ΚΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

(30-12-2007)

 Στήν ση­με­ρι­νή εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή ἀ­να­φέ­ρο­νται δύ­ο γε­γο­νό­τα: Ἡ φυ­γή τῆς ἁ­γί­ας Οἰ­κο­γέ­νει­ας στήν Αἴ­γυ­πτο, μέ σκο­πό τήν δι­ά­σω­ση τοῦ Θεί­ου Βρέ­φους ἀ­πό τήν μα­νί­α τοῦ Ἡ­ρώ­δη, καί ἡ σφα­γή τῶν νη­πί­ων τῆς Βη­θλε­ὲμ.

Γνω­ρί­ζου­με ἀ­πό τίς ἱ­στο­ρι­κές πη­γές ὅ­τι ὁ Ἡ­ρώ­δης ὁ Μέ­γας ἦ­ταν πα­θο­λο­γι­κά αἱ­μο­χα­ρής ἄν­θρω­πος καί ὅ­τι πα­ρέ­μει­νε στήν ἐ­ξου­σί­α γι­ά τρι­ά­ντα χρό­νι­α μέ δο­λο­πλο­κί­ες, ἐ­γκλη­μα­τι­κές με­θο­δεύ­σεις καί δο­λο­φο­νί­ες. Πλῆ­θος ἀν­θρώ­πων ἀπ᾿ ὅ­λα τά κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα ὁ­δη­γή­θη­καν στόν θά­να­το. Ἀ­κό­μη καί ἡ σύ­ζυ­γός του καί τά τρί­α παι­δι­ά του θα­να­τώ­θη­καν ἐξ αἰ­τί­ας κά­ποι­ας ὑ­πο­ψί­ας γι­ά ἀ­να­τρο­πή του. Ἔ­τσι, ἦ­ταν ἐ­πα­κό­λου­θο νά δι­α­τά­ξη τήν σφα­γή κά­ποι­ων νη­πί­ων, ὅ­ταν πλη­ρο­φο­ρεῖ­ται ἀ­πό τούς Μά­γους τῆς Ἀ­να­το­λῆς καί ἀ­πό τούς ἑρ­μη­νευ­τές τῶν προ­φη­τει­ῶν γι­ά τήν γέν­νη­ση στή Βη­θλε­ὲμ ἑ­νός Μεσ­σί­α. Ὅ­πως ἀ­κού­σα­με στό Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, Ἄγ­γε­λος Κυ­ρί­ου ἀ­πο­κα­λύ­πτει στόν Ἰ­ω­σήφ τίς προ­θέ­σεις τοῦ Ἡ­ρώ­δη καί δί­νει ἐ­ντο­λή σ᾿ αὐ­τόν νά πά­ρη τόν Χρι­στό καί τήν Μη­τέ­ρα Του καί νά πο­ρευ­θοῦν στήν Αἴ­γυ­πτο.

Γι­α­τί, ὅ­μως, στήν Αἴ­γυ­πτο; Ἡ Αἴ­γυ­πτος, δι­ά μέ­σου τῶν αἰ­ώ­νων, προ­βαλ­λό­ταν ὡς χώ­ρα δύ­να­μης καί πλού­του. Ἐ­κεῖ εἶ­χαν κα­τα­φύ­γει οἱ ἀρ­χαῖ­οι Ἰσ­ρα­η­λί­τες γι­ά τήν δι­ά­σω­σή τους ἀ­πό τόν φο­βε­ρό λι­μό καί ἔ­μει­ναν δοῦ­λοι γι­ά τε­τρα­κό­σι­α χρό­νι­α. Στήν Αἴ­γυ­πτο κιν­δύ­νευ­σαν μέ ἀ­φα­νι­σμό, ὅ­ταν ὁ Φα­ρα­ώ δι­έ­τα­ξε τήν θα­νά­τω­ση τῶν πρω­το­τό­κων ἀρ­ρέ­νων τέ­κνων. Ὅ­μως, μέ τόν Μω­ϋ­σῆ ἔ­γι­νε ἡ με­γά­λη ἔ­ξο­δος γι­ά τήν δι­ά­σω­σή τους καί τήν ἀ­νεύ­ρε­ση τῆς γῆς τῆς ἐ­παγ­γε­λί­ας. Ἀ­πό τό­τε ἀρ­χί­ζει ὁ Ἰσ­ρα­ήλ ν᾿ ἀ­πο­κτᾶ συ­νεί­δη­ση ὡς λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ.

Καί τώ­ρα, μέ ἀ­φορ­μή τήν ἀ­πει­λή τοῦ Ἡ­ρώ­δη πού θέ­λει νά φο­νεύ­ση τόν Χρι­στό, ἡ ἱ­στο­ρί­α δι­α­πλέ­κε­ται καί πά­λι μέ τήν Αἴ­γυ­πτο. Ἡ ση­με­ρι­νή πε­ρι­κο­πή προ­βάλ­λει μέ ἔμ­φα­ση τήν πλη­ρο­φο­ρί­α καί τήν δι­α­βε­βαί­ω­ση ἐκ μέ­ρους τοῦ Θε­οῦ ὅ­τι «ἐξ Αἰ­γύ­πτου ἐ­κά­λε­σα τὸν υἱ­όν μου». Ἀ­πό ἐ­δῶ ἀρ­χί­ζει ἡ ἱ­στο­ρί­α τοῦ νέ­ου Ἰσ­ρα­ήλ, τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ὁ Ἰ­η­σοῦς, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κα­λεῖ τόν λα­ό τοῦ Θε­οῦ, ὅ­λο τόν κό­σμο, γι­ά μι­ά νέ­α με­γα­λει­ώ­δη ἔ­ξο­δο ἀ­πό τήν δου­λεί­α τῆς ἁ­μαρ­τί­ας.

Τό δεύ­τε­ρο γε­γο­νός τῆς εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πε­ρι­κο­πῆς εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νο τῆς σφα­γῆς τῶν νη­πί­ων. Γι­ά νά ἱ­κα­νο­ποι­η­θῆ ἡ θη­ρι­ω­δί­α τοῦ Ἡ­ρώ­δη, τά ἀ­θῶ­α νή­πι­α «ἀ­πὸ δι­ε­τοῦς καὶ κα­τω­τέ­ρω» ἔ­χυ­σαν τό αἷ­μα τους καί ἔ­γι­ναν οἱ πρῶ­τοι μάρ­τυ­ρες τῆς Πί­στε­ως. Ἔ­τσι κα­τα­νο­οῦ­με ὅ­τι ἡ ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας οὐ­σι­α­στι­κά εἶ­ναι μαρ­τυ­ρι­κή καί ἡ πο­ρεί­α της δι­ά μέ­σου τῶν λα­ῶν, τῶν ἐ­θνῶν καί τῶν πο­λι­τι­σμῶν εἶ­ναι καί θά εἶ­ναι θυ­σι­α­στι­κή καί ὄ­χι ἐ­ξου­σι­α­στι­κή, ἀ­κρι­βῶς ὅ­πως συ­νέ­βη καί μέ τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό πού μαρ­τύ­ρη­σε καί θυ­σι­ά­σθη­κε πά­νω στόν Σταυ­ρό.

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης λέ­ει γι­ά τόν ἐρ­χο­μό τοῦ Χρι­στοῦ: «Εἰς τὰ ἴ­δι­α ἦλ­θε καὶ οἱ ἴ­δι­οι αὐ­τὸν οὐ πα­ρέ­λα­βον». Δι­κοί του δέν ἦ­ταν μό­νο οἱ Ἑ­βραῖ­οι, ἀλ­λά ὅ­λος ὁ κό­σμος. Ὁ Χρι­στός δι­ώ­κε­ται μέ­χρι σή­με­ρα, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς δι­ώ­χθη­κε στήν Αἴ­γυ­πτο τόν και­ρό τῆς Γεν­νή­σε­ώς Του ἐ­πί τῆς γῆς. Ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­λέγ­χει τόν κό­σμο καί γι᾿ αὐ­τό εἶ­ναι ἐ­νο­χλη­τι­κή.

Τε­λι­κά ὁ Ἰ­η­σοῦς νι­κᾶ καί θρι­αμ­βεύ­ει. «Τε­θνή­κα­σιν οἱ ζη­τοῦ­ντες τὴν ψυ­χὴν τοῦ Παι­δί­ου», φω­νά­ζει ὁ Ἄγ­γε­λος στόν Ἰ­ω­σήφ. Ὁ αἱ­μο­στα­γής τύ­ραν­νος τῆς Ἰ­ου­δαί­ας πέ­θα­νε. Καί νί­κη­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς, τό Βρέ­φος τῆς Βη­θλε­έμ. «Ἐ­ξῆλ­θε νι­κῶν καὶ ἵ­να νι­κή­σῃ». Ὁ Ἰ­η­σοῦς καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α Του νί­κη­σε καί ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νά νι­κᾶ ὅ­λους ἐ­κεί­νους πού τήν εἰ­ρω­νεύ­ο­νται καί τήν πε­ρι­φρο­νοῦν. Ἄς θυ­μη­θοῦ­με τά ἀ­θά­να­τα λό­γι­α τοῦ ἱ­ε­ροῦ Χρυ­σο­στό­μου: «Πό­σοι ἐ­πο­λέ­μη­σαν τὴν Ἐκ­κλη­σί­αν καὶ οἱ πο­λε­μή­σα­ντες ἀ­πώ­λο­ντο; αὕ­τη δὲ ὑ­πὲρ τὸν οὐ­ρα­νὸν ἀ­να­βέ­βη­κε. Τοι­οῦ­τον ἔ­χει μέ­γε­θος ἡ Ἐκ­κλη­σί­α· πο­λε­μου­μέ­νη νι­κᾷ· ἐ­πι­βου­λευ­ο­μέ­νη πε­ρι­γί­νε­ται· ὑ­βρι­ζο­μέ­νη, λα­μπρο­τέ­ρα κα­θί­στα­ται· δέ­χε­ται τραύ­μα­τα καὶ οὐ κα­τα­πί­πτει ὑ­πὸ τῶν ἑλ­κῶν· κλυ­δω­νί­ζε­ται, ἀλλ᾿ οὐ κα­τα­πο­ντί­ζε­ται· χει­μά­ζε­ται, ἀλ­λὰ νου­ά­γι­ον οὐχ ὑ­πο­μέ­νει· πα­λαί­ει, ἀλλ᾿ οὐχ ἡτ­τᾶ­ται· πυ­κτεύ­ει, ἀλλ᾿ οὐ νι­κᾶ­ται». Δέν εἶ­ναι τυ­χαῖ­ο πού ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Ἰ­ω­άν­νου προ­βάλ­λει τήν εἰ­κό­να τοῦ Κυ­ρί­ου ὡς ἀ­δύ­να­του, εὐ­ά­λω­του καί θυ­σι­α­ζο­μέ­νου Ἀ­μνοῦ.

 Ἀ­δελ­φοί μου, οἱ Ἡ­ρῶ­δες δέν ἔ­λει­ψαν πο­τέ, οὔ­τε καί θά λεί­ψουν. Ἡ ζω­ή μας καί ἡ ἱ­στο­ρί­α μας, εἴ­τε ὡς ἄ­το­μα, εἴ­τε ὡς λα­οί καί ἔ­θνη, πά­ντα σχε­τί­ζο­νται μέ κά­ποι­α «αἰ­γυ­πτι­ώ­δη» δου­λεί­α καί ἀ­νε­λευ­θε­ρί­α. Εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νά ἀ­πο­φύ­γου­με τήν ἀ­πει­λή καί τήν βί­α τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ κό­σμου. Πά­ντα μπρο­στά μας θά πα­ρου­σι­ά­ζο­νται Ἡ­ρῶ­δες. Ἡ μαρ­τυ­ρι­κή ἐ­μπει­ρί­α τῆς  Ἐκ­κλη­σί­ας τό ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει αὐ­τό ἱ­στο­ρι­κά.

Εἶ­ναι ἀ­νά­γκη νά συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με ὅ­τι «οὐκ ἔ­χο­μεν μέ­νου­σαν πό­λιν». Κα­τά συ­νέ­πει­αν πά­ντα προ­βάλ­λει μπρο­στά μας ἡ ἀ­νά­γκη μι­ᾶς νέ­ας ἐ­ξό­δου ἀ­πό τήν προ­σω­πι­κή μας δου­λεί­α. Ἄς ἀ­να­ζη­τή­σου­με, λοι­πόν, τόν δι­κό μας ἀρ­χη­γό γι᾿ αὐ­τήν τήν ἔ­ξο­δο, τόν Κύ­ρι­ό μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Α­ΜΗΝ.