ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ (17-3-2013)

«Ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν». (Ματθ. στ΄, 15).

Φο­βε­ρός κα­τα­πέλ­της καί εὔ­στο­χη βο­λί­δα πού κα­τα­κερ­μα­τί­ζει τήν ψυ­χι­κή δι­ά­θε­ση εἶ­ναι, ἀ­γα­πη­τοί μου, ὁ λό­γος τοῦ Κυ­ρί­ου μας πού ἀ­κού­σα­με. Τί λέ­γει; Μᾶς προ­ει­δο­ποι­εῖ ὅ­τι, ἐ­άν δέν συγ­χω­ροῦ­με τά πταί­σμα­τα τῶν συ­ναν­θρώ­πων μας, οὔ­τε ὁ Θε­ός θά συγ­χω­ρή­ση τά δι­κά μας ἐ­γ­κλή­μα­τα καί κα­κουρ­γή­μα­τα. Μά­λι­στα!! Κα­κουρ­γή­μα­τα εἶ­ναι ὅ­σα πράτ­του­με καί πολ­λῷ μᾶλ­λον ὅ­ταν εὐ­καί­ρως-ἀ­καί­ρως ἐκ­στο­μί­ζου­με τόν φο­βε­ρό ἐ­κεῖ­νο καί βδε­λυ­ρό λό­γο πρός τόν συ­νάν­θρω­πό μας καί τόν στέλ­νου­με στόν ἀ­ντί­δι­κο δι­ά­βο­λο. Καί μό­νο αὐ­τή ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­ναι δυ­να­τή νά μᾶς χω­ρί­ση ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ.

Εἴ­δα­με τήν πε­ρα­σμέ­νη Κυ­ρι­α­κή τῆς Κρί­σε­ως, ὅ­πως λέ­γε­ται, ὅ­τι ὁ Θε­ός Πα­τήρ ἔ­δω­σε τήν κρί­ση στόν Υἱ­ό Του. Καί ὁ Υἱ­ός, ὅ­πως βλέ­που­με στό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα, δί­νει τό μέ­τρο τῆς κρί­σε­ως σέ μᾶς. Ἐ­κεῖ­νο πού μᾶς συμ­φέ­ρει, ὅ­ταν μᾶς κρί­νει ὁ Θε­ός, εἶ­ναι νά μᾶς λυ­πη­θῆ καί νά μᾶς συγ­χω­ρή­ση. Γι­α­τί ἀλ­λι­ῶς, ὅ­πως λέ­γει ὁ Ψαλ­μω­δός, «τὶς ὑ­πο­στή­σε­ται»; Δη­λα­δή, ποι­ός μπο­ρεῖ νά στα­θῆ μπρο­στά στόν Θε­ό καί νά ἀ­ντέ­ξη τήν φο­βε­ρή κρί­ση Του; Αὐ­τό ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πό ἐ­μᾶς τούς ἴ­δι­ους. Εἶ­ναι στό χέ­ρι μας νά λά­βου­με τήν συγ­χώ­ρη­ση ἀ­πό τόν Θε­ό. Συγ­χώ­ρα καί θά συγ­χω­ρη­θῆς. Ἀ­γά­πα καί θά σ᾿ ἀ­γα­πή­ση ὁ Θε­ός. Γι­ά νά μᾶς λέ­γη ὁ Ἴ­δι­ος ὁ Κρι­τής γι­ά τήν ἀ­νε­ξι­κα­κί­α –καί τό ἔ­χει ἐ­πα­να­λά­βει καί σέ ἄλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις- ση­μαί­νει πώς αὐ­τό ἔ­χει τή με­γα­λύ­τε­ρη σπου­δαι­ό­τη­τα γι­ά τήν ζω­ή μας καί γι­ά τή σω­τη­ρί­α μας στήν ἄλ­λη ζω­ή. Κα­λή εἶ­ναι καί ἡ σω­στή θρη­σκευ­τι­κή ζω­ή μας, τά κα­λά ἔρ­γα, οἱ ἐ­λε­η­μο­σύ­νες, οἱ ὁ­ποῖ­ες σβή­νουν πλῆ­θος ἁ­μαρ­τι­ῶν, κα­τά τόν Ἅ­γι­ο Ἰ­ω­άν­νη τόν Χρυ­σό­στο­μο, ἄ­ρι­στη ἡ συμ­με­το­χή μας στά ἱ­ε­ρά Μυ­στή­ρι­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας καί δή στό κε­ντρι­κό Μυ­στή­ρι­ο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, μέ τό ὁ­ποῖ­ο γι­νό­μα­στε σύσ­σω­μοι καί σύ­ναι­μοι Χρι­στοῦ. Με­γά­λη ἐ­πι­τυ­χί­α ἔ­χουν οἱ ἐ­πι­σκέ­ψεις μας σέ ἀρ­ρώ­στους, ἀ­νή­μπο­ρους καί ἐν­δε­εῖς ἀ­δελ­φούς μας καί πολ­λά ἄλ­λα. Ὅ­λα αὐ­τά, ὅ­μως, δέν ἀρ­κοῦν νά μᾶς ὁ­δη­γή­σουν στήν σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς μας. «Ἕν σοι λεί­πει». Ἀ­κό­μα ἕ­να σοῦ λεί­πει, μᾶς λέ­γει ὁ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ. Ἡ συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα. Δεῖ­ξε ἔ­λε­ος, γι­ά νά λά­βης ἔ­λε­ος. Δεῖ­ξε μα­κρο­θυ­μί­α, γι­ά νά ἔ­χης ὅ­λη τήν ἀλ­λη­λεγ­γύ­η μου μα­ζί σου, μᾶς λέ­γει.

Φαί­νε­ται, ὅ­μως, πώς ὑ­πάρ­χει δυ­σκο­λί­α σέ ὅ­σα ἀ­να­φέρ­θη­καν. Κι ἐ­πει­δή οἱ Πρω­τό­πλα­στοι, τῶν ὁ­ποί­ων τήν ἐ­ξο­ρί­α ἀ­πό τόν Πα­ρά­δει­σο μᾶς θυ­μί­ζει σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ἔ­δει­ξαν ἐ­γω­ϊ­στι­κή στά­ση ἀ­πέ­να­ντι στόν Θε­ό, χω­ρίς νά ζη­τή­σουν τήν εὐ­λο­γη­μέ­νη συγ­γνώ­μη γι­ά τό πα­ρά­πτω­μά τους, γι᾿ αὐ­τό τόν λό­γο καί πα­ρέ­μει­ναν στήν ἀ­θλι­ό­τη­τα πού τούς ἀ­κο­λού­θη­σε κι αὐ­τή τήν ἄ­θλι­α εἰ­κό­να κλη­ρο­δό­τη­σαν σ᾿ ὅ­λο τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος. Καί μᾶς λέ­γει ὁ Μέ­γας Ἀ­θα­νά­σι­ος στόν πε­ρί­φη­μο λό­γο του «Πε­ρί ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Λό­γου» ὅ­τι ἐ­άν ζη­τοῦ­σαν συγ­γνώ­μην πά­ραυ­τα ἀ­πό τόν Θε­ό, τό­τε θά συ­ντό­μευ­αν οἱ δι­α­δι­κα­σί­ες τῆς ἀ­πο­κα­τα­στά­σε­ως τῶν Πρω­το­πλά­στων, ἀλ­λά πά­λι θά χρει­α­ζό­ταν ἡ ἐ­πέμ­βα­ση τοῦ Θε­οῦ, δι­ά τῆς ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Θε­οῦ Λό­γου.

Ἀ­γα­πη­τοί μου, ὅ­λα ὅ­σα λέ­γο­νται στό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο τά κα­τα­λα­βαί­νου­με καί τά δε­χό­μα­στε. Μά δυ­σκο­λευ­ό­μα­στε νά τά τη­ρή­σου­με. Οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι προ­σπα­θοῦν νά ἐ­ξη­γή­σουν μέ τήν λο­γι­κή τά θεῖ­α λό­γι­α. Τό­τε τό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο γί­νε­ται βα­ρύ καί ἀ­σή­κω­το γι­ά τόν τρό­πο ζω­ῆς μας.

Ἄς προ­σέ­ξου­με, λοι­πόν, πο­λύ. Νά εὐ­χό­μα­στε, ἡ θεί­α χά­ρις νά φω­τί­ζη τήν δι­ά­νοι­ά μας, ὥ­στε νά δεί­χνου­με συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα με­τα­ξύ μας, γι­ά νά γί­νη ὁ Θε­ός ἵ­λε­ως, εὐ­σπλαγ­χνι­κός ἀ­πέ­να­ντί μας. Ἀ­μήν.