νόμος. Ὁ Νό­μος ἔ­λε­γε ὅ­τι κά­θε πρω­τό­το­κο ἀρ­σε­νι­κὸ παι­δὶ ἔ­πρε­πε νὰ ἀ­φι­ε­ρω­θεῖ στὸν Θε­ό. Ταυ­τό­χρο­να ἔπρεπε νὰ προ­σφερθεῖ ὡς θυ­σί­α ἕ­να ζευ­γά­ρι τρυ­γό­νια ἢ δύ­ο μι­κρὰ πε­ρι­στέ­ρια. Στὸν Να­ὸ γί­νε­ται καὶ ἡ ὑ­πα­παν­τή, ἡ προ­ϋ­πάν­τη­ση καὶ ἡ ὑ­πο­δο­χὴ τοῦ Μεσ­σί­α ἀ­πὸ τὸν δί­και­ο Συ­με­ών. Ὁ Συ­με­ὼν ἦ­ταν ἕ­νας ἄν­θρω­πος πλή­ρης Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου καὶ πε­ρί­με­νε καρ­τε­ρι­κὰ προτοῦ πε­θά­νει νὰ δεῖ τὸν Μεσ­σί­α, σύμ­φω­να μὲ τὴν ὑ­πό­σχε­ση ποὺ τοῦ ἔ­δω­σε ὁ ἴδιος ὁ Θε­ός. Μό­λις ὁ­δή­γη­σαν τὸ παι­δί­ο Ἰ­η­σοῦ στὸν Να­ό, τὸν πῆ­ρε στὶς ἀγ­κά­λες του ὁ Συ­με­ὼν καὶ ἀ­να­φώ­νη­σε μὲ ἱκανοποίηση: «Νῦν ἀ­πο­λύ­εις τὸν δοῦ­λόν σου, δέ­σπο­τα, κα­τὰ τὸ ρῆ­μά σου ἐν εἰ­ρή­νῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου». Ἔπειτα εὐ­λό­γη­σε τοὺς γο­νεῖς τοῦ Ἰ­η­σοῦ καὶ εἶ­πε στὴν Πα­να­γί­α ὅ­τι ὁ Υἱ­ός της θὰ γί­νει αἰ­τί­α νὰ σω­θοῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ πέσουν πολ­λοὶ ἄν­θρω­ποι, ἀπὸ δὲ τὴν ψυ­χή της θὰ δι­έλ­θει ρομ­φαί­α. Δο­ξο­λο­γί­α ἀ­νέ­πεμ­ψε καὶ ἡ προ­φή­τι­δα Ἄν­να, χή­ρα ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη στὴν προ­σευ­χὴ καὶ τὴ δο­ξο­λο­γί­α τοῦ Θε­οῦ.

Στὴν ἴ­δια ἀκριβῶς συ­νάν­τη­ση μὲ τὸν Θε­ὸ κα­λεῖ καὶ ἐ­μᾶς ἡ ὑ­μνο­λο­γί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας˙ νὰ συναντήσουμε τὸν Σωτῆρα, νὰ τὸν ἀποδεχθοῦμε καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουμε: «Δεῦ­τε καὶ ἡ­μεῖς, ἄ­σμα­σι ἐν­θέ­οις, Χρι­στῷ συ­ναν­τη­θῶ­μεν, καὶ δε­ξώ­με­θα αὐ­τόν, οὗ τὸ σω­τή­ρι­ον, ὁ Συ­με­ὼν ἑώ­ρα­κεν. Οὗ­τός ἐ­στιν, ὃν ὁ Δαυ­ΐδ κα­ταγ­γέ­λει· οὗ­τός ἐ­στιν, ὁ ἐν Προ­φή­ταις λα­λή­σας· ὁ σαρ­κω­θεὶς δι᾽ ἡ­μᾶς, καὶ νό­μῳ φθεγ­γό­με­νος. Αὐ­τὸν προ­σκυ­νή­σω­μεν».

Κα­τὰ τὸ πρό­τυ­πο τῆς ­ ­Πα­να­γί­ας, φέ­ρου­με καὶ ἐ­μεῖς τὰ τεσ­σα­ρα­κον­θή­με­ρα βρέ­φη στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ τὰ ἀ­φι­ε­ρώ­σου­με στὸν Θε­ό: «Κύ­ρι­ε ὁ Θε­ὸς ἡ­μῶν», εὔχεται ὁ ἱερέας, «ὁ ἐν τεσ­σα­ρά­κον­τα ἡ­μέ­ραις βρέ­φος τῷ νο­μι­κῷ Να­ῷ προ­σα­χθεὶς ὑ­πὸ Μα­ρί­ας τῆς ἀ­πει­ρο­γά­μου καὶ ἁ­γί­ας σου Μη­τρός… Αὐ­τὸς Δέ­σπο­τα παν­το­δύ­να­με καὶ τὸ προ­σα­χθὲν τοῦ­το βρέ­φος ἐμ­φα­νι­σθῆ­ναι σοὶ τῷ πάν­των Ποι­η­τῇ, εὐ­λό­γη­σον». Οἱ εὐ­χὲς ποὺ ἀ­να­γι­νώ­σκει ὁ ἱ­ε­ρέ­ας ἀ­πο­τε­λοῦν εὐ­λο­γί­ες γιὰ τοὺς γο­νεῖς, τοὺς ἀ­να­δό­χους καὶ τὸ βρέ­φος. Εἰ­δι­κό­τε­ρα γιὰ τὸ βρέ­φος εὔ­χε­ται στὸν Θε­ὸ ὁ ἱ­ε­ρέ­ας, ὥ­στε τοῦτο νὰ εὐ­λο­γη­θεῖ, νὰ με­γα­λώ­σει ὀρ­θά, φρό­νιμα καὶ συ­νε­τά, νὰ ἁ­γι­α­σθεῖ καὶ νὰ ἀ­πο­μα­κρυν­θεῖ ἀ­πὸ αὐ­τὸ κά­θε ἐ­ναν­τί­α δύ­να­μη, δι­ὰ τὴς ση­μει­ώ­σε­ως τοῦ τύ­που τοῦ Σταυ­ροῦ. Εὔ­χε­ται στὴ συ­νέ­χει­α νὰ ἀ­ξι­ω­θεῖ τὸ βρέ­φος τοῦ βα­πτί­σμα­τος καὶ τῆς συμ­με­το­χῆς στὴν ἐν Χρι­στῷ λα­τρευ­τι­κὴ ζω­ή: «ἵ­να καὶ τοῦ νο­η­τοῦ κα­τα­ξι­ω­θῇ φω­τὸς ἐν και­ρῷ, ᾧ προ­ώ­ρι­σας καὶ συγ­κα­τα­ριθ­μη­θῇ τῇ ἁ­γί­ᾳ σου ποί­μνῃ».

Με­τὰ τὶς εὐ­χὲς τὸ βρέ­φος βα­στα­ζό­με­νο ἀ­πὸ τὸν ἱ­ε­ρέ­α προ­σκο­μί­ζε­ται καὶ ἀ­να­τί­θε­ται στὸν Θε­ό. Τὸ ἀ­νυ­ψώ­νει ὁ ἱ­ε­ρέ­ας μὲ τὰ χέ­ρια του, σχη­μα­τί­ζον­τας τὸ ση­μεῖ­ο τοῦ σταυ­ροῦ στὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ ἐ­πι­λέ­γον­τας: «Ἐκ­κλη­σι­ά­ζε­ται ὁ δοῦ­λος τοῦ Θε­οῦ (τά­δε) εἰς τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱ­οῦ καὶ τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἀ­μήν».

Συμ­μορ­φώ­θη­κε λοι­πὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς πρὸς τὸν νό­μο καὶ προ­σφέρ­θη­κε ἀ­φι­ε­ρού­με­νος στὸν Να­ό, ἡ δὲ πα­νά­μω­μος Πα­να­γί­α ὑ­πο­βλή­θη­κε στὶς δι­α­τά­ξεις τῆς θυ­σί­ας τοῦ κα­θα­ρι­σμοῦ, γιὰ νὰ φα­νεῖ πὼς ὅ­λοι, χω­ρὶς ἐ­ξαί­ρε­ση, ὀ­φεί­λο­υμε νὰ ἐ­πιτε­λοῦ­με μὲ τα­πει­νὸ φρό­νη­μα ὅ,­τι ἐν­τέλ­λε­ται πρὸς σω­τη­ρί­α καὶ ἁ­γι­α­σμό μας ὁ Θε­ὸς καὶ ὁ­ρί­ζει ἡ ἁ­γί­α του Ἐκ­κλη­σί­α.