ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ (ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ)

Καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε

Ποιό είναι αυτό το πανευφρόσυνο Δείπνο της Παραβολής; Το πλούσιο και βασιλικό; Ποιό άλλο από το Μέγαν Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Όλοι ακούνε την πρόσκληση αλλά λίγοι αποδέχονται. Και την τιμήν που τους γίνεται δεν εκτιμούν αλλά και τον οικοδεσπότην περιφρονούν. Οι πιο πολλοί προβάλλουν δικαιολογίες. Αρνούνται.
Δια μέσου των αιώνων οι ίδιες τρεις δικαιολογίες επαναλαμβάνονται. Η μία είναι «ἀγρὸν ἠγόρασα». Εδώ έχουμε τις δουλειές. Τι μέριμνες που έχει καθημερινά ο άνθρωπος. Σκέφτεται πως θα προλάβει τις δουλειές του οι οποίες ποτέ δε σταματούν. Ενώ τελειώνει όσες έχει, άλλες διανοίγονται και γίνεται δούλος των μεριμνών τις οποίες δε σταματά ποτέ ούτε και για την Χάρη του Θεού. Ούτε για το Κυριακό Ευχαριστήριο Δείπνο. Ούτε για να τιμήσει την ημέρα του Κυρίου. Περιφρονεί την παρουσία του Θεού εις την Θεία Λειτουργία. Δεν την λαμβάνει υπόψιν του διότι οι εργασίες του είναι πάνω απ’ όλα. Πάνω από την αγάπη του Θεού τοποθετεί την αγάπη για την περιουσία του. Πάνω από την σωτηρία, ο πλουτισμός. «Ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον»!
Η δεύτερη δικαιολογία είναι το «γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν». Εδώ είναι οι οικογενειακές μέριμνες. Η φροντίδα των παιδιών. Η τακτοποίηση του σπιτιού. Η μετάβαση στο εξοχικό. Η περιποίηση του κήπου. Είναι αυτό που πολλοί λέγουν «Μια Κυριακή μας μένει, να κοιμηθούν τα παιδιά περισσότερο».
Είναι προφανές ότι αποτελούν προφάσεις. Όλα χωρούν στο 24ωρο της Κυριακής και ο Χριστός δεν έχει θέση; Μόνο για την λατρεία Του και την συνάντηση μαζί Του δεν υπάρχει χρόνος; Φανερώνεται πόσο λίγη αγάπη υπάρχει στην καρδιά για τον Χριστό. Έτσι η πρόσκληση πέφτει στο κενό. Ένα πλήθος ανθρώπων χριστιανών σε κάθε εποχή υπάρχει σ’ αυτή την κατηγορία.
Η τρίτη δικαιολογία είναι το «ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά». Τα πέντε ζεύγη βοών είναι οι πέντε αισθήσεις του ανθρώπου. Η όραση, η ακοή, η όσφρηση, η γεύση, η αφή. Εδώ έχουμε τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι όλη την εβδομάδα απορροφούνται στις εμπορικές και επιχειρηματικές τους δραστηριότητες. Η ψυχή είναι ανύπαρκτη. Έτσι το Σαββατοκύριακο, εκείνο που σκέφτονται είναι, οι απολαύσεις. Τί θα δουν ως θέαμα. Τί θα ακούσουν ως μουσικές και τραγούδια να γλεντήσουν. Τί θα γεύονται ως φαγητά και ποτά. Τί θα ακουμπούν με την αφή τους ως αισθησιακό ξεσηκωμό και ηδονή. Και τί θα οσφραίνονται για να νοστιμεύουν περισσότερο τις απολαύσεις.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας κάνουν πολύ λόγο για την «φυλακή των αισθήσεων». Πώς θα χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας και πώς θα τις φυλάγουμε, διότι από την σωστή χρήση των, εξαρτάται η νίκη κατά της αμαρτίας πρώτον, και δεύτερον ανώτερον σκαλοπάτι αποτελεί η βίωση των Ουράνιων απολαύσεων και ηδονών. Είναι ωραίο και άγιο να είναι οι αισθήσεις παράθυρα δια των οποίων θα εισέρχεται η Χάρη του Θεού και όχι παράθυρα για τα πάθη και τα ζωώδη ένστικτα. Δυστυχώς και αυτή η κατηγορία υπάρχει σε κάθε εποχή, απορρίπτει την πρόσκληση του Θεού για το τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας. Οι καμπάνες ηχούν και αυτοί εξαντλημένοι γυρνούν σπίτι τα χαράματα. Η Κυριακή προδομένη. Ο Χριστός εγκαταλελειμμένος και περιφρονημένος.
Και όμως το Ευχαριστιακό Δείπνο, η Θεία Λειτουργία είναι Θεοσύστατη λυτρωτική τελετή που ξεκίνησε την ιστορική εκείνη νύκτα της Μεγάλης Πέμπτης και περιέχει το Φάρμακο της Αθανασίας. Περιέχει το «αντίδοτον του μη αποθανείν». Η παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Λειτουργίας είναι και θα είναι για πάντα η πιο υπέροχη έκφραση της Θείας Αγάπης.
Όπως με την μετάγγιση ξένου αίματος, σώζεται ο άρρωστος, έτσι και κάθε άνθρωπος σώζεται από της ψυχής τον αιώνιο θάνατο με το Πανάγιο Αίμα του Χριστού. Μας είναι απαραίτητο. Το χρειαζόμαστε. Είναι το ακαταμάχητο όπλο στους πνευματικούς μας αγώνες. Είναι της ψυχής η τροφή. «Εὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς»(Ιωάννη κεφάλαιο στ’ στίχος 53).
Ας μην απορρίπτουμε λοιπόν ποτέ την πρόσκληση «ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα».