ΜΗΝΥΜΑ

ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ, ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

 Η μεγίστη αξία των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου αλλά και η ελπίδα μας Δ' Χαιρετισμοι
Χαίρε ηδύπνοον κρίνον, Δέσποινα.

Θέλουμε να πούμε τόσα πολλά για την Παναγία μας και δεν ευρίσκομε λόγια για να εκφέρομε την ευγνωμοσύνη μας προς Αυτήν, και πολλές φορές στεκόμαστε άφωνοι και βουβοί, μπροστά στο μεγαλείο Της, γιατί Αυτήν διάλεξε ο Θεός ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των γυναικών που πέρασαν και θα περάσουν μέχρι της συντελείας των αιώνων για να Την κάμει Μητέρα Του.
Ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας με πολλή συγκίνηση εξυμνεί και χαιρετίζει την Παναγία σαν τον πάλευκον και ευωδέστατον κρίνον, γι’ αυτό στην πρώτη ακόμα ωδή, μας έψαλλε σήμερα η Εκκλησία μας δια των ιεροψαλτών, το «Χαίρε κρίνον ηδύπνοον Δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον» που σημαίνει «Χαίρε ω Δέσποινα, του Ουρανού και της Γής Δέσποινα, συ που είσαι το εύοσμον κρίνον, που μοσχοβολά και σκορπίζει την ευωδία του στους πιστούς χριστιανούς όλων των εποχών».
Ο κρίνος βέβαια ως λευκός, αντιπροσωπεύει την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής της, και δεν έχει καμία σχέση με τους μύθους οι οποίοι κατά κάποιον τρόπον έχουνε ξεπηδήσει από την παπική εκκλησία η οποία παρουσιάζει τον Αρχάγγελον Γαβριήλ, δήθεν να μυρίζει έναν κρίνον. Αυτό δεν είναι δογματικώς σωστό, άλλο παρομοίωσις, άλλο συμβολισμός και άλλο πράξις. Εκείνο που μετέφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν το χαρμόσυνο μήνυμα, το «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, σύ θα γίνεις μητέρα του Θεού».
Για να εγκωμιάσει λοιπόν ο ποιητής την πάναγνη κόρη της Ναζαρέτ, ο ποιητής του κανόνος, διάλεξε από τα πιο όμορφα και από τα πιο ευωδιαστά και μυρωδάτα άνθη του αγρού, τον κρίνον, που συμβολίζει βέβαια όπως είπα προηγουμένως την αγνότητα.

Αλήθεια πόσον άσπιλη και άχραντη και αμόλυντη πρέπει να υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος. Διατήρησε πεντακάθαρη την ψυχή της και το σώμα της από την αμαρτία. Αγωνίστηκε με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού, για να μην σπιλώσει την αγνότητά της, τον πολύτιμον και ουράνιον αυτόν θησαυρόν της ψυχής και του σώματος, που δυστυχώς εμείς οι σημερινοί Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί μολύνουμε κάθε μέρα με την διαγωγή μας.
Σημαίνει ότι η Παναγία παρέμεινε και άσπιλη και πάναγνη και στο σώμα και στην ψυχή, γι’ αυτό θα πούμε και θα αναφερθούμε σε μερικούς λόγους, αποσπάσματα από τους λόγους των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας λέγει τα εξής. -Τα διαβάζουμε διότι που να τα θυμόμαστε από μνήμης.- «Έγινε με τη θέλησή της κατάλυμα της κάθε αρετής, διότι κατόρθωνε να απομακρύνει από το νου της, απ’ το μυαλό της, κάθε βιοτική και σαρκική επιθυμία. Έτσι διατήρησε την ψυχή της αμόλυντη και καθαρή μαζί με το σώμα. Άλλωστε αυτό άρμοζε σ’ Αυτήν αφού ήταν προορισμένη να υποδεχτεί στα σπλάχνα της, εκ Πνεύματος Αγίου τον Θεόν Λόγον, και Αυτόν να κρατήσει σαν ενανθρωπίσαντα Θεόν στην αγκαλιά της την παρθενική. Για να κρατήσει στην αγκαλιά της το Βρέφος, που ήτο ο Θεάνθρωπος Κύριος. Έτσι δεν άφησε λοιπόν το ρυπαρό και το άθλιο εκείνο περιβάλλον της Ναζαρέτ, διότι το αναρωτήθηκε κι ο Ναθαναήλ «εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι», τόσο βρώμικη ήταν η πόλις, μέσα σ’ αυτήν την πόλη στην οποία έζησε τόσα χρόνια η Παναγία, φρόντισε λοιπόν να μην μολύνει στο παραμικρόν την ηθική της καθαρότητα». Παρέμεινε λοιπόν σύμφωνα και με τον υμνογράφο της Εκκλησίας μας, λευκότατος κρίνος μέσα στην γνωστή ανηθικότητα της ιδιαιτέρας πατρίδος της. Εμείς λοιπόν δεν έχομε – άρα - την δικαιολογία να πούμε ότι φταίει και κατά τρόπον και η εποχή μας, γι’ αυτό και δεν μπορούν σήμερα τα παιδιά μας, οι νέοι και οι νέες, να κρατήσουν αγνότητα και καθαρότητα. Όπως λοιπόν εκείνη αντιστάθηκε με την Χάριν του Θεού στις δαιμονικές επιθέσεις και παρέμεινε άτρωτη, καθαρή και ανεπηρέαστη, έτσι μπορούμε και μείς να βοηθήσομε με τις προσευχές μας, με τις νηστείες μας και με τους προσωπικούς μας κόπους και αγώνες, να φροντίσομε λέω, όσο είναι δυνατόν για την καθαρότητα των παιδιών μας. Γι’ αυτά Της τα πνευματικά κατορθώματα ο Άγιος Δαμασκηνός συνεχίζοντας αναφωνάζει, «Ω Ιερά Θυγατέρα των Ιωακείμ και της Άννης, που ξέφυγες από τις παγίδες και τις εξουσίες και τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, και διατηρήθηκες πανάμωμη, για να γίνεις Νύμφη Θεού, και Μητέρα κατά το ανθρώπινον του Θεού Λόγου».
Πραγματι χριστιανοί μου, η Παναγία μας ανεδείχθη όπως τονίζει χαρακτηριστικά, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «πάσης ακτίνος φωτεινοτέρα, και πάσης καθαρότητος καθαροτερα». Ήτο ανάμεσα λοιπόν στους Ιουδαίους εκείνης της εποχής, της βρωμερής εποχής, το εύοσμον άνθος, ο αληθινός και κατάλευκος κρίνος της αγνότητος, ο γεμάτος από θεία ευωδία. Και τώρα τελευταία που διάβαζα για έναν όσιο, έλεγε λοιπόν ότι «ο διατηρών την αγνότητα στο σώμα αλλά κυρίως όμως στην ψυχή, δηλαδή στο νου, στις σκέψεις, στις επιθυμίες, στις διαθέσεις, σε όλον τον ψυχοσωματικόν κόσμον, αποπνέει το άρωμα που είναι βραβείον της Παναγίας, μέσα από αυτόν τον αγωνιστή ή την αγωνίστρια της καθαρότητος». Έχει δηλαδή το σώμα θεία ευωδία. Και επειδή σε όλη της τη ζωή η Υπεραγία Θεοτόκος παρέμεινε το πανάλευκο λουλούδι της ηθικής καθαρότητος, γι’ αυτό και προς αυτήν την θεϊκήν τελειότητα, θέλει να οδηγήσει όλους τους χριστιανούς, και ιδιαιτέρως, ιδιαιτέρως, εσάς τις γυναίκες, διότι στους χαιρετισμούς κατά κύριον λόγον σεις κατακλύζετε τους ναούς. Η γυναικεία της επιθυμία βέβαια είναι να μπορέσομε όλοι μας, όχι μόνον εσείς, αλλά και οι άνδρες και οι νέοι και οι νέες, και τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, να αποκτήσομε τον πολυτιμότατον αυτό θησαυρό της ψυχικής και της σωματικής καθαρότητος. Δεν θέλει μόνον, η Παναγία, οι μοναχοί, να παραμένουν καθαροί και ακηλίδωτοι, αλλά θέλει και τους εγγάμους, τους παντρεμένους και τις παντρεμένες, καθαρούς και αμόλυντους. Όλοι μας οφείλουμε να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, ώστε να εφαρμόζουμε την θεόγραφη εντολή, δια μέσω του Αποστόλου Παύλου, που λέγει προς όλους τους χριστιανούς, «σεαυτόν, αγνόν τήρει», «να τηρείς τον εαυτό σου αγνόν».

Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας λέγει τα εξής, για την απόκτηση και την διατήρηση αυτής της ηθικής καθαρότητος: «Για να μπορέσομε να αποκτήσουμε αυτήν την αγνότητα και την σωφροσύνη», λέγει ο Άγιος, «πρέπει να μιμηθούμε τους Αγίους. Αυτοί τα κατάφεραν, να αποκτήσουν πρώτα, και να διατηρήσουν αυτήν την αγνότητα, αφενός μεν με την αλήθεια της πίστεως, δηλαδή με την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, μέχρι ομολογίας και μαρτυρικής θυσίας, και δεύτερον με το Αίμα του Ιησού Χριστού, τον εκκλησιασμό, την Θεία Λατρεία, την Θεία Κοινωνία, την συμμετοχή στο Ποτήριον της Ζωής, βέβαια δια μέσου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Μόνο μ’ αυτούς τους δύο τρόπους» μας λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «είναι δυνατή η απόκτησις και η διατήρησις της ηθικής καθαρότητος. Γι’ αυτό πρέπει λοιπόν να απαλλαγούμε από τα πάθη μας, απ’ τις κακίες μας και τις πονηριές μας, απ’ το μίσος και την υπερηφάνεια, και τα τόσα άλλα κακά που έχουμε, και τα οποία βέβαια, δεν ξέρω πόσοι από μας τα εξομολογούμεθα. Να ελευθερώσουμε δηλαδή τον εαυτόν μας από την αμαρτία, από την εξουσίαν των δαιμόνων, και από την ποικιλόμορφη κακία. Θα πάμε στην Εκκλησία γιατί είναι το μεγάλο θεραπευτήριο, και κει ο γιατρός με το νυστέρι του θα κάμει την θεραπείαν. Θα βγάλει ό,τι σάπιο υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, για να μπορέσουμε να παραστήσουμε τα σώματά μας μπροστά στο Θεό, σαν ζωντανή θυσία, αγία και ευάρεστη. Αυτό κατορθώνεται μόνον μέσα στην Εκκλησία. Βέβαια θα πρέπει κατόπιν εν συνεχεία, να ακολουθήσουμε πιστά τις συμβουλές και τις προτροπές της Εκκλησίας, και με πολλή επιμονή να μπορέσομε να εφαρμόζουμε την εγκράτεια σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας». Αυτά κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο με απλά λόγια. Ο Άγιος λοιπόν μας λέγει, το επαναλαμβάνω, ότι για να πετύχουμε την καθαρότητα αυτήν την εσωτερική, και της ψυχής και του σώματος, χρειάζεται ο προσωπικός μας αγώνας για την τήρηση όλων των εντολών, και τη συμμετοχή μας στα σωστικά μυστήρια Θείας Ευχαριστίας και Ιεράς Εξομολογήσεως.

Λοιπόν ο λόγος του Θεού, που δεν τον διαβάζομε, ή δεν τον ακούμε, και τα μυστήρια, είναι αυτά τα οποία οργώνουν το χωράφι της ψυχής μας, και σπέρνεται εκεί αυτός ο σπόρος, για να φυτρώσει σ’ αυτό το χωράφι το άνθος των αρετών. Βέβαια να μην αναφέρομε τώρα το πλήθος των αρετών που είναι τόσες πολλές και έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές σ’ αυτές. Αλλά βέβαια ο πιο πολύτιμος καρπός είναι αυτός της σωφροσύνης. Άρα η ηθική καθαρότητα μαζί με τις άλλες αρετές πρέπει να φυλαχθούν σαν πολύτιμος θησαυρός μέχρι το τέλος της ζωής μας. Καθαροί λοιπόν πρέπει να μένομε σε όλα, στα πάντα, ώστε σε μας να εφαρμόζεται ο λόγος και ο μακαρισμός του Θεού, ο οποίος λέγει το «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Πού τον Θεόν όψονται;
- Κατά πρώτον στο πρόσωπον του πλησίον, που είναι εικόνα του Θεού, έστω και αν αυτός είναι ο εχθρός μας. Αυτός που μας πειράζει και μας βασανίζει κάθε μέρα.
-Δεύτερον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» μέσα στις καρδιές μας.
-Τρίτον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» στο Άγιο Δισκοπότηρον, όταν ο ιερεύς καλεί όλους και λέγει «μετά φόβου Θεού, πίστεως, και αγάπης προσέλθετε», και
-Τέταρτον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» στην Βασιλεία των Ουρανών.

Χριστιανοί μου όλοι εμείς, οι λίγοι ή πολλοί, που συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να τιμήσουμε την Παναγία μας με τον κανόνα και τους Χαιρετισμούς, αυτό το «ηδύπνοον κρίνον» όπως αναφέραμε προηγουμένως, αναλάβαμε και την υποχρέωση να διατηρήσομε και τη δική μας καθαρότητα, να απαρνηθούμε τις αμαρτωλές μας συνήθειες, να νεκρώσουμε τα τυραννικά πάθη της ψυχής μας, και να γίνουμε αληθινοί χριστιανοί. Αληθινοί χριστιανοί με αληθινή μετάνοια, με αληθινή πίστη, διότι θα μας έρθουν μέρες δύσκολες, και τότε θα ζητηθεί από τον καθέναν και θα έρθει στον καθέναν ο Θεός για να βρει καρπόν, για να βρει το άνθος της αρετής και για να βρει και τον καρπόν της πίστεως, αυτόν που θα μας διατηρήσει μακριά από τον εχθρόν της κακίας, αυτόν τον καρπόν που θα είναι η σωτηρίας μας. Όσο ζούμε εδώ στη γη, και για μας τους ίδιους και για τις οικογένειές μας, και για τα παιδιά μας και για τα εγγόνια μας. Αυτόν τον καρπόν και αυτό το άνθος, πρέπει να τον έχουμε ήδη καλλιεργήσει, ανθίσει και καρποφορήσει, όταν θα έρθει η ώρα της κρίσεως, όχι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, αλλά της κρίσεως της πίστεως.
Ας προσέχουμε λίγο περισσότερο την ζωή μας αδελφοί μου, ας την προσέχουμε.

Η Παναγία βοήθειά μας,
Αμήν.
 Η δύναμις των πρεσβειών της Θεοτόκου Δ' Χαιρετισμοί
«Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Χριστιανοί μου, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να απαλλαγεί από το βάρος της αμαρτίας. Κανένας μας δεν μπορεί από μόνος του να καθαρίσει τη βρωμιά και τα στίγματα που δημιουργεί η κακία, η πονηρία, ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η κενοδοξία, η φιλαργυρία και το σύνολο των παθών. Μόνον ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός το μπόρεσε με τη θυσία Του πάνω στο Σταυρό. Το Θεανθρώπινο εκείνο αίμα που έρευσε πάνω στο Γολγοθά….με αυτό ξεπλένει τον ρύπο και την ενοχή της κάθε αμαρτίας. Της πιο μεγάλης, της πιο βαριάς, της αμαρτίας του συνόλου των ανθρώπων.
Είναι ο Σωτήρας, ο Λυτρωτής, είναι η Ζωή, το Φως, η Ανάστασις.
Και αυτήν τη δωρεά, τη λύτρωση και τη σωτηρία την χρωστάμε στην Παναγία μας, γιατί αυτή γέννησε τον Θεάνθρωπο Κύριον, τον Σωτήρα του κόσμου, δια μέσου του οποίου επραγματώθη η πνευματική και ηθική κάθαρση του όλου ανθρώπου. Πόση ευγνωμοσύνη λοιπόν, οφείλουμε στην Κυρία Θεοτόκο! Εάν δεν έλεγε το «ναι» στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, δηλαδή αν δεν έλεγε τις φράσεις «Ιδού η δούλη Κυρίου, γεννητό μου κατά το ρήμα σου», δεν θα είχε γεννηθεί ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός μέσα απ’ τα σπλάχνα της. Και όλοι μας θα βρισκόμασταν κάτω απ’ το βάρος της αμαρτίας, κάτω απ’ την τυραννίαν του διαβόλου, κάτω από την εξουσίαν του θανάτου.
Γι’ αυτό και τόσα εγκώμια στην Παναγία μας.
Γι’ αυτό τόσοι ύμνοι και ωδές πνευματικές.
Γι’ αυτό και τόσο μεγάλο και αμέτρητο το πλήθος των θεοτοκίων.
Η θέση της στην Εκκλησία μας, στους ναούς μας, είναι δεξιά του Υιού της. Το βλέπετε εδώ στο ιερό τέμπλο…όπως σας βλέπω εγώ και όπως είναι η εικόνα του Κυρίου, δεξιά της είναι η Παναγία μητέρα Του. Σκοπός λοιπόν της ομιλίας μας είναι η Παναγία μας.
Γι’ αυτό ας παρακολουθήσουμε μερικές σκέψεις ιερές…

Ο νεοφανής Άγιος της Εκκλησίας μας ο Άγιος Άνθιμος Χίου, που εκοιμήθη το 1960, ακόμα πιο νεότερος του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης και του Οσίου Νικολάου του Πλανά, μας λέγει τα εξής περίπου για την Παναγία μας.

Η Παναγία μας αδελφοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι η σωτηρία όλου του κόσμου γιατί γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Η Παναγία μας είναι η ολόφωτη εκείνη λαμπάδα που λάμπει περισσότερο από επτά ήλιους μαζί, φωτίζοντας με τη θεομητορική της λάμψη ολόκληρη της οικουμένη. Όταν τρέχουμε κοντά της, όπως το κάναμε και σήμερα το βράδυ, τώρα, που τρέξαμε για ν’ ακούσουμε και να ψάλλουμε τους χαιρετισμούς της…και αυτό όταν το κάνουμε βέβαια με πίστη και με ευλάβεια, με ταπεινό το φρόνημα και με καρδιά συντετριμμένη, τότε δεν θα μας απορρίψει ποτέ.
Είναι η Μητέρα μας, είναι η παρηγοριά μας, είναι η προστασία μας. Και αυτό το βεβαιώνει η ορθόδοξη εκκλησιαστική μας υμνολογία όταν ψάλλει «πάντων προστατεύεις Αγαθή».
Μας συμπαθεί, μας πονάει, μας λυπάται, στην κάθε μας ανάγκη είναι πρόθυμη να τρέξει κοντά μας για να μας βοηθήσει, αρκεί να της το ζητήσουμε με βαθιά πίστη και πολλή την ταπείνωση. Και ποιος δεν την φωνάζει; Και ποιος δεν την παρακαλεί;
Όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι βοηθοί μας, αλλά απ’ όλους περισσότερον η Παναγία μας. Διότι Εκείνη έχει το πλήθος των οικτιρμών και μάλιστα για όλους εμάς που είμεθα αμαρτωλοί, αχρείοι, εκτρώματα του κόσμου τούτου. Γι’ αυτό και δεν παύει να μεσιτεύει στον Υιόν της, να Τον παρακαλεί, να Τον ικετεύει για το φωτισμό μας, για τη διόρθωσή μας, για τη σωτηρία μας. Και ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Κύριος, έχει μεγάλη τη χαρά όταν τον παρακαλεί η Παναγία Μητέρα Του διότι δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού αλλά τη σωτηρία του. Γι’ αυτό και μας την έφερε στον κόσμο, γι’ αυτό και μας την χάρισε. Για να την έχουμε σαν μέσο σωτηρίας, σαν σανίδα σωτηρίας, σαν κλίμακα του Ιακώβ, σαν γέφυρα που μας οδηγεί από την γη στον ουρανό.
«Και Σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν,
μη μου ελέγξει τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων,
ο Υιός σου, παρακαλούμεν σε Παρθένε
βοήθησόν με εν τάχει».
Να η διαβεβαίωσις από τις παρακλήσεις μας το Δεκαπεντάυγουστο.
Μέσο σωτηρίας όμως είναι και τα Πανάγια Μυστήρια, τα Πανάγια Μυστήριά μας.
Μέσο σωτηρίας και ο πνευματικός μας στην ιερά εξομολόγηση.

«Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Σφάλλουμε; Δια πρεσβειών της Παναγίας μας μητρός στον πνευματικό να τρέξουμε. Ας σφάλουμε, αμαρτάνουμε…ναι, αμαρτάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, τότε λιμάνι σωτηρίας είναι η ιερά εξομολόγησις με μετάνοια αληθινή.
Ναι χριστιανοί μου, ο ανεξίκακος Υιός της Παρθένου, ο μακρόθυμος Υιός της Παναγίας, ο φιλάνθρωπος Υιός της Θεοτόκου, μας δώρισε πλούσια τα μέσα σωτηρίας και τα πρώτα είναι το Βάπτισμα και το Χρίσμα, η Θεία Κοινωνία και η ιερά εξομολόγηση. Και τα χορηγεί σε όλους μας μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, νέους, γέρους και παιδιά, δικαίους και αδίκους, πονηρούς και αγαθούς, καλούς και κακούς, αμαρτωλούς και εναρέτους.
Και μας στέλνει και βοηθούς για αυτό το φωτισμό. Έχουμε βοηθούς αγγέλους και αρχαγγέλους και τον άγγελο φύλακα της ψυχής μας. Έχουμε βοηθούς και όλους τους Αγίους όπως τον Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γρηγόριο, τον Άγιο πρωτομάρτυρα και αρχιδιάκονο Στέφανο, τον Άγιο Χαράλαμπο, τον Άγιο Χρυσόστομο, τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο Χριστοφόρο, τον Άγιο Αθανάσιο, τον Άγιο Βασίλειο, το Μέγα Αντώνιο και τόσους τόσους άλλους Αγίους.
Έχουμε ακόμα την Αγία Βαρβάρα, την Αγία Παρασκευή, την Αγία Αικατερίνη, την Αγία Μαρίνα, την Αγία Ματρώνα, την Αγία Μαρκέλλα, την Αγία Ειρήνη, την Αγία Ελένη και πλήθος ακόμη άπειρο Αγίων γυναικών.
Έχουμε επίσης το χορό των Αγίων Αποστόλων, την χορεία των Προφητών, τους ομίλους των Οσίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, τους ομίλους των Μεγάλων Ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων και τους εν ασκήσει διαλάμψαντες Αγίους και τόσους άλλους και τόσους άλλους…
Ως άστρα του ουρανού οι Άγιοι. Αλλά των όλων ανωτέρων είναι η Παναγία μας.
Γι’ αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς φώναζε μέρα-νύχτα «Υπεραγία Θεοτόκε φώτισον το σκότος της ψυχής μου»! Ας το φωνάζουμε λοιπόν κι εμείς. Αλλά και το
«Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία,
ο Κύριος μετά Σου,
ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου,
ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».
Αυτόν τον ύμνο της Θεοτόκου να τον πούμε 100 φορές. Και άλλες 100 φορές ολόκληρον το «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών» και τα λοιπά, κατόπιν όλους τους Χαιρετισμούς όπως θα τους πούμε την άλλη Παρασκευή…και τα 24 γράμματα.
Κάντε το αυτό μια, δυο, τρεις βραδιές και ζητήστε μετά από την Παναγία μας με πίστη και ταπείνωσιν εκείνα που αποβλέπουν στη σωτηρία μας και …να τότε θα έρθουν πληθωρικές οι ευλογίες της.
Όχι απελπισία, όχι απόγνωσις, όχι μελαγχολία και στενοχώρια. Καταφυγή μας η Παναγία. Γρήγορα, γρήγορα ας τρέξουμε κοντά της στην αγία της εικόνα που όλοι πιστεύω ότι έχουμε στα σπίτια μας.
Εκείνη είναι το ταμείον,
Εκείνη και η ασφάλειά μας,
Εκείνη το λιμάνι,
Εκείνη και η παρηγοριά μας.
Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που μας το τόνισε ο χαιρετισμός με τον οποίο αρχίσαμε «Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Κείνη λοιπόν, η Παναγία μας είναι η χειραγωγός που μας οδηγεί στο λουτήρα του Υιού της για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες μας. Αυτό όμως σημαίνει ανάπαυση, χαρά σωτηρία, αναγέννηση, αγιασμό και θέωση ακόμα. Αυτή τη χάρη της, την έδωσε ο Υιός του Θεού που έγινε και Υιός ανθρώπου, Υιός της Παρθένου δηλαδή Υιός δικός της. Και την περιμένει ο Κύριος για να μεσιτεύει και παρακαλεί για όλους εμάς που είμεθα αμαρτωλοί κι αχρείοι, ταλαίπωροι και βρώμικοι.
Και Εκείνη τρέχει από ψυχή σε ψυχή, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από καρδιά σε καρδιά, από σπίτι σε σπίτι, από Εκκλησία σε Εκκλησία,
για ν’ ακούσει τις προσευχές μας…
για να σφουγγίσει τα δάκρυά μας,
για να απαλύνει τους πόνους μας,
για να μας ξεκουράσει από βάσανα και θλίψεις,
για να παρηγορήσει, να τονώσει, να χαρίσει την ελπίδα, τη γιατρειά.
Γι’ αυτό, ας εκμεταλλευτούμε την παρρησία της στον Υιόν της, τον Χριστό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Ν’ αρπάξουμε αυτήν την ευκαιρία που μας δίδεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας, και με τις πρεσβείες της να τρέξουμε να πλύνουμε τη συνείδησή μας με μετάνοια και συντριβή.
Ναι, Παναγία μας, ναι Υπεραγία Θεοτόκε, «την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπιν σου».

Αμήν.
 Ανάλυσις καί αξία τών χαιρετισμών Δ' Χαιρετισμοί
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Και πάλιν και πολλάκις Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Όπως γνωρίζετε χριστιανοί μου, όπως το βλέπετε και όπως το βιώνετε, τη Μεγάλη Σαρακοστή και κάθε Παρασκευή, ψάλλονται στην Εκκλησία μας οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Είναι μια από τις ωραιότερες ακολουθίες και συγχρόνως μια από τις καλύτερες προσευχές.
Οι Χαιρετισμοί συνδέονται πάντοτε και με το Μικρό Απόδειπνο.
Τη Μεγάλη Σαρακοστή που διαβάζουμε το Μεγάλο Απόδειπνο, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη, δεν λέγονται οι Χαιρετισμοί. Ψάλλονται όμως κάθε Παρασκευή και διαβάζονται Σαββάτο και Κυριακή, μαζί με το Μικρό Απόδειπνο. Επίσης οι Χαιρετισμοί δεν λέγονται την Μεγάλη Εβδομάδα, όπως και ολόκληρη την Πασχαλινή Διακαινήσιμη εβδομάδα. Όλο το χρόνο συνοδεύονται κάθε μέρα με το Μικρό Απόδειπνο υποχρεωτικά. Όποιος διαβάζει τους Χαιρετισμούς κάθε μέρα, και βράδυ, ακόμα και μεσημέρι, και πρωί, έχει μεγάλη τη βοήθεια της Παναγίας μας.
Εκεί που τιμάται όλως ιδιαιτέρως η Παναγία, είναι το Άγιον Όρος, όπου θεωρείται και το δικό Της περιβόλι. Για τους Αγιορείτες μοναχούς η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η μοναδική προστασία. Μακάρι να αποκτήσουμε και μεις αυτή την συναίσθηση. Την βιωματική συναίσθηση δηλαδή ότι είναι και για μας η μοναδική προστασία, μεσίτρια και πρεσβευτής.

Η όλη ακολουθία των Χαιρετισμών με τα εικοσιτέσσερα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου, αυτή η ακολουθία, μας περιγράφει κατά πρώτον τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την επίσκεψη της Παναγίας στην Ελισάβετ, η οποία όπως είναι γνωστό, θα γεννούσε σε λίγες εβδομάδες τον Τίμιο Πρόδρομο. Επίσης οι Χαιρετισμοί αναφέρουν το σκίρτημα του εμβρύου, μέσα στα σπλάχνα της Ελισάβετ, και την ομολογία της με χαιρετισμούς. Εν συνεχεία αναφέρονται στις υποψίες του μνήστορος Ιωσήφ, που δεν μπόρεσε να καταλάβει το μέγα μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Θεού Λόγου, στη μήτρα της Παρθένου Μαριάμ, αλλά και την μετέπειτα απόλυτη πίστη του στην αλήθεια που του απεκάλυψε ο άγγελος Κυρίου. Οι Χαιρετισμοί ακόμα μας περιγράφουν εν συντομία, περιληπτικά πολύ, τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού, την προσκύνηση των ποιμένων και των μάγων. Την Υπαπαντή του Κυρίου, από τον Συμεών τον Θεοδόχον. Τη φυγή Του στην Αίγυπτο και άλλα πολλά.
Πολλούς Χαιρετισμούς λέγουν προς την Παναγία, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο μνήστωρ Ιωσήφ, οι ποιμένες, οι μάγοι, οι ουράνιες αγγελικές δυνάμεις, και όσοι πιστεύουν από τους χριστιανούς στην Θεανθρωπότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διά μέσου της Παρθένου Μαρίας εκ Πνεύματος Αγίου.

Η δική μας απάντησις σε όλους αυτούς τους Χαιρετισμούς είναι το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε». Τι σημαίνει όμως αυτό το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»; Νυμφίος της Εκκλησίας, εδώ στους Χαιρετισμούς, ονομάζεται και ο Θεός Πατέρας. Νύμφη Του, είναι η Παρθένος Μαριάμ, αφού αυτή είναι που γέννησε τον Υιόν και Λόγον του Θεού, τον ομοούσιον με τον Πατέρα, ως Θεάνθρωπον στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, τον Νυμφίο της Εκκλησίας.
Μα η Παναγία είναι και «Νύμφη Ανύμφευτε». Και είναι Ανύμφευτη επειδή γέννησε χωρίς άνδρα και εκ Πνεύματος Αγίου τον Χριστόν. Το πώς ο Χριστός, ο αληθινός Θεός, εισήλθε στη μήτρα της Παρθένου, αυτό παραμένει μυστήριο αξεπέραστο για τα δικά μας πεπερασμένα και φτωχά μυαλά.
Ακατάληπτος ο τρόπος της συλλήψεως, ακόμα και για τους αγγέλους και αρχαγγέλους και τις λοιπές ουράνιες δυνάμεις. Μόνον ο ίδιος ο Θεός γνωρίζει τον τρόπον που χρησιμοποίησε για να γίνει αυτή η σύλληψις, και να γίνει άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος, χωρίς να πάψει να είναι και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου.

Γι’ αυτό αδελφοί μου, όποιος από τους χριστιανούς λέγει τακτικά με σταυρωτό κομποσκοίνι, «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με», «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε», αυτός ο χριστιανός βρίσκει πολλή την Χάριν, και πολύ πνευματικό πλούτο απολαμβάνει, και ασφαλώς εισακούονται όλα τα αιτήματά του.

Στην παράδοση της Εκκλησίας μας, μάς αναφέρεται και το εξής θαυμαστό γεγονός για την δύναμη που έχουν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Θα πούμε αυτό το γεγονός, αυτήν την ιστορία.
Στα παλιά χρόνια, δηλαδή πριν από το 1800, κάποιος εκεί τότε, - υπήρχαν πολλοί λησταί, όπως είναι γνωστό, που στήνανε καρτέρι στα σταυροδρόμια, και λήστευαν τους περαστικούς,- κάποιος λοιπόν απ’ αυτούς τους αρχιληστάς είχε βάλει μερικούς συντρόφους, να στήνουν το καρτέρι τους σε ένα σταυροδρόμι που ήτο αναγκαστικό πέρασμα για τους περαστικούς πεζοπόρους, από τη μια πόλη στην άλλη. Και όποιος περνούσε, είτε ήταν μόνος του, είτε ήταν δύο είτε τρείς, τους λήστευαν.
Και μετά τους άφηναν να φεύγουν, δεν τους έκαναν κακό. Δεν τους τραυμάτιζαν, δεν τους κακοποιούσαν.
Κάποτε πέρασε απ’ αυτό το σταυροδρόμι και ένας άγιος μοναχός. Εκείνος, - τον σταμάτησαν βέβαια και τον λήστεψαν, τι να πάρουν από έναν μοναχό, τέλος πάντων, ό,τι είχε – δεν έφυγε. Παρακάλεσε τους ληστάς να τον οδηγήσουν στο λημέρι του αρχηγού τους, - λέει «τι τον θέλεις;»
-Α, λέει, θα σας πώ κάτι πολύ σπουδαίο. Σε λίγο θα περάσει ένας πολύ μεγάλος και πλούσιος έμπορος φορτωμένος διαμάντια, αλλά, θέλω να του πώ, πώς θα είναι ντυμένος, για να τον καταλάβετε, γιατί θάχει μαζί του πολλά τα κουρέλια.
Έτσι και έγινε, όχι για να μην του χαλάσουν το χατίρι, αλλά για τις απολαβές που θα είχε.
Τον πήγαν λοιπόν.. μόλις συναντήθηκε ο μοναχός με τον αρχιληστή, του λέγει ότι θα καλέσεις όλους τους ανθρώπους εδώ, για να τους πω αυτό το μεγάλο νέο, διότι είναι πολύ σπουδαίο.
Πράγματι λοιπόν, εκείνος τους μάζεψε.
Α, λέει, κάποιος λείπει. Να μου τον φέρετε κι αυτόν εδώ.
Λέει, τι τον θέλεις, αυτός μαγειρεύει τώρα για το μεσημέρι.
Όχι, να τον φέρετε.
Πάνε λοιπόν, εκείνος δεν ήθελε να ’ρθεί, και τον άρπαξαν με το ζόρι, και τον έφεραν μπροστά στο μοναχό.
Μόλις ο μάγειρας αντίκρισε τον μοναχό, δεν ήθελε να τον βλέπει.
Αλλά ούτε και ο μοναχός γύρισε να τον δει.
Αντιθέτως ο μάγειρας άρχισε να τρέμει, να τρέμει πολύ.
Τον ρωτάει λοιπόν ο μοναχός.
- Γιατί τρέμεις μάγειρα;
- Ε, - αναγκάστηκε εκείνος να ομολογήσει, - ότι ήταν διάβολος που είχε μετασχηματιστεί σε άνθρωπο, για να παρακολουθεί από κοντά αυτόν τον αρχιληστή.
Ο αρχιληστής όμως αυτός, είχε μια πολύ καλή συνήθεια.
Προσευχόταν στην Παναγία καθημερινά. Και πώς προσευχόταν; - λέει.
Διάβαζε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς. Πρωί και μεσημέρι και βράδυ. Την καλή αυτή συνήθεια την πήρε απ’ τη μάνα του. Την πήρε απ’ το σπίτι του, που του είχε μάθει τους Χαιρετισμούς από μικρό παιδί, και έτσι τους ήξερε από στήθους. Δηλαδή από μνήμης, και τους έλεγε χωρίς να τους διαβάζει.
Βέβαια, αργότερα πήρε τον κακό το δρόμο κι έγινε ληστής, παρά ταύτα όμως, τους Χαιρετισμούς δεν τους είχε αφήσει ούτε μια μέρα. Έτσι η Παναγία βρισκόταν κοντά του και τον φύλαγε.
Και τον φύλαγε επειδή περίμενε μια ευκαιρία η Παναγία για να τον σώσει, να τον φέρει σε μετάνοια, ν’ αλλάξει ζωή, να σωθεί.
Ο μάγειρας διάβολος, είχε σταλεί πάλι απ’ τον αρχισατανά για να τον σκοτώσει και να πάρει την ψυχή του στην Κόλαση. Δεν μπορούσε όμως γιατί τον εμπόδιζαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Περίμενε λοιπόν μια ευκαιρία. Ποια; Το πότε θα ξεχνούσε έστω και μία φορά, έστω και μια μέρα, να απαγγείλει ο αρχιληστής τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Τότε θα ήταν αφύλακτος από την προστασία Της, θα προκαλούσε για τη μοιρασιά, ανάμεσα στους ληστάς και τους συντρόφους του κάποια φασαρία, εκείνοι με την προτροπή βέβαια του διαβόλου μάγειρα, θα τον σκότωναν και έτσι θάπαιρνε την ψυχή του στην Κόλαση.
Μα η Παναγία τον προστάτευε και τον προστάτευε χάριν των Χαιρετισμών. Μπορεί να ήτο ληστής, αλλά δεν ήταν φονιάς. Παρά ταύτα όμως τους Χαιρετισμούς δεν τους άφησε. Μπορεί η ζωή του να ήτο άσχημη, να ήτο κακή, να ήτο αντιευαγγελική αλλά ο Θεός όμως που δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζείν αυτόν, και ακούγοντας και τις μεσιτίες και τις παρακλήσεις της Παναγίας Μητρός Του, του έδωσε την ευκαιρία για να σωθεί. Μόλις λοιπόν ο αρχιληστής άκουσε αυτή την ομολογία από τον μάγειρο διάβολο, αμέσως φωτίσθηκε. Κατάλαβε τα τραγικά του λάθη. Τις αμαρτίες του, και κείνη τη στιγμή μετανόησε, και σώθηκε.
Η μετάνοιά του συγκλόνισε και τους άλλους ληστάς, τους συντρόφους του, και με τις οδηγίες του αγίου εκείνου μοναχού όλοι τους οδηγήθηκαν στο μεγάλο μυστήριο της ευσπλαχνίας του Θεού, δηλαδή στην Ιερά Εξομολόγηση. Και με την έμπρακτη αποκατάσταση όλων των κλοπιμαίων, όλοι οι λησταί μαζί με τον αρχιληστή εσώθησαν.
Τους έσωσαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας.

Οι Χαιρετισμοί λοιπόν χριστιανοί μου, έχουν τεράστια σωτηριώδη σημασία, όταν τους διαβάζουμε ή τους απαγγέλουμε κάθε βράδυ με πίστη και ευλάβεια. Μας χαρίζουν την πλέον αποτελεσματική βοήθεια στην προσπάθειά μας και στον αγώνα που κάνουμε κάθε μέρα, για να νικήσουμε τα πάθη μας. Για να νικήσουμε το κακό, την αμαρτία και τον διάβολο.
Άλλωστε Εκείνη μας προτρέπει και μας λέγει «φωνάξτε με», ή «φωνάζετέ με», «φωνάζετε το όνομά μου, και γω θα σας βοηθώ πάντοτε».
Να με καλείτε ή με το «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι», ή με το «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησέ μας», ή «σώσον με», ή «σώσον ημάς». Άλλωστε είναι και λειτουργικός ύμνος. Κάθε φορά που αναφέρουμε το όνομα της Παναγίας μας στη Θεία Λειτουργία, στον όρθρο ή τον εσπερινό, οι ιεροψάλτες μας να απαντούν «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς».
«Και γω θα έλθω», μας υπόσχεται η Παναγία, «θα σας βοηθήσω, και θα σας βοηθήσω σε όλες σας τις ανάγκες, σε όλους τους πειρασμούς της ζωής σας, στα βάσανα, στις θλίψεις και στις στεναχώριες. Θα είμαι πάντοτε κοντά σας. Μεσίτρια ακόμα και όταν θα βγαίνει η ψυχή σας, για να σας φυλάξω από τα εναέρια δαιμόνια. Αλλά και στη Δευτέρα Παρουσία του Υιού μου και Κριτού των πάντων και κει θα είμαι κοντά σας.»
Άλλωστε αυτό θα το δούμε σε λίγο, όταν θα απαγγείλουμε την προσευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο που αρχίζει με το «Άσπιλε, αμόλυντε».


Χριστιανοί μου, ας αγαπήσουμε αυτή την προσευχή των Χαιρετισμών,
και την επίκληση του ονόματός Της,
και τότε εκείνη θα ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου και θα μας σώσει.

Το εύχομαι εις όλους σας,
και σεις να το εύχεστε σε μένα,

Αμήν
 Διά πρεσβειών τής Υπ. Θεοτόκου ο Ιησούς Χριστός γιά μάς σοφία Θεού,δικαιοσύνη, καί αγιασμός καί απολύτρωσις.
Λέγαμε χριστιανοί μου στους δύο περασμένους Χαιρετισμούς, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος δια των πρεσβειών της, καθιστά τον Υιόν της, τον Θεάνθρωπον Κύριον τον Ιησούν Χριστόν, σοφία από Θεού και δικαιοσύνη.
Είναι αυτό που μας βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του, κεφάλαιον πρώτο, στίχος τριάντα, ότι ο Ιησούς Χριστός εγεννήθη ημίν σοφία του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων, μας έδωσεν τον εαυτόν Του, που είναι πηγή πάσης σοφίας και πάσης δικαιοσύνης και παντός αγιασμού και πάσης λυτρώσεως.
Οι Χαιρετισμοί λοιπόν αδελφοί μου, που κάθε φορά λέγονται από το βάθος της καρδιάς μας, με στεναγμούς και δάκρυα, με ευλάβεια και προσοχή, αναγκάζουν κατά κάποιον τρόπον την Παναγία μας, να σκύψει από τους ουρανούς και να τους ακούσει.
Και το κάθε πονεμένο αίτημά μας, που θα ακολουθήσει μετά από τους Χαιρετισμούς, θα το παραλάβουν στα μητρικά της σπλάχνα, και θα το προσφέρουν ως μεσιτεία στον Υιόν της Θεόν ημών, και τότε ο Χριστός θα το κάνει έργον θείων χαρισμάτων.
Έτσι θα γίνει για μας όχι σοφία από Θεού και δικαιοσύνη, για τα οποία ομιλήσαμε στους δύο περασμένους Χαιρετισμούς, αλλά και αγιασμός και απολύτρωσις.
Ας τα δούμε με λίγα λόγια.
Ο Χριστός αδελφοί μου, κατέστη για μας αγιασμός, αφενός μεν με την Ανάληψή Του στους ουρανούς, και αφετέρου με την κάθοδον του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα της Πεντηκοστής. Με τη Βάπτισή μας στο όνομα της Αγίας Τριάδος, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, συμμετέχουμε στο θάνατο και στην Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή συμμετέχουμε στο θάνατο του παλαιού ανθρώπου και στην αναγέννηση – ανάσταση του νέου. Αυτό σημαίνει ότι ο Σταυρικός θάνατος του Κυρίου και η Ανάστασίς Του εκ νεκρών, μας δικαιώνει από το πλήθος των κακιών μας και από πάσαν ανομίαν. Από πάσαν αμαρτίαν.
Το Άγιον Χρίσμα πάλι, μας προσφέρει τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, ως εγγύηση της δωρεάς των απείρων χαρισμάτων αυτού αλλά και της αιωνίου ζωής. Στο πλήθος των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, που μας προσφέρονται δωρεάν και κατά χάριν, ανήκουν και η σοφία και η θεογνωσία και ο φωτισμός, και η δικαίωσις, και η αναγέννησις, και ο αγιασμός και η λύτρωσις.
Πάνσοφος ο Θεός έτσι είναι και γίνεται πηγή σοφίας.
Δίκαιος ο Θεός και πηγή πάσης δικαιοσύνης.
Άγιος και Πανάγιος ο Θεός; Αλλά και πηγή αγιασμού για όλους εμάς, που πιστέψαμε στο όνομά Του και στο έργον της ενσάρκου οικονομίας. Έτσι βαπτιστήκαμε και μυροθήκαμε. Κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων, εξομολογούμενοι τας αμαρτίας ημών. Συμμετέχουμε σε ολόκληρη την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Τηρούμε κατά δύναμιν και προαίρεσιν τας Ευαγγελικάς εντολάς, και καλλιεργούμεν κατά χάριν τας θειοτάτας αρετάς.
Ανερχόμενος ο Θεάνθρωπος Κύριος στους ουρανούς, με την Ανάληψή Του, έστειλε το Πανάγιον Πνεύμα που μας οδηγεί με πολλή σοφία στην Αγιότητα. Άλλο πράγμα όμως «Άγιος ο Θεός» και άλλο «άγιος ο χριστιανός», είτε είναι αυτός κληρικός, μοναχός ή ιερεύς ή και λαϊκός.
Όταν λέμε «Άγιος ο Θεός», κυριολεκτούμε, διότι είναι ανεξάντλητος η αέναος πηγή παντός αγιασμού και πάσης αγιότητος, και πάσης αγιοσύνης.
Τι είναι ο αγιότερος χριστιανός μπροστά στο Θεό; Ένα τίποτα!.. Τι είναι η αγιότης όλων των αγίων μαρτύρων, όλων των ομολογητών, και όλων των αγίων ιεραρχών μέχρι των ημερών μας; Τίποτα!.. Τι είναι η αγιότης όλων των οσίων, που αγίασαν με τη σκληρή τους άσκηση στας ερήμους, στις σπηλιές των βουνών, και στις τρύπες της γής; Τίποτα!.. Τι είναι η αγιότης των θεοφόρων Πατέρων ημών, των συγκροτησάντων τας Οικουμενικάς Συνόδους μπροστά στην Αγιότητα του Θεού; Τίποτα!.. Και τι είναι η αγιότης όλων των ιερομαρτύρων, οσιομαρτύρων και νεομαρτύρων μπροστά στην Αγιότητα του Θεού; Τίποτα !.. Και τέλος τι είναι η αγιότης όλων των αγγέλων και των αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ, μπροστά στον Άγιο και Πανάγιο Θεό; Τίποτα !..
Για να το καταλάβουμε. Όπως μια σταγόνα νερού χριστιανοί μου, είναι ένα τίποτα μπροστά στις θάλασσες όλων των ωκεανών, έτσι και η αγιότης όλων των αγίων και όλων των ουρανίων αΰλων ασωμάτων δυνάμεων είναι ένα τίποτα, διότι Άγιος σε απόλυτο και τέλειο βαθμό είναι μόνον ο Θεός, που έχει την αγιότητα από τον εαυτόν Του.
Όσα είπαμε είναι πίστις και δόγμα στην Εκκλησία μας. Έτσι είναι και η μοναδική πηγή αγιότητος και αγιασμού, για όλους τους ανθρώπους απανταχού της γης και για όλους του αγγέλους. Ειδικά όμως για όλους τους χριστιανούς, που πιστεύουν Ορθόδοξα στο όνομά Του και στο κοσμοσωτήριον έργον Του.
Όταν ψάλλεται το «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός» από τους ιεροψάλτες μας, μέσα στο Άγιον Βήμα ο Ιερεύς λειτουργός, διαβάζει μια ευχή που αρχίζει με τις λέξεις «Ο Θεός ο Άγιος ο εν αγίοις αναπαυόμενος…» , ως Άγιος ο Θεός ευχαριστείται, αναπαύεται, και κατοικεί σε καθαρές καρδιές που Τον αγαπούν, και που είναι αφωσιωμένες στο Πανάγιον Θέλημά Του.
Ο Θεός μας δημιούργησε και μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του. Να είναι δηλαδή και ο άνθρωπος πρόσωπο, όπως και ο Θεός είναι πρόσωπο, και ως πρόσωπο να γίνει όμοιος με τον Θεόν. Ο Νίκος να γίνει άγιος Νικόλαος. Ο Στυλιανός να γίνει Άγιος Στυλιανός. Η Κατερίνα να γίνει Αγία Αικατερίνα. Και η κάθε Μαρίνα και η κάθε Παρασκευή και η κάθε Βαρβάρα και ο κάθε Αλέξανδρος και ο κάθε Παύλος και ο κάθε Κωνσταντίνος, όλοι να γίνουν άγιοι κατά χάριν Θεού.
Έτσι λοιπόν, τον στόλισε με πλήθος χαρισμάτων τον χριστιανό, που αν τα καλλιεργήσει με ταπείνωση, πίστη και δάκρυα, θα φθάσει μετά την κάθαρση από τα πάθη του, στον αγιασμό ψυχής και σώματος. Άλλωστε το ζητάμε αυτό, στην ίδια ευχή λίγο παρακάτω, δια του λειτουργού ιερέως. «Αγίασον ημών τας ψυχάς και τα σώματα, και δος ημίν εν οσιότητι λατρεύειν σοι, πάσας τας ημέρας της ζωής ημών». Αυτή η παράκλησίς μας, για να αγιάσει ο Θεός τις ψυχές και τα σώματά μας, και για να τον λατρεύουμε με οσιότητα, δηλαδή με αγιότητα, είναι και εντολή Θεού, που μας λέγει και προτρέπει. «Άγιοι έσεσθε, ότι άγιος εγώ Κύριος ο Θεός ημών». Όλοι σας να γίνετε κατά χάριν άγιοι, όπως εγώ ο Κύριος και ο Θεός σας είμαι Άγιος κατά φύσιν».
Αλλά και ο Απόστολος Πέτρος την ίδια παράκληση απευθύνει προς όλους μας λέγοντας στην πρώτη του Καθολική Επιστολή στο πρώτο κεφάλαιο στίχος 15, «Κατά το πρότυπον του Αγίου Θεού, που σας κάλεσε στο δρόμο του αγιασμού γίνεσθε, -να γίνετε,- και σείς σε όλη σας την συμπεριφορά, και την εσωτερική και την εξωτερική, άγιοι», και συμπληρώνει στον επόμενο στίχο 16, «διότι γέγραπται, -διότι είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή-, Άγιοι γίνεσθε ότι Εγώ Άγιος ειμί», δηλαγή να γίνεσθε σε ολόκληρη τη ζωή σας άγιοι διότι εγώ ο Θεός και Πατέρας σας είμαι Άγιος.
Εδώ βλέπουμε χριστιανοί μου, τον ίδιο τον Θεόν, να ονομάζει τον εαυτόν Του άγιον, και καλεί όλους μας να γίνουμε και μεις άγιοι κατά χάριν, κατά το δικό Του Θεανθρώπινο υπόδειγμα και παράδειγμα.
Υπήρξαν σε όλην την διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, άγιοι που όπως μας τους περιγράφουν και το αποδεικνύουν τα ιερά μας βιβλία και τα άγια Συναξάρια, όπως υπάρχουν και στις ημέρες μας, και γύρω μας άγιοι, αλλά όλοι τους γίνονται άγιοι με την χάριν και την δύναμιν του Αγίου Θεού.
Η αγιότης όμως του Θεού είναι πλήρης και απόλυτη, ασύγκριτη και ολοκληρωμένη. Δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Η αγιότης του Θεού είναι αιωνία και άπειρος, και αέναος πηγή αγιότητος, αγιασμού και αγιοσύνης, για όλα τα πλάσματά του τα πλασμένα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, και για μας όλους, που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή μέσα στο ναό. Άρα κανένας άγιος όπως ο Θεός, μας το λέγει πολύ καθαρά η Αγία Γραφή, «ουκ έστιν Άγιος, ως ο Κύριος, ουκ έστι δίκαιος ως ο Θεός ημών, ουκ έστιν Άγιος πλήν σου Κύριε».
Μέχρι τώρα χριστιανοί μου, είδαμε μαζί, ότι ο Χριστός, ο Υιός της Παναγίας και Θεός ημών, γίνεται για μας, όχι μόνον σοφία και θεογνωσία, ούτε πάλιν μόνον δικαιοσύνη αλλά και αγιασμός, και πηγή παντός αγιασμού και πάσης αγιότητος, με τελικό και οριστικό συμπέρασμα ότι κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, μπορεί να γίνει άγιος, κατά χάριν. Και γίνεται από τον μόνον κατά φύση Άγιο και Πανάγιον Θεό.
Και τέταρτον, ο Χριστός γίνεται για μας και απολύτρωσις. Και γιατί απολύτρωσις; Διότι το κοσμοσωτήριον έργον του Ιησού Χριστού, με την ανυπέρβλητη θεϊκή Του διδασκαλία, με την αποκάλυψη του αληθινού Τριαδικού Θεού, - κάποτε πρέπει να μιλήσουμε τι θα πεί αποκάλυψις εκ μέρους του Ιησού Χριστού, του αληθινού Τριαδικού Θεού. Με τα θαύματά Του, με τη Σταυρική Του Θυσία, με την Ανάσταση και την ανάληψή Του στους ουρανούς, μας λύτρωσε από τον αιώνιον θάνατον και την Κόλαση του Άδη. Μας λύτρωσε από την τυραννική εξουσία της αμαρτίας. Μας λύτρωσε από την βασανιστική δυναστεία του διαβόλου. Και τέλος μας λύτρωσε από τον δεσμό των ίδιων των παθών μας, αρκεί, να εκμεταλευθούμε εμείς, αυτό το έργον το κοσμοσωτήριον με την μετάνοιά μας.
Αν όλα αυτά λοιπόν, τα πιστέψουμε και τα αποδεχθούμε, συμμετέχοντες στα Πανάγια σωστικά μυστήρια Ιεράς Εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας, και πυκνής Θείας Λατρείας, τότε ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος και Υιός της Παρθένου, καθίσταται για όλους μας, και για τον καθέναν από μας, Λυτρωτής και Σωτήρας.
Έτσι τον ονομάζει και η Αγία Γραφή. Ο Σωτήρ του κόσμου, ο Λυτρωτής.
Ο Χριστός λοιπόν, ο Σωτήρας του κόσμου, και δυνάμει της Σταυρικής Του Θυσίας, μας σώζει δωρεάν, αρκεί να υπάρχει ζέουσα πίστις, την οποία θα αποδεικνύουμε εμείς με έργα αγάπης και υπακοής προς Αυτόν, συμμετέχοντες στα σωστικά μυστήρια, τηρούντες τας εντολάς.
Πές χριστιανέ μου, «ήμαρτον Θεέ μου, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλόν», και πές το στο πετραχήλι του πνευματικού, αλλά πέστο, και σώθηκες. Μπήκες στον Παράδεισο. Έγινες κληρονόμος των ουρανίων αγαθών της Βασιλείας των ουρανών. Ο Χριστός σώζει. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής, όχι εγώ, και κανένας παπάς, και κανένας Δεσπότης, και κανένας άγιος. Ο Χριστός σώζει και μόνον ο Χριστός, διότι ο Χριστός είναι ο Θεός ο αληθινός, που έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού.
Διότι σ’ αυτόν λοιπόν τον Χριστόν, τον Σωτήρα μας, ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Πανάγνου Μητρός Του,
Αμήν.
 KYΡΙΑΚΗ Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ (Μάρκ. θ, 17-31) Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ

‹‹Ἐπετίμησεν τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ››

Οἱ ἐπιβουλὲς τῶν δαιμόνων ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πολλές. Πολὺ περισσότερες ὅμως εἶναι οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ἐὰν δὲν ἐρχόταν ὁ Θεὸς νὰ γίνει σύμμαχος τοῦ ἀνθρώπου, θὰ καταστρεφόταν τὸ γένος μας, ἐπειδὴ τὸ πολιορκεῖ ἀσταμάτητα ὁ πονηρός. Δὲν ὑπῆρχε καιρὸς καὶ χρόνος ποὺ νὰ μᾶς εἶχε ἀφήσει ἐλεύθερους καὶ ἀνεπηρέαστους ὁ διάβολος. Εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν δημιουργὸς καὶ αἴτιος ὅλων τῶν συμφορῶν μας, γράφει ὁ Θεοφάνης ὁ Κεραμέας. Ὁ Κύριος σήμερα κατήργησε τὴ δύναμη τοῦ ἀντιδίκου τῆς σωτηρίας μας, θεραπεύοντας τὸ παιδὶ τοῦ ὀλιγόπιστου πατέρα.


Ἡ ὀλιγοπιστία εἶναι ἄρρωστη πνευματικὴ κατάσταση

Πράγματι ὁ πατέρας ἦταν ὀλιγόπιστος κι αὐτὸ ἦταν ἕνας λόγος ποὺ οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ δὲν μπόρεσαν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδί. Ναὶ μὲν πῆγε σ’ αὐτοὺς γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσουν, ἀλλὰ μέσα του δὲν πίστευε ἀκράδαντα ὅτι μποροῦν. Φαίνεται αὐτὸ κι ἀπὸ τὰ λόγια του: ‹‹...εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσιν καὶ οὐκ ἴσχυσαν›› (Μάρκ. 9,18) δηλ. Ἁπλῶς τὸ ἔφερε στοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς εἶπε ἁπλὰ καὶ ἄχρωμα νὰ τὸ θεραπεύσουν. Δὲν ἱκέτευσε, δὲν παρακάλεσε, δὲν ἔκλαυσε γιὰ τὸ παιδί του, ὅπως π.χ. ἡ Χαναναία γυναίκα γιὰ τὴν θυγατέρα της ποὺ ἦταν κι αὐτὴ δαιμονισμένη. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἔνσαρκη παρουσία Του, ἀναγκαζόταν νὰ συναναστρέφεται καὶ μὲ μὴ ἀγαθοὺς ἀνθρώπους, προκειμένου νὰ τοὺς διορθώσει. Γιὰ τὸν Χριστὸ δὲν ἦταν τόσο βαρὺ γεγονὸς ὁ Σταυρός Του, αὐτὸ μᾶλλον ἐπιθυμητὸ ἦταν, ὅσο τὸ νὰ εἶναι ἀνάμεσα σὲ ἁμαρτωλοὺς ‹‹τὸ εἶναι μετ’ αὐτῶν βαρύ››, τονίζει ὁ ἅγιος Κύριλλος. Ὁ πατέρας τοῦ νέου ἦταν καὶ ἄπιστος καὶ διεστραμμένος. Βέβαια δὲν πλασθήκαμε ἀπ’ τὸν Θεὸ κακοί, μᾶς ἔκανε ἔτσι ἡ ἁμαρτία. Λαθραία μπῆκε ἡ ἁμαρτία στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀλλοίωσε.


Τὸ πρόσωπο τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ

Τὸ πρόσωπο τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ εἶναι τραγικό. Τὸ δαιμόνιο ποὺ κατέβαλε τὸν νέο, ἦταν φοβερό. Ἔμοιαζε σὰν ἕνα μεγάλο βουνὸ ποὺ χρειαζόταν πίστη γιὰ νὰ τὸ μετακινήσει κάποιος, ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος (κεφ. 17, 20). Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τὸ ὀνομάζει ‹‹παγχάλεπον››. Ἐνεργοῦσε ἐπάνω του κατὰ τὴν περίοδο τῆς σελήνης καὶ τοῦ εἶχε ἀφαιρέσει τὴν ὁμιλία καὶ τὴν ἀκοή. Ἄλλο πράγμα ὁ ψυχοπαθὴς κι ἄλλο ὁ δαιμονισμένος. Ὁ ἕνας πάσχει ἀπὸ ἀρρώστια κι ὁ ἄλλος ἀπὸ δαιμονικὴ ἐπήρεια. Ὁ δαιμονισμένος ἔχει προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὸ διάβολο, ἐνῶ ὁ ψυχοπαθὴς ἀπὸ τὴν ἀλλοίωση σωματικῶν του λειτουργιῶν.


Ἡ θεραπεία τοῦ νέου

Ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ διαλύσει τὴν ψευδῆ ἐντύπωση τοῦ πλήθους πὼς καὶ ὁ ἴδιος εἶναι ἀνίκανος νὰ θεραπεύσει τὸ παιδί, ὅπως καὶ οἱ μαθητές του, ἀμέσως διέταξε τὸ δαιμόνιο νὰ βγεῖ καὶ νὰ ἀναχωρήσει ‹‹ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθεις εἰς αὐτόν›› (Μάρκ. 9,25). Ὁ Κύριος εἶχε ἐξουσία θεοπρεπῆ, ὄχι ὅπως οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι. Ὡς κυρίαρχος καὶ δεσπότης συμπεριφερόταν στοὺς δαίμονες γιατί ἤθελε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ἐπήρειά τους. Μᾶς ἔδωσε καὶ τὰ ὅπλα νὰ τοὺς πολεμήσουμε, δηλ. τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία (στίχ. 29).


Τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου

Τὰ πάθη, οἱ ἁμαρτίες μας καὶ οἱ δαιμονικὲς ἐπήρειες μοιάζουν σὰν μεγάλα βουνά. Τέτοιες καταστάσεις εἶναι ὁ θυμός, οἱ σαρκικὲς ἐπιθυμίες, ἡ ἀρχομανία κ. ἄ. Ὅλα αὐτὰ ἔχουν φοβερὴ στερεότητα κι ἀντοχὴ μέσα μας. Ὁ διάβολος εἶναι τὸ ὄρος τῆς ὑπερηφάνειας. Μᾶς χρειάζεται πίστη, γιὰ νὰ ἔχουμε παρρησία στὸ Θεὸ καὶ γιὰ νὰ δώσουμε τὸ δικαίωμα στὸν Κύριο νὰ ἐνεργήσει εὐεργετικὰ ἐπάνω μας. Ἡ μικρὴ ζωντανὴ πίστη θὰ μετακινήσει ὅλα τὰ πονηρὰ ὑψώματα μέσα μας. Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ τρέφουμε ὀλιγοπιστία ἀπέναντι στὸν Χριστὸ καὶ τὴ διδασκαλία του. Ὅσο πιὸ ταπεινοὶ εἴμαστε, τόσο πιὸ πολύ μᾶς τειχίζει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου.


Ἀδελφοί μου,
Ἂς ἱκετεύσουμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς καθαρίσει ἀπὸ τὰ πάθη, ὅπως καθάρισε τὸν νέο τοῦ Εὐαγγελίου.
 Kυριακή Δ΄ Των Νηστειών-Οσίου Ιωάννου Της Κλίμακος
Η δραματικὴ κατάσταση παιδιοῦ καὶ γονέα ποὺ παρουσιάζεται στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, ὁδηγεῖ τὴν σκέψη μας στὸ παράλληλο σύγχρονο δρᾶμα πολλῶν ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν καὶ δύστυχων γονέων, τῆς τραγικῆς στ᾿ ἀλήθεια ἐποχῆς μας. Πιάνεται ἡ ἀνάσα μας μπροστὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ δρᾶμα καὶ ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ τὸν πόνο γιὰ τοὺς ἀξιολύπητους γονεῖς καὶ τὰ δυστυχισμένα παιδιά, μένουμε ἀμήχανοι – ἄφωνοι καὶ ἕνα «γιατὶ» ἀναπηδάει μέσα μας, ἀξιώνοντας μιὰν ἀπάντηση καὶ μιὰ σωστὴ λύση στὸ δρᾶμα ποὺ δημιουργεῖ τόσο σπαραγμὸ καὶ κλάμα.
Εἶχε «πνεῦμα ἄλαλον» ὁ νέος του εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος καὶ τάσεις αὐτοκαταστροφῆς ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος. Εὐτύχησε ὅμως νὰ ὁδηγηθῆ ἀπὸ τὸν πατέρα του στὸ Χριστὸ καὶ θεραπεύτηκε. Ὁ διάβολος, ἀγαπητοί, εἶναι ὀντότης, πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο του εἶναι καταστρεπτικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν δημιουργία, τὴν φύση. Κάποιοι σήμερα ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ἁπλῆ προσωποποίηση τοῦ κακοῦ, ψευδαίσθηση τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἐπιμένουν νὰ βλέπουν παντοῦ δαιμόνια. Ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅμως διδάσκει ὅτι «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α’ Ἰωάν. 3-8) καὶ ἀκόμα πὼς σαρκώθηκε καὶ σταυρώθηκε καὶ πέθανε καὶἀναστήθηκε «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστιν τὸν διαβόλον» (Ἑβραίους 2-14). Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ἡ παιδεία μας καὶ ὅλος ὁ «πολιτισμός μας» ἀγνοεῖ τὴν περὶ δαιμόνων καὶ διαβόλου πραγματικότητα καὶ ὄχι μόνο δὲν τὴν ἀντιμετωπίζει, ἀλλὰ διστάζει νὰ τὴν ψηλαφίση καὶ νὰ προβληματισθῆ, νὰ μιλήση γιὰ διάβολο καὶ ἁμαρτία. Ἔτσι λοιπὸν μεγιστοποιεῖται ὁ κίνδυνος νὰ μείνη ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἀνίσχυρος, ἀδύνατος, ἀλύτρωτος.
Σήμερα ἡ δαιμονικὴ ἐπήρεια ἐκφράζεται στὸν ἄνθρωπο μὲ ποικίλους τρόπους. Ἡ πλέον συνήθης της ἐκδήλωση εἶναι ἡ ἔλλειψη κάθε ἐνδιαφέροντος γιὰ τὶς καθημερινὲς δραστηριότητες τῆς ζωῆς, τὸ αἴσθημα ἀνικανότητας, ἡ ἔμμονη ἰδέα πὼς «δὲν ἀξίζει κανεὶς νὰ ζῆ». Ἀθυμία καὶ πλήρης ἀδιαφορία γιὰ ὅλα. Καὶ ἔτσι μὲ πεσμένο ἠθικό, χωρὶς κανένα κέφι, μὲ πλήρη διαταραχὴ τοῦ ψυχικοῦ συστήματος καὶ ἐγκατάλειψη κάθε πνευματικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ μέσου ἐπικοινωνίας μὲ τὸ Θεό, ἐπέρχεται καὶ κατάρρευση τοῦ νευρικοῦ συστήματος, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ πλήρη ἀπογοήτευση, μοναξιὰ καὶ συχνὰ ἀπόγνωση.
Ὁ ἅγιος Νεῖλος τονίζει πὼς ἡ δαιμονικὴ αὐτὴ ἐπήρεια εἶναι «σκώληξ καρδίας» ποὺ θίγει καίρια τὴν ψυχὴ καὶ σὰν ἄλλο σκουλήκι κατατρώγει στὴ συνέχεια καὶ διαλύει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὁ συγγραφέας τῆς κλίμακας τῶν ἀρετῶν, ποὺ σήμερα γιορτάζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, αὐτὴ τὴν δαιμονικὴ ἐπήρεια τὴν ἀποκαλεῖ ἀκηδία. Λέγει λοιπὸν ὁ ὅσιος· «Ἀκηδία εἶναι παράλυσις τῆς ψυχῆς, χαλάρωσις νοῦ, ὀκνηρία, ἀδιαφορία, πρὸς πάντα ἀγῶνα, μῖσος κατὰ τοῦ ἐπαγγέλματος» ποὺ ὅλα αὐτὰ ἀπεργάζονται συστηματικὰ τὸν θάνατο, ὅπως χαρακτηριστικὰ τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Β’ Κορινθ. 7-10). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει· ἡ πλέον βλαβερὴ ἀπ᾿ ὅλες τὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες εἶναι ἡ ὑπερβολὴ τῆς ἀθυμίας, δηλ. τῆς κατάθλιψης καὶ τῆς ἀπελπισίας.
Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία ὅλης αὐτῆς τῆς δραματικῆς καταστάσεως; Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ ψυχικὴ ἐρημιὰ ἀπ᾿ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Ὁ συγκλονισμὸς ἀπ᾿ τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀθεΐα ποὺ προκαλεῖ φοβερὸ κενὸ στὸν ψυχικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀτομικιστική, ἐγωιστική, ἄνετη ζωή. Ὁ κορεσμός, ἡ ἀπληστία, ἡ τεμπελιὰ καὶ φυσικὰ τὰ ναρκωτικά.
Ἀπ᾿ ὅπου διώχνεται ὁ Θεός, τὸ δίχως ἄλλο, θέτει πόδι τὴν ἴδια κιόλας στιγμὴ ὁ σατανᾶς, ποὺ ἐξωθεῖ τὰ πράγματα πρὸς τὴν ἀπόγνωση, τὴν ἀκηδία, τὴν ἀθυμία, τὴν κατάθλιψη. Εἶναι ὅμως καιρὸς νὰ καταλάβουμε πὼς μόνον ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, μπορεῖ νὰ βοηθήση θετικὰ καὶ ἀποτελεσματικά. Τὰ φάρμακα ποὺ προσφέρει εἶναι «ἡ ἀναθέρμανση τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν». Ἡ προσευχή. Ἡ μυστηριακὴ ζωή. Ἡ ἐξομολόγηση γιὰ ψυχικὴ εἰρήνευση. Προσφέρει τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μάλιστα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία «ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α’ Ἰωάν. 4-18).
Ἡ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας εἶναι, καθὼς διαπιστώνεται καθημερινά, ἀπ᾿ τοὺς γονεῖς πρῶτα καὶ ὕστερα ἀπ᾿ ὅλη τὴν δομὴ τῆς σύγχρονης κοινωνίας καὶ παιδείας, ἀντιπαιδαγωγική, ἀφύσικη, ἀντίθεη, ἀντιχριστιανική.Δημιουργοῦν οἱ πιὸ πολλοὶ γονεῖς ἕνα ἢ δυὸ παιδιὰ καὶ αὐτὰ τύπους καλομαθημένους, ἐγωιστές, στείρους ἀπὸ συναισθήματα καὶ ἰδανικά, μαλθακούς, μὲ ἄδεια ψυχή ἀπὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ ζωὴ ἀνώτερη, θρησκευτική. Καὶ ἀφοῦ μετά, στὰ σχολεῖα, γίνεται πλήρης ἀποπροσανατολισμός, πάλι χωρὶς Θεὸ καὶ ἰδανικά, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ βρεθοῦν τὰ παιδιὰ στὸ κενό, νὰ μὴν ἐκδηλώνονται σὰν «ἄλαλα καὶ κωφά»;
Προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση λοιπόν. Καὶ ἀναθεώρηση τακτικῆς. Ἀπόφαση σταθερὴ χρειάζεται γιὰ καταφυγὴ στὸν ἀληθινὸ Σωτήρα, τὸν Θεὸ τῆς σωτηρίας, τὸν θεάνθρωπο Κύριο, ποὺ ἐξακολουθητικὰ μᾶς λέει· «Ὢ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἀνέξομαι ἡμῶν;». Καὶ παροτρύνει στοργικὰ ὅλους μας καὶ τὸν κάθε νέο «Φέρετε αὐτὸν πρός με».
π.Ν.Κ
 Κυριακή Δ Νηστειών Αδυναμία Αποστόλων, δύναμη Χριστού του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,
Άλλη μια φορά πρόβλημα νέου ανθρώπου απασχολεί  τον Κύριο και γεμάτος συμπόνια έρχεται και προσφέρει θεραπεία.  Το θαύμα αποδεικνύει την  αγάπη Του. Τα λόγια Του  δείχνουν την αγανάκτησή Του.  Βλέπει  την απιστία του γένους μας. Το ερώτημα «μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας;»  σφραγίζει την αντίδρασή Του.
Ο πατέρας  του δαιμονιζομένου  έχει πρώτος απελπιστεί  από το χρόνιο πρόβλημα  του παιδιού του και τώρα απελπίζεται πιο έντονα,  όταν βλέπει την αδυναμία των μαθητών του Χριστού. Εκεί  είχε τις ελπίδες του. Δεν βρήκε όμως  την επιθυμητή ανταπόκριση,  την ίαση.
Σε ανάλογες περιπτώσεις ο Κύριος ήταν η πρώτη και άμεση επιλογή. Εδώ οι μαθητές Του στα μάτια του βασανισμένου  πατέρα φαίνονται  ως σίγουρα  ικανοί να αλλάξουν την κακή σχέση του νεαρού με τον περίγυρό του. Είχε γίνει σημείο κακής αναφοράς. Η θάλασσα  και η φωτιά ήταν οι «φίλοι»  του.  Η εκεί  βουτιά  του ήταν λύση στο αδιέξοδο που τα πονηρά  δαιμόνια τον οδηγούσαν.
Μια προσευχή,  παρ’ όλα αυτά,  είναι αρκετή για ν’ αλλάξει  την κατάσταση, η απελπισία να παραχωρήσει την θέση της στη χαρά για το θαύμα. Με λίγες  κουβέντες  που θα εκστομίσει ο Ιησούς  θα μας λυτρώσει.  Η ομολογία  της δικής μας πίστης γίνεται η πόρτα  για να περάσουμε στον κόσμο  των υγιών σωματικά και πνευματικά ατόμων.  Η πίστη που θα δείξουμε  θα μας κάνει συγκάτοικους  ανθρώπων λογικών  και όχι υποχείρια  δαιμόνων  με παρενέργειες βλαβερές  σε προσωπικό και κοινωνικό  επίπεδο.
Ο πατέρας είχε  ένα παράπονο,  πήγε στους μαθητές Του και εκείνοι δεν κατάφεραν  το ποθητό. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς.  Τις πληγές σώματος  ή ψυχής,  τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας,  θέλουμε μεν  να τα λύσουμε αλλά  όμως με οποιονδήποτε  τρόπο.  Γι’ αυτό και  απογοητευόμαστε. Η συνεργασία μας  με ακατάλληλα  άτομα  φέρνει αποτυχία.  Το ανεκπλήρωτο αίτημα διαιωνίζεται, χειροτερεύει  το πρόβλημα.  Αν προστρέχαμε  έγκαιρα και μόνον στον Θεό, τότε δεν  θα φερόμασταν επιπόλαια και σίγουρα  θα κερδίζαμε. Θα βλέπαμε επιτέλους το χέρι που απλώνεται  μπροστά μας  για να μας  απαλλάξει από δαιμόνια  πολλά και διάφορα.  Στοιχείο  αναγνώρισης  είναι οι πληγές  από τον Σταυρό. Εκείνος μόνο  θα μπορούσε  να σταυρωθεί  για την σωτήρια θεραπεία  των παιδιών Του και να χαρίσει την απαλλαγή από ασθένειες.
  Οι περισσότεροι γύρω μας  ζητούν ανταλλάγματα,  πολλά και μεγάλα,  για να μας εξυπηρετήσουν.  Πουθενά και κανένας δεν λέει ότι με λίγα λόγια και μικρές κινήσεις  θα  πετύχουμε  απείρως  πολλαπλάσια  απ’ ότι ζητήσαμε. Η αγάπη  του Χριστού δεν ζητά  τίποτα περισσότερο  από την πίστη. Όταν  διαπιστώσει την ύπαρξη της  ή  όταν  ακούσει την ομολογία της,  δεν  αρνείται το θαύμα Του.
  Ο Χριστός  έρχεται  όχι για να διδάξει απλά  και μόνο. Δεν κάνει άμβωνα κάθε  πόλη και γειτονιά  του τόπου του για άσκηση μονολόγου.  Προχωρεί παραπέρα, δίνει τον λόγο  και στον άλλο, τον ρωτά  και αποφασίζει.  Ο νέος της  ευαγγελικής περικοπής  ομολόγησε  την πίστη του και θεραπεύτηκε. Σπάραξε  και έφυγε  το δαιμόνιο.  Η  ομολογία  έφερε  την θεραπεία και εκείνη  την κοινωνικότητα.
 Παρασκευή Δ΄Χαιρετισμῶν π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου.
Συγκεντρωθήκαμε γιά τέταρτη φορά σήμερα, ἀγαπητοί μου, τέταρτη Παρασκευή τῶν Χαιρετισμῶν, γιά νά ὑμνήσουμε τήν Παναγία μητέρα μας καί μητέρα τοῦ Θεοῦ μας.
Ὁ στίχος τόν ὁποῖο ἀναφέραμε θέλει νά μᾶς πεῖ, πώς ὅποιον ὕμνο καί ἄν ποῦμε, ὅποια δοξολογία καί ἄν τῆς προσφέρουμε, δέν εἶναι τίποτε, δέν πιάνει τίποτε μπροστά στό μέγεθος τῆς καλωσύνης της, στό πλῆθος τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν της καί τῆς εὐσπλαχνίας της. Ὅ,τι καί νά τῆς ποῦμε, ὅσο καί ἄν τήν ὑμνήσουμε εἶναι πολύ λίγο καί μικρό μπροστά στήν μεγαλωσύνη της. Ποτέ δέν θά μπορέσουμε νά ὑμνήσουμε ἐπάξια αὐτήν, πού ἐδόξασε καί τίμησε ὁ Θεός, μέ τό νά τήν κάνει μητέρα τοῦ Υἱοῦ του.
Μποροῦμε νά μετρήσουμε τήν ἄμμο, πού βρίσκεται στό χεῖλος τῆς θαλάσσης; Ὄχι. Μποροῦμε νά μετρήσουμε τά ἀστέρια ψηλά στόν οὐρανό; Ὄχι, ἴλιγγος μᾶς πιάνει. Μποροῦμε νά μετρήσουμε τίς σταγόνες τῆς βροχῆς; Ἀδύνατον εἶναι. Ἔ, τόσους πολλούς ὕμνους ἄν προσφέρουμε στήν Παναγία, καί πάλι δέν κάνουμε τίποτε. Δέν κάνουμε κάτι ἀντάξιό της. Δέν τῆς προσφέρουμε κάτι ἀνάλογο ἀπέναντι σ᾿ ἐκεῖνα πού ἡ Παναγία μᾶς προσέφερε.
Τί ἔκανε γιά μᾶς ἡ Παναγία; Τά πάντα. Ἔφερε τόν Θεό στή γῆ. Ὁδήγησε τούς ἀνθρώπους στόν οὐρανό. Ἔφερε σ᾿ ἐμᾶς τό μέγα ἔλεος, δηλαδή τόν Χριστό. Ἔφερε τόν σωτήρα τοῦκόσμου. Ἄνοιξε τόν παράδεισο. Μεσιτεύει καί πρεσβεύει μέρα-νύχτα γιά μᾶς. Ἄν θά σωθοῦμε, θά σωθοῦμε ἐξ αἰτίας της. Εἶναι λοιπόν τόσο μεγάλες καί τόσο πολλές οἱεὐεργεσίες της πρός τήν ἀνθρωπότητα, ὥστε ὅ,τι καί ἄν κάνουμε, δέν εἶναι ἀντάξιό της, ἄξιοὅσων ἐκείνη ἔκανε. Ποτέ δέν θά μπορέσουμε ἐπάξια νά τήν ὑμνήσουμε, ἔστω καί ἄν ἀκόμηἔχουμε στόμα ἀγγελικό.
Αὐτό πάλι δέν σημαίνει, ὅτι ἐμεῖς δέν θά κάνουμε τήν προσπάθειά μας νά ὑμνοῦμε καί νά τιμοῦμε τήν Κεχαριτωμένη, τήν εὐλογημένη ἐν γυναιξί. Καί μάλιστα, ἀφοῦ δέν μποροῦμε μέ λόγια, ἀφοῦ ἀδυνατοῦμε μέ τούς ὕμνους, ἄς προσπαθήσουμε μέ τήν ζωή μας, μέ τά ἔργα καί τίς πράξεις μας.
Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Τιμή ἁγίου, μίμησις ἁγίου. Τιμοῦμε τόν ἅγιο σωστά, ὅταν μιμούμεθα τήν ζωή του. Μέ ἄλλα λόγια,  θέλουμε νά τιμήσουμε τήν Θεοτόκο; Νά μιμούμεθα τήν ζωή της.
Στό πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου διαβάζουμε, ὅτι ἡ Παναγία νήστευε, προσευχόταν,ἔκαμνε ἀγρυπνίες, γονυκλισίες καί ἐλεημοσύνες καί ὄχι μόνο αὐτά. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁΚρήτης λέει, ὅτι στό ὄρος τῶν ἐλεῶν πήγαινε ἡ Παναγία καθημερινῶς  καί προσευχόταν. Στόν τόπο ἐκεῖνο ὅπου προσευχόταν καί ἔκαμνε τίς μετάνοιές της οἱ πλάκες βαθούλωσαν. Ἔφαγε τίς λίθινες πλάκες, τίς ἔλιωσε μέ τά γόνατά της.
Τιμοῦμε λοιπόν τήν Παναγία, ὅταν μιμούμεθα τήν εὐσπλαχνία της καί τήν ἀσκητική της ζωή. Διά τοῦτο πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός,  νά τιμῶμεν τήν Δέσποινά μας Θεοτόκο μέ νηστεῖες, προσευχή καί καλά ἔργα.
Ἡ Παρθένος ἦταν πεντακάθαρη καί στό σῶμα καί στήν ψυχή ἀπό κάθε τί πού μολύνει τήν σάρκα καί τό πνεῦμα. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς, ἄν θέλουμε νά τιμήσουμε τήν ἀειπάρθενο, θά πρέπει νάἀγωνιζώμαστε σοβαρά, γιά νά μή μολύνουμε τό σῶμα καί τήν ψυχή μας μέ ἁμαρτωλέςἡδονές, τό στόμα μας μέ λόγια ρυπαρά, τήν διάνοιά μας μέ ρυπαρούς λογισμούς, τά μάτια μας μέ πονηρά θεάματα κ.ο.κ.
Ἔλεγε πάλι ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ὅτι στό Ναό τοῦ Σολομῶντος εἶχαν βάλει δίχτυα  στίς πόρτες καί στά παράθυρα, γιά νά μή μπαίνουν μέσα στό Ναό τά διάφορα ἔντομα. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά προσέχουμε τίς αἰσθήσεις μας, γιατί ἀπό αὐτές μπαίνουν μέσα μας οἱδιάφοροι πειρασμοί. Οἱ αἰσθήσεις μας γίνονται οἱ δίοδοι, οἱ πόρτες διά τῶν ὁποίων μπαίνει μέσα μας ἡ ἁμαρτία καί μολύνει τήν καρδιά μας.
Νά προσέχουμε τήν ζωή μας. Νά εἶναι ἕνας διαρκής ὕμνος εὐχαριστίας καί δοξολογίας καί ποτέ νά μή πληγώνουμε τήν Παναγία.
Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης πρίν ἐγκαταλείψει τά ἐγκόσμια, ζοῦσε ζωή ἁμαρτωλή. Στό διάστημα αὐτό (διηγεῖται ὁ ἴδιος), τοῦ φανερώθηκε ἡ Παναγία καί τοῦ εἶπε: Δέν μ᾿ ἀρέσει νά βλέπω τά ἔργα σου. Μήπως τά δικά μας τῆς ἀρέσουν; Βέβαια ἐμεῖς θέλουμε νά λέμε, ὅτι εἴμαστε καθαροί, ὅτι δέν ἔχουμε ἁμαρτίες. Ἔτσι ξεγελοῦμε τόν ἑαυτό μας καί προσπαθοῦμε νά κοιμήσουμε τήν ταραγμένη συνείδησή μας. Ἄς ρωτήσουμε ὅμως τήν Παναγία, τί γνώμηἔχει γιά μᾶς;
Τά λόγια αὐτά, συνεχίζει ὁ ἅγιος Σιλουανός, ράγησαν τήν ψυχή μου. Ὦ καί νά γνωρίζαμε πόσο λυπᾶται καί στενοχωρεῖται ἡ Παρθένος γιά ἐκείνους, πού δέν μετανοοῦν!   Αὐτό τό δοκίμασα ἀπό τήν πείρα μου.
Στό βιβλίο "ἁμαρτωλῶν σωτηρία" ἀναφέρεται ἕνα περιστατικό: Ἕνας στρατιώτης πήγαινε νά προσκυνήσει τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Κάθε φορά πού πήγαινε, ἔβλεπε τήν Παναγία καταπληγωμένη, μαχαιρωμένη, γεμάτη αἵματα. Κατάλαβε ὅτι ἔφταιγε ὁ ἴδιος, γιατίἀπατοῦσε τήν γυναίκα του. Ἡ μοιχεία του ἦταν μαχαιριά, πού πλήγωνε τήν ψυχή της. Ἦρθε σέ μετάνοια, ἐξομολογήθηκε καί καθαρίσθηκε. Καθαρός πλέον προσκύνησε τήν εἰκόνα της. Οἱ πληγές καί τά αἵματα ἐξαφανίσθηκαν.
Πρέπει ἀκόμη νά γνωρίζουμε, πώς οἱ ἅγιοι δέν φοβοῦνται τά τελώνια. Ὅμως κατά τήν φοβερά ἡμέρα τῆς κρίσεως καί αὐτοί θά τρέμουν. Μόνο ἡ Παναγία ἔχει τό θάρρος νά ἀτενίζει κατά πρόσωπο τόν Υἱό της καί Κριτή τῆς οἰκουμένης. Μόνο αὐτή θά ἱκετεύει γιά μᾶς καί αὐτό γιά τελευταία φορά. Θά παρακαλεῖ μέ ἀγωνία καί ἐπιμονή, μέ πολύ πόνο.
Ἐκείνη τήν ἡμέρα θά γίνει ἡ πιό μεγάλη "φιλονικεία", κατά τήν ὁποία θά νικήσει ἡΠαναγία. Χάρις σ᾿ αὐτήν τήν "φιλονικεία" πολλοί θά ἐλεηθοῦν. Γιαὐτό ἕνας στίχος τῶν χαιρετισμῶν λέει: Χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις.
Σήμερα ὅσο ποτέ ἄλλοτε ὁ κόσμος πίνει τήν ἁμαρτία σάν ἀναψυκτικό ποτό καί δῆθεν εὐχαριστιέται. Κάτι πού ἐξοργίζει καί λυπεῖ τόν Θεό. Ἐν τούτοις ἡ ὀργή του δέν ἔχει ξεσπάσειἀκόμη. Ὁ κόσμος μας δέν ἔχει καταστραφεῖ. Ζεῖ καί εὐημερεῖ χάρις στήν Παναγία.
Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Κλεώπας, σπουδαῖος Γέροντας στή Ρουμανία: Ὁ Θεός πρό πολλοῦθά μᾶς εἶχε καταστέρεψει ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅμως ἡ μητέρα τοῦ ἐλέους δέν ἐπιθυμεῖτήν καταστροφή τοῦ κόσμου. Ὅπως μέ τά σπάργανα τύλιξε τόν Ἰησοῦ Χριστό στήν φάτνη,ἔτσι καί τώρα "περιτυλίγει",  συγκρατεῖ τήν ὀργή του, γιά νά μή καταστραφοῦμε. Τέτοια παρρησία, τέτοια δύναμη ἔχει ἡ Παναγία!
Λέει ὁ Χριστός στούς ἁγίους: Ἐσεῖς ἔχετε τό δικαίωμα νά παρακαλεῖτε. Στήν Παναγία λέει:Ἐσύ μητέρα μου, ἔχεις τό προνόμιο μόνο νά ζητᾶς. Ὁ Χριστός δέν τῆς χαλάει ποτέ τό χατίρι.Ἡ Παναγία ἀλλάζει ἀκόμη καί τά σχέδια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως βλέπουμε στόν γάμο τῆς Κανᾶ. Ἡδέησή της εἶναι ἐντολή γιά τόν Χριστό. Ἴσχύεις ὅσα καί βούλεσαι, λέει ἕνα τροπάριο θεομητορικό. Μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει. Γιαυτό ἐπιμένει ἡ Παναγία καί λέει, νά μέἐπικαλεῖσθε, νά μέ φωνάζετε κι᾿ἐγώ θά τρέχω, θά ἔρχωμαι νά σᾶς βοηθάω.
Ἀγαπητοί μου,
Ἄν πράγματι ἀγαποῦμε τήν Παναγία, ἄς τῆς δώσουμε χαρά. Ἄς κόψουμε  γιά χατίρι της τήν ἁμαρτία. Ἄς μή ἁμαρτήσουμε  οὔτε ἐν λόγῳ, οὔτε ἐν ἔργῳ, οὔτε ἐν διανοίᾳ. Νάἀφοσιωθοῦμε  στό καλό, στήν ἀρετή, ὅπως ἔκανε ἐκείνη. Ἀξίζει τόν κόπο μόνο καί μόνο γιά νά μή τήν λυπήσουμε, νά σταματήσουμε τήν ἁμαρτία. Ἔτσι θά τήν τιμήσουμε.
Μή λησμονοῦμε πώς ἡ Παναγία ἔχει ἀδυναμία στούς χαιρετισμούς. Ἐμφανίσθηκε σέ μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τούς εἶπε, ὅτι ἀγαπᾶ πολύ τούς χαιρετισμούς. Ὅποιος τούς λέει κάθε μέρα, θά τόν προστατεύει. Αὐτό ψάλλουμε μέ ἕνα τροπάριο τοῦ κανόνος: Τούς σούς ὑμνολόγους, Θεοτόκε... στεφάνων δόξης ἀξίωσον. Ἄς τῆς προσφέρουμεὕμνους καί δεήσεις. Νά τήν ἐπικαλούμεθα μέ ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα, γιά νά μᾶς στεφανώνει μέ τήν χάρη της καί τήν βοήθειά της. Ἀμήν.-
 ΧΑΙΡΕ ΑΡΧΗΓΕ ΝΟΗΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΕΩΣ, ΧΑΙΡΕ ΧΟΡΗΓΕ ΘΕΪΚΗΣ ΑΓΑΘΟΤΗΤΟΣ

                Οι άνθρωποι καθημερινά διαπιστώνουμε τα αδιέξοδα που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας. Το μεγαλύτερο από αυτά ο θάνατος. Υπάρχουν όμως και άλλα που έχουν να κάνουν τόσο με τον εαυτό μας και την πορεία μας, την απογοήτευση από την έκβαση των προσωπικών μας σχέσεων, ιδίως όσο βλέπουμε τα χρόνια να περνούνε και να λιγοστεύει η ποιότητα σ’ αυτές, με την επικράτηση της συνήθειας, όταν βλέπουμε το πείσμα, το εγωκεντρικό θέλημα, τον αγώνα για επικράτηση, ο οποίος κυριαρχεί μεταξύ μας, όπως επίσης και την σταδιακή φθορά της ύπαρξής μας, εξαιτίας της δύναμης του χρόνου, αλλά και του άγχους και για την επιβίωση και για την πορεία της κοινωνίας μας. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα αδιέξοδα, παραδίδοντας τον εαυτό μας στην εικόνα και τον πολιτισμό της, στις ηδονές του βίου, στην διανόηση, στις επιλογές του κόσμου. Μέσα μας όμως πάντοτε υφέρπει εκείνη η βαθιά ανάγκη για ανάπλαση.
                Η Εκκλησία μας δείχνει το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου ως την αρχηγό της νοητής αναπλάσεως. Δι’ αυτής σαρκώθηκε ο Χριστός. Εκείνος οδήγησε το ανθρώπινο γένος στην ανάπλαση. Το λύτρωσε από την καταλυτική επίδραση και την φθορά της αμαρτίας. Του έδωσε προσανατολισμό και περιεχόμενο στη ζωή. Το ανέστησε από το Θάνατο. Του άφησε την Εκκλησία ως το σπίτι μέσα στο οποίο μπορεί να βρίσκει νόημα και παρηγορά. Και την ίδια στιγμή του πρόσφερε την αγιότητα ως ευκαιρία συνάντησης μαζί του και ριζικής ανακαίνισης της ζωής. Η Παναγία γίνεται το πρόσωπο εκείνο το οποίο βιώνει αυτή την ανάπλαση. Γίνεται η κεχαριτωμένη. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά της αποκτά καθαρότητα πνευματική χάρις στην αγάπη προς τον Χριστό. Δεν υπάρχει σπίλος επάνω της και γι’ αυτό την χαρακτηρίζουμε «άσπιλον, αμόλυντον, άφθορον άχραντον». Αγιάζεται η ύπαρξή της και δεν μένει επάνω σ’ αυτήν περιθώριο φθοράς πνευματικής. Την ίδια στιγμή η ζωή της αποκτά νόημα και περιεχόμενο. Είναι ο Υιός της, όχι μόνο ως το γέννημα της σαρκός της το οποίο καλείται να αναθρέψει ως φυσική μητέρα, αλλά και ως το Θεανδρικό Πρόσωπο το οποίο οδηγεί όλο τον κόσμο στην σωτηρία και η Παναγία Τον ακολουθεί σ’ αυτήν την οδό, παρακαλώντας για τους ανθρώπους, να μην τους λείψει η χαρά, όπως επίσης και να μπορέσουν δια της υπακοής σ’ Εκείνον να βρούνε και εκείνοι νόημα και σκοπό. Και φτάνει μέχρι το Σταυρό και την Ταφή του παιδιού της, βιώνοντας τον πόνο όσο καμία άλλη μάνα στον κόσμο, για το εντελώς άδικό του, και την ίδια στιγμή την χαρά της Ανάστασης, που δεν είναι μόνο για Εκείνον, αλλά και για όλους τους ανθρώπους.
            Η Παναγία μας δείχνει την οδό της ποιότητας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ξεκινώντας από την σχέση μας με τον Θεό βρίσκουμε ρόλο και στην κοινωνία με τους ανθρώπους. Εκείνη αγάπησε τον Θεό και Του αφιερώθηκε παιδιόθεν. Έκανε πράξη το θέλημά Του. Και βρήκε την ουσία της αποστολής της και μέσα από αυτήν έχτισε τις σχέσεις της. Διακόνησε τον Ιωσήφ τον μνήστορά της και την οικογένειά του. Διακόνησε τον Υιό της. Υπέμεινε αγόγγυστα την φυγή στην Αίγυπτο και την απόρριψή της από τους συμπατριώτες της εξαιτίας του Υιού της. Έδειξε την αγάπη σε όλους και παραμένει η Μητέρα όλων μας και μετά θάνατον. Έχτισε λοιπόν σχέσεις αγάπης, υπομονής, σιωπής, ταπείνωση, προσφοράς, προσευχής. Αυτό μας καλεί να ζήσουμε δια της αναπλάσεως του εαυτού μας από τον Υιό και Θεό της. Να γίνουμε πιο δοτικοί στις σχέσεις μας. Πιο υπομονετικοί στην απογοήτευση που οι άλλοι μας προσφέρουν, ενίοτε και ο εαυτός μας. Πιο ταπεινοί και με λιγότερους λόγους έπαρσης, αυτοδικαίωσης ή και επίκρισης στους άλλους. Πιο προσευχητικοί. Και με επίγνωση ότι το θέλημα του Θεού είναι αυτό το οποίο καλούμαστε να αποτυπώνουμε στη συνάντησή μας με τους άλλους. Όχι  κάνοντας κήρυγμα, αλλά αποπνέοντας την χαρά και την πραότητα της διακονίας. 
            Η Παναγία μας δείχνει την οδό της ανάπλασης δια της ασκήσεως στη ζωή μας. Και άσκηση σημαίνει απεγκλωβισμό από την δύναμη των παθών και παράδοση του εαυτού μας στην αγάπη του Θεού. Σημαίνει ήθος εκκλησιοκεντρικό και εκκλησιαστικό.  Σημαίνει αξιοποίηση του χρόνου μας κατά Θεόν. Μέριμνά μας , όσο είναι εφικτό, όχι οι ηδονές του βίου και η ραθυμία που αυτές φέρουν, ούτε το σκότωμα του χρόνου μας, αλλά η εκζήτηση της κοινωνίας με τον Θεό και η στροφή εντός μας. Αντί να λειτουργούμε στην λογική της πληροφορίας, να βλέπουμε τη ζωή μας και τις ρίζες των παθών και των λογισμών μας. Αντί να εξετάζουμε τις αιτίες που οι άλλοι σκέπτονται και συμπεριφέρονται κατά τον τάδε τρόπο, να βλέπουμε τον δικό μας εαυτό και τις δικές μας αδυναμίες, αναλαμβάνοντες τον αγώνα να έρθει ο Θεός στις καρδιές μας. Και η άσκηση έρχεται δια της προσευχής, της νηστείας, της υπακοής στον νόμο του Θεού.
            Μέσα από την ανάπλαση της ύπαρξής μας έρχεται και η χορηγία της θεϊκής αγαθότητος. Έρχεται η χαρά του να είμαστε τέκνα Θεού και να απολαμβάνουμε την κοινωνία μαζί Του ως κοινωνία ανάστασης και αιωνιότητας. Κι εδώ η Παναγία είναι η γέφυρα που μας οδηγεί στο πλήρωμα της αγαθότητας. Ας μην βλέπει η εποχή μας και το κοσμικό μας φρόνημα ότι από αλλού ξεκινά η χαρά και η χάρις. Χρειάζεται να ξεκολλήσουμε από τα πρότυπα με τα οποία νομίζουμε ότι θα μπορέσουμε να ευτυχήσουμε και να κάνουμε βήματα πνευματικά. Δεν είμαστε μόνοι. Εκείνη προσεύχεται και μας στηρίζει. Αρκεί να μην τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι καλά είμαστε παραδομένοι στον κόσμο και τον τρόπο του. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μαζί της την πορεία της συνεχούς συνάντησης με τον Υιό της. Για να είναι η ανάπλασή μας αφορμή και για την ανάπλαση και άλλων. Στο πρόσωπο άλλωστε του καθενός μας εικονίζεται ο Θεός και το σύμπαν ανθρώπινο γένος. Πνευματική ποιότητα το ζητούμενο. Έτσι τελικά θα αναμορφωθεί η ζωή μας σε όλες τις πτυχές της. Το χρειαζόμαστε αληθινά.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Κυριακή Δ’ Νηστειών Η θεραπεία του δαιμονισμένου Μπορούμε να προσευχηθούμε εμείς…

Μόλις ο Κύριος κατέβηκε από το όρος Θαβώρ, από το φως της Μεταμορφώσεως κάτω στον κόσμο, ένας πατέρας έτρεξε κοντά του να Του πει τον μεγάλο πόνο του: Διδάσκαλε, σου έφερα τον γιο μου, που τον κυρίευσε δαιμονικό πνεύμα και του πήρε τη φωνή. Υποφέρει πολύ! Όταν τον πιάσει, τον ρίχνει στη γη, τον κάνει ν’ αφρίζει, να τρίζει τα δόντια του και τον αφήνει ξερό και αναίσθητο. Πολλές φορές τον έριξε στη φωτιά και στο νερό για να τον εξοντώσει. Παρακάλεσα τους μαθητές σου να τον ελευθερώσουν, αλλά δεν μπόρεσαν.
Τότε ο Κύριος γεμάτος παράπονο αναφώνησε:
— Ω γενεά που παραμένεις άπιστη και διεστραμμένη, ενώ είδες τόσα θαύματα! Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας και θα σας ανέχομαι; Φέρτε τόν μου εδώ.
Μόλις όμως έφεραν τον νέο μπροστά στον Κύριο, το θέαμα ήταν φοβερό. Το πονηρό πνεύμα άρχισε να συνταράζει με σπασμούς τον νέο, ο οποίος, αφού έπεσε στη γη, κυλιόταν κι έβγαζε αφρούς από το στόμα του.
Δεν μπορούσε όμως να πει ούτε λέξη. Μόνο κραυγές μπορούσε να βγάζει πολλές, που συγκλόνιζαν τις καρδιές όσων τον έβλεπαν. Ο νέος αυτός δεν μπορούσε να μιλήσει, να εκφράσει την ικεσία του στον Κύριο, να ζητήσει τη σωτηρία του. Κι αντί γι’ αυτόν παρακαλεί ο πατέρας.
Εδώ έχουμε μία περίπτωση δαιμονισμένου παιδιού. Όμως ο διάβολος και με πολλούς άλλους τρόπους εξουσιάζει τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως στη δαιμονοκρατούμενη εποχή μας, πόσοι νέοι ζουν μακριά από τον Θεό και υποφέρουν κυριευμένοι από τα δαιμονικά τους πάθη. Μαζί τους βασανίζονται και οι συγγενείς τους. Κι όταν αυτοί είναι άνθρωποι του Θεού, υποφέρουν ακόμη περισσότερο κατανοώντας την κατάσταση των αγαπημένων τους.
Ο πατέρας όμως του Ευαγγελίου δίνει σ’ όλους αυτούς και σ’ όλους τους πιστούς ένα μεγάλο δίδαγμα. Όταν αυτοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να προσευχηθούν για τον εαυτό τους, να προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς. Κάθε φορά που βλέπουμε στους ιερούς ναούς μας ότι απουσιάζουν από τη θεία λατρεία χιλιάδες νέοι, νέοι που ξενύχτησαν στα σκοτεινά κέντρα του κόσμου και πολλοί έχασαν τη νεανική τους δροσιά και καθαρότητα, ας προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς. Ας πονέσουμε εμείς για το δικό τους μαρτύριο. Ας κλάψουμε εμείς για το δικό τους δράμα. Και να είμαστε βέβαιοι ότι τα δικά μας δάκρυα, οι δικές μας ικεσίες, θα μαλακώσουν κάποτε τις ψυχές πολλών νέων, θα φέρουν τη μετάνοια και την επιστροφή τους.

Προσευχή και νηστεία

Ο πατέρας συνεχίζει την ικεσία του. Κύριε, εάν μπορείς να κάνεις κάτι, λυπήσου μας και βοήθησέ μας. Όμως ο Ιησούς του αποκρίνεται: Εσύ εάν μπορείς να πιστεύσεις, τότε όλα είναι δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει. Κι αμέσως ο πατέρας γεμάτος δάκρυα φωνάζει: Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην ολιγοπιστία μου.
Τότε ο Ιησούς Χριστός με θεϊκή εξουσία λέει: Πνεύμα άλαλο και κουφό, εγώ σε διατάζω, βγες από αυτόν και μην ξαναμπείς ποτέ μέσα του. Και το πονηρό πνεύμα, αφού έκραξε και συντάραξε τον νέο, έφυγε αφήνοντάς τον κάτω στη γη σαν νεκρό. Τότε ο Κύριος τον έπιασε από το χέρι και τον σήκωσε. Οι μαθητές έκπληκτοι Τον ρωτούν κατόπιν ιδιαιτέρως: Γιατί, Κύριε, εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το πονηρό πνεύμα; Κι Εκείνος απαντά: Αυτό το είδος του δαιμονίου δεν φεύγει από τον άνθρωπο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.
Γιατί όμως το σκληρό αυτό είδος διαμονίου δεν μπορεί να βγει από τον άνθρωπο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία; Αλλά και γενικότερα γιατί η προσευχή μαζί με τη νηστεία έχουν τόσο μεγάλη δύναμη;
Διότι όταν ο άνθρωπος προσεύχεται έπειτα από νηστεία τροφών και παθών, η προσευχή του έχει το στοιχείο της ασκήσεως, της θυσίας και της προσφοράς. Τότε ο άνθρωπος δεν δυσκολεύεται να προσευχηθεί, δεν κουράζεται από το βάρος των φαγητών ή από το βάρος των τύψεων, αλλά είναι ανάλαφρος. Η νηστεία που ορίζει η Εκκλησία μας δίνει φτερά στην προσευχή, διότι ταπεινώνει τον άνθρωπο. Τον γυμνάζει σωματικά και ψυχικά. Απονεκρώνει τις σαρκικές επιθυμίες και ηδονές και προετοιμάζει το σώμα κατάλληλα για να μην καταστεί εμπόδιο, αλλά να υπηρετήσει την ψυχή την ώρα της προσευχής. Μια τέτοια προσευχή, που γίνεται με νηστεία τροφών και παθών, επειδή έχει το στοιχείο της ταπεινώσεως, αυξάνει και την πίστη. Και γίνεται έτσι μια ζωντανή εμπειρία, αυξάνει τη θέρμη της καρδιάς μας, μας κάνει να αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού μπροστά μας. Και φέρνει τη χάρη του Θεού και το θαύμα.
Αυτά ακριβώς τα δυο πνευματικά όπλα, την προσευχή συνδυασμένη με τη νηστεία, μας καλεί η Εκκλησία μας να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τώρα κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τώρα περισσότερη προσευχή, μεγαλύτερες Ακολουθίες, αλλά και αυστηρότερη νηστεία, εντατικότερη άσκηση. Ας  συνεχίσουμε λοιπόν τον αγώνα μας στον πνευματικό στίβο με τα όπλα αυτά και θα έχουμε μαζί μας την ακατανίκητη δύναμη της Χάριτος του Θεού.
Σ1975
Κυριακή Δ Νηστειῶν (Μάρκ. 9, 17-31)

Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη
Τὸ θαῦμα, περὶ τοῦ ὁποίου γίνεται λόγος εἰς τὴν περικοπὴν τῆς Δ' Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν, τοποθετεῖται ἀμέσως μετὰ τὴν κάθοδον τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοῦ ὄρους Θαβώρ, ὅπου μετεμορφώθη ἐνώπιον τῶν τριῶν μαθητῶν του.
Μὲ ἀπαστράπτον ἀκόμη τὸ πρόσωπον κατέρχεται ὁ Ἰησοῦς πρὸς τὸν ὄχλον, ὁ ὁποῖος ἐκθαμβεῖται βλέπων αὐτόν. Ἡ σκηνὴ μᾶς φέρει εἰς τὸν νοῦν μίαν ἀντίστοιχον ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Κατ᾽ αὐτὴν ὁ Μωυσῆς κατέρχεται ἐκ τοῦ Σινᾶ μὲ «δεδοξασμένην τὴν ὄψιν τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ» (Ἔξ. 34, 38).
Ὁ πατὴρ τοῦ δαιμονιζομένου παιδίουφαίνεται ὅτι ἦτο πολὺ ἀσθενὴς εἰς τὴν πίστιν. Αὐτὸ τὸ φανερώνει ἡ Ἁγ. Γραφὴ διὰ πολλῶν. Ὅταν εἶπε ὁ Χριστὸς «τῷ πιστεύοντι πάντα δυνατὰ» (Μᾶρκ. Θ´ 23). Ἀπὸ ἐκεῖνο, ποὺ εἶπε ὁ πατήρ «Βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ». (Αὐτ. 22) καὶ πάλιν «Εἰ δύνασαι».
Καὶ ἐὰν ἡ ἀπιστία του ἔγινε αἰτία νὰ μὴ βγῆ ὁ δαίμων, διατὶ κατηγορεῖ τοὺς μαθητάς; Μὲ αὐτὸ ἤθελε νὰ διδάξη ὁ Κύριος ὅτι καὶ χωρὶς τὴν πίστιν τῶν ἰδικῶν του, εἶναι δυνατὸν νὰ θεραπεύσουν τὸν ἀσθενῆ. Ὅπως ἔφθανε πολλάκις ἡ πίστις τοῦ προσάγοντος, διὰ νὰ θεραπευθῆ ὁ ἀσθενής.
Καὶ τὰ δύο μαρτυροῦνται εἰς τὴν Ἁγ. Γραφήν, λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Εἶναι φανερὸν ὅτι ἐδῶ οἱ μαθηταὶ ἠσθένησαν ἀλλὰ ὄχι ὅλοι. Οἱ στῦλοι (Πέτρος - Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης) δὲν παρευρίσκοντο.
 * * * 

«Προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου καὶ οὐκ ἴσχυσαν αὐτὸν θεραπεῦσαι». Κατηγορεῖ ὁ πατὴρ τοὺς μαθητάς τοῦ Κυρίου. Ἀλλ᾽ ὁ Χριστὸς ἀπαλλάσσει τοὺς μαθητάς τῆς κατηγορίας καὶ ρίπτει τὴν μεγαλυτέραν εὐθύνην εἰς ἐκεῖνον. «ὦ γενεὰ ἄπιστος, λέγει, καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν».
Δὲν τὸν ἐλέγχει κατὰ πρόσωπον, ἀλλὰ γενικῶς ὅλους τούς Ἰουδαίους. Δὲν σταματᾶ ὅμως μέχρις ἐδῶ. Ἀλλὰ τί λέγει. «Φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε». Καὶ ἐρωτᾶ πόσον χρόνον εἶναι ἀσθενής, ἀπολογούμενος ὑπὲρ τῶν μαθητῶν του καὶ ἐκεῖνον βοηθῶν νὰ πιστεύση ὅτι θὰ γίνη καλὰ τὸ παιδί του.
Καὶ «ἀφίησιν αὐτὸν σπαράττεσθαι» ὄχι πρὸς ἐπίδειξιν, ἀλλὰ διὰ τὸν πατέρα. Ὅταν δὲ ἐκεῖνος εἶπε «ἐκ παιδὸς» (Μᾶρκ. θ' 21) καὶ ὅτι «εἰ δύνασαι, βοήθει μοι» λέγει διορθώνοντας αὐτὸν «τῷ πιστεύοντι πάντα δυνατὰ» καὶ «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι».
Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἀπήλλαξε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸ δαιμόνιον. Οἱ μαθηταὶ «τότε προσελθόντες ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾽ ἰδίαν. Ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;» Φαίνεται ὅτι οἱ μαθηταὶ κατελήφθησαν ἀπὸ ἀγωνίαν καὶ ἐφοβήθησαν μήπως ἔχασαν τὴν χάριν κατὰ τῶν δαιμόνων.
Διότι εἶχον λάβει τὴν ἐξουσίαν κατὰ δαιμόνων ἀκαθάρτων. Καὶ ὁ Κύριος τούς εἶπε «τοῦτο τὸ γένος (= τῶν δαιμόνων) ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσ ευχῇ καὶ νηστείᾳ».
Ἀλλὰ ἐάν, διὰ νὰ βγῆ ὁ δαίμων, χρειάζεται πίστις, διατὶ καὶ τὴν νηστείαν ζητεῖ ὁ Κύριος; Διότι, λέγει ὁ Ἱ. Χρυσόστομος, μαζὶ μὲ τὴν πίστιν καὶ ἡ νηστεία, δὲν δίδει ὀλίγην δύναμιν εἰς τὸν πιστόν. «Καὶ γὰρ φιλοσοφίαν πολλὴν ἐντίθησιν, καὶ ἄγγελον ἐξ ἀνθρώπου κατασκευάζει καὶ ταῖς ἀσωμάτοις δυνάμεσι πυκτεύει».
Καὶ πάλιν ὄχι μόνον ἡ νηστεία. Ἀλλὰ χρειάζεται καὶ προσευχή. Καὶ μάλιστα πρώτη ἡ προσευχή. Ἂς δοῦμε τώρα μαζὶ μὲ τὸν Ἱ. Χρυσόστομον πόσα ἀγαθὰ γίνονται ἀπὸ τὴν νηστείαν καὶ τὴν προσευχήν. Ἐκεῖνος ποὺ προσεύχεται καθὼς πρέπει καὶ νηστεύει, δὲν χρειάζεται πολλά.
Αὐτὸς ποὺ δὲν χρειάζεται πολλά, δὲν θὰ γίνη φιλοχρήματος. Ὁ μὴ φιλοχρήματος, εἶναι πρόθυμος καὶ διὰ ἐλεημοσύνην. Ὁ νηστεύων εἶναι ἀνάλαφρος καὶ φτερωτὸς καὶ προσεύχεται, μετὰ νήψεως, καὶ τὰς κακάς ἐπιθυμίας σβήνει καὶ ἐξιλεώνει τὸν Θεὸν καὶ τὴν ψυχήν, ποὺ ὑπερηφανεύεται, ταπεινώνει. Διά τοῦτο καὶ οἱ Ἀπόστολοι, καὶ οἱ Πατέρες καὶ οἱ μάρτυρες καὶ οἱ ὅσιοι καὶ οἱ δίκαιοι καὶ πάντες οἱ ἅγιοι πάντοτε σχεδὸν ἐνήστευαν.
Ὁ προσευχόμενος μὲ νηστείαν, ἔχει διπλάς φτερούγας καὶ εἶναι ἐλαφρότερος καὶ αὐτῶν τῶν ἀνέμων. Δὲν χασμουριέται, δὲν τεντώνεται, δὲν ἀποκοιμιέται προσευχόμενος (πρᾶγμα ποὺ παθαίνουν πολλοί), ἀλλὰ εἶναι ὁρμητικώτερος τῆς φωτιᾶς καὶ ἀνώτερος τῆς γῆς, ἕνας οὐράνιος ἄνθρωπος καὶ ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος.
 Διά τοῦτο αὐτὸς κατ᾽ ἐξοχὴν εἶναι ἐχθρὸς τῶν δαιμόνων. «Οὐδὲν ἀνθρώπου, γνησίως εὐχομένου δυνατώτερον» λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Διότι ἐὰν ἡ γυνὴ τὸν ὠμὸν ἄρχοντα, ποὺ οὔτε Θεὸν ἐφοβεῖτο οὔτε ἄνθρωπον ἐντρέπετο, κατώρθωσε νὰ τὸν λυγίση, πολὺ περισσότερον δύναται νὰ ἐπιτύχη ἀπὸ τὸν Θεὸν ὁ συνεχῶς προσευχόμενος καὶ κρατεῖ τῆς κοιλίας του καὶ ἐκδιώκει τὴν τρυφήν. Ἀντιθέτως, ἡ τροφὴ καὶ ἡ μέθη εἶναι ἡ πηγὴ καὶ ἡ μήτηρ ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κακῶν.
«Χοίρους ἐξ ἀνθρώπων ποιεῖ, καὶ χοίρων χείρους.» (Χοῖρος, βόρβορος, τρυφηλαὶ μίξεις, ἀθέσμου καὶ παρανόμου ἔρωτος). Ὁ τοιοῦτος οὐδὲν δαιμονιῶντος διαφέρει». Ἀλλὰ τὴν προσεχῆ Κυριακὴν ἑορτάζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ ἕνα μεγάλον ὅσιον καὶ ἀσκητήν, ποὺ ἐτήρησε πι στῶς αὐτοὺς τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, τὸν ἐν ἁγίοις Πατέρα ἡμῶν Ἰωάννην συγγραφέα τῆς Κλίμακος.
Ὅπως δὲ ἀναφέρει ἐν συντομίᾳ τὸ Τριώδιον ὁ ὅσιος Ἰωάννης ἐγεννήθη εἰς τὴν Παλαιστίνην περὶ τό 523, εἰς ἡλικίαν δὲ 16 ἐτῶν, ἐπειδὴ ἦτο φρόνιμος καὶ πολὺ φιλόθεος, παρέδωκε τὴν ζωὴν του εἰς τὸν Θεόν, καὶ ἔγινε εἰς αὐτὸν θυσία ἱερωτάτη, ἀφοῦ ἀνῆλθε ὡς ἀναχωρητὴς εἰς τὸ Ὄρος Σινᾶ.
Κατόπιν μετὰ 19 χρόνους, ἔρχεται εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἡσυχίας. Διέμεινε ἐκεῖ 40 χρόνια, θερμαινόμενος εἰς τὴν καρδίαν ἀπὸ τὴν πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπην. Ἔτρωγε ἀπὸ ὅλα ὅσα εἶναι ἐπιτρεπτὰ εἰς τὴν μοναχικὴν ζωήν, ἀλλὰ πάντοτε ὀλίγον, ἐκοιμᾶτο ὀλίγον καὶ προσηύχετο ἀκαταπαύστως, μὲ δάκρυα πάντοτε εἰς τοὺς ὀφθαλμούς.
Μὲ αὐτάς τὰς ἀρετάς ἔζησε θεαρέστως καὶ συνέγραψε τοὺς λόγους περὶ ἀρετῆς, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ καθεὶς περιλαμβάνει μίαν ἀρετὴν καὶ προχωρῶν ἀπὸ τὰς πρακτικάς εἰς τὰς θεωρητικάς, ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπον, ὡς διὰ βαθμίδων τινων, εἰς οὐράνιον ὕψος. Ἐκοιμήθη τῷ 603, ἐτῶν ὀγδοήκοντα. Ἡ μνήμη αὐτοῦ τελεῖται τὴν 30 Μαρτίου. Ἑορτάζεται δὲ καὶ τὴν προσεχῆ Κυριακή, ἴσως διότι ἀπ᾽ ἀρχῆς τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἄρχεται συνήθως ἀναγινωσκομένη ἡ Κλῖμαξ τῶν λόγων αὐτοῦ.
Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου «Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» καὶ ἡ μνήμη τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τῆς Κλίμακος μᾶς δίδουν, φρονοῦμεν, τὴν εὐκαιρίαν νὰ ποῦμε δύο λόγια καὶ γιὰ τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμόν.
Θὰ ἀκολουθήσωμεν ἕνα βοήθημα ἑνὸς εὐσεβοῦς συγχρόνου θεολόγου. Ὁ κληρικὸς αὐτὸς κατάγεται ἀπ᾽ ἐκεῖ ὅπου ἔγινε ὁ πρόσφατος μεγάλος σεισμός, ἀπὸ τὴν Ρουμανίαν, καὶ ἀγαπᾶ πολὺ τὴν ταπεινὴν προσπάθειαν τῆς Ἑνώσεώς μας.
Γνωρίζει τὰ Ἑλληνικά, μελετᾶ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ἔχει ζήσει εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἔχει μεταφράσει τὴν Φιλοκαλίαν εἰς τὰ Ρουμανικά. Ὅταν ἦλθε πρὸ 5 ἐτῶν εἰς τὴν Ἀθήνα εἶπε εἰς μίαν διάλεξίν του πρὸς μοναχοὺς καὶ φιλομονάχους μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἕνας φιλόσοφος κάποιας χώρας ἔγραψε στὸν γιό του, ποὺ ἔγινε μοναχός.
«Γιατί, παιδί μου, ἐμίσησες τὸν κόσμο μὲ τὴν γλυκύτητά του κι ἐδιάλεξες μία ζωὴ θλίψεως;» Ὁ φιλόσοφος εἶχε δίκιο. Ἀλλὰ μόνον ὡς πρὸς τὴν ἐπιφάνεια. Ἄφησε τὸν ἑαυτό του νὰ ξεγελασθῆ ἀπὸ τὴν ἐπιφανειακὴ καὶ παροδικὴ μόνο χαρὰ καὶ γλυκύτητα, ποὺ προσφέρει ὁ κόσμος.
Δὲν διέκρινε ὅτι μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν φαινομενικὴ γλυκύτητα καὶ χαρὰ ἔρχεται ἡ δουλεία, ἡ θλῖψις, τὸ κενὸ καὶ ἡ ἔλλειψις νοήματος. Δὲν τοῦ ἦτο γνωστὸ ὅτι ὀφείλομε νὰ σταυρώσωμε αὐτὲς τὶς ἐπιφανειακὲς καὶ παροδικὲς χαρὲς καὶ γλυκύτητες, γιὰ νὰ βροῦμε μία πιὸ βαθειὰ χαρά. Τὴν χαρὰ τῆς συναντήσεως καὶ τῆς διαρκοῦς συνυπάρξεως μετὰ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ μας.
Αὐτὴ ἡ συνάντησις δίδει στὸν κόσμο μία βαθύτερη ὀμορφιά, μία ἀληθινὴ αἴσθησι, ποὺ προξενεῖ στὸν μοναχὸ μία ἁγνὴ καὶ δυνατὴ χαρά. Ἡ χαρὰ αὐτῆς τῆς συναντήσεως καὶ τῆς κοινωνίας μετὰ τοῦ Θεοῦ ἔχει γιὰ τὸν μοναχό, καὶ ἀκριβέστερα γιὰ τὴν μοναχή, τὸν χαρακτῆρα τῆς χαρᾶς μιᾶς νύμφης. Ἀλλὰ εἶναι πολὺ πιὸ βαθειὰ καὶ πολὺ πιὸ ἁγνὴ ἀπὸ ἐκείνη τῆς κοσμικῆς νύμφης. Καὶ γιὰ μία εὐτυχισμένη νύμφη τὸ πᾶν λάμπει ἀπὸ ὀμορφιά.
 * * * 

Γι᾽ αὐτὸ ὁ μοναχὸς δὲν μισεῖ τὸν κόσμο, ἀλλὰ τὸν βλέπει μέσα σὲ μία προοπτικὴ μεταμορφωμένης ὀμορφιᾶς μέσα στὴν αἰωνιότητα. Καὶ δι᾽ αὐτῆς δίδει στὸν κόσμο μίαν ἀξίαν ἄφθαρτη καὶ ἀπείρως βαθειὰ καὶ ἔτσι τὸν ἀποκαλύπει στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.
Ὁ κόσμος εἶναι θλιβερὸς καὶ ἀκάθαρτος γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν γνωρίζει παρὰ τὴν γήϊνη μορφὴ τῆς ζωῆς. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι θλιμμένοι, κυρίως σήμερα, ἔστω κι ἂν ζητοῦν νὰ διασκεδάζουν τὸν περισσότερον καιρὸ σ᾽ ἕνα ἐπίπεδο χαμηλό.
Εἶναι σὰν τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ γελοῦν γιὰ ἐπιφανειακὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα κι ἔπειτα διερωτῶνται: γιατί γελάσαμε; Γιατί πέσαμε τόσο χαμηλὰ γελῶντας γιὰ τὸ τίποτε; Γελάσαμε σὰν τοὺς τρελλοὺς χωρὶς αἰτία ἢ γιὰ νὰ λησμονήσωμε τὰ ἀγκάθια τῶν φροντίδων ποὺ ὑπάρχουν, γιὰ νὰ λησμονήσωμε τὴν πραγματικότητα. …
Ὅταν γνωρίζω ὅτι, ἐργαζόμενος γιὰ νὰ κάνω τὸ καλό, ἀπαρνούμενος δι᾽ ἑνὸς σταυροῦ τὶς ἐγωϊστικὲς καὶ παροδικὲς εὐχαριστήσεις μου, θὰ συναντήσω τὸ καλὸ αὐτὸ στὴν αἰωνιότητα, εἶμαι χαρούμενος. Καὶ ὁ μοναχὸς βεβαιώνει ὅτι πρέπει νά κάνη μέσα στὸν κόσμο τὸ καλὸ γιὰ τὴν αἰώνια ἀξία, ποὺ ἔχει καὶ δι᾽ αὐτοῦ δίδει τὴ ζωὴ μέσα στὸν κόσμο.
Καὶ δίνει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μὲ τὸ παράδειγμά του στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους τὸν ἐρεθισμὸ νὰ περάσουν τὸ κενό, τὴν ἔλλειψι νοήματος ἑνὸς ἐπιφανειακοῦ κόσμου, βοηθώντας τους νὰ δώσουν στὸν κόσμο αὐτὸν μιὰ ἀληθινὴ ἀξία. Ἀλλὰ γιὰ αὐτὸ πρέπει νὰ σταυρώσωμε τὸν κόσμο καὶ τὸν ἑαυτό μας. «Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ κερδίση τὴν ψυχὴ του πρέπει νὰ τὴν θυσιάση γιὰ μένα καὶ τὸ Εὐαγγέλιό μου» εἶπε ὁ Κύριός μας.
Ὁ μοναχὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ πραγματοποιεῖ τοῦτο. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἅπαξ βρῆκε ἕνα θησαυρὸ κρυμμένο σὲ κάποιο χωράφι, πωλεῖ ὅλα τὰ ἀγαθά του, γιὰ νὰ ἀγοράση τὸ χωράφι μὲ τὸν θησαυρό. Αὐτὸς ὁ θησαυρός, ἀνεκτίμητα πολύτιμος εἶναι ὁ Θεός, καὶ τὸ χωράφι εἶναι ἡ μοναχικὴ ζωή, ποὺ ἐπιφανειακὰ δὲν δίδει τὴν ἐντύ- πωσι ὅτι ἔχει μία μεγάλη ἀξία, ἀλλὰ ἡ ὁποία κρύβει τὸν αἰώνιο θησαυρό.
Ἰδοὺ ὁ σταυρὸς καὶ ἰδοὺ ἡ χαρά, ποὺ ἔρχεται μετὰ ἀπὸ αὐτόν. Καλύτερα μπορεῖ νὰ πῆ κανεὶς ὅτι ἡ χαρὰ εἶναι κρυμμένη μέσα στὸ Σταυρό. Στὴν ἐπιφάνεια εἶναι ἕνας Σταυρὸς καὶ στὸ βάθος μία μεγάλη χαρά.
* * * 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος χαρακτηρίζει τὴν ζωὴ τῶν μοναχῶν, ποὺ εἶναι ταπεινὴ καὶ χωρὶς καμιὰ ἐξωτερικὴ αἴγλη ταυτόχρονα σκυθρωπὴ καὶ λάμπουσα. Σκυθρωπὴ στὴν ἐπιφάνεια, λάμπουσα στὸ βάθος. Σκυθρωπὴ στὸ νὰ μὴ χαίρεται, νὰ μὴ ἀπολαμβάνη τὶς παροδικὲς κι ἐπιφανειακὲς χαρές. Λάμπουσα, γιατί γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔχει καὶ τότε τὴ χαρά, ὅταν δὲν πέφτη χαμηλά, ἀλλὰ ζῆ στὰ ὕψη κοντὰ στὸ Θεό.
Εἶναι κάτι σπουδαῖο αὐτὴ ἡ χαρὰ μέσα στὴν ἀπάρνησι τῶν ἐπιφανειακῶν ἀπολαύσεων, γιατί πολὺ δύσκολα ἀρνούμεθα αὐτὲς τὶς εὐχαριστήσεις. Αὐτὴ ἡ ἀπάρνησι συνοδεύεται πάντοτε ἀπὸ μία χαρὰ πολὺ πιὸ μεγάλη.
Ἕνας μοναχὸς ἔδωσε ἀμέσως τὸ ὡραῖο ἔνδυμα, ποὺ τοῦ ἐχάρισαν, σ᾽ ἕνα φτωχὸ ποὺ συνάντησε μετὰ ἀπὸ ὀλίγο. Τὸν ρώτησαν: Ποῦ εἶναι, ἀδελφέ, τὸ ἔνδυμα πού σοῦ ἔδωσαν; Ὤ! εἶναι πλέον εἰς τὸν Παράδεισον καὶ μὲ περιμένει, ἀπάντησε.
Ἰδοὺ ὁ ἐξωτερικὸς σταυρὸς καὶ ἡ ἐσωτερικὴ χαρά. Ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ παράδειγμα βλέπομε ὅτι ὁ μοναχὸς δὲν μισεῖ τοὺς ἀνθρώπους. Τοὺς ἀγαπᾶ ἐν Θεῷ. Καὶ γι᾽ αὐτὸ τοὺς δίνει μεγαλύτερη ἀξία. Ἔτσι οἱ μοναχοὶ βλέπουν τὰ πράγματα ἐν Θεῷ καὶ ἀποκαλύπτουν τὶς βαθύτερες αἰτίες τῆς ὑπάρξεώς τους.
Ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος εἶπε: Στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου πρέπει νὰ βλέπωμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ «Πάντας τοὺς πιστοὺς ὡς ἕνα βλέπειν ὀφείλομεν καὶ ἐφ᾽ ἑνὶ ἑκάστῳ αὐτῶν εἶναι λογίζεσθαι τὸν Χριστόν· καὶ οὕτω τῇ πρὸς αὐτὸν ἀγάπῃ διάκεισθαι, ὡς ἑτοίμους εἶναι ὑπὲρ αὐτοῦ τιθέναι τὰς ἰδίας ψυχάς».
Κάνοντας αὐτὸ ταπεινώνομαι ἐνώπιόν του. Ἔτσι δὲν θὰ ταπεινώσω τὸν ἄλλον. Δὲν θὰ ζητήσω τὴ χαμηλὴ καὶ κατώτερη εὐχαρίστησι, ποὺ τὸν ταπεινώνει. Δὲν θὰ φερθῶ μὲ ἐγωϊσμὸ καὶ μὲ ὑπερηφάνεια ἐνώπιόν του καὶ δὲν θὰ τὸν κάμω ἀντικείμενον ἱκανοποιήσεως τῶν διεστραμμένων καὶ τῶν ἐγωϊστικῶν μου προθέσεων καὶ ἐπιθυμιῶν.
Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπον θὰ κερδίσω καὶ ἐκεῖνον γιὰ τὸν Χριστόν. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον οἱ μοναχοὶ ἐπιστρέφουν στὸν Θεὸν ὅλα τὰ πράγματα καὶ τὰ πρόσωπα ἐξωραϊσμένα. Ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ μοναχοῦ ἔχουν μεταστραφῆ ἀπὸ τὴν κατεύθυνση τοῦ ἐγωιστικοῦ συμφέροντος πρὸς τὴν κατεύθυνσι τῆς ἐργασίας διὰ τὴν κοινωνίαν καὶ κατὰ συνέπειαν διὰ τὸν Θεόν. Ἢ μᾶλλον διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
 * * * 

Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ θεωροῦμεν τὸν κόσμον σὰν ἕνα μεγάλο δῶρον τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ τὸ δῶρον προσφέρεται ἀπὸ κάποιον γιὰ νὰ κερδίση τὴν ἀγάπην, γιὰ νὰ πραγματοποιήση ἕνα διάλογο ἀγάπης, μεταξὺ αὐτοῦ καὶ ἐκείνου στὸν ὁποῖον τὸ προσφέρει.
Ὅταν ὅμως ἐκεῖνος προσκολλᾶται ἐξ ὁλοκλήρου στὸ δῶρον καὶ ξεχνᾶ τὸν δωρητήν, τότε δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀγάπην του καὶ ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης μεταξύ τους δὲν πραγματοποιεῖται. Ὀφείλομε νὰ λησμονήσωμε καὶ νὰ ὑπερπηδήσωμε μὲ κάθε τρόπον τὸ δῶρον, γιὰ νὰ ἰδοῦμε τὸν Θεόν, τὸν Δωρητήν.
Ὀφείλομε νὰ μεταχειριζώμεθα, τὰ δῶρα σὰν νὰ μὴ ὑπῆρχαν, γιὰ νὰ συναντήσωμε τὸν Δωρητήν. Ὁ Σταυρὸς εἶναι τοποθετημένος στὸ δῶρον, γιὰ νὰ βλέπωμε τὸν δωρητήν. Ὁ Σταυρὸς κάνει τὸν κόσμον καὶ μᾶς τοὺς ἴδιους διαφανεῖς, γιὰ νὰ βλέπωμε τὸν Θεόν.
Διά τοῦ Σταυροῦ οἱ μοναχοὶ ἔρχονται σὲ ἄμεση ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεόν, ὅπως οἱ ἄγγελοι. Εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη χαρὰ νὰ ἐπικοινωνήσης μετὰ τοῦ Θεοῦ ὡς προσώπου, παρὰ μὲ ὅλα τὰ πράγματα. Χαίρομαι γιὰ τὸ δῶρο, πού μοῦ προσφέρει ἕνας φίλος.
Ἀλλὰ ὅταν ἔλθη ὁ φίλος λησμονῶ τὸ δῶρον. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀπείρως περισσότερον ἀνεκτίμητος ἀπὸ τὰ δῶρα. Μέσα στὴν ζωὴ τῶν μοναχῶν ἔρχεται ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος, γιατί ἐκεῖνοι ξεχνοῦν τὰ πράγματα τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ δοῦν ἐν συνεχείᾳ τὸν Θεόν. (Ἰώβ κλπ).
* * * 

Ἡ σταύρωσις τῆς κλίσεως πρὸς τὶς ἀπολαύσεις εἶναι ἐπίσης ἕνα μέσον, γιὰ νὰ ἀποφευχθοῦν οἱ ἄλλοι σταυροί, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἀπελπι- σία. Οἱ σταυροὶ ἐκείνων, ποὺ χάνοντας τὸν κόσμο χωρὶς τὴν θέλησί τους πιστεύουν ὅτι δὲν ὑπάρχει πλέον τίποτε παρὰ μόνον τὸ μηδέν.
Ἕνας πατέρας τῆς ἐκκλησίας λέγει: Γνωρίζω τρεῖς σταυρούς: Ἕνα σταυρὸ πού σώζει. Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Ἕνα σταυρὸ διὰ τοῦ ὁποίου σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ καλοῦ ληστοῦ, τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ σταυρωθέντος.
Γνωρίζω κι ἕνα τρίτο σταυρό, ποὺ σὲ κάνει νὰ χάνεσαι γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ σταυρωθέντος ληστοῦ. Οἱ τύποι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν δύο ληστῶν, ἀντι- προσωπεύουν ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα.
 Ἡ ζωὴ τῆς προσευχῆς τῶν μοναχῶν δείχνει ὅτι εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Θεόν. Ἡ λησμοσύνη τοῦ κόσμου δὲν σημαίνει ἀδιαφορίαν γιὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Οἱ μοναχοί, ἀκόμη καὶ οἱ πιὸ αὐστηροὶ ἐρημῖται, προσεύχονται γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς παρηγοροῦν περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους.
Η βεβαία ελπίδα της Χάριτος και οι «φρούδες ελπίδες της διπλωματίας»
Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής της Δ΄ Νηστειών
(Εβρ. ΣΤ΄ 13-20)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης
Με τη Χάρη του Θεού, διανύουμε το άλλο μισό της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Ήδη αντλήσαμε δυνάμεις από την προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και τώρα γεμάτοι ελπίδα ατενίζουμε προς τα Πανάχραντα Πάθη και την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Και η ελπίδα, η ευλογία αυτή του Θεού, μας είναι τόσο αναγκαία και απαραίτητη στην πνευματική μας πορεία. Γι΄αυτό και το Αποστολικό ανάγνωσμα, μας τονίζει αυτήν ακριβώς την αρετή. Την ελπίδα! Ότι δηλ. θα εισέλθουμε στην Βασιλεία του Θεού. Καλύτερα θα λέγαμε ότι η αγάπη του Θεού θα μας βάλει στην Βασιλεία του.
Πόσο πράγματι συγκινητικά αναφέρεται ο Απόστολος στην περίπτωση του Αβραάμ!
Στο περιστατικό δηλ. εκείνο που ο Θεός ορκίστηκε, προκειμένου να βεβαιώσει τον μεγάλο Πατριάρχη της Παλαιάς Διαθήκης, ότι θα χαρίσει στον ίδιο και στους απογόνους του την «γην της επαγγελίας». Τον τόπο δηλ. εκείνο που του υποσχέθηκε. Την Παλαιστίνη.
Και όντως, ο όρκος αυτός, και οι υποσχέσεις του Θεού, έδωσαν θάρρος στον Αβραάμ, και παρά το ότι τα έτη περνούσαν και έφθανε στα βαθιά γηρατειά του, εντούτοις, δεν έχασε την πίστη του. Δεν κλονίστηκε, αλλά έδειξε υπομονή και έτσι «επέτυχε της επαγγελίας». Είδε δηλ. να εκπληρώνεται η Θεϊκή υπόσχεση δια του Ισαάκ, μέσω του οποίου προήλθε στη συνέχεια ο Εβραϊκός λαός.
Βεβαίως, όλοι κατανοούμε ότι η υπόσχεση του Θεού, ήταν μια προτύπωση που στην ουσία της αναφέρεται όχι σε κάτι το πρόσκαιρο και γήϊνο, (όπως δυστυχώς πιστεύουν σήμερα οι Εβραίοι), αλλά υπονοούσε και αναφερόταν στην «γην της επαγγελίας», δηλ. στον Παράδεισο και πρωτίστως στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Στον Ουράνιο εκείνο τόπο, στην Θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία των Αγίων, που υπόσχεται ο Θεός να χαρίσει στους «κληρονόμους της επαγγελίας». Στους πραγματικά πιστούς που θα υπάρχουν σε κάθε εποχή έως το τέλος των αιώνων.
Αυτή ακριβώς η υπόσχεση και ο όρκος του Θεού, οπωσδήποτε μας γεμίζει ελπίδα. Ελπίδα ότι όπως ο Ιησούς που προς χάριν μας εισήλθε πρώτος ως μεσίτης και αληθινός Αρχιερεύς στα αληθινά «Άγια των Αγίων», έτσι κι εμείς, ένεκα της θυσίας Του, της Πίστεώς μας και της Ελπίδος μας, τελικώς θα εισέλθουμε στην μεγάλη Σκηνή του Ουρανού. Στην Βασιλεία των Ουρανών.
Χωρίς κανένα δισταγμό αδελφοί μου, ομολογούμε ότι δεν θα υπήρχε καταλληλότερο Βιβλικό κείμενο, για να τονίσει την Ελπίδα μας και να δυναμώσει την συνείδησή μας, όχι μόνο κατά την ευλογημένη αυτή περίοδο που διανύουμε, αλλά για πάντα. Για πάντα, αφού, χωρίς Ελπίδα ο πιστός είναι φύσει αδύνατον να σημειώσει πρόοδο στην πνευματική του ζωή.
Γι΄αυτό καλόν είναι να σταθούμε για λίγο στο σημείο αυτό και να δούμε σε ποιο έδαφος καλλιεργείται η Ελπίδα, που μας είναι τόσο απαραίτητη.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που όταν κάνουν λόγο για την αρετή αυτή, δείχνουν να πιστεύουν ότι η Ελπίδα είναι κάτι το ανεξάρτητο από την εν γένει Ορθόδοξη πνευματικότητα, και ότι μπορεί να ανθίσει από το τίποτε και να βλαστήσει από το μηδέν.
Όμως, όπως βλέπουμε τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι.
Όπως κάθε αρετή χρειάζεται το ιδιαίτερο κλίμα για να αυξηθεί, και το κάθε χάρισμα το κατάλληλο έδαφος για να καλλιεργηθεί και να αποδώσει καρπούς, έτσι ακριβώς ή μάλλον περισσότερο τώρα, στην περίπτωση της Ελπίδας, χρειάζεται ο άνθρωπος να έχει οικοδομηθεί στην εν Χριστώ Πίστη.
Χρειάζεται με άλλα λόγια, να υφίσταται το σταθερό έδαφος και να υπάρχουν τα θεμέλια της ορθής Πίστεως, ούτως ώστε επάνω στην ακράδαντη αυτή βάση ν΄αρχίσει να οικοδομείται αυτό που ο λόγος του Θεού ονομάζει Ελπίδα.
Θα αναγκασθούμε και πάλι να αναφερθούμε σε παραδείγματα από την καθημερινότητα, ώστε να γίνει κατανοητό το όλον θέμα μας. Είναι δυνατόν ένα μαθητής που δεν ανοίγει βιβλίο και θεωρεί το σχολείο και τον καθημερινό του καταρτισμό ως πάρεργο; Είναι δυνατόν να έχει ελπίδα για επιτυχία στις εισαγωγικές πανεπιστημιακές του εξετάσεις;
Και πάλι. Είναι δυνατόν έναν ασθενής που ενώ γνωρίζει από τον θεράποντα ιατρό του, ποια είναι η σωστή θεραπεία, είναι δυνατόν όταν παρακούει την επιστήμη και κάνει το δικό του, δηλ.υπακούει στα πάθη που τον αρρωσταίνουν, να έχει ελπίδα θεραπείας και σωματικής σωτηρίας;
Και για να έρθουμε απ΄ευθείας τώρα στην ουσία του θέματός μας. Είναι δυνατόν οιοσδήποτε «πιστός» να παραβαίνει συνειδητά τον αμετάθετο και αιώνιο νόμο του Θεού, να ζει δηλ. μέσα στην δυσωδία της ποικίλης αμαρτίας, και να έχει βεβαία την Ελπίδα ότι τελικώς θα σωθεί;
Όπως λοιπόν στις περιπτώσεις, τόσο του κακού μαθητή και του επιπόλαιου ασθενή, είναι απολύτως αδύνατη η επιτυχία και η θεραπεία, και οι ελπίδες τους είναι κενές, έτσι και πολύ περισσότερο τώρα στην περίπτωση του «πιστού», είναι φύσει αδύνατον η σωτηρία. Έτσι λοιπόν οι ελπίδες αποδεικνύονται φρούδες και καθαρώς διαβολικές.
Ας μην εκπλησσόμαστε αδελφοί μου από τον όρο που χαράξαμε «διαβολικές ελπίδες». Ναι. Είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα. Διότι, όπως ο εχθρός πλαστογραφεί και διαστρέφει όλες τις αρετές, έτσι ακριβώς και στην περίπτωση της Βασιλικής αυτής αρετής, της Ελπίδας, διαστρέφει την βάση αλλά και το περιεχόμενό της. Αποτέλεσμα; Ο πλανεμένος άνθρωπος, τελικώς να χάνεται, ακριβώς μέσω αυτής της ψεύτικης ελπίδας, αφού όπως βλέπουμε η κατάσταση αυτή τον εμποδίζει να αφυπνιστεί ώστε να ξεκινήσει τον συνειδητό του αγώνα. Τον ηρωϊκό πράγματι αγώνα, κατ΄αρχάς προς μετάνοιαν και στη συνέχεια προς καλλιέργεια των Ευαγγελικών αρετών.
Να προσθέσουμε τώρα ότι υπάρχουν και άνθρωποι της Εκκλησίας (ποιμένες, πνευματικοί, αρχιερείς κ.τ.λ) που ενώ είναι οι καθ΄ύλην αρμόδιοι στο να αφυπνίζουν και μέσω της μετανοίας να καλλιεργούν στις ψυχές την ανορθωτική Ελπίδα σωτηρίας, αυτοί, άθελά τους βεβαίως, πραγματοποιούν το αντίθετο; Θωπεύουν δηλ. τις αμαρτωλές συνειδήσεις, και δίνουν στους ανθρώπους την αίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς. Και το αποτέλεσμα; Αντί προόδου και πνευματικής αφυπνίσεως, μέσω μάλιστα του ιερού μυστηρίου της εξομολογήσεως, κάποιες φορές, να βγαίνουν τα αγκάθια και τα τριβόλια της κακής επλίδας, που τελικώς οδηγούν στην απώλεια.
Δεν θα είμαστε εκτός πραγματικότητας, εάν επιμέναμε σ΄αυτό που ακροθιγώς ήδη αναφέραμε. Και φυσικά αναφερόμαστε στην αμνήστευση ακόμα και σαρκικών αμαρτημάτων και άλλων ατοπημάτων για να μην πούμε και εγκλημάτων, τόσο εκτός, όσο αλλοίμονο και εντός του γάμου.
Φυσικά, άλλο η ευλογημένη οικονομία και άλλο πράγμα η «ανοικονόμητη οικονομία»...
Ποια, αλήθεια, ελπίδα σωτηρίας μπορεί ν΄ανθίσει στις καρδιές του ποιμνίου, όταν απουσιάζει από την Εκκλησιαστική ζωή ο αφυπνιστικός λόγος και το «προφητικό» κήρυγμα, το οποίο από τη φύση του οδηγεί στην γνησία ελπίδα;
Πώς να τονωθούν΄ οι ψυχές και να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη του πνευματικού αγώνα, όταν οι άμβωνες, εν πολλοίς έχουν καταντήσει διακοσμητικά και μόνο στοιχεία των Ναών; Για να μην υποστηρίξουμε ότι αρκετές φορές εκεί που ακούγεται λόγος, είναι ένας λόγος που μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα ν΄ακουστεί και σ΄οποιοδήποτε άλλο μέρος, ακόμα και σε συνάξεις αθέων, άνευ ουδενός προβλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα «οικολογικά κηρύγματα» με όλα τα συμπαρομαρτούντα και τις λεγόμενες «οικολογικές προσευχές» μπροστά στους πάγους και στις γαλάζιες γυάλινες σφαίρες. (Κύριε ελέησον και δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε δόξα σοι).
Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτή η περιφρόνησις του ζωντανού κηρύγματος; Διότι τείνει, δυστυχώς να κυριαρχήσει η σατανική άποψη που τεχνιέντως ρίχνουν όσοι ανήκουν στο λόμπυ των αντιχριστιανικών δυνάμεων, ότι δήθεν το κήρυγμα δεν χρειάζεται, όπως δυστυχώς πέρασε και στις «θεολογικές σχολές» ότι δεν χρειάζεται η απολογητική. Το αποτέλεσμα τώρα ήταν να καταργηθεί το δυναμικό αυτό μάθημα. (Πρωταρχικώς, το να καταργηθεί δηλ. η απολογητική και γενικώτερα το ζωντανό κήρυγμα, ήταν εισήγηση της εγκλωβισμένης, επί Κομμουνισμού, Εκκλησίας της Ρωσίας, σε διορθόδοξα συνέδρια, για τους γνωστούς προπαγανδιστικούς λόγους...). Δεν χρειάζεται, εισηγούνται κάποιοι το κήρυγμα, και τούτο διότι, άκουσον-άκουσον, ο κόσμος είναι κουρασμένος από τα λόγια! (Βεβαίως, η σατανική αυτή αλλά και βλακώδης άποψη, ακούγεται μόνο για το κήρυγμα, και για τίποτε άλλο. Για όλα τ΄άλλα είδη των λόγων, ο κόσμος βλέπετε δεν έχει κουραστεί και είναι πρόθυμος εις ακρόασιν, όπως π.χ. συμβαίνει με τον πολιτικό λόγο...).
Φυσικά, όλα αυτά εκφράζονται είτε, ως ήδη τονίσαμε, από ανθρώπους που δουλεύουν στο σύστημα, είτε από ανθρώπους της Εκκλησίας, με παγωμένες όμως καρδιές προς την αγάπη του Ιησού, αλλά και από ημιμαθείς και άσχετους ποιμένες, αφού επιτέλους το κήρυγμα χρειάζεται πόνο, μόχθο και έντονη προσευχή.
Όχι αγαπητοί μου, δεν έχει κουραστεί ο κόσμος από τον λόγο του Κυρίου. Ας μη διαστρέφουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων, όπως την έθεσε σε λειτουργία ο ίδιος ο Θεός. Εκείνο που έχουν βαρεθεί οι άνθρωποι πράγματι και δεν εννοούμε να το συνειδητοποιήσουμε, είναι τα διάφορα φολκλόρ και οι κενοί περιεχομένου λόγοι, που αντί ελέγχου του κακού και αντί πνευματικής οικοδομής, αρχίζουν οι εκνευριστικοί λιβανωτοί, σε πρόσωπα και καταστάσεις...
Και ας μη λησμονούμε ποτέ πως όταν οι άθεοι θέλουν να στραγγαλίσουν την ελπίδα στους λαούς, το πρώτο που καταργούν είναι το κήρυγμα. Το ευλογημένο και ακέραιο κήρυγμα, τόσο το προφορικό όσο και αυτό το γραπτό.
Ας περάσουμε όμως τώρα να δούμε κάτι που ελέγχεται απολύτως και που κυρίως τον τελευταίο καιρό βρίσκεται στην επικαιρότητα, και που έχει άμεση σχέση με την Ελπίδα.
Προ ολίγου μόλις καιρού, έγινε η ενθρόνισις του νέου πάπα. Το ποιος είναι ο μετονομασθής εις Φραγκίσκον, όχι μόνο θα το δείξει η ιστορία, αλλά γι΄αυτούς που θέλουν να έχουν ανοιχτούς τους οφθαλμούς, ήδη γνωρίζουν ότι ο «αγιώτατος αλάθητος», πλην των άλλων ήταν και ο υπεύθυνος για την ουνία. Δηλ. ό,τι χειρότερο και υπουλότερο για την Ορθόδοξη του Χριστού Εκκλησία.
Φυσικά ο παπισμός κατά τους Αγίους, και για όσους διαθέτουν τον «κοινόν νουν» στα Θεολογικά και οπωσδήποτε για όσους πιστεύουν και δεν παίζουν κακόγουστο θέατρο, είναι αίρεση. Μάλλον σύνολο αιρέσεων.
Και τίθεται τώρα το ερώτημα. Οι δικοί μας Ορθόδοξοι ταγοί, για ποίο λόγο είπαν ψέματα και αναφέρθησαν στα ευχητήρια τηλεγραφήματά τους ωσάν να εύχονταν σε Ορθόδοξο Πατριάρχη; Δε νομίζουμε να έγραφαν διαφορετικά εάν απευθύνονταν στην ενθρόνιση ενός Ορθοδόξου ποιμένος.
Γιατί λοιπόν όλ΄αυτά; Και στη συνέχεια.
Καλά, δεν ντρέπονται το Ορθόδοξο ποίμνιο, ενώπιον του οποίου ψεύδονται ασύστολα. Για ποιο λόγο δίνουν σ΄όλους τους παπικούς, ψευδή βεβαίωση ότι δήθεν ανήκουν στην Εκκλησία και κατ΄επέκταση ότι άρα και δεν χρειάζεται μετάνοια και επιστροφή στην αλήθεια; Γιατί, και πάλι ερωτούμε, σπέρνουν αίολες ελπίδες στους ανθρώπους, και τελικώς τους οδηγούν στην καταστροφή; Γιατί αυτή η διπλωματία (η πόρνη της Αποκαλύψεως) στα θέματα της εκκλησιολογίας και τελικώς και αυτής της σωτηρίας; Γιατί κάποιοι ποιμένες παίρνουν στον λαιμό τους τόσες και τόσες ψυχές και ταυτοχρόνως σκανδαλίζουν το Ορθόδοξο ποίμνιο, το οποίο επιτέλους (εκεί βεβαίως που υπάρχει συνείδηση Χριστιανική), γνωρίζει ότι όλα αυτά αποτελούν προδοσία της Αποστολική αλήθειας και του Πατερικού τρόπου εκφράσεως και κυρίως βιωτής;
Και καλά, δεν υπάρχει η ανδρεία (κακώς κάκιστα), να στείλουν ξεκάθαρα τα μηνύματα στον πάπα περί επιστροφής του στην Εκκλησία. Θα μπορούσαν όμως έστω διά της σιωπής να τηρήσουν τα «προσχήματα» και τελικώς να μην εξευτελιστούν, πράγμα που τώρα έγινε...
Ήταν δηλ. ανάγκη, Ορθόδοξος Επίσκοπος και μάλιστα υπεροχικό, όπως θεωρείται πρόσωπο, στα εκκλησιαστικά τεκταινόμενα, να κάμψει τον αυχένα του και να βάλει μετάνοια στον «ποντίφικα», στον άνθρωπο δηλ. που μέχρι χθες ήταν επισήμως, και φυσικά απ΄ εδώ και πέρα είναι έτι πλέον ο υπεύθυνος της Ουνίας;
Τόσο δύσκολο λοιπόν είναι να υπολογίζει κανείς αφ' ενός στο σκανδαλισμό των συνειδήσεων, αφ' ετέρου δε στον δικό του ξεπεσμό;
Και ναι μεν, υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι υπολογίζουν στις επίγειες και ανθρώπινες δυνάμεις. Καυχώνται δε ότι στηρίζονται σε «δεξιούς ή αριστερούς ή αμφοτεροδέξιους βραχίονες», αφού στην εποχή μας καλλιεργούνται βλέπετε επισήμως και σε όλα τα επίπεδα οι αμφιβολίες και οι αμφισβητήσεις περί της ορθότητος των Αγίων. Προωθούνται δε οι «εκκλησιαστικές αμφικτιονίες» με ό,τι αυτό συνεπάγεται και γενικώς ειπείν τον πρώτο λόγο σε κομβικά σημεία, φαίνεται να τον έχουν τα «αμφί».
Αρνούνται, δυστυχώς γι΄αυτούς, την Παράδοση και την Ευλογία των Αγίων Πατέρων, και δείχνουν να καταντούν υπενάντιοι του ίδιου του Θεού με την όλη τακτική τους. Αποτέλεσμα; Να γίνονται καταγέλαστοι από τους εχθρούς της Ορθοδοξίας και ταυτοχρόνως να προξενούν πόνο στις καρδιές των πιστών. Ας μη λησμονούν όμως οι κύριοι αυτοί τον λόγο του Πνεύματος: «η δεξιά σου Κύριε δεδόξασθαι εν ισχύι, η δεξιά σου Κύριε έθραυσεν εχθρούς και τω πλήθει της δόξης σου συνέτριψας τους υπεναντίους» (Εξόδου ΙΕ΄6-7).
Και πάλι λοιπόν πέφτει ως ουράνιος μετεωρίτης το ερώτημα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό της λεγομένης «εκκλησιαστικής διπλωματίας» (όντως, δεν πρόκειται να υπάρξει περισσότερο αδόκιμος όρος από αυτόν, για να μην πούμε περισσότερος απαίσιος), υπάρχει ελπίδα σωτηρίας; Οικοδομείται στη συνείδηση των «δεσποτοδιπλωματών» η ελπίδα της σωτηρίας; Πιστεύουν πως θα αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο Αυτόν που δίδαξε το «έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου;» (Ματθ.Ε΄37).
Είναι απορίας άξιον το πώς σκέπτονται κάποιοι άνθρωποι, που λόγω θέσεως, εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων θα ανέμενε κανείς απ΄αυτούς. Είναι σαν να υποστηρίζει ένας ιατρός ότι το aids κάνει καλό στην υγεία. Δεν γνωρίζουμε πώς σκέπτονται (μάλλον γνωρίζουμε πολύ καλά...), αλλά θα πρέπει να ομολογηθεί άνευ περιστροφών και ψευτοδιπλωματικών λόγων, ότι η τακτική αυτή, μόνο την αλήθεια δεν μπορεί να διακονήσει. Και αλήθεια είναι ο Χριστός.
Οι εντελώς απαράδεκτοι αυτοί τρόποι και οι κενοί αληθείας λόγοι άνευ αντιρρήσεως ακυρώνουν την Ορθοδοξία και Ορθοπραξία και ο φτηνός πολιτικαντισμός της «εκκλησιαστικής διπλωματίας» στραγγαλίζει την βεβαία ελπίδα της σωτηρίας των ψυχών.

Αγαπητοί μου, οπωσδήποτε υπάρχει η «άγκυρα της ψυχής, ασφαλής και βεβαία». Άγκυρα από την οποία εάν πιαστεί η ψυχή μας, με ασφάλεια και βεβαιότητα θα παραμείνει ακλόνητη από τα κύματα και τους φοβερούς κραδασμούς της πλάνης και των αιρέσεων. Από την λαίλαπα του κοσμικού κακού και του ακόμα φρικτότερου κακού που είναι το ψεύδος, καλυμμένο με θεολογικό μανδύα. Όμως, η άγκυρα αυτή της γνησίας και αυθεντικής Ελπίδας για σωτηρία, είναι η Ορθόδοξος Πίστη μας, όπως ακριβώς μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και όπως επακριβώς ερμηνεύεται από τις Οικουμενικές Συνόδους. Εννοείται δε ότι η Πίστη αυτή βιώνεται από τους Αγίους μας, των οποίων τα Άγια λείψανα προσκυνούμε και μας χαριτώνουν!

Αδελφοί μου, το θέμα της Ελπίδας γενικώτερα, αλλά και ειδικώτερα όπως το είδαμε σε αναφορά με την Πίστη, την μετάνοια, αλλά και την εκκλησιολογική ορθότητα των λόγων και των αποφάσεων, δεν είναι καθόλου απλό. Είναι το σημαντικότερο θέμα που θα πρέπει να μας απασχολεί, εάν όντως θέλουμε να ελπίζουμε ότι τελικώς θα δούμε Θεού πρόσωπον.

Άρα η ελπίδα μας θα πρέπει να είναι συνυφασμένη τόσο με τον αγώνα, όσο και με την σταθερή Πίστη και την ομολογία. Την ομολογία ότι, όπως στην Παλαιά Διαθήκη, στα ξένα θυσιαστήρια, απ΄αυτά του λαού του Θεού, δεν αναπαυόταν ο Άσαρκος Υιός και Λόγος του Θεού, έτσι και τώρα στον χώρο της Χάριτος και της Εκκλησίας, ας μην πιστέψουμε και ας μην ομολογήσουμε ποτέ, ότι στα ξένα προς τα Ορθόδοξα θυσιαστήρια, είναι δυνατόν να υφίσταται ιερωσύνη, αγιότητα, μυστήρια και άρα ελπίδα σωτηρίας.
Όσοι φρονούν διαφορετικά, βρίσκονται σε παχυλή πλάνη, έστω κι αν κατέχουν τα ύπατα εκκλησιαστικά αξιώματα.
Ευχή και προσευχή μας να μετανοήσουμε και να παραμείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι επί των επάλξεων της Ορθοδόξου Ομολογίας και Ελπίδος μας.
Αμήν.