ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ 

29 Δεκεμβρίου 1996

«Ἐ­γερ­θεὶς πα­ρά­λα­βε τὸ παι­δί­ον καὶ τὴν μη­τέ­ρα αὐ­τοῦ καὶ φεῦ­γε εἰς Αἴ­γυ­πτον».

Ἡ ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κή αὐ­τή, ἀ­γα­πη­τοί μου Χρι­στι­α­νοί, ἐ­ντο­λή τοῦ ἀγ­γέ­λου τοῦ Θε­οῦ πρός τόν προ­στά­την καί δί­και­ον Ἰ­ω­σήφ μᾶς φα­νε­ρώ­νει τό μέ­γε­θος τῆς θεί­ας οἰ­κο­νο­μί­ας καί τήν πρό­νοι­α τού Θε­οῦ, ὥ­στε τό Μυ­στή­ρι­ον τῆς ἐν­σαρ­κώ­σε­ως τοῦ Θε­οῦ νά κα­τευ­θύ­νε­ται σέ αἴ­σι­ο τέ­λος καί νά ἐκ­πλη­ρώ­νη τόν σω­τη­ρι­ώ­δη προ­ο­ρι­σμό