ΚΥΡΙΑΚΗ  ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(23-12-2007)

Ἡ ση­με­ρι­νή Κυ­ρι­α­κή εἶ­ναι ἡ τε­λευ­ταί­α Κυ­ρι­α­κή πρίν τήν με­γά­λη καί Δε­σπο­τι­κή Ἑ­ορ­τή τῆς Γεν­νή­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Καί ὅ­πως ἀ­κού­σα­με στό Συ­να­ξά­ρι, σή­με­ρα «μνή­μην ἐ­πι­τε­λοῦ­μεν πά­ντων τῶν ἀπ᾿ αἰ­ῶ­νος εὐ­α­ρε­στη­σά­ντων ἀ­πὸ Ἀ­δὰμ ἕ­ως Ἰ­ω­σὴφ τοῦ Μνή­στο­ρος τῆς Ὑ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου.­.­.­..ὁ­μοί­ως τῶν Προ­φη­τῶν καὶ Προ­φη­τί­δων».

Ἡ εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή πού ἀ­κού­σα­με σή­με­ρα εἶ­ναι τό πρῶ­το κε­φά­λαι­ο τοῦ κα­τά Ματ­θαῖ­ον Εὐ­αγ­γε­λί­ου καί μπο­ρεῖ νά χω­ρι­σθῆ σέ δύ­ο μέ­ρη. Στό πρῶ­το μέ­ρος ἔ­χου­με τό γε­νε­α­λο­γι­κό δέν­δρο τοῦ Ἰ­η­σοῦ, δη­λα­δή τήν ἀ­ρί­θμη­ση τῶν κα­τά σάρ­κα προ­γό­νων τοῦ Κυ­ρί­ου καί στό δεύ­τε­ρο ἔ­χου­με τήν Θεί­α Του Γέν­νη­ση, τόν τρό­πο, δη­λα­δή, μέ τόν ὁ­ποῖ­ο γεν­νή­θη­κε ὁ Θε­άν­θρω­πος Κύ­ρι­ος ἀ­πό τήν Παρ­θέ­νο Μα­ρί­α.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ματ­θαῖ­ος ξε­κι­νᾶ τήν γε­νε­α­λο­γί­α ἀ­πό τόν Πα­τρι­άρ­χη Ἀ­βρα­άμ. Με­τα­ξύ τῶν ἀν­δρι­κῶν ὀ­νο­μά­των πα­ρεμ­βάλ­λο­νται καί τά ὀ­νό­μα­τα τεσ­σά­ρων γυ­ναι­κῶν, πού προ­έρ­χο­νται ἀ­πό τόν εἰ­δω­λο­λα­τρι­κό κό­σμο. Αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ Ματ­θαῖ­ος ἀ­νοί­γει κά­ποι­α πα­ρά­θυ­ρα, γι­ά νά το­νί­ση τήν οἰ­κου­με­νι­κό­τη­τα τῆς ἀ­πο­στο­λῆς καί τοῦ ἔρ­γου τοῦ Κυ­ρί­ου. Ὁ Κύ­ρι­ος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, σύμ­φω­να μέ τό ση­με­ρι­νό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, εἶ­ναι ὑ­παρ­κτό ἱ­στο­ρι­κό Πρό­σω­πο καί ἀ­νή­κει σέ κά­ποι­α συ­γκε­κρι­μέ­νη οἰ­κο­γέ­νει­α καί σ᾿ ἕ­να συ­γκε­κρι­μέ­νο γέ­νος ἀν­θρώ­πων, παίρ­νο­ντας ὅ­μως, πά­νω Του ὁ­λό­κλη­ρη τήν ἀν­θρω­πό­τη­τα. Καί φα­νε­ρώ­νε­ται μέ­σα ἀ­πό τήν συ­γκε­κρι­μέ­νη γε­νε­α­λο­γί­α τό Πρό­σω­πο τῆς Πα­να­γί­ας, πού θά δα­νεί­ση μέ ἀ­γά­πη καί ἐ­λευ­θε­ρί­α τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση στόν Χρι­στό. Ἔ­τσι, ὁ Προ­αι­ώ­νι­ος Θε­ός θά ἔλ­θη μέ­σα στήν Ἱ­στο­ρί­α, γι­ά νά τήν ἁ­γι­ά­ση.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Λου­κᾶς ἀρ­χί­ζει ἀ­ντί­στρο­φα τήν γε­νε­α­λο­γί­α τοῦ Κυ­ρί­ου. Ξε­κι­νᾶ ἀ­πό τόν Χρι­στό, πού Τόν ἐ­νό­μι­ζαν ὡς υἱ­ό τοῦ Ἰ­ω­σήφ καί πη­γαί­νει πρός τά πί­σω, στόν Δαυ­ΐδ, στόν Ἀ­βρα­άμ, στόν Ἀ­δάμ. Καί κα­τα­λή­γει «τοῦ Ἀ­δάμ, τοῦ Θε­οῦ», θέ­λο­ντας νά το­νί­ση τήν θε­ϊ­κή μας κα­τα­γω­γή. Εἴ­μα­στε γέ­νος τοῦ Θε­οῦ, «τοῦ γὰρ καὶ γέ­νους ἐ­σμέν». Αὐ­τή εἶ­ναι ἡ φυ­σι­κή μας κα­τά­στα­ση. Ἀλ­λά καί ὁ προ­ο­ρι­σμός μας, ὅ­πως καί ἡ προ­έ­λευ­σή μας, εἶ­ναι θε­ϊ­κός. Εἶ­ναι ἡ σω­τη­ρί­α, ὁ Χρι­στός, «ἡ ζω­ὴ ἡ­μῶν».

Στό δεύ­τε­ρο μέ­ρος τῆς πε­ρι­κο­πῆς ἔ­χου­με τήν δι­ή­γη­ση καί τήν πε­ρι­γρα­φή τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς Γεν­νή­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Κατ᾿ ἀρ­χήν, προ­η­γεῖ­ται ἡ μνη­στεί­α τῆς Παρ­θέ­νου μέ τόν δί­και­ο Ἰ­ω­σήφ. Ἐ­νῶ, ὅ­μως, συ­νε­χί­ζε­ται ἡ μνη­στεί­α κά­τω ἀ­πό αὐ­στη­ρούς ἠ­θι­κούς κα­νό­νες, δι­α­πι­στώ­νε­ται μι­ά ἀ­νερ­μή­νευ­τη ἐ­γκυ­μο­σύ­νη. Καί ἐ­πει­δή δέν ἔ­χει ἀ­πο­κα­λυ­φθῆ στόν Ἰ­ω­σήφ τό μυ­στή­ρι­ο καί ἐ­πει­δή πα­ράλ­λη­λα εἶ­ναι ἔ­ντι­μος καί δί­και­ος καί δέν ἐ­πι­θυ­μεῖ νά ὑ­πάρ­ξουν τρα­γι­κές συ­νέ­πει­ες γι­ά τήν Μα­ρί­α, σκέ­φθη­κε νά τήν δι­ώ­ξη κρυ­φά. Γι­ά τό μυ­στή­ρι­ο τῆς ἱ­ε­ρῆς συλ­λή­ψε­ως εἶ­χε ἤ­δη μι­λή­σει στήν Παρ­θέ­νο ὁ Ἄγ­γε­λος. «Γέ­νοι­τό μοι κα­τὰ τὸ ρῆ­μα σου» ἦ­ταν ἡ ἀ­πά­ντη­σή της. Καί τώ­ρα γί­νε­ται ἡ ἀ­πο­κά­λυ­ψη στόν Ἰ­ω­σήφ πά­λι δι­ά τοῦ Ἀγ­γέ­λου: «τὸ γὰρ ἐν αὐ­τῇ γεν­νη­θὲν ἐκ Πνεύ­μα­τός ἐ­στιν Ἁ­γί­ου». Ἄν καί τό γε­γο­νός τῆς ἐκ Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου κυ­ή­σε­ως τοῦ Ἰ­η­σοῦ πα­ρα­μέ­νει ἀ­νερ­μή­νευ­το, ἡ Παρ­θέ­νος καί ὁ Ἰ­ω­σήφ εἰ­σέρ­χο­νται στό μυ­στή­ρι­ο καί πα­ρα­δί­δο­νται στήν θεί­α βου­λή, ἀ­πο­δε­χό­με­νοι ἁ­πλά τό θεῖ­ο μή­νυ­μα. Ἡ στά­ση τους αὐ­τή μπρο­στά στό μυ­στή­ρι­ο ἀ­νοί­γει τόν δρό­μο καί γι­ά τήν δι­κή μας στά­ση. Μι­ά στά­ση ὑ­πέρ­βα­σης τῆς ἀ­παί­τη­σης τῆς λο­γι­κῆς ἑρ­μη­νεί­ας ἑ­νός μυ­στη­ρί­ου.

Στό πρῶ­το μέ­ρος τῆς πε­ρι­κο­πῆς εἴ­δα­με τήν ἱ­στο­ρι­κή ἀν­θρώ­πι­νη δι­ά­στα­ση τοῦ Προ­σώ­που τοῦ Χρι­στοῦ. Στό δεύ­τε­ρο προ­σεγ­γί­ζου­με τό μυ­στή­ρι­ο τῆς Γεν­νή­σε­ως καί τήν θεί­α Του φύ­ση. Καί ἐ­δῶ χω­ρά­ει μό­νο ἡ λο­γι­κή τοῦ θαύ­μα­τος καί τῆς σι­ω­πη­λῆς μυ­στι­κῆς ἀ­πο­δο­χῆς. Ἡ ἐ­πι­στή­μη τῆς βι­ο­λο­γί­ας καί τῆς γε­νε­τι­κῆς, τῆς ἀ­νά­λυ­σης καί τῆς ἀ­πό­δει­ξης δέν ἔ­χει θέ­ση ἐ­δῶ. Γι᾿ αὐ­τό θά ψά­λου­με «ὁ ἀ­χώ­ρη­τος πα­ντὶ πῶς ἐ­χω­ρή­θη ἐν γα­στρί».

Ὅ­λοι μας αὐ­τές τίς ἡ­μέ­ρες εὐ­χό­μα­στε κα­λά Χρι­στού­γεν­να. Μέ ποι­ά, ὅ­μως, ἔν­νοι­α ἀ­να­φέ­ρου­με τή λέ­ξη «Χρι­στού­γεν­να»; Συ­νή­θως συν­δυ­ά­ζε­ται μέ ἀ­φθο­νί­α ἀ­γα­θῶν, πλού­σι­ο τρα­πέ­ζι, ἀ­νταλ­λα­γή δώ­ρων, στο­λι­σμούς, μα­κρι­νά τα­ξί­δι­α. Ὅ­μως, ὅ­λα αὐ­τά ὑ­πο­γραμ­μί­ζουν τό ψέμ­μα καί δέν ἔ­χουν καμ­μι­ά σχέ­ση μέ τό μυ­στή­ρι­ο τῶν Χρι­στου­γέν­νων.

Ἀ­δελ­φοί μου, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μᾶς δί­νει τήν δυ­να­τό­τη­τα ν᾿ ἀλ­λά­ξου­με. Ἀ­ντί γι­ά ἀ­φθο­νί­α, ἄς δο­κι­μά­σου­με φέ­τος τήν λι­τό­τη­τα. Ἀ­ντί γι­ά ἀ­νταλ­λα­γή δώ­ρων, τήν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Ἀ­ντί γι­ά στο­λι­σμούς, τόν στο­λι­σμό καί τό κα­θά­ρι­σμα τῆς ψυ­χῆς. Ἀ­ντί γι­ά τα­ξί­δι­α μα­κρι­νά, ἄς δο­κι­μά­σου­με τό μο­να­δι­κό τα­ξί­δι τῶν ποι­μέ­νων τῆς Βη­θλε­έμ: «Δι­έλ­θω­μεν ἕ­ως Βη­θλε­ὲμ καὶ ἴ­δω­μεν τὸ ση­μεῖ­ον». Ἄς προ­χω­ρή­σου­με πρός τήν με­γά­λη ἑ­ορ­τή μέ λι­τό­τη­τα, μέ κα­θα­ρό­τη­τα, μέ ἀ­γά­πη, γι­α­τί ὁ κα­θέ­νας μας κα­λεῖ­ται ν᾿ ἀ­πο­τε­λέ­ση μι­ά πνευ­μα­τι­κή μή­τρα, ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α θά βγῆ ὁ Χρι­στός καί θά μαρ­τυ­ρη­θῆ στόν κό­σμο, ἀ­φοῦ πρῶ­τα θά ἔ­χη σφρα­γί­σει μέ τήν Χά­ρη Του καί τήν δι­κή μας ζω­ή. ΑΜΗΝ.