ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ  (28-1-2007)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

                            

Τό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα πε­ρι­γρά­φει ἕ­ναν ἄν­θρω­πο πού εἶ­ναι πά­ντα εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νος μέ τόν ἑ­αυ­τό του καί πού νο­μί­ζει ὅ­τι συμ­μορ­φώ­νε­ται μέ ὅ­λες τίς ἀ­παι­τή­σεις τῆς θρη­σκεί­ας. Εἶ­ναι βέ­βαι­ος γι­ά τόν ἑ­αυ­τό του καί πο­λύ πε­ρή­φα­νος γι᾿ αὐ­τόν. Στήν πρα­γμα­τι­κό­τη­τα, ὅ­μως, ἔ­χει πα­ρα­ποι­ή­σει τό νό­η­μα τῆς θρη­σκεί­ας. Τήν ἔ­χει πε­ρι­ο­ρί­σει σέ ἐ­ξω­τε­ρι­κούς τύ­πους καί με­τρά­ει τήν εὐ­σέ­βει­ά του μέ τό πο­σό τῶν χρη­μά­των πού προ­σφέ­ρει στόν Να­ό καί στούς πτω­χούς.

Ὅ­σο γι­ά τόν ἁ­μαρ­τω­λό τε­λώ­νη, αὐ­τός τα­πει­νώ­νει τόν ἑ­αυ­τό του καί αὐ­τή ἡ τα­πεί­νω­ση τόν δι­και­ώ­νει μπρο­στά στόν Θε­ό.

Αὐ­τοί οἱ δύ­ο τό­σο δι­α­φο­ρε­τι­κοί ἄν­θρω­ποι πῆ­γαν στόν Να­ό γι­ά νά προ­σευ­χη­θοῦν. Καί ἡ Εὐ­αγ­γε­λι­κή Πα­ρα­βο­λή κρί­νει τούς τρό­πους προ­σευ­χῆς αὐ­τῶν τῶν δύ­ο ἀν­θρώ­πων καί ὑ­πο­δει­κνύ­ει τόν θε­ά­ρε­στο. Ἡ γνή­σι­α καί θε­ά­ρε­στη προ­σευ­χή ἐν­σαρ­κώ­νε­ται ἀ­πό τόν τε­λώ­νη. Ὁ Κύ­ρι­ος μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει ὅ­τι ἡ προ­σευ­χή τοῦ τε­λώ­νη εἰ­σα­κού­σθη­κε ἀ­πό τόν Θε­ό. Αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ τρό­πος πού προ­σευ­χή­θη­κε ἀ­πο­τε­λεῖ ὑ­πό­δει­γμα καί γι­ά μᾶς. Ἡ προ­σευ­χή, ὅ­σο κι ἄν φαί­νε­ται ὅ­τι ἀ­πο­τε­λεῖ πνευ­μα­τι­κή κί­νη­ση τοῦ ἀν­θρώ­που, δέν γί­νε­ται χω­ρίς τό σῶ­μα. Ἡ στά­ση τοῦ σώ­μα­τος βο­η­θεῖ τήν ψυ­χή κα­τά τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς. Ὁ τε­λώ­νης στέ­κε­ται μα­κρι­ά ἀ­πό τό Θυ­σι­α­στή­ρι­ο. Στέ­κε­ται δι­α­κρι­τι­κά καί μέ φό­βο Θε­οῦ. Προ­σεύ­χε­ται μέ βα­θι­ά συ­ναί­σθη­ση τῆς ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τός του. Δέν ἤ­θε­λε οὔ­τε τά μά­τι­α του νά ση­κώ­ση πρός τόν οὐ­ρα­νό. Ἡ συ­ντρι­βή του με­τα­ποι­εῖ­ται σέ θερ­μή ἱ­κε­σί­α, ὁ Θε­ός νά τόν ἐ­λε­ή­ση καί νά τόν συγ­χω­ρή­ση. Τά ἱ­ε­ρά συ­ναι­σθή­μα­τα πού συ­γκλο­νί­ζουν τήν καρ­δι­ά του τόν ὁ­δη­γοῦν στήν με­τά­νοι­α. Γι᾿ αὐ­τό χτυ­πά­ει τό στῆ­θος του λέ­γο­ντας: «Ὁ Θε­ὸς ἱ­λά­σθη­τί μοι τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ». Δη­λα­δή, «Θε­έ μου, σπλαγ­χνί­σου καί συγ­χώ­ρε­σέ με τόν ἁ­­μαρ­τω­λό». Τά λό­γι­α αὐ­τά δεί­χνουν τήν βα­θι­ά αὐ­το­γνω­σί­α πού εἶ­χε. Γνώ­ρι­ζε κα­λά τήν ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τά του.

