ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου (Λουκ. ιη΄ 10-14)
5 Φεβ. 2012
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΚΤΗ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ;
Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό ἱερόν προσεύξασθαι».
Ἀπό σήμερα καί πάλι Τριώδιο. Ἀρχίζει μέ τήν ὄμορφη Παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου. Αὐτή ἐκτός ἀπό τά πολλά ἄλλα μηνύματα πού μᾶς δίνει μᾶς βάζει καί ἕνα σημαντικό ἐρώτημα: Πῶς γίνεται δεκτή ἡ προσευχή μας;
* * *
α) Ὁ Φαρισαῖος.
1. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος τῆς θρησκείας. Γιά κύριο ἔργο του εἶχε νά μελετᾶ, νά ἐμβαθύνει καί νά διδάσκει τό Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔπρεπε νά εἶναι ξεχωρισμένος ἀπό τόν κόσμο, ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἔπρεπε ὁ Φαρισαῖος νά εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, νά ζεῖ μόνο γιά τον Θεό.
2. Ἕνας τέτοιος Φαρισαῖος ἦρθε στό Ναό γιά νά προσευχηθεῖ. Ἦταν μέσα στά καθήκοντά τους ἡ προσευχή, κι ὁ συγκεκριμένος Φαρισαῖος τήν κάνει πολύ προσεκτικά, σύμφωνα μέ τίς διδασκαλίες τους. Εὐχαριστεῖ τόν Θεό γιά τά καλά πού κάνει, γιά τίς ἀρετές του, γιά τήν πιστή ἐφαρμογή τοῦ Νόμου του, γιά τήν ἀποφυγή πολλῶν σφαλμάτων, γιά τό ὅτι δέν κάνει ὅσα οἱ ἁμαρτωλοί...
β) Ὁ Τελώνης.
1. Τοῦ Τελώνη ἡ προσευχή δέν ἔχει καμιά σειρά, καμιά συνοχή. Τά λόγια του εἶναι χωρίς εἱρμό, ἀσυνάρτητα. Βγαίνουν ἀπό μέσα του σάν ἀναστεναγμός, χωρίς νά τά παρακολουθεῖ, χωρίς νά τά ἐλέγχει. Ἀκούγονται γύρω σάν κραυγές ἀγωνίας... Ἀλλά ποιός τά προσέχει, ποιός τούς δίνει σημασία;
2. Οἱ Τελῶνες ἦταν ἄνθρωποι τῆς ἀδικίας, τῆς ἁμαρτίας. Ἐκμεταλλεύονταν τή θέση τους, καί πλούτιζαν ἀπό τίς ἁρπαγές καί τίς ἀδικίες. Καί τά κλεμένα, ὅπως συνήθως συμβαίνει, ὁδηγοῦσαν εὔκολα καί σέ πολλές ἄλλες παραβάσεις τῶν θείων καί ἀνθρωπίνων ἐντολῶν καί σέ πολλές ἁμαρτίες.
γ) Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ.
1. Οἱ ἄνθρωποι μακάριζαν τόν Φαρισαῖο γιά τήν ὡραία προσευχή του... Ὅμως ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ ἦταν πολύ διαφορετική ἀπό τήν κρίση τῶν ἀνθρώπων. Στήν προσευχή του δέν ὑπάρχει κανένα ἴχνος μετανοίας, καμιά αἴτηση συγγνώμης. Δέν ζητάει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐγωϊστική, ἐπιδεικτική, ζητάει τόν ἔπαινο...
2. Ἀντίθετα, τοῦ Τελώνη, βγαίνει ἀπό τή μετανοημένη καρδιά του... Βλέπει καί ἀναγνωρίζει τήν ἁμαρτωλότητά του καί ἐκζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἔχει φτάσει στήν ταπείνωση. Ἔχει ἔρθει στήν αὐτογνωσία.
* * *
Γι’ αὐτό καί μπορεῖ, ἀδελφοί μου, νά στείλει καί σέ μᾶς τό μεγάλο μήνυμα τῆς ταπεινοφροσύνης. Μ’ αὐτή μᾶς προτρέπει νά ἀναφερόμαστε στόν Θεό γιά νά γίνεται δεκτή ἡ προσευχή μας. Καί φυσικά, τή χρειαζόμαστε ὄχι μόνο στήν προσευχή, ἀλλά σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας.
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου (Λουκ. ιη΄ 10-14)
5 Φεβ. 2012
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΚΤΗ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ;
Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό ἱερόν προσεύξασθαι».
Ἀπό σήμερα καί πάλι Τριώδιο. Ἀρχίζει μέ τήν ὄμορφη Παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου. Αὐτή ἐκτός ἀπό τά πολλά ἄλλα μηνύματα πού μᾶς δίνει μᾶς βάζει καί ἕνα σημαντικό ἐρώτημα: Πῶς γίνεται δεκτή ἡ προσευχή μας;
* * *
α) Ὁ Φαρισαῖος.
1. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος τῆς θρησκείας. Γιά κύριο ἔργο του εἶχε νά μελετᾶ, νά ἐμβαθύνει καί νά διδάσκει τό Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔπρεπε νά εἶναι ξεχωρισμένος ἀπό τόν κόσμο, ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἔπρεπε ὁ Φαρισαῖος νά εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, νά ζεῖ μόνο γιά τον Θεό.
2. Ἕνας τέτοιος Φαρισαῖος ἦρθε στό Ναό γιά νά προσευχηθεῖ. Ἦταν μέσα στά καθήκοντά τους ἡ προσευχή, κι ὁ συγκεκριμένος Φαρισαῖος τήν κάνει πολύ προσεκτικά, σύμφωνα μέ τίς διδασκαλίες τους. Εὐχαριστεῖ τόν Θεό γιά τά καλά πού κάνει, γιά τίς ἀρετές του, γιά τήν πιστή ἐφαρμογή τοῦ Νόμου του, γιά τήν ἀποφυγή πολλῶν σφαλμάτων, γιά τό ὅτι δέν κάνει ὅσα οἱ ἁμαρτωλοί...
β) Ὁ Τελώνης.
1. Τοῦ Τελώνη ἡ προσευχή δέν ἔχει καμιά σειρά, καμιά συνοχή. Τά λόγια του εἶναι χωρίς εἱρμό, ἀσυνάρτητα. Βγαίνουν ἀπό μέσα του σάν ἀναστεναγμός, χωρίς νά τά παρακολουθεῖ, χωρίς νά τά ἐλέγχει. Ἀκούγονται γύρω σάν κραυγές ἀγωνίας... Ἀλλά ποιός τά προσέχει, ποιός τούς δίνει σημασία;
2. Οἱ Τελῶνες ἦταν ἄνθρωποι τῆς ἀδικίας, τῆς ἁμαρτίας. Ἐκμεταλλεύονταν τή θέση τους, καί πλούτιζαν ἀπό τίς ἁρπαγές καί τίς ἀδικίες. Καί τά κλεμένα, ὅπως συνήθως συμβαίνει, ὁδηγοῦσαν εὔκολα καί σέ πολλές ἄλλες παραβάσεις τῶν θείων καί ἀνθρωπίνων ἐντολῶν καί σέ πολλές ἁμαρτίες.
γ) Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ.
1. Οἱ ἄνθρωποι μακάριζαν τόν Φαρισαῖο γιά τήν ὡραία προσευχή του... Ὅμως ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ ἦταν πολύ διαφορετική ἀπό τήν κρίση τῶν ἀνθρώπων. Στήν προσευχή του δέν ὑπάρχει κανένα ἴχνος μετανοίας, καμιά αἴτηση συγγνώμης. Δέν ζητάει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐγωϊστική, ἐπιδεικτική, ζητάει τόν ἔπαινο...
2. Ἀντίθετα, τοῦ Τελώνη, βγαίνει ἀπό τή μετανοημένη καρδιά του... Βλέπει καί ἀναγνωρίζει τήν ἁμαρτωλότητά του καί ἐκζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἔχει φτάσει στήν ταπείνωση. Ἔχει ἔρθει στήν αὐτογνωσία.
* * *
Γι’ αὐτό καί μπορεῖ, ἀδελφοί μου, νά στείλει καί σέ μᾶς τό μεγάλο μήνυμα τῆς ταπεινοφροσύνης. Μ’ αὐτή μᾶς προτρέπει νά ἀναφερόμαστε στόν Θεό γιά νά γίνεται δεκτή ἡ προσευχή μας. Καί φυσικά, τή χρειαζόμαστε ὄχι μόνο στήν προσευχή, ἀλλά σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας.
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου