ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου (Λουκ. ιη΄ 10-14) – 28 Ἰανουαρίου 2007
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀπό τά πιό ὄμορφα κομμάτια τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ἡ παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου πού ἀκούσαμε καί πάλι σήμερα καί μέ τήν ὁποία ἀρχίζει τό Τριώδιο. Τό νόημά της εἶναι ἡ ἀνάγκη γιά ταπεινό φρόνημα. Ἄς τή θυμηθοῦμε.
* * *
Ἡ παραβολή.
Δυό ἄνθρωποι, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, ἕνας Φαρισαῖος κι ἕνας Τελώνης ἀνέβηκαν κάποια μέρα στό Ναό γιά νά προσευχηθοῦν.
Ὁ Φαρισαῖος ἦταν ἄνθρωπος τῆς θρησκείας. Ἦταν δάσκαλος τοῦ νόμου. Καί ταυτόχρονα φρουρός ἀκοίμητος γιά τήν τήρησή του. Ὁ Τελώνης ἀντίθετα ἦταν ἄνθρωπος τῆς ἀδικίας, τῆς ἁρπαγῆς, τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ προσευχή τοῦ Φαρισαίου ἦταν ὑποδειγματική. Περιεῖχε ὅσα ἦταν σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τους καί τή ζωή τους. Ἦταν ὅμως καί γεμάτη ὑπερο-ψία, ὑπερηφάνεια. Ἔλειπε ἀπό αὐτή ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση.
Τοῦ Τελώνη, κάθε ἄλλο. Ἀκατάστατη, ἀπρόσεκτη. Ἔβγαινε ἀπό μέσα του σάν ἀκράτητος ἀναστεναγμός. Ἔνοιωθε ὅμως τήν ἁμαρτωλότητά του. Δέν τολ-μᾶ νά κοιτάξει πρός τόν οὐρανό. Μόνο ἱκετεύει γιά τό θεῖο ἔλεος.
Καί ὁ Θεός τή δέχεται. Καί τόν δικαιώνει! Γιατί αὐτή ἡ τελωνική προσευχή, πέρασε ἀπό τή συντριβή, τήν ταπείνωση, τήν ἐξαφάνιση τοῦ ἑαυτοῦ του.
* * *
Τά διδάγματά της.
1. Βασικό στοιχεῖο γιά τή σχέση μας μέ τόν Θεό εἶναι ἡ αὐτογνωσία. Ἡ σωστή γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὅταν αὐτή ὑπάρχει, τότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι προσγειωμένος. Ξέρει τίς ἀδυναμίες καί τίς δυνατότητές του.
Ἀπό τό Φαρισαῖο ἔλειπε. Γι’ αὐτό καί δίνει μιά ψεύτικη εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὄχι αὐτό πού ἦταν, ἀλλά αὐτό πού ἔπρεπε νά δείξει. Αὐτό πού ζητοῦσαν οἱ «τύποι», τῆς νοοτροπίας καί διδασκαλίας τους.
2. Ἔλειπε ὅμως καί ἡ συντριβή καί ἡ μετάνοια πού πάντοτε ζητοῦσε ὁ Θεός. Θεωροῦσε τόν ἑαυτό του, τέλειο, δίκαιο. Ἀδιανόητο ἦταν γι’ αὐτόν τό ταπεινό πνεῦμα.
Ὁ Τελώνης δέν ἔλεγε λόγια, ἀλλά ζοῦσε αὐτή τή συντριβή. Εἶχε τήν ἀπό-λυτη συναίσθηση πώς βρισκόταν μακρυά ἀπό τόν Θεό. Καί τώρα μέσα του κάτι οὐσιαστικό εἶχε ἀλλάξει. Μιά ἀλλοίωση ἀποφασιστική εἶχε γίνει.
3. Κι ἀκόμα ὁ Τελώνης εἶχε ἀνακαλύψει τήν ταπείνωση. Ἀνέβηκε στό Ναό γιά νά προσευχηθεῖ, γιά νά ἀνέβει πρός τόν Θεό. Γι’ αὐτό, ἀδιαφορώντας γιά τούς ἄλλους, γιά τούς γύρω του, ἀφήνοντας κάθε ὗφος, προσευχήθηκε καί πῆρε αὐτό πού ζήτησε ἀπό τόν Θεό.
Ὁ Φαρισαῖος ἀντίθετα ἔμεινε στόν ἐγωϊσμό του. Βλέπει ὅλους τούς ἄλλους σάν ἁμαρτωλούς. Τούς καταδικάζει. Καί φυσικά μαζί τους καί τόν ἑαυτό του.
* * *
Συχνά κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἀπαυθυνόμαστε στόν Θεό. Εἶναι ἡ προσευχή μας ταπεινή; Ἐκφράζει τήν πραγματική εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μας; Ἔχει τό ταπεινό φρόνημα, ἔχει μέσα της λίγη συντριβή; Ποιός ἀπό τούς δύο αὐτούς ἀνθρώ-πους, εἶναι τό πρότυπό μας; ( Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου (Λουκ. ιη΄ 10-14) – 28 Ἰανουαρίου 2007
ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀπό τά πιό ὄμορφα κομμάτια τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ἡ παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου πού ἀκούσαμε καί πάλι σήμερα καί μέ τήν ὁποία ἀρχίζει τό Τριώδιο. Τό νόημά της εἶναι ἡ ἀνάγκη γιά ταπεινό φρόνημα. Ἄς τή θυμηθοῦμε.
* * *
Ἡ παραβολή.
Δυό ἄνθρωποι, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, ἕνας Φαρισαῖος κι ἕνας Τελώνης ἀνέβηκαν κάποια μέρα στό Ναό γιά νά προσευχηθοῦν.
Ὁ Φαρισαῖος ἦταν ἄνθρωπος τῆς θρησκείας. Ἦταν δάσκαλος τοῦ νόμου. Καί ταυτόχρονα φρουρός ἀκοίμητος γιά τήν τήρησή του. Ὁ Τελώνης ἀντίθετα ἦταν ἄνθρωπος τῆς ἀδικίας, τῆς ἁρπαγῆς, τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ προσευχή τοῦ Φαρισαίου ἦταν ὑποδειγματική. Περιεῖχε ὅσα ἦταν σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τους καί τή ζωή τους. Ἦταν ὅμως καί γεμάτη ὑπερο-ψία, ὑπερηφάνεια. Ἔλειπε ἀπό αὐτή ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση.
Τοῦ Τελώνη, κάθε ἄλλο. Ἀκατάστατη, ἀπρόσεκτη. Ἔβγαινε ἀπό μέσα του σάν ἀκράτητος ἀναστεναγμός. Ἔνοιωθε ὅμως τήν ἁμαρτωλότητά του. Δέν τολ-μᾶ νά κοιτάξει πρός τόν οὐρανό. Μόνο ἱκετεύει γιά τό θεῖο ἔλεος.
Καί ὁ Θεός τή δέχεται. Καί τόν δικαιώνει! Γιατί αὐτή ἡ τελωνική προσευχή, πέρασε ἀπό τή συντριβή, τήν ταπείνωση, τήν ἐξαφάνιση τοῦ ἑαυτοῦ του.
* * *
Τά διδάγματά της.
1. Βασικό στοιχεῖο γιά τή σχέση μας μέ τόν Θεό εἶναι ἡ αὐτογνωσία. Ἡ σωστή γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὅταν αὐτή ὑπάρχει, τότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι προσγειωμένος. Ξέρει τίς ἀδυναμίες καί τίς δυνατότητές του.
Ἀπό τό Φαρισαῖο ἔλειπε. Γι’ αὐτό καί δίνει μιά ψεύτικη εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὄχι αὐτό πού ἦταν, ἀλλά αὐτό πού ἔπρεπε νά δείξει. Αὐτό πού ζητοῦσαν οἱ «τύποι», τῆς νοοτροπίας καί διδασκαλίας τους.
2. Ἔλειπε ὅμως καί ἡ συντριβή καί ἡ μετάνοια πού πάντοτε ζητοῦσε ὁ Θεός. Θεωροῦσε τόν ἑαυτό του, τέλειο, δίκαιο. Ἀδιανόητο ἦταν γι’ αὐτόν τό ταπεινό πνεῦμα.
Ὁ Τελώνης δέν ἔλεγε λόγια, ἀλλά ζοῦσε αὐτή τή συντριβή. Εἶχε τήν ἀπό-λυτη συναίσθηση πώς βρισκόταν μακρυά ἀπό τόν Θεό. Καί τώρα μέσα του κάτι οὐσιαστικό εἶχε ἀλλάξει. Μιά ἀλλοίωση ἀποφασιστική εἶχε γίνει.
3. Κι ἀκόμα ὁ Τελώνης εἶχε ἀνακαλύψει τήν ταπείνωση. Ἀνέβηκε στό Ναό γιά νά προσευχηθεῖ, γιά νά ἀνέβει πρός τόν Θεό. Γι’ αὐτό, ἀδιαφορώντας γιά τούς ἄλλους, γιά τούς γύρω του, ἀφήνοντας κάθε ὗφος, προσευχήθηκε καί πῆρε αὐτό πού ζήτησε ἀπό τόν Θεό.
Ὁ Φαρισαῖος ἀντίθετα ἔμεινε στόν ἐγωϊσμό του. Βλέπει ὅλους τούς ἄλλους σάν ἁμαρτωλούς. Τούς καταδικάζει. Καί φυσικά μαζί τους καί τόν ἑαυτό του.
* * *
Συχνά κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἀπαυθυνόμαστε στόν Θεό. Εἶναι ἡ προσευχή μας ταπεινή; Ἐκφράζει τήν πραγματική εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μας; Ἔχει τό ταπεινό φρόνημα, ἔχει μέσα της λίγη συντριβή; Ποιός ἀπό τούς δύο αὐτούς ἀνθρώ-πους, εἶναι τό πρότυπό μας; ( Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου