ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ΛΟΥΚΑ (ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ) ( Λκ. 14, 16-24)

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΩΣ


       Η σημερινή Ευαγγελική διήγηση διευκρινίζει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για τη ζωή μας. Αναφέρει τους λόγους για τους οποίους ο Χριστός θα μας αποκλείσει από τη χαρά της Βασιλείας Του και κατονομάζει εκείνους που δεν αποδέχτηκαν την πρόσκληση Του. Μ’ άλλα λόγια ο Χριστός ξεκαθαρίζει τι μπορούμε να εξασφαλίσουμε ή πώς να διακινδυνεύσουμε το αιώνιο μέλλον μας.
       Τα λόγια αυτά του Κυρίου μπορούμε να τα κατανοήσουμε αν δούμε κάτω από ποιες συνθήκες ειπώθηκαν. Ο Χριστός σε μέρα αργίας κλήθηκε σε γεύμα από κάποιον επίσημο Φαρισαίο. Αφού πρώτα θεράπευσε έναν υδρωπικό, άρχισε να μιλάει για τα επίσημα γεύματα. Και τότε ένας προσκεκλημένος είπε, ότι θα είναι μακάριος εκείνος που θα λάβει μέρος σ’ ένα τέτοιο επίσημο γεύμα το οποίο θα δοθεί «εν τη βασιλεία του Θεού».
       Ο Χριστός, αντί άλλης απαντήσεως, είπε την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. Στην παραβολή αυτή περιέγραψε τον ανεπίτρεπτο τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν όσοι είχαν προσκληθεί καθώς και την αντικατάσταση τους από άλλους και κατέληξε λέγοντας: «λέγω γαρ υμίν ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου».
       Είναι φανερό ότι η παραβολή αυτή αφορά όλους τους ανθρώπους. Προσκεκλημένοι είναι χωρίς εξαίρεση όλοι, όσοι έζησαν, ζουν και θα ζήσουν πάνω στη γη. Δεν εξαιρείται κανείς ακόμη και οι άθεοι. Η μόνη διαφορά μεταξύ των πιστών ή όχι θα είναι το μέτρο της κρίσης. αυστηρότερο για τους πιστούς και επιεικέστερο για τους πλανεμένους.
       Στη συνέχεια η αποδοχή της προσκλήσεως για το Μεγάλο Δείπνο δεν γίνεται με μια μεμονωμένη πράξη, που γίνεται σε μια μόνη στιγμή, αλλά από σειρά πράξεων για πολλά χρόνια.
       Μετά οι λόγοι για τους οποίους δεχόμαστε ή απορρίπτουμε την πρόσκληση στο Δείπνο της Βασιλείας είναι διαφορετικοί. Όπως αναφέρει η παραβολή μπορεί να απορρίπτουμε την πρόσκληση λόγω επαγγέλματος ή οικογενειακών λόγων. Ακόμη γιατί άλλες επιδιώξεις ή φιλοδοξίες μας φαίνονται πιο σπουδαίες και επείγουσες. Άλλοι πάλι προβάλλουν λόγους υγείας ή και ηλικίας. Τέλος, άλλοι δεν δέχονται τη μετοχή τους στο Δείπνο γιατί θέλουν να χαρούν τη ζωή τους, όπως νομίζουν οι ίδιοι.
       Αλλά το σπουδαιότερο είναι να διευκρινιστεί σε τι συνίσταται αυτή η απόρριψη ή η αποδοχή της πρόσκλησης στο Δείπνο. Γιατί αυτό θα μας αποκαλύψει γιατί η απόρριψη ή η αποδοχή δεν γίνεται μια φορά, αλλά είναι κάτι που συνεχίζεται επί σειρά ετών μέχρι το τέλος της ζωής μας.
       Η απόρριψη λοιπόν, όπως φαίνεται, συνίσταται στο ότι την αποχωρίζουμε από εκείνα που νομίζουμε ότι αποτελούν δήθεν εμπόδιο για να την απορρίψουμε. Δηλ. η οικογένεια, το επάγγελμα, οι άλλες πολιτικές ή κοινωνικές επιδιώξεις μας, η ψυχαγωγία μας κ.α. δεν είναι κάτι που αναγκαστικά είναι αντίθετα με την αποδοχή της προσκλήσεως για το Δείπνο.
       Όπως εκείνος που έχει προσκληθεί σ’ ένα βασιλικό πρόγευμα δεν θεωρείται ότι απέρριψε την πρόσκληση σ’ αυτό επειδή ετοίμαζε το κατάλληλο ένδυμα για τη συμμετοχή του, έτσι κι’ όποιοι ετοιμάζουν το κατάλληλο ένδυμα για την Βασιλεία του Θεού με το να ρυθμίζουν τις οικογενειακές ή άλλες υποχρεώσεις τους δεν πρέπει να θεωρούνται ότι απορρίπτουν την πρόσκληση του οικοδεσπότη.
       Εάν, όμως, κάποιος από αμέλεια δεν μετέχει στο βασιλικό πρόγευμα, γιατί την ώρα εκείνη τη βρίσκει ως κατάλληλη για να ετοιμάσει τα επίσημα ρούχα του, τότε ουσιαστικά απέρριψε την πρόσκληση και υποτίμησε την τιμή που του έκαναν.
       Μια παρόμοια περίπτωση συμβαίνει και με μας, όταν λ.χ. όπως οι προσκεκλημένοι της παραβολής λέμε: δεν μπορώ να συμμετάσχω στο Δείπνο της Βασιλείας γιατί «αγρόν ηγόρασα» ή «ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε». Μα ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο θα δουλέψεις στο χωράφι σου ή πως κάνεις τις άλλες δουλειές σου, θα αποτελεί την ετοιμασία σου ή την αμέλεια σου για το Μ.Δείπνο. Από τον τρόπο δηλ. με τον οποίο εφαρμόζεις ή καταπατείς τις ηθικές αρχές σου θα αποδεικνύεται αν ακολουθείς ή δεν ακολουθείς τον δρόμο του Θεού. Ή όταν αρνούμαστε τη συμμετοχή λόγω των οικογενειακών μας υποχρεώσεων είναι ένας παραλογισμός. Γιατί ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε την οικογένεια μας θα αποδείξει αν ακολουθούμε ή όχι τον δρόμο του Θεού. Για όλους αυτούς τους λόγους η αποδοχή ή η απόρριψη της πρόσκλησης στο Δείπνο δεν είναι μια μεμονωμένη πράξη, αλλά συνεχόμενη σειρά πράξεων και ενεργειών μας.
       Τέλος, αν προβάλλουμε την υγεία ή την ηλικία μας για την αποδοχή ή όχι της πρόσκλησης του Θεού ισχύει κάτι ανάλογο. Δεν μπορούμε να λέμε, ότι θα ακολουθήσουμε τον Θεό όταν έχουμε εξασφαλίσει την υγεία μας, ή όταν θα έχουμε γεράσει. Γιατί αφ’ενός τα πράγματα δεν εξαρτώνται από μας και αφ’ ετέρου γιατί ο τρόπος με τον οποίο θα δείξουμε ότι δεχόμαστε την πρόσκληση θα είναι ανάλογος και προς την ηλικία μας και την υγεία του καθενός μας. Ο τρόπος δηλ. της ζωής μας είναι κάθε φορά ανάλογος και με την ηλικία μας και με την υγεία μας.
       Εξάλλου, ο Χριστός θα μας κρίνει ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει ο καθένας μας και τις οποίες ζούμε.
       Κάθε μέρα, ώρα, στιγμή, κάθε μεμονωμένη πράξη, λόγος ή ενέργεια και σκέψη μας ακόμα, αποτελούν ένα είδος αποδοχής ή απόρριψης της πρόσκλησης του Θεού να μετάσχουμε στη χαρά του Δείπνου της Βασιλείας.
       Ας έχουμε υπόψη μας, ότι από τη στάση που κρατάμε κάθε φορά εξαρτάται το αιώνιο μέλλον μας.

π.Γ.Στ.