Χω­ρίς συ­ναί­σθη­ση τῆς ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τός μας, χω­ρίς ἐ­πί­γνω­ση τῆς ἀ­δυ­να­μί­ας μας δέν μπο­ροῦ­με νά προ­σευ­χη­θοῦ­με. Ἡ ἔ­παρ­ση καί ἡ ἠ­θι­κή αὐ­τάρ­κει­α ἀ­πο­τε­λοῦν τήν με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­πει­λή τῆς πνευ­μα­τι­κῆς ζω­ῆς τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἡ ἠ­θι­κή ἀ­ξί­α πού σχε­δόν ἀ­πό­λυ­τα πα­ρα­θε­ω­ρεῖ­ται ἤ ἀ­γνο­εῖ­ται σή­με­ρα εἶ­ναι, πρα­γμα­τι­κά, ἡ τα­πεί­νω­ση. Ὁ πο­λι­τι­σμός, στόν ὁ­ποῖ­ο ζοῦ­με, δι­αρ­κῶς ἐν­στα­λά­ζει μέ­σα μας τήν ἔν­νοι­α τῆς ὑ­πε­ρη­φά­νει­ας, τῆς αὐ­το­ε­ξύ­μνη­σης καί τῆς αὐ­το­δι­καί­ω­σης. Ἡ κοι­νω­νί­α μας εἶ­ναι οἰ­κο­δο­μη­μέ­νη πά­νω στήν ἀ­λα­ζο­νι­κή σκέ­ψη ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος μπο­ρεῖ νά ἐ­πι­τύ­χη ὅ,τι­δή­πο­τε μό­νος του καί ὁ Θε­ός εἶ­ναι πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νος στό νά ἀ­μεί­βη τίς ἐ­πι­τυ­χί­ες καί τά κα­λά ἔρ­γα τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἡ τα­πεί­νω­ση θε­ω­ρεῖ­ται δεῖ­γμα ἀ­δυ­να­μί­ας σέ ἀ­το­μι­κό, ὁ­μα­δι­κό ἤ ἐ­θνι­κό ἐ­πί­πε­δο. Τό πνεῦ­μα τοῦ Φα­ρι­σαί­ου ἔ­χει πο­τί­σει ὅ­λες τίς πτυ­χές τῆς ζω­ῆς μας.

Τί εἶ­ναι, ὅ­μως, τα­πεί­νω­ση; Ὁ ἴ­δι­ος ὁ Θε­ός εἶ­ναι τα­πει­νός. «Μά­θε­τε ἀπ᾿ ἐ­μοῦ ὅ­τι πρᾷ­ος εἰ­μὶ καὶ τα­πει­νὸς τῇ καρ­δί­ᾳ». Ἡ τα­πεί­νω­ση εἶ­ναι ἕ­να θεῖ­ο μέ­γε­θος. Εἶ­ναι ἡ λάμ­ψη τῆς δό­ξας τοῦ Θε­οῦ. Μέ τήν γή­ϊ­νη λο­γι­κή μας δέν μπο­ροῦ­με νά συμ­βι­βά­σου­με τήν δό­ξα μέ τήν τα­πεί­νω­ση, ἀ­φοῦ μά­λι­στα ἡ τα­πεί­νω­ση θε­ω­ρεῖ­ται, πολ­λές φο­ρές, ἐ­λάτ­τω­μα. Ὅ­μως, ἐ­κεῖ­νο πού εἶ­ναι αὐ­θε­ντι­κά τέ­λει­ο, ὄ­μορ­φο καί κα­λό εἶ­ναι, τήν ἴ­δι­α στι­γμή, γνή­σι­α τα­πει­νό. Ἡ τε­λει­ό­τη­τα δέν ἔ­χει ἀ­νά­γκη ἀ­πό τήν δη­μο­σι­ό­τη­τα καί τήν ἐ­πί­δει­ξη. Ὁ Θε­ός εἶ­ναι τα­πει­νός, γι­α­τί εἶ­ναι τέ­λει­ος. Ἡ τα­πεί­νω­σή Του εἶ­ναι ἡ δό­ξα Του. Ὁ Σταυ­ρω­μέ­νος Χρι­στός εἶ­ναι ὁ Βα­σι­λεύς τῆς δό­ξης.

Ὅ­ποι­ος προ­σεγ­γί­ζει πρα­γμα­τι­κά τόν Θε­ό με­τέ­χει τῆς θεί­ας τα­πει­νώ­σε­ως. Αὐ­τό συ­νέ­βη μέ τήν Πα­να­γί­α, τήν Μη­τέ­ρα τοῦ Χρι­στοῦ, πού ἡ τα­πεί­νω­ση τήν ἔ­κα­νε χα­ρά ὅ­λης τῆς Οἰ­κου­μέ­νης.

Ἀ­δελ­φοί μου, μπο­ροῦ­με νά γί­νου­με τα­πει­νοί μό­νο μέ τήν ἐ­να­τέ­νι­ση τοῦ Χρι­στοῦ, πού εἶ­ναι ἡ Σαρ­κω­μέ­νη Θεί­α Τα­πεί­νω­ση. Τήν νύ­χτα τῆς ἄ­κρας τα­πει­νώ­σε­ώς Του ὁ Θε­ός ἀ­πο­κά­λυ­ψε τήν δό­ξα Του ὡς τα­πεί­νω­ση καί τήν τα­πεί­νω­σή Του ὡς δό­ξα: «Νῦν ἐ­δο­ξά­σθη ὁ Υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ ὁ Θε­ὸς ἐ­δο­ξά­σθη ἐν Αὐ­τῷ».

Μπο­ροῦ­με νά γί­νου­με τα­πει­νοί, μό­νο ὅ­ταν με­τροῦ­με τό κά­θε τί μέ μέ­τρο τόν Χρι­στό. Α­ΜΗΝ.