ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)
(Μρ. 8, 34 – 9, 1)
Ἡ Ἐκκλησία τὴν Γ’ Κυριακὴ τῶν νηστειῶν ἑορτάζει τὴν προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, ὑπενθυμίζοντάς μας πόσο ἀναγκαῖος εἶναι αὐτὸς γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ Σταυρὸς ἀποτελεῖ μυστήριο, διὰ τοῦ ὁποίου καταργεῖται ἡ ἁμαρτία καὶ σώζεται ὁ κόσμος. Ὁ σταυρὸς εἶναι ὁ ἀγῶνας καὶ ἡ ἀντίσταση κατὰ τῶν σαρκικῶν παθῶν, τῶν ἐφάμαρτων ἐπιθυμιῶν, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς κενοδοξίας, τῆς φιλοδοξίας καὶ ἐν γένει κάθε πράγματος ποὺ εἶναι ἐνάντιο στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καυχώμενος γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, λέει ὅτι «δι᾽ οὗ (τοῦ Σταυροῦ) ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται καγῶ τῷ κόσμῳ». Τὸ πρῶτο τμῆμα τῆς ἐπισήμανσης τοῦ Ἀποστόλου ἀφορᾶ στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο καὶ τὰ θέλγητρά του, τὶς ἁμαρτωλὲς καταστάσεις καὶ τὶς πολλὲς αἰτίες γιὰ τὴν ἐπιτέλεση τῆς ἁμαρτίας, ἐνῶ τὸ δεύτερο, ποὺ εἶναι καὶ τὸ πιὸ δύσκολο καὶ ἐπίπονο, ἀφορᾶ στὴ δική μας σταύρωση σὲ σχέση μὲ τὸν κόσμο, διὰ τῆς ἀποβολῆς τῶν παθῶν καὶ τῆς νέκρωσης ὡς πρὸς τὴν ἐπιτέλεση τῆς ἁμαρτίας.
Εἰδικότερα, τὸ δεύτερο τμῆμα ἀφορᾶ στὴν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἀνακάθαρσή του καὶ τὴν ἀναζήτηση τῆς ἐντὸς ἡμῶν Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τότε σταυρωνόμαστε ὡς πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν ἐνεργοῦμε ὅ,τι δὲν ἀρέσει στὸν Θεό. Δὲν πρέπει νὰ περιορίζουμε τὴν πνευματική μας ἐργασία μόνο στὶς ἐξωτερικὲς ἐκδηλώσεις τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ πρωτίστως νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ψυχή μας στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ στὴν καταπολέμηση τῆς ἁμαρτίας ἤδη ἀπὸ τὸ στάδιο τῶν λογισμῶν. Μὲ πιὸ ἁπλὰ λόγια: δὲν πρέπει νὰ περιοριζόμαστε στὸ νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ ἀγαθὸ μόνο ἐξωτερικά, ἀλλὰ κυρίως ἐσωτερικά. Αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ ἀνακάθαρση τελικὰ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ νικήσουμε καὶ τὶς ἐξωτερικὲς ἐκδηλώσεις τῶν πονηρῶν παθῶν.
Ὁ Χριστός, στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἐνώπιον ὄχι μόνο τῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ καὶ τοῦ περιεστῶτος λαοῦ, ὥστε νὰ δείξει ὅτι δὲν ἀπαιτεῖ μόνο ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ ἔγκριτους τὴν ἀρετή, ἀλλὰ ἀπὸ κάθε ἕνα ποὺ πιστεύει σὲ αὐτόν, λέει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι», δηλαδὴ ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του. Τό «ἀκολουθεῖν» τὸν Χριστὸ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τοῦ νὰ ζεῖ κανεὶς σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ κατ᾽ ἀρετὴ καὶ κατ᾽ εὐσέβεια. Τοῦτο ὅμως σημαίνει καὶ ἄρνηση ἑαυτοῦ καὶ ἄρση σταυροῦ. Μὲ ἄλλα λόγια ἀφορᾶ σὲ αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, καθὼς ἐπίσης καὶ στὸν ἐσωτερικὸ ἀγῶνα ἀνακάθαρσης. Αὐτὸ εἶναι μὲν δύσκολο καὶ ἀπαιτεῖ προσπάθεια καὶ βία ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ, ὅμως εἶναι καὶ τὸ ἀναγκαῖο συστατικὸ γιὰ νὰ μπεῖ κάποιος στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Συνεχίζοντας ὁ Χριστὸς ἐπισημαίνει πώς «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν». Ὁ φιλόϋλος καὶ φιλόψυχος, αὐτὸς ποὺ δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ πρόσκαιρου κόσμου καὶ τῆς καλοπέρασης, τελικὰ ζημιώνει τὴν ἴδια τὴν ψυχή του, ἀφοῦ τὴν ἀποστερεῖ ἀπὸ τὴν ὄντως ζωή. Ἀντιθέτως, αὐτὸς ὁ ὁποῖος γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν του, ἀπομακρύνεται ἀπὸ κάθε τὶ ἁμαρτωλὸ καὶ κοσμικό, αὐτὸς εἶναι ποὺ σώζει τὴν ψυχή του. Σημειωτέον ὅτι ἡ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστὸ δὲν εἶναι κυριολεκτική. Δὲν σημαίνει δηλαδὴ ὅτι αὐτὸς ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ πεθαίνει κιόλας. Αὐτὸ ποὺ γίνεται ὅμως εἶναι ὅτι νεκρώνεται γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ ταυτόχρονα ἀγωνίζεται καὶ ἐσωτερικὰ νὰ ἀνακαθάρει τὸν ἑαυτό του.
Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἄπειρη ἀξία. Οὔτε ὁ κόσμος ὁλόκληρος δὲν εἶναι ἀντάξιός της. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ σωτηρία της εἶναι τόσο σημαντικὸ πρᾶγμα. Αὐτὸς ποὺ προτιμᾶ νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ξεχνᾶ ἢ δὲν θέλει νὰ καλλιεργήσει τὶς ἀρετές, νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, καταλήγει στὸ τέλος νὰ ζημιώνει τὴν ἀθάνατη ψυχή του.
(Μρ. 8, 34 – 9, 1)
Ἡ Ἐκκλησία τὴν Γ’ Κυριακὴ τῶν νηστειῶν ἑορτάζει τὴν προσκύνηση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, ὑπενθυμίζοντάς μας πόσο ἀναγκαῖος εἶναι αὐτὸς γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ Σταυρὸς ἀποτελεῖ μυστήριο, διὰ τοῦ ὁποίου καταργεῖται ἡ ἁμαρτία καὶ σώζεται ὁ κόσμος. Ὁ σταυρὸς εἶναι ὁ ἀγῶνας καὶ ἡ ἀντίσταση κατὰ τῶν σαρκικῶν παθῶν, τῶν ἐφάμαρτων ἐπιθυμιῶν, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς κενοδοξίας, τῆς φιλοδοξίας καὶ ἐν γένει κάθε πράγματος ποὺ εἶναι ἐνάντιο στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καυχώμενος γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, λέει ὅτι «δι᾽ οὗ (τοῦ Σταυροῦ) ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται καγῶ τῷ κόσμῳ». Τὸ πρῶτο τμῆμα τῆς ἐπισήμανσης τοῦ Ἀποστόλου ἀφορᾶ στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο καὶ τὰ θέλγητρά του, τὶς ἁμαρτωλὲς καταστάσεις καὶ τὶς πολλὲς αἰτίες γιὰ τὴν ἐπιτέλεση τῆς ἁμαρτίας, ἐνῶ τὸ δεύτερο, ποὺ εἶναι καὶ τὸ πιὸ δύσκολο καὶ ἐπίπονο, ἀφορᾶ στὴ δική μας σταύρωση σὲ σχέση μὲ τὸν κόσμο, διὰ τῆς ἀποβολῆς τῶν παθῶν καὶ τῆς νέκρωσης ὡς πρὸς τὴν ἐπιτέλεση τῆς ἁμαρτίας.
Εἰδικότερα, τὸ δεύτερο τμῆμα ἀφορᾶ στὴν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἀνακάθαρσή του καὶ τὴν ἀναζήτηση τῆς ἐντὸς ἡμῶν Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τότε σταυρωνόμαστε ὡς πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν ἐνεργοῦμε ὅ,τι δὲν ἀρέσει στὸν Θεό. Δὲν πρέπει νὰ περιορίζουμε τὴν πνευματική μας ἐργασία μόνο στὶς ἐξωτερικὲς ἐκδηλώσεις τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ πρωτίστως νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ψυχή μας στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ στὴν καταπολέμηση τῆς ἁμαρτίας ἤδη ἀπὸ τὸ στάδιο τῶν λογισμῶν. Μὲ πιὸ ἁπλὰ λόγια: δὲν πρέπει νὰ περιοριζόμαστε στὸ νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ ἀγαθὸ μόνο ἐξωτερικά, ἀλλὰ κυρίως ἐσωτερικά. Αὐτὴ ἡ ἐσωτερικὴ ἀνακάθαρση τελικὰ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ νικήσουμε καὶ τὶς ἐξωτερικὲς ἐκδηλώσεις τῶν πονηρῶν παθῶν.
Ὁ Χριστός, στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἐνώπιον ὄχι μόνο τῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ καὶ τοῦ περιεστῶτος λαοῦ, ὥστε νὰ δείξει ὅτι δὲν ἀπαιτεῖ μόνο ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ ἔγκριτους τὴν ἀρετή, ἀλλὰ ἀπὸ κάθε ἕνα ποὺ πιστεύει σὲ αὐτόν, λέει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι», δηλαδὴ ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει πρέπει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του. Τό «ἀκολουθεῖν» τὸν Χριστὸ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τοῦ νὰ ζεῖ κανεὶς σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ κατ᾽ ἀρετὴ καὶ κατ᾽ εὐσέβεια. Τοῦτο ὅμως σημαίνει καὶ ἄρνηση ἑαυτοῦ καὶ ἄρση σταυροῦ. Μὲ ἄλλα λόγια ἀφορᾶ σὲ αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, καθὼς ἐπίσης καὶ στὸν ἐσωτερικὸ ἀγῶνα ἀνακάθαρσης. Αὐτὸ εἶναι μὲν δύσκολο καὶ ἀπαιτεῖ προσπάθεια καὶ βία ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ, ὅμως εἶναι καὶ τὸ ἀναγκαῖο συστατικὸ γιὰ νὰ μπεῖ κάποιος στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Συνεχίζοντας ὁ Χριστὸς ἐπισημαίνει πώς «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν». Ὁ φιλόϋλος καὶ φιλόψυχος, αὐτὸς ποὺ δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ πρόσκαιρου κόσμου καὶ τῆς καλοπέρασης, τελικὰ ζημιώνει τὴν ἴδια τὴν ψυχή του, ἀφοῦ τὴν ἀποστερεῖ ἀπὸ τὴν ὄντως ζωή. Ἀντιθέτως, αὐτὸς ὁ ὁποῖος γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν του, ἀπομακρύνεται ἀπὸ κάθε τὶ ἁμαρτωλὸ καὶ κοσμικό, αὐτὸς εἶναι ποὺ σώζει τὴν ψυχή του. Σημειωτέον ὅτι ἡ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστὸ δὲν εἶναι κυριολεκτική. Δὲν σημαίνει δηλαδὴ ὅτι αὐτὸς ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ πεθαίνει κιόλας. Αὐτὸ ποὺ γίνεται ὅμως εἶναι ὅτι νεκρώνεται γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ ταυτόχρονα ἀγωνίζεται καὶ ἐσωτερικὰ νὰ ἀνακαθάρει τὸν ἑαυτό του.
Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἄπειρη ἀξία. Οὔτε ὁ κόσμος ὁλόκληρος δὲν εἶναι ἀντάξιός της. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ σωτηρία της εἶναι τόσο σημαντικὸ πρᾶγμα. Αὐτὸς ποὺ προτιμᾶ νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ξεχνᾶ ἢ δὲν θέλει νὰ καλλιεργήσει τὶς ἀρετές, νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, καταλήγει στὸ τέλος νὰ ζημιώνει τὴν ἀθάνατη ψυχή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου