ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 

4 Φεβρουαρίου 2001

Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Πολ­λές φο­ρές ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νε­ται στό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο ἡ σω­τή­ρι­ος ἀ­λή­θει­α ὅ­τι ὁ Κύ­ρι­ος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός δέν ἀ­πο­στρά­φη­κε τούς ἁ­μαρ­τω­λούς.

Λές καί δέν ἦ­ταν τί­πο­τε οἱ ἁ­μαρ­τί­ες τους. Καί οἱ Ἀ­πό­στο­λοι τήν ἴ­δι­α συ­μπε­ρι­φο­ρά ἔ­δει­χναν. Δέν βλέ­που­με που­θε­νά νά ἀ­πο­στρά­φη­καν πο­τέ κα­νέ­ναν. Ἀ­ντί­θε­τα οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι ἀ­πο­στρε­φό­ντου­σαν τούς πά­ντες. Ἀ­πο­στρε­φό­ντου­σαν ἀ­κό­μα καί τόν Πα­ντέ­λει­ο Ἐ­ναν­θρω­πή­σα­ντα Θε­ό καί μά­λι­στα τό­σο πο­λύ, ὥ­στε Τόν κα­τα­δι­κά­ζουν σάν ἐ­γκλη­μα­τί­α. Τόν πα­ρα­δί­δουν σέ ἐ­πο­νεί­δι­στο θά­να­το καί Τόν σταυ­ρώ­νουν ἐν μέ­σῳ δύ­ο λη­στῶν. Καί αὐ­τό εἶ­ναι ἀρ­κε­τό γι­ά νά κα­τα­λά­βου­με ὅ­τι ἡ τά­ση ἡ­μῶν τῶν ἀν­θρώ­πων νά ἀ­πο­στρε­φό­μα­στε τούς ἄλ­λους εἶ­ναι μι­ά σο­βα­ρή ἀρ­ρώ­στι­α τῆς ψυ­χῆς πού λέ­γε­ται φα­ρι­σα­ϊ­σμός καί φθά­νει στό ἔ­γκλη­μα. Βλέ­που­με, κα­τά συ­νέ­πει­αν, ξε­κά­θα­ρα στό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο ὅ­τι πρέ­πει νά πα­ρα­κο­λου­θοῦ­με μέ πολ­λή προ­σο­χή τήν καρ­δι­ά μας καί νά νε­κρώ­νου­με σ᾿ αὐ­τήν κά­θε αἴ­σθη­μα ἀ­πο­στρο­φῆς καί κα­τα­φρό­νη­σης πρός τόν πλη­σί­ον. Καί νά πῶς ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ἡ σχέ­ση μας μέ τόν φα­ρι­σα­ϊ­σμό:

Φι­λο­ξε­νού­με­νος κά­πο­τε ὁ Χρι­στός στό σπί­τι ἑ­νός τε­λώ­νη, τοῦ Ματ­θαί­ου, ἄν καί τέ­λει­ος καί ἀ­να­μάρ­τη­τος, κά­θι­σε στό τρα­πέ­ζι μα­ζί μέ τούς ἁ­μαρ­τω­λούς. Οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι Τόν εἶ­δαν καί σκαν­δα­λί­στη­καν. Δό­λι­α καί συ­κο­φα­ντι­κά λέ­γουν στούς μα­θη­τές Του: Γι­α­τί «με­τά ἁ­μαρ­τω­λῶν ἐ­σθί­ει καὶ πί­νει ὁ δι­δά­σκα­λος ὑ­μῶν»;

Τό ἴ­δι­ο καί σή­με­ρα δυ­στυ­χῶς πολ­λές πα­ρό­μοι­ες ἐ­πι­κρί­σεις γί­νο­νται. Ὅ­μως, γι­α­τί τούς ὀ­νο­μά­ζουν ἁ­μαρ­τω­λούς; Μή­πως θά ἦ­ταν προ­τι­μό­τε­ρο νά τούς ὀ­νό­μα­ζαν τυ­χε­ρούς; Μα­κά­ρι­ους; Ἄγ­γέ­λους, ἀ­φοῦ κά­θι­σε ἀ­νά­με­σά τους ὁ Θε­ός; Δέν θά ἦ­ταν κα­λύ­τε­ρα νά ἔ­λε­γαν: «Καί ἐ­μεῖς, Κύ­ρι­ε, ἁ­μαρ­τω­λοί εἴ­μα­στε. Δέ­ξου μας, Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ. Προ­σπί­πτου­με στά πό­δι­α Σου, καρ­δι­ο­γνώ­στη καί δί­και­ε Κρι­τή. Κά­θι­σες ἀ­νά­με­σα σ᾿ αὐ­τούς τούς ἁ­μαρ­τω­λούς γι­α­τί οἱ δι­κές μας ἁ­μαρ­τί­ες εἶ­ναι βα­ρύ­τε­ρες ἀ­πό τίς δι­κές τους. Ἀ­ξί­ω­σε κι ἐ­μᾶς τοὐ­λά­χι­στον νά προ­σπέ­σου­με στά πό­δι­α Σου». Μά Ὄ­χι. Οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι δέν σκέ­φθη­καν ἔ­τσι. Ἦ­ταν πλού­σι­οι σέ δι­και­ο­σύ­νη, ἀλ­λά ἡ δι­και­ο­σύ­νη τους ἦ­ταν κί­βδη­λη καί ψεύ­τι­κη. Ἦ­ταν ἄ­γνω­στη γι᾿ αὐ­τούς ἡ ἁ­γί­α ἐ­κεί­νη εὐ­ω­δί­α τῆς τα­πεί­νω­σης. Εὔ­κο­λη ἡ κα­τά­κρι­ση. Κα­τα­κρί­νουν τούς ἁ­μαρ­τω­λούς!  Ἐ­πει­δή εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λοί. Κα­τα­κρί­νουν τόν Χρι­στό ἐ­πει­δή τούς δέ­χε­ται. Λέ­νε «ὁ δι­δά­σκα­λος ὑ­μῶν (ὁ δι­κός σας)­». Μ᾿ αὐ­τό δεί­χνουν ὅ­τι αὐ­τοί δέν θά Τόν ἀ­να­γνω­ρί­σουν πο­τέ σάν «δι­κό» τους δι­δά­σκα­λο. Καί ὁ Κύ­ρι­ος ἀ­πο­κα­λύ­πτει τήν πνευ­μα­τι­κή πε­νί­α τῶν  Φα­ρι­σαί­ων. «Οὐ  χρεί­αν ἔ­χου­σιν οἱ ἰ­σχύ­ο­ντες (=οἱ ὑ­γι­εῖς)  ἰ­α­τροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κα­κῶς ἔ­χο­ντες (=οἱ ἄρ­ρω­στοι).  Ἔ­λε­ον θέ­λω καὶ οὐ θυ­σί­αν. Οὐ γάρ ἦλ­θον κα­λέ­σαι δι­καί­ους, ἀλ­λὰ ἁ­μαρ­τω­λοὺς εἰς με­τά­νοι­αν». Φο­βε­ρή,  σχο­λα­στι­κή,  κα­κο­δι­ά­θε­τη καί ἀ­παί­σι­α ἡ ψυ­χο­σύν­θε­ση τοῦ Φα­ρι­σαί­ου πού σκο­τώ­νει γι­ά τό γράμ­μα τοῦ νό­μου καί κα­τα­πα­τεῖ ἀ­σύ­στο­λα τήν οὐ­σί­α του! Τυ­φλέ Φα­ρι­σαῖ­ε, γι­α­τί ἐ­ρευ­νᾶς τό­σο πο­λύ τίς ἐλ­λεί­ψεις τοῦ πλη­σί­ον σου; Γί­νε λί­γο πι­ό εὔ­σπλαγ­χνος ἀ­πέ­να­ντί του! Ἡ ση­με­ρι­νή ἀ­δυ­να­μί­α του αὔ­ρι­ο θά εἶ­ναι δι­κή σου. Γι­α­τί εἶ­σαι τό­σο πε­ρή­φα­νος καί τυ­φλός; Ἐ­φαρ­μό­ζεις κά­ποι­ες ἐ­ξω­τε­ρι­κές δι­α­τά­ξεις καί ξε­λι­γώ­νε­σαι στόν αὐ­το­θαυ­μα­σμό; Πο­τέ δέν ἀ­να­ζη­τᾶς τίς ἀ­ρε­τές τοῦ δι­πλα­νοῦ σου πού εἶ­ναι πο­λύ εὐ­ά­ρε­στες στό Θε­ό, ἀλ­λά μέ­νουν ἄ­γνω­στες σέ σέ­να. Τίς δι­κές σου οὐ­σι­α­στι­κές ἁ­μαρ­τί­ες προ­σπα­θεῖς νά τίς ἀ­γνο­εῖς, γι᾿ αὐ­τό καί δέν ὁ­μο­λο­γεῖς ὅ­τι εἶ­σαι ἁ­μαρ­τω­λός. Ἐ­κεῖ­νον πού δέν ἔ­χει ἐ­πί­γνω­ση ὅ­τι εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λός ὁ Ἰ­η­σοῦς τόν ἀ­πορ­ρί­πτει: «Οὐκ  ἦλ­θον -λέ­γει- κα­λέ­σαι δι­καί­ους, ἀλ­λὰ ἁ­μαρ­τω­λοὺς εἰς με­τά­νοι­αν». Τί εὐ­τυ­χί­α, λοι­πόν, νά ἔ­χεις ἐ­πί­γνω­ση ὅ­τι εἶ­σαι ἁ­μαρ­τω­λός!  Ὅ­ποι­ος ἔ­χει αὐ­τή τήν ἐ­πί­γνω­ση ἔ­χει τό δρό­μο πρός τόν Χρι­στό ἀ­νοι­χτό. Τί εὐ­τυ­χί­α νά ρί­χνει κα­νείς μι­ά μα­τι­ά στήν καρ­δι­ά του!  Ὅ­ποι­ος τό κά­νει αὐ­τό ξε­χνά­ει ὅ­τι στή γῆ -ἐ­κτός ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό του- ὑ­πάρ­χουν καί ἄλ­λοι ἁ­μαρ­τω­λοί. Οἱ ἄλ­λοι τοῦ φαί­νο­νται ἄ­με­μπτοι, ὑ­πέ­ρο­χοι, ἀ­λη­θι­νοί ἄγ­γε­λοι. Ὅ­σο πι­ό πο­λύ ὁ πι­στός ἐ­ρευ­νᾶ τόν ἑ­αυ­τό του, τό­σο βλέ­πει τίς κη­λί­δες τῆς ψυ­χῆς του καί ἀ­ντι­λαμ­βά­νε­ται ὅ­τι γι­ά τήν σω­τη­ρί­α του ἕ­να καί μο­να­δι­κό εἶ­ναι τό μέ­σο: Τό ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ. Αἰ­σθά­νε­ται ὅ­τι εἶ­ναι ἕ­νας δοῦ­λος τοῦ Θε­οῦ. Δοῦ­λος ἀ­χρεῖ­ος. Ὄ­χι μό­νο ἐ­πει­δή κα­τα­πα­τεῖ τίς ἐ­ντο­λές, ἀλ­λά καί γι­α­τί δέν εἶ­ναι ἄ­ξι­ος νά τίς τη­ρή­σει. Ὅ­ταν βι­ώ­σει κά­ποι­ος ἔ­τσι τίς ἀ­τέ­λει­ές του, τό­τε τόν ἐ­γκα­τα­λεί­πει ὁ φα­ρι­σα­ϊ­σμός πού ἀ­να­πλη­ρώ­νε­ται μέ τήν τα­πεί­νω­ση καί ἀ­νοί­γε­ται ἔ­τσι ὁ δρό­μος τῆς σω­τη­ρί­ας, μέ συ­νο­δοι­πό­ρο τήν με­τά­νοι­α.