ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ (17-2-2008)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 

Σή­με­ρα, ἀ­γα­πη­τοί μου, ἀρ­χί­ζει ἡ πε­ρί­δος τοῦ εὐ­λο­γη­μέ­νου Τρι­ω­δί­ου. Ἀ­νοί­γει μι­ά νέ­α σε­λί­δα στή ζω­ή μας. Ἡ σε­λί­δα τῆς με­τα­νοί­ας. Χτυ­πᾶ­με πι­ό δυ­να­τά τήν πόρ­τα τήν δι­κή μας καί τήν πόρ­τα τοῦ Θε­οῦ. Ἡ δι­κή μας πόρ­τα εἶ­ναι ἡ καρ­δι­ά μας. Χτύ­πη­σε τό στῆ­θος του ὁ Τε­λώ­νης. Ὅ­ταν χτυ­πᾶς τήν καρ­δι­ά μέ τό σή­μα­ντρο τῆς συ­νει­δή­σε­ως, ξε­πε­τά­γε­ται μι­ά κραυ­γή κι ἕ­να δά­κρυ.

Ἡ πόρ­τα τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι τό ἔ­λε­ος. Ἐ­μεῖς χτυ­πᾶ­με μέ τήν ἱ­κε­σί­α μας, Ἐ­κεῖ­νος ἀ­νοί­γει μέ τό ἔ­λε­ός Του.

Ἀ­νοί­γει τό Τρι­ώ­δι­ο. Ἀ­νοί­γει ἡ πύ­λη τῆς με­τα­νοί­ας, πού εἶ­ναι ἡ πύ­λη τοῦ Οὐ­ρα­νοῦ. Γι­ά ὅ­λες τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας πρέ­πει νά με­τα­νο­οῦ­με. Πολ­λές φο­ρές θαυ­μά­ζου­με τούς Ἁ­γί­ους. Ἀλ­λά δέν ἀ­να­λο­γι­ζό­μα­στε ὅ­τι δέν ὑ­πάρ­χει Ἅ­γι­ος πού δέν δι­ώ­χθη­κε. Δέν ὑ­πάρ­χει Ἅ­γι­ος πού δέν συ­κο­φα­ντή­θη­κε, πού δέν βα­σα­νί­σθη­κε. Δέν ὑ­πάρ­χει Ἅ­γι­ος πού δέν σή­κω­σε τόν σταυ­ρό τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου καί τοῦ δι­ω­γμοῦ. Καί πά­νω ἀ­πό ὅ­λους τούς Ἁ­γί­ους θαυ­μά­ζου­με τόν Κύ­ρι­ό μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Χρι­στό χω­ρίς δι­ω­γμό, χω­ρίς Σταυ­ρό, χω­ρίς ἀ­κάν­θι­νο στε­φά­νι, δέν μπο­ροῦ­με νά σκε­φθοῦ­με. Ἄλ­λο τό­σο δέν μπο­ροῦ­με νά ἐν­νο­ή­σου­με εὐ­σε­βῆ Χρι­στι­α­νό χω­ρίς πό­νο καί δι­ω­γμό.

Ὁ δι­ω­γμός τοῦ Χρι­στοῦ συ­νε­χί­ζε­ται στήν ζω­ή τῶν Χρι­στι­α­νῶν. Τό βε­βαι­ώ­νει ὁ Ἴ­δι­ος ὁ Χρι­στός: «Εἰ ἐ­μὲ ἐ­δί­ω­ξαν καὶ ὑ­μᾶς δι­ώ­ξου­σιν». Εἶ­ναι ἀ­πό­λυ­τος ὁ λό­γος Του. Χω­ρίς ἐ­ξαι­ρέ­σεις. Ἐ­μεῖς, ὅ­μως, ἀ­παι­τοῦ­με τήν Ἀ­νά­στα­ση, χω­ρίς τήν ὀ­δύ­νη τοῦ Σταυ­ροῦ.

Τό βε­βαι­ώ­νει ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος στό ση­με­ρι­νό ἀ­νά­γνω­σμα: «Πά­ντες οἱ θέ­λο­ντες εὐ­σε­βῶς ζῆν ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ δι­ω­χθή­σο­νται». Ἀ­πό­λυ­τος κι ἐ­δῶ ὁ λό­γος. Χω­ρίς ἐ­ξαι­ρέ­σεις. Δέν λέ­γει με­ρι­κοί ἤ λί­γοι Χρι­στι­α­νοί, ἀλ­λά ὅ­λοι. Ὅ­σοι ἀ­κο­λου­θοῦν τόν Χρι­στό κλη­ρο­νο­μοῦν τούς δι­ω­γμούς Του. Κι ὅ­σοι δι­ώ­κο­νται κλη­ρο­νο­μοῦν τήν μα­κα­ρι­ό­τη­τα.

Τό βε­βαι­ώ­νει ἡ Ἱ­στο­ρί­α καί ἡ κα­θη­με­ρι­νή πρα­γμα­τι­κό­τη­τα. Τό βε­βαι­ώ­νουν οἱ Ἅ­γι­οι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, οἱ ὁ­ποῖ­οι ὑ­πέ­στη­σαν φο­βε­ρούς δι­ω­γμούς. Ὅ­σο κι ἄν ψά­ξου­με, δέν θά βροῦ­με Ἅ­γι­ο ἤ Ἁ­γί­α πού νά μήν δι­ώ­χθη­κε. Γι­ά τόν Ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο τό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο δέν εἶ­ναι ὡ­ραῖ­α λό­γι­α, εἶ­ναι βα­ρύς σταυ­ρός. Καί τήν ἐ­πι­στο­λή τῆς πα­ρού­σης τήν γρά­φει μέ­σα ἀ­πό τή φυ­λα­κή. Γρά­φει ἀ­πό τό κελ­λί τοῦ μελ­λο­θα­νά­του. Εἶ­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος σέ θά­να­το καί σέ λί­γο ὁ δή­μι­ος θά τοῦ κό­ψη τό κε­φά­λι.  

Ὁ πό­νος καί ὁ δι­ω­γμός εἶ­ναι μέ­σα ἁ­γι­α­σμοῦ καί πρό­ξε­νοι αἰ­ώ­νι­ας ζω­ῆς. Ἀ­πό τίς θλί­ψεις καί τίς τα­λαι­πω­ρί­ες ὁ Χρι­στι­α­νός κερ­δί­ζει τήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα. Εὐ­ερ­γε­σί­α εἶ­ναι ὁ δι­ω­γμός γι­ά τόν Χρι­στι­α­νό. Ἀρ­κεῖ νά ὑ­πάρ­χουν δύ­ο ὅ­ροι: Πρῶ­τα ἀπ᾿ ὅ­λα νά δι­ω­κό­με­θα γι­ά τόν Χρι­στό, δι­ό­τι εἶ­πε ὁ Κύ­ρι­ος: «Ἐ­πι­βα­λοῦ­σιν ἐφ᾿ ὑ­μᾶς τὰς χεῖ­ρας καὶ δι­ώ­ξου­σιν, ἕ­νε­κεν τοῦ ὀ­νό­μα­τός μου».

Τό δεύ­τε­ρο εἶ­ναι, αὐ­τά πού λέ­γο­νται ἐ­να­ντί­ον μας νά εἶ­ναι ψευ­δῆ: «Μα­κά­ρι­οί ἐ­στε ὅ­ταν ὀ­νει­δί­σω­σιν ὑ­μᾶς καὶ δι­ώ­ξω­σι καὶ εἴ­πω­σι πᾶν πο­νη­ρὸν ῥῆ­μα καθ᾿ ὑ­μῶν ψευ­δό­με­νοι ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ». Ὅ­σο οἱ ἄλ­λοι ρί­χνουν λά­σπη ἐ­να­ν­τί­ον μας μέ ψεύ­δη, τό­σο ὁ Θε­ός μᾶς δο­ξά­ζει.

Σή­με­ρα δέν φυ­λα­κί­ζο­νται οἱ Χρι­στι­α­νοί, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, γι­ά τήν χρι­στι­α­νι­κή τους μαρ­τυ­ρί­α. Ὑ­φί­στα­νται ἄλ­λου εἴ­δους μαρ­τύ­ρι­α, ὅ­πως οἱ εἰ­ρω­νεῖ­ες καί οἱ ὀ­νει­δι­σμοί. Ἡ εὐ­σέ­βει­α καί ὁ συ­νε­πής τρό­πος τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς προ­κα­λοῦν τόν χλευ­α­σμό τοῦ κό­σμου. Σέ ἐ­πο­χές σάν τήν ση­με­ρι­νή, ὁ χλευ­α­σμός εἶ­ναι δυ­να­τόν νά θε­ω­ρη­θῆ ὡς εἶ­δος μαρ­τυ­ρί­ου. Στήν πρα­γμα­τι­κό­τη­τα δέν ὑ­πάρ­χουν ἀ­πα­θεῖς καί ἀ­δι­ά­φο­ροι. Ἤ ἀ­γα­πᾶ­με τόν Χρι­στό καί ὑ­φι­στά­με­θα τίς συ­νέ­πει­ες αὐ­τῆς τῆς ἀ­γά­πης ἤ γι­νό­μα­στε ἄ­με­σοι ἤ ἔμ­με­σοι δι­ῶ­κτες Του. Εἴ­θε, μέ τήν Χά­ρη τοῦ Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος, νά πα­ρα­μέ­νου­με στα­θε­ροί στήν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ καί νά ὑ­φι­στά­με­θα μέ χα­ρά κά­θε θλί­ψη γι­ά τήν ἀ­γά­πη Του. Α­ΜΗΝ.