ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ
1 Μαρτίου 1998
«Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος».
Στό σημερινό εὐαγι᾿ελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἀκούσαμε τό Χριστό νά μᾶς φανερώνει ξεκάθαρα τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο θά ἐπιτύχουμε τήν ἄφεση τῶν κριμάτων μας καί τῶν σφαλμάτων μας ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα καί Θεό μας. Καί ὁ τρόπος αὐτός εἶναι ἡ συγχώρεση πού πρέπει νά δίνουμε σ᾿ ὅσους μᾶς πίκραναν, σ᾿ ὅσους μᾶς ζημίωσαν, σ᾿ ὅσους μᾶς πρόδωσαν καί πρόσβαλαν καί γενικά σ᾿ ὅσους μᾶς ἔφταιξαν. Αὐτά βάζει ὁ Κυριός μας σάν ἀπαρχή καί σάν προϋπόθεση γιά τήν ἐπιτυχία τῆς δικῆς μας ἐξιλέωσης ἀπό τίς προσωπικές μας ἁμαρτίες. Βάση ὅμως μιᾶς τέτοιας διάθεσης ψυχικῆς εἶναι ἡ καλωσύνη καί τά σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, στά ὁποῖα δέν ὑπάρχουν οὔτε περιορισμοί, οὔτε προτιμήσεις, οὔτε ὅρια.
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ρωτάει τόν Χριστό μας, ἐάν πρέπει νά συγχωρέσει ἑπτά φορές τόν ἀδελφό του, ὁ ὁποῖος ἁμάρτησε ἐναντίον του, ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀποκρίνεται πώς πρέπει νά τόν συγχωρήσει, ὄχι μόνον ἑπτά φορές, ἀλλά ἑβδομήντα ἑπτά. Μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν ἀπάντηση ὑπονοεῖται, τόσο ἡ καθολική διάσταση τῆς συγι᾿νώμης, ὅσο καί ἡ μόνιμη ὑπόστασή της. Εἶναι σάν νά μᾶς λέγει καί ὁρίζει ὁ Χριστός ὅτι δέ φτάνει νά συγχωρήσουμε μία, δύο, δέκα φορές, ἀλλά ἀνάγκη οὐσιαστική καί χρέος ἀνεξόφλητο εἶναι νά συγχωροῦμε πάντα ἀδιάκοπα. Ἡ πηγή τῆς συγι᾿νώμης ἔχει τήν ἔμπνευσή της καί τήν ἀπαρχή της στά βάθη τοῦ ἐλέους καί τῆς πολυευσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό, ὅταν εἶναι πραγματική καί γνήσια, δέν πρέπει νά στερεύει ποτέ. Ἀπό ἐκεῖ ἐμπνέεται ἡ ψυχική τοῦ Χριστιανοῦ διάθεση γιά συγχωρητικότητα, γιατί μόνο ἔτσι θά εἶναι μόνιμη καί ἀδιάκοπη ἡ ροπή καί ἡ τάση τῆς ψυχῆς του γι᾿ αὐτό.
Ὁ Ἰησοῦς φανερώνει ἀκόμα πώς τή σχέση μας καί τήν ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό δέν θά τήν καθορίσουν οὔτε οἱ ὑποκριτικές εὐλάβειες, οὔτε μόνο ἡ πίστη μας στήν ὕπαρξή Του, οὔτε ἀρκετό εἶναι οἱ νηστεῖες μας. Τή θέση μας ἀπέναντι στό Θεό καί τήν ἀληθινή κοινωνία μαζί Του, μέσα ἀπό τό Μυστήριο της Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς μυστικῆς παραδεισένιας ἐμπειρίας καί ἀποκάλυψης, τήν καθορίζουν ὁριστικά καί τελεσίδικα ἡ ἀνοιχτή καί ἀπροϋπόθετη προσφορά ἀγάπης καί συγγνώμης πρός ἐκείνους πού μᾶς βλάψανε καί μᾶς ζημιώσανε καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπο.
Στή γνωστή σ᾿ ὅλους μας παραβολή τοῦ ὀφειλέτη δούλου, ὁ Κύριος, παρ᾿ ὅλο πού μποροῦσε νά ρίξη στή φυλακή καί νά κατάσχη ὅλη τήν περιουσία τοῦ χρεωφειλέτη, εἰσάκουσε τήν παράκλησή του καί δέν τόν τιμώρησε. Ὅταν ὅμως ὁ Ἄρχοντας Κύριος καί Βασιλεύς ἐκεῖνος ἔμαθε τήν κακουργία τοῦ πονηροῦ ἐκείνου δούλου ἀπέναντι σέ κάποιον σύνδουλό του πού τοῦ χρεωστοῦσε κάποιο μικρό χρέος, τότε ἐπιβάλλει στόν ἀχάριστο ἐκεῖνο δοῦλο τήν ἴδια σκληρή τύχη πού ὥρισε ὁ νόμος.
Ἡ συγγνώμη ἐπί πλέον δέν εἶναι πράξη ἀρνητική, μήτε ἀποχή ἀπό ἐκδίκηση ἤ κύρωση ποινῆς. Δέν εἶναι αὐτό πού λένε μερικοί: Ἐγώ δέν τόν ἐκδικοῦμαι καί δέν κάνω κάτι κακό ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου πού μέ ἔβλαψε, ἀλλά νά τόν ἀγαπήσω καί νά τοῦ προσφέρω τό ἔλεός μου δέν μπορῶ, μήτε ἐπιθυμῶ νά κάμω. Αὐτή ἡ σκέψη εἶναι προϊόν του ἐγωισμοῦ μας, Χριστιανοί μου, γιατί τόν φταίχτη μας τόν ἀντιμετωπίζουμε ἤ πλησιάζουμε μέ ἦθος ὑπεροπτικῆς ἀνωτερότητας καί μέ τό ὕφος τοῦ κριτῆ καί τιμητῆ. Τέτοια στάση δέν εἶναι προσφορά καί πράξη ἀγάπης. Τέτοια συμπεριφορά κρύβει τήν πονηριά τοῦ χρεωφειλέτη δούλου πού κατεδίκασε ὁ Χριστός μας, ἀφοῦ μᾶς κάνει νά ξεχνᾶμε τό δικό μας ἔγκλημα καί νά βλέπουμε μόνο τοῦ ἄλλου τό μικρό πταῖσμα.
Χριστιανοί μου,
Τό κεφάλαιο τῆς συγγνώμης εἶναι ἀπό τά πιό βασικά καί θεμελιακά τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Ἄν ὁ καθένας μας κατασιγάση τόν ἐγωισμό του καί βγῆ ἀπό τά σφαλερά πλέγματα τῆς κατωτερότητάς του, τότε θά βλέπει μέ διαφορετικό μάτι καί ἐκεῖνον πού τόν ζημίωσε καί τό ἁμάρτημα καί σφάλμα τοῦ ἀντιδίκου. Ὑπάρχει πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα νά φέρη τόν ἄνθρωπο πού ἔφταιξε εἰλικρινά μετανοιωμένον κοντά του μέ τόν τρόπο τῆς συγγνώμης, παρά μέ τά μέσα τῆς ἐκδίκησης καί τοῦ μίσους.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Θεό ἀγαπᾶ καί τόν κόσμο τῆς δημιουργίας καί τήν κορωνίδα της, τόν ἄνθρωπο. Καί ὅποιος θέλει νά πλησιάσει μέ ἀγάπη τόν Θεό, πρέπει πρῶτα νά ἀγαπήσει τήν ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ, τόν ἄνθρωπο. Χωρίς αὐτά τά σωστά κριτήρια, συγγνώμη δέν μπορεῖ ν᾿ ἀνθίσει. Καί χωρίς συγγνώμη πρός ὅσους μᾶς ἔφταιξαν, καμμιά ἄφεση δέν μποροῦμε νά περιμένουμε ἀπό τόν ΟΥΡΑΝΙΟ ΠΑΤΕΡΑ. ΑΜΗΝ.
1 Μαρτίου 1998
«Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος».
Στό σημερινό εὐαγι᾿ελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἀκούσαμε τό Χριστό νά μᾶς φανερώνει ξεκάθαρα τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο θά ἐπιτύχουμε τήν ἄφεση τῶν κριμάτων μας καί τῶν σφαλμάτων μας ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα καί Θεό μας. Καί ὁ τρόπος αὐτός εἶναι ἡ συγχώρεση πού πρέπει νά δίνουμε σ᾿ ὅσους μᾶς πίκραναν, σ᾿ ὅσους μᾶς ζημίωσαν, σ᾿ ὅσους μᾶς πρόδωσαν καί πρόσβαλαν καί γενικά σ᾿ ὅσους μᾶς ἔφταιξαν. Αὐτά βάζει ὁ Κυριός μας σάν ἀπαρχή καί σάν προϋπόθεση γιά τήν ἐπιτυχία τῆς δικῆς μας ἐξιλέωσης ἀπό τίς προσωπικές μας ἁμαρτίες. Βάση ὅμως μιᾶς τέτοιας διάθεσης ψυχικῆς εἶναι ἡ καλωσύνη καί τά σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, στά ὁποῖα δέν ὑπάρχουν οὔτε περιορισμοί, οὔτε προτιμήσεις, οὔτε ὅρια.
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ρωτάει τόν Χριστό μας, ἐάν πρέπει νά συγχωρέσει ἑπτά φορές τόν ἀδελφό του, ὁ ὁποῖος ἁμάρτησε ἐναντίον του, ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀποκρίνεται πώς πρέπει νά τόν συγχωρήσει, ὄχι μόνον ἑπτά φορές, ἀλλά ἑβδομήντα ἑπτά. Μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν ἀπάντηση ὑπονοεῖται, τόσο ἡ καθολική διάσταση τῆς συγι᾿νώμης, ὅσο καί ἡ μόνιμη ὑπόστασή της. Εἶναι σάν νά μᾶς λέγει καί ὁρίζει ὁ Χριστός ὅτι δέ φτάνει νά συγχωρήσουμε μία, δύο, δέκα φορές, ἀλλά ἀνάγκη οὐσιαστική καί χρέος ἀνεξόφλητο εἶναι νά συγχωροῦμε πάντα ἀδιάκοπα. Ἡ πηγή τῆς συγι᾿νώμης ἔχει τήν ἔμπνευσή της καί τήν ἀπαρχή της στά βάθη τοῦ ἐλέους καί τῆς πολυευσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό, ὅταν εἶναι πραγματική καί γνήσια, δέν πρέπει νά στερεύει ποτέ. Ἀπό ἐκεῖ ἐμπνέεται ἡ ψυχική τοῦ Χριστιανοῦ διάθεση γιά συγχωρητικότητα, γιατί μόνο ἔτσι θά εἶναι μόνιμη καί ἀδιάκοπη ἡ ροπή καί ἡ τάση τῆς ψυχῆς του γι᾿ αὐτό.
Ὁ Ἰησοῦς φανερώνει ἀκόμα πώς τή σχέση μας καί τήν ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό δέν θά τήν καθορίσουν οὔτε οἱ ὑποκριτικές εὐλάβειες, οὔτε μόνο ἡ πίστη μας στήν ὕπαρξή Του, οὔτε ἀρκετό εἶναι οἱ νηστεῖες μας. Τή θέση μας ἀπέναντι στό Θεό καί τήν ἀληθινή κοινωνία μαζί Του, μέσα ἀπό τό Μυστήριο της Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς μυστικῆς παραδεισένιας ἐμπειρίας καί ἀποκάλυψης, τήν καθορίζουν ὁριστικά καί τελεσίδικα ἡ ἀνοιχτή καί ἀπροϋπόθετη προσφορά ἀγάπης καί συγγνώμης πρός ἐκείνους πού μᾶς βλάψανε καί μᾶς ζημιώσανε καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπο.
Στή γνωστή σ᾿ ὅλους μας παραβολή τοῦ ὀφειλέτη δούλου, ὁ Κύριος, παρ᾿ ὅλο πού μποροῦσε νά ρίξη στή φυλακή καί νά κατάσχη ὅλη τήν περιουσία τοῦ χρεωφειλέτη, εἰσάκουσε τήν παράκλησή του καί δέν τόν τιμώρησε. Ὅταν ὅμως ὁ Ἄρχοντας Κύριος καί Βασιλεύς ἐκεῖνος ἔμαθε τήν κακουργία τοῦ πονηροῦ ἐκείνου δούλου ἀπέναντι σέ κάποιον σύνδουλό του πού τοῦ χρεωστοῦσε κάποιο μικρό χρέος, τότε ἐπιβάλλει στόν ἀχάριστο ἐκεῖνο δοῦλο τήν ἴδια σκληρή τύχη πού ὥρισε ὁ νόμος.
Ἡ συγγνώμη ἐπί πλέον δέν εἶναι πράξη ἀρνητική, μήτε ἀποχή ἀπό ἐκδίκηση ἤ κύρωση ποινῆς. Δέν εἶναι αὐτό πού λένε μερικοί: Ἐγώ δέν τόν ἐκδικοῦμαι καί δέν κάνω κάτι κακό ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου πού μέ ἔβλαψε, ἀλλά νά τόν ἀγαπήσω καί νά τοῦ προσφέρω τό ἔλεός μου δέν μπορῶ, μήτε ἐπιθυμῶ νά κάμω. Αὐτή ἡ σκέψη εἶναι προϊόν του ἐγωισμοῦ μας, Χριστιανοί μου, γιατί τόν φταίχτη μας τόν ἀντιμετωπίζουμε ἤ πλησιάζουμε μέ ἦθος ὑπεροπτικῆς ἀνωτερότητας καί μέ τό ὕφος τοῦ κριτῆ καί τιμητῆ. Τέτοια στάση δέν εἶναι προσφορά καί πράξη ἀγάπης. Τέτοια συμπεριφορά κρύβει τήν πονηριά τοῦ χρεωφειλέτη δούλου πού κατεδίκασε ὁ Χριστός μας, ἀφοῦ μᾶς κάνει νά ξεχνᾶμε τό δικό μας ἔγκλημα καί νά βλέπουμε μόνο τοῦ ἄλλου τό μικρό πταῖσμα.
Χριστιανοί μου,
Τό κεφάλαιο τῆς συγγνώμης εἶναι ἀπό τά πιό βασικά καί θεμελιακά τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. Ἄν ὁ καθένας μας κατασιγάση τόν ἐγωισμό του καί βγῆ ἀπό τά σφαλερά πλέγματα τῆς κατωτερότητάς του, τότε θά βλέπει μέ διαφορετικό μάτι καί ἐκεῖνον πού τόν ζημίωσε καί τό ἁμάρτημα καί σφάλμα τοῦ ἀντιδίκου. Ὑπάρχει πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα νά φέρη τόν ἄνθρωπο πού ἔφταιξε εἰλικρινά μετανοιωμένον κοντά του μέ τόν τρόπο τῆς συγγνώμης, παρά μέ τά μέσα τῆς ἐκδίκησης καί τοῦ μίσους.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τόν Θεό ἀγαπᾶ καί τόν κόσμο τῆς δημιουργίας καί τήν κορωνίδα της, τόν ἄνθρωπο. Καί ὅποιος θέλει νά πλησιάσει μέ ἀγάπη τόν Θεό, πρέπει πρῶτα νά ἀγαπήσει τήν ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ, τόν ἄνθρωπο. Χωρίς αὐτά τά σωστά κριτήρια, συγγνώμη δέν μπορεῖ ν᾿ ἀνθίσει. Καί χωρίς συγγνώμη πρός ὅσους μᾶς ἔφταιξαν, καμμιά ἄφεση δέν μποροῦμε νά περιμένουμε ἀπό τόν ΟΥΡΑΝΙΟ ΠΑΤΕΡΑ. ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου