Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε...! π. Ἐµµανουήλ Νιράκης
Μέγα καὶ παράδοξο θαῦμα ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Θεοτόκος Μαρία γεννάει, ἀλλὰ παραμένει ἀειπάρθενος. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνσαρκώνεται, ἀλλὰ δὲν ἀποχωρίζεται τὸν Οὐράνιο Πατέρα. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ χάνεται καὶ ταλανίζεται ξαφνικὰ βρίσκεται ἐνδεδυμένος τὴ θεία Χάρη. Ὁ οὐρανὸς ἀδειάζει καὶ ἡ γῆ πληρώνεται.
Πῶς νὰ χωρέσουν ὅλα αὐτὰ στὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου; Σὲ μιὰ περίοδο μάλιστα ποὺ εἶναι ἔντονη ἡ ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ αὔριο; Ποὺ ἡ ἀνασφάλεια, ἡ οἰκονομικὴ ἀνέχεια καὶ ἡ κρίση ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν ἀπομυζοῦν κάθε ἰκμάδα σκέψεως καὶ πνευματικῆς ἀνάτασης; Ὅμως, σήμερα «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε.» Ἡ ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ξεχάσουμε τὴ μιζέρια τῆς καθημερινότητας καὶ νὰ στρέψουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας στὴ φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ὅπου τὸ κλάμα τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ ἀναγγέλει τὴν ἔναρξη μιᾶς νέας ἐποχῆς. Γιατί τὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Θείας Οἰκονομίας «Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου γίγνεται» γιὰ νὰ φανερώσει καὶ νὰ ἀποκαλύψει τὸν Τριαδικὸ Θεὸ στὴν ἀνθρωπότητα.
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, ἄλλαξε τὴ ροὴ τῆς ἱστορίας. Γι’ αὐτὸ ἡ γέννησή Του βιώνεται μόνο σὰν νέα δημιουργία, σὰν ἀνακαίνηση καὶ θέωση ὅλης τῆς κτίσης, σὰν ζωοποίηση καὶ κατὰ Χριστὸν θεοποίηση ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Θεὸς καὶ ἄνθρωπος ἑνώνονται ἀδιάρρηκτα καὶ ἡ ἕνωση αὐτὴ ἀποτελεῖ πλέον τὴν οὐσία τῆς σωτηρίας, τὴν ἴδια τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τὸ κέντρο καὶ ἡ καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἡ σωτηριώδης ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, πραγματώθηκε στὸ Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Μὲ τὴν γέννησή Του λοιπόν, μᾶς ἀποκαλύπτεται ὡς ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ὡς ἕνας ἀληθινὸς Θεάνθρωπος. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς ἐκκλησίας. Εἶναι αὐτὴ ἡ ἴδια ὕπαρξη καὶ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας.
Σήμερα λοιπὸν Χριστὸς γεννᾶται καὶ γίνεται αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, χωρὶς ὅμως νὰ ἀφήνει τὴ Θεότητα. Ἐνανθρώπησε στὴ γῆ, ἀλλὰ παρέμεινε στὸν οὐρανό, καὶ ἐνῶ ὅλος εἶναι στὸν οὐρανό, ὑπάρχει ἐν τῇ ὁλότητί Του στὴ γῆ. Κατ’ αὐτὸ τὸ τρόπο ὁ Χριστὸς ἀνανεώνει καὶ ἀνακαινίζει πάνω Του, ὁλάκερη τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀφοῦ τὴν κάνει ἀδιάσπαστη καὶ ἀδιαχώρητη ἀπ’ Αὐτόν. Ἔτσι ὁ διεφθαρμένος καὶ ἀλλοτριωμένος ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται καὶ ἀναπλάθεται πάνω στὸ σῶμα τοῦ Θεανθρώπου.
Ἡ ἐνσάρκωσή Του λοιπὸν εἶναι τὸ «πρῶτο» κύτταρο αὐτῆς τῆς νέας δημιουργίας, ἀφοῦ ἔγινε «εἷς ἐξ ἡμῶν», ὅμοιος κατὰ πάντα μέ μᾶς. Νὰ γιατί ἡ ἐκκλησία μᾶς ὀνομάζει «σύσσωμους Χριστοῦ» καὶ «μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς Αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων Αὐτοῦ». Ἡ γέννησή Του εἶναι ἡ «ἀπαρχὴ» τῆς νέας ζωῆς ποὺ ἐγκαινίασε τὸ κλάμα ποὺ ἀκούστηκε στὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Χάρη σ’ αὐτὴν Χριστὸς καὶ ἄνθρωπος γίνονται ἕνα, «ταυτίζονται», διότι ὁλόκληρος ὁ Θεὸς περιλαμβάνεται στὴν ἐκκλησία καὶ ὅλη ἡ ἐκκλησία ἀναλαμβάνεται ἀπ’ τὸ Θεό.
Τὰ Χριστούγεννα λοιπὸν εἶναι ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ κοινὴ γιορτὴ ὁλόκληρης τῆς κτίσης. Ὁ Θεὸς κατεβαίνει στὴ γῆ καὶ ταυτόχρονα ὁ ἄνθρωπος ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό. Ἡ θεότητα ἀνθρωποποιεῖται καὶ ἡ ἀνθρωπότητα θεοποιεῖται. Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ Θεὸς μᾶς ἐπισκέφθηκε καὶ ἐγκαταστάθηκε ἀνάμεσά μας, ἀδειάζοντας τὸν ἑαυτό του, μπορεῖ ὁ κόσμος νὰ πληρωθεῖ καὶ νὰ ζήσει μὲ αὐτὴ τὴ θεία συγκατάβαση. Τὸ μυστήριο τῆς γέννησης τοῦ Θεανθρώπου εἶναι ἡ φανέρωση τῆς ἀπειροδύναμης ἀγαθότητας καὶ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ προκειμένου νὰ θεραπεύσει τὸν «πληγωμένο» ἀπ’ τὰ πάθη ἄνθρωπο παίρνοντας ὁ ἴδιος «δούλου μορφήν», κάνει τὰ πάντα νέα καὶ καινούργια χωρὶς νὰ ἀποχωριστεῖ τὴ Θεότητά Του, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Θεὸ κατὰ χάρη. Ὅπως λέγει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος «Αὐτὸς φτωχαίνει τὴ σάρκα μου γιὰ νὰ πλουτήσω τὴ θεότητά Του, στερεῖται γιὰ λίγο τὴ δόξα του, γιὰ νὰ μεταλάβω ἐγὼ τὴν πληρότητά του, γίνεται μέτοχος τῆς σάρκας μου, γιὰ νὰ μετέχω στὴ θεότητά του».
Χριστούγεννα, λοιπόν, γιορτὴ τῆς ἀγάπης σημαίνει, ἀφοῦ τόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός, ὥστε μᾶς ἀνοίγει διάπλατα τὴν θύρα τῆς βασιλείας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Πατρός. Χριστούγεννα λοιπόν, εἶναι ἡ ἐν τῇ γῇ σάρκωση τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἐμεῖς νὰ γεννηθοῦμε ἄνωθεν καὶ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι. Εἶναι ἡ ἀέναη καὶ ἀτελεύτητη πορεία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀποκαλύπτεται πτωχός, ἀδύναμος, ἐπαίτης καὶ ἀσθενής, γιατί ἔτσι ὑπηρετεῖ καὶ διακονεῖ τὴν ἀνθρώπινη σωτηρία. Ἀπαρνεῖται ἑκούσια τὴν ἀκατάλυτη δύναμή Του, γιατί ἔτσι ταυτίζεται μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ πάσχει, ἀσθενεῖ καὶ ὑποφέρει. Ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ τελικὰ εἶναι ἡ Χριστοποίηση καὶ ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικὴ ὀντότητα, σ’ ὅλο τὸ πλάτος καὶ βάθος τῆς ὕπαρξής του. «Καὶ τὴν ψυχή, καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴ σκέψη καὶ τὶς αἰσθήσεις, τὰ πάντα, ὅλα ὅσα κάνουν τὸν ἄνθρωπο ἄνθρωπο» σημειώνει ἕνας μεγάλος σύγχρονος θεολόγος.
Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε! Λοιπὸν ἀδελφοί μου. Χαρεῖτε, γιορτάστε,ὑμνῆστε, γιατί ἐπὶ τῆς γῆς ὑψώθηκε. Ὁ Βασιλέας Χριστὸς ἦλθε μὲ ἀγάπη, ταπείνωση καὶ πραότητα, ὄχι γιὰ νὰ κρίνει ἢ νὰ ἐκβιάσει ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει καὶ νὰ θεραπεύσει. Ἦλθε γιὰ νὰ ζήσει μαζί μας τὴ νέα ζωὴ ποὺ ὁ ἴδιος ἐγκαινίασε. Μὰ κυρίως ἦλθε γιὰ νὰ γίνει Αὐτὸς ἡ ζωή μας, μιὰ ζωὴ ἀνθρώπινη, ἀγάπης, ταπείνωσης, ἀλληλεγγύης, ἕνωσης καὶ κοινωνίας μετὰ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ μιὰ ζωὴ Θεανθρώπινη.
Χριστούγεννα 2011
Μέγα καὶ παράδοξο θαῦμα ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Θεοτόκος Μαρία γεννάει, ἀλλὰ παραμένει ἀειπάρθενος. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνσαρκώνεται, ἀλλὰ δὲν ἀποχωρίζεται τὸν Οὐράνιο Πατέρα. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ χάνεται καὶ ταλανίζεται ξαφνικὰ βρίσκεται ἐνδεδυμένος τὴ θεία Χάρη. Ὁ οὐρανὸς ἀδειάζει καὶ ἡ γῆ πληρώνεται.
Πῶς νὰ χωρέσουν ὅλα αὐτὰ στὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου; Σὲ μιὰ περίοδο μάλιστα ποὺ εἶναι ἔντονη ἡ ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ αὔριο; Ποὺ ἡ ἀνασφάλεια, ἡ οἰκονομικὴ ἀνέχεια καὶ ἡ κρίση ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν ἀπομυζοῦν κάθε ἰκμάδα σκέψεως καὶ πνευματικῆς ἀνάτασης; Ὅμως, σήμερα «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε.» Ἡ ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ξεχάσουμε τὴ μιζέρια τῆς καθημερινότητας καὶ νὰ στρέψουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας στὴ φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ὅπου τὸ κλάμα τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ ἀναγγέλει τὴν ἔναρξη μιᾶς νέας ἐποχῆς. Γιατί τὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς Θείας Οἰκονομίας «Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου γίγνεται» γιὰ νὰ φανερώσει καὶ νὰ ἀποκαλύψει τὸν Τριαδικὸ Θεὸ στὴν ἀνθρωπότητα.
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, ἄλλαξε τὴ ροὴ τῆς ἱστορίας. Γι’ αὐτὸ ἡ γέννησή Του βιώνεται μόνο σὰν νέα δημιουργία, σὰν ἀνακαίνηση καὶ θέωση ὅλης τῆς κτίσης, σὰν ζωοποίηση καὶ κατὰ Χριστὸν θεοποίηση ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Θεὸς καὶ ἄνθρωπος ἑνώνονται ἀδιάρρηκτα καὶ ἡ ἕνωση αὐτὴ ἀποτελεῖ πλέον τὴν οὐσία τῆς σωτηρίας, τὴν ἴδια τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τὸ κέντρο καὶ ἡ καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἡ σωτηριώδης ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, πραγματώθηκε στὸ Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Μὲ τὴν γέννησή Του λοιπόν, μᾶς ἀποκαλύπτεται ὡς ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ὡς ἕνας ἀληθινὸς Θεάνθρωπος. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς ἐκκλησίας. Εἶναι αὐτὴ ἡ ἴδια ὕπαρξη καὶ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας.
Σήμερα λοιπὸν Χριστὸς γεννᾶται καὶ γίνεται αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, χωρὶς ὅμως νὰ ἀφήνει τὴ Θεότητα. Ἐνανθρώπησε στὴ γῆ, ἀλλὰ παρέμεινε στὸν οὐρανό, καὶ ἐνῶ ὅλος εἶναι στὸν οὐρανό, ὑπάρχει ἐν τῇ ὁλότητί Του στὴ γῆ. Κατ’ αὐτὸ τὸ τρόπο ὁ Χριστὸς ἀνανεώνει καὶ ἀνακαινίζει πάνω Του, ὁλάκερη τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀφοῦ τὴν κάνει ἀδιάσπαστη καὶ ἀδιαχώρητη ἀπ’ Αὐτόν. Ἔτσι ὁ διεφθαρμένος καὶ ἀλλοτριωμένος ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται καὶ ἀναπλάθεται πάνω στὸ σῶμα τοῦ Θεανθρώπου.
Ἡ ἐνσάρκωσή Του λοιπὸν εἶναι τὸ «πρῶτο» κύτταρο αὐτῆς τῆς νέας δημιουργίας, ἀφοῦ ἔγινε «εἷς ἐξ ἡμῶν», ὅμοιος κατὰ πάντα μέ μᾶς. Νὰ γιατί ἡ ἐκκλησία μᾶς ὀνομάζει «σύσσωμους Χριστοῦ» καὶ «μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς Αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων Αὐτοῦ». Ἡ γέννησή Του εἶναι ἡ «ἀπαρχὴ» τῆς νέας ζωῆς ποὺ ἐγκαινίασε τὸ κλάμα ποὺ ἀκούστηκε στὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Χάρη σ’ αὐτὴν Χριστὸς καὶ ἄνθρωπος γίνονται ἕνα, «ταυτίζονται», διότι ὁλόκληρος ὁ Θεὸς περιλαμβάνεται στὴν ἐκκλησία καὶ ὅλη ἡ ἐκκλησία ἀναλαμβάνεται ἀπ’ τὸ Θεό.
Τὰ Χριστούγεννα λοιπὸν εἶναι ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ κοινὴ γιορτὴ ὁλόκληρης τῆς κτίσης. Ὁ Θεὸς κατεβαίνει στὴ γῆ καὶ ταυτόχρονα ὁ ἄνθρωπος ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό. Ἡ θεότητα ἀνθρωποποιεῖται καὶ ἡ ἀνθρωπότητα θεοποιεῖται. Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὁ Θεὸς μᾶς ἐπισκέφθηκε καὶ ἐγκαταστάθηκε ἀνάμεσά μας, ἀδειάζοντας τὸν ἑαυτό του, μπορεῖ ὁ κόσμος νὰ πληρωθεῖ καὶ νὰ ζήσει μὲ αὐτὴ τὴ θεία συγκατάβαση. Τὸ μυστήριο τῆς γέννησης τοῦ Θεανθρώπου εἶναι ἡ φανέρωση τῆς ἀπειροδύναμης ἀγαθότητας καὶ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ προκειμένου νὰ θεραπεύσει τὸν «πληγωμένο» ἀπ’ τὰ πάθη ἄνθρωπο παίρνοντας ὁ ἴδιος «δούλου μορφήν», κάνει τὰ πάντα νέα καὶ καινούργια χωρὶς νὰ ἀποχωριστεῖ τὴ Θεότητά Του, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Θεὸ κατὰ χάρη. Ὅπως λέγει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος «Αὐτὸς φτωχαίνει τὴ σάρκα μου γιὰ νὰ πλουτήσω τὴ θεότητά Του, στερεῖται γιὰ λίγο τὴ δόξα του, γιὰ νὰ μεταλάβω ἐγὼ τὴν πληρότητά του, γίνεται μέτοχος τῆς σάρκας μου, γιὰ νὰ μετέχω στὴ θεότητά του».
Χριστούγεννα, λοιπόν, γιορτὴ τῆς ἀγάπης σημαίνει, ἀφοῦ τόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός, ὥστε μᾶς ἀνοίγει διάπλατα τὴν θύρα τῆς βασιλείας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Πατρός. Χριστούγεννα λοιπόν, εἶναι ἡ ἐν τῇ γῇ σάρκωση τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἐμεῖς νὰ γεννηθοῦμε ἄνωθεν καὶ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι. Εἶναι ἡ ἀέναη καὶ ἀτελεύτητη πορεία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀποκαλύπτεται πτωχός, ἀδύναμος, ἐπαίτης καὶ ἀσθενής, γιατί ἔτσι ὑπηρετεῖ καὶ διακονεῖ τὴν ἀνθρώπινη σωτηρία. Ἀπαρνεῖται ἑκούσια τὴν ἀκατάλυτη δύναμή Του, γιατί ἔτσι ταυτίζεται μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ πάσχει, ἀσθενεῖ καὶ ὑποφέρει. Ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ τελικὰ εἶναι ἡ Χριστοποίηση καὶ ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικὴ ὀντότητα, σ’ ὅλο τὸ πλάτος καὶ βάθος τῆς ὕπαρξής του. «Καὶ τὴν ψυχή, καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴ σκέψη καὶ τὶς αἰσθήσεις, τὰ πάντα, ὅλα ὅσα κάνουν τὸν ἄνθρωπο ἄνθρωπο» σημειώνει ἕνας μεγάλος σύγχρονος θεολόγος.
Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε! Λοιπὸν ἀδελφοί μου. Χαρεῖτε, γιορτάστε,ὑμνῆστε, γιατί ἐπὶ τῆς γῆς ὑψώθηκε. Ὁ Βασιλέας Χριστὸς ἦλθε μὲ ἀγάπη, ταπείνωση καὶ πραότητα, ὄχι γιὰ νὰ κρίνει ἢ νὰ ἐκβιάσει ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει καὶ νὰ θεραπεύσει. Ἦλθε γιὰ νὰ ζήσει μαζί μας τὴ νέα ζωὴ ποὺ ὁ ἴδιος ἐγκαινίασε. Μὰ κυρίως ἦλθε γιὰ νὰ γίνει Αὐτὸς ἡ ζωή μας, μιὰ ζωὴ ἀνθρώπινη, ἀγάπης, ταπείνωσης, ἀλληλεγγύης, ἕνωσης καὶ κοινωνίας μετὰ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ μιὰ ζωὴ Θεανθρώπινη.
Χριστούγεννα 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου