ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ  (12-2-2006)

ΚΥ­ΡΙ­Α­ΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

Ἡ ἔ­ξαρ­ση τοῦ ἡ­ρω­ϊ­κοῦ στοι­χεί­ου τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς καί τῆς ἐμ­μο­νῆς στήν πα­ρα­δο­θεῖ­σα πί­στη πού βλέ­που­με νά χα­ρα­κτη­ρί­ζη τή ση­με­ρι­νή ἀ­πο­στο­λι­κή πε­ρι­κο­πή, ἴ­σως νά ἀ­πε­τέ­λε­σε καί τό κρι­τή­ρι­ο τῆς ἐ­πι­λο­γῆς της γι­ά τή ση­με­ρι­νή Κυ­ρι­α­κή τοῦ Τε­λώ­νου καί τοῦ Φα­ρι­σαί­ου. Εἶ­ναι ἡ πρώ­τη Κυ­ρι­α­κή τοῦ Τρι­ω­δί­ου, μι­ᾶς πε­ρι­ό­δου πού, ἀ­πο­βλέ­πο­ντας στό νά μᾶς προ­ε­τοι­μά­ση πνευ­μα­τι­κά γι­ά τή βί­ω­ση τοῦ Πά­θους καί τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου μας, προ­βάλ­λει, ὡς οὐ­σι­ώ­δη στοι­χεῖ­α τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ζω­ῆς, τήν ἄ­σκη­ση καί τήν κα­κο­πά­θει­α καί πα­ράλ­λη­λα τήν ἀ­φο­σί­ω­ση στήν ἀ­λή­θει­α τοῦ Χρι­στοῦ.

Ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, γι­ά νά στη­ρί­ξη τόν Τι­μό­θε­ο, ἀλ­λά καί κά­θε ἄν­θρω­πο στόν πνευ­μα­τι­κό ἀ­γῶ­να, ἰ­δι­αί­τε­ρα κα­τά τήν πε­ρί­ο­δο αὐ­τή τοῦ Τρι­ω­δί­ου, προ­βάλ­λει τό προ­σω­πι­κό του πα­ρά­δει­γμα καί τήν ἐν Χρι­στῷ ἐ­μπει­ρί­α του. Ἡ ζω­ή του εἶ­ναι γε­μά­τη ἀ­πό πί­στη, ἀ­γά­πη, ὑ­πο­μο­νή, δι­ω­γμούς καί πα­θή­μα­τα.

Πολ­λές φο­ρές προ­κα­λεῖ τήν ψυ­χή μας τό γε­γο­νός ὅ­τι οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ Θε­οῦ, αὐ­τοί πού ἀ­γω­νί­ζο­νται νά ζή­σουν μέ δι­και­ο­σύ­νη, μέ κα­θα­ρό­τη­τα καί ἀ­γά­πη, συ­να­ντοῦν θλί­ψεις καί δι­ω­γμούς, κιν­δύ­νους καί δυ­σκο­λί­ες. Ἕ­να πλῆ­θος πα­ρα­δει­γμά­των ἀ­πό τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει τήν ἀ­λή­θει­α τοῦ λό­γου τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου ὅ­τι «πά­ντες οἱ θέ­λο­ντες εὐ­σε­βῶς ζῆν ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ δι­ω­χθή­σο­νται». Ὁ δί­και­ος Ἄ­βελ φο­νεύ­ε­ται ἀ­πό τόν φθο­νε­ρό Κά­ϊν. Ὁ Ἠ­λί­ας δι­ώ­κε­ται ἀ­πό τήν ἁ­μαρ­τω­λή Ἰ­ε­ζά­βελ. Ὁ Τί­μι­ος Πρό­δρο­μος ἀ­πο­κε­φα­λί­ζε­ται ἐξ αἰ­τί­ας τῆς Ἡ­ρω­δι­ά­δος. Ἀλ­λά στήν ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, στή ζω­ή τῶν Ἁ­γί­ων, βλέ­που­με νά ἐ­φαρ­μό­ζε­ται ὁ λό­γος τοῦ Κυ­ρί­ου πρός τούς Μα­θη­τάς Του: «Πα­ρα­δώ­σου­σι γὰρ ὑ­μᾶς εἰς συ­νέ­δρι­α καὶ ἐν ταῖς συ­να­γω­γαῖς αὐ­τῶν μα­στι­γώ­σου­σιν ὑ­μᾶς».

Ἡ ζω­ή τῶν πε­ρισ­σο­τέ­ρων Ἁ­γί­ων ση­μα­δεύ­ε­ται ἀ­πό τήν κα­κο­πά­θει­α, τόν δι­ω­γμό καί τό μαρ­τύ­ρι­ο. Ὁ Ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος, πού τό­σες θλί­ψεις καί δο­κι­μα­σί­ες πέ­ρα­σε στή ζω­ή του, μᾶς λέ­γει: «Ὁ ἄν­θρω­πος πού βα­δί­ζει τόν δρό­μο τῆς ἀ­ρε­τῆς δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ζῆ χω­ρίς λύ­πη, θλί­ψη, ὀ­δύ­νη καί πει­ρα­σμούς». Ἀντί­θε­τα μέ τήν ὑ­πό­σχε­ση τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, ὅ­που ὁ Θε­ός εἶ­χε πῆ στούς Ἰσ­ρα­η­λί­τες «ἐ­ὰν θέ­λη­τε καὶ εἰ­σα­κού­ση­τέ μου τὰ ἀ­γα­θὰ τῆς γῆς φά­γε­σθε», στήν Και­νή Δι­α­θή­κη, ἐ­κεῖ­νοι πού ὑ­πα­κού­ουν στόν Θε­ό καί ὑ­πο­τάσ­σο­νται στόν Νό­μο Του δέν ἔ­χουν ὑ­λι­κά συμ­φέ­ρο­ντα καί κέρ­δη.

Οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ «κό­σμου», οἱ ἀ­σε­βεῖς, μι­σοῦν καί δι­ώ­κουν τούς ἀν­θρώ­πους τοῦ Θε­οῦ, κα­τά τόν λό­γο τοῦ Κυ­ρί­ου «καὶ ἔ­σε­σθε μι­σού­με­νοι ὑ­πὸ πά­ντων δι­ὰ τὸ ὄ­νο­μά μου». Ἀ­ντί­θε­τα, ἄν­θρω­ποι πο­νη­ροί βλέ­που­με, ὄ­χι μό­νο νά μήν κιν­δυ­νεύ­ουν καί νά μήν κα­κο­πα­θοῦν, ἀλ­λά ἀ­νε­νό­χλη­τα νά ἐκ­δη­λώ­νουν τήν κα­κί­α τους καί μά­λι­στα νά ἀ­πο­λαμ­βά­νουν ἀ­γα­θά, τι­μές καί ἀ­να­γνώ­ρι­ση. Πολ­λές φο­ρές ἡ ἀ­ρε­τή δι­ώ­κε­ται καί ἡ κα­κί­α θρι­αμ­βεύ­ει. Μέ­σα σ᾿ ὅ­λα αὐ­τά ὁ ἄν­θρω­πος τα­ράσ­σε­ται, σκαν­δα­λί­ζε­ται καί ἀ­να­ρω­τι­έ­ται μα­ζί μέ τόν Προ­φή­τη Ἱ­ε­ρε­μί­α: «Γι­α­τί πά­ει κα­λά ἡ ζω­ή τῶν ἀ­σε­βῶν καί πλου­τί­ζουν ὅ­λοι ἐ­κεῖ­νοι πού κά­νουν πα­ρα­νο­μί­ες»; Καί ὁ ἴ­δι­ος ἀ­πα­ντᾶ: «Γι­ά τήν μα­κρο­θυ­μί­α τοῦ Θε­οῦ» πού ἀ­νέ­χε­ται τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας, πε­ρι­μέ­νο­ντας τήν με­τά­νοι­ά μας.

Ὁ πνευ­μα­τι­κός ἀ­γώ­νας τοῦ ἀν­θρώ­που βρί­σκε­ται πι­ό πά­νω ἀ­πό τίς ὁ­ρα­τές δυ­νά­μεις του. Μέ τά ἀν­θρώ­πι­να δε­δο­μέ­να, δη­λα­δή, μέ τό νά στη­ρί­ζε­ται κα­νείς στίς δι­κές του δυ­νά­μεις, εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τη ἡ ἔκ­βα­σή του. Ἄν ὅ­μως ὁ ἄν­θρω­πος πα­ρα­δώ­ση τήν ἀ­δυ­να­μί­α του στήν ἀ­γά­πη τοῦ Κυ­ρί­ου, τό­τε τά πά­ντα εἶ­ναι δυ­να­τά. Σ᾿ αὐ­τή τήν πο­ρεί­α του δο­κι­μά­ζει πολ­λά ἐ­μπό­δι­α, πό­νους, θλί­ψεις, δο­κι­μα­σί­ες. Ἐ­κεῖ ὅ­μως φαί­νε­ται κα­λύ­τε­ρα ἡ δύ­να­μη τῆς πί­στε­ως καί ἀ­πο­δει­κνύ­ο­νται ὁ­λο­φά­νε­ρα οἱ πι­στοί γνή­σι­α τέ­κνα τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ζη­τεῖ ἀ­πό ἐ­κεί­νους πού θέ­λουν νά Τόν ἀ­κο­λου­θή­σουν νά ἀ­παρ­νη­θοῦν τόν ἑ­αυ­τό τους. Ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­ξη­γεῖ «ὃς γὰρ ἄν θέ­λῃ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ σῶ­σαι, ἀ­πο­λέ­σει αὐ­τήν».

Οἱ ἄ­πι­στοι βλέ­πουν τίς θλί­ψεις τῶν Χρι­στι­α­νῶν καί εἰ­ρω­νεύ­ο­νται. Οἱ ὀ­λι­γό­πι­στοι κλο­νί­ζο­νται. Οἱ πι­στοί ὅ­μως δέ­χο­νται τίς θλί­ψεις καί τίς δο­κι­μα­σί­ες καί ἀ­σκοῦν τόν ἑ­αυ­τό τους, ὥ­στε νά ἔ­χουν πά­ντο­τε σύ­ντρο­φο στή ζω­ή τους τόν σταυ­ρό τοῦ Κυ­ρί­ου. Γι­α­τί ὁ σταυ­ρός προ­μη­νύ­ει τήν Ἀ­νά­στα­ση καί ἐγ­γυ­ᾶ­ται τήν γνη­σι­ό­τη­τα τῶν Χρι­στι­α­νῶν.

Ἀ­δελ­φοί μου, ἡ ὑ­πο­μο­νή στίς θλί­ψεις κά­νει τόν ἄν­θρω­πο δό­κι­μο, δη­λα­δή κα­τάλ­λη­λο καί ἕ­τοι­μο νά ἀ­πο­δε­χθῆ μέ­σα του τήν πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου, παρ᾿ ὅ­λη τήν αἴ­σθη­ση τῆς ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τάς του. Μι­ά τέ­τοι­α δο­κι­μή γε­μί­ζει τήν καρ­δι­ά μας μέ ἐλ­πί­δα, ἡ ὁ­ποί­α μέ κα­νέ­να τρό­πο δέν ντρο­πι­ά­ζει τόν ἄν­θρω­πο, γι­α­τί ἡ βε­βαι­ό­τη­τά της ταυ­τί­ζε­ται μέ τήν ἐ­μπει­ρί­α τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Χρι­στοῦ. Α­ΜΗΝ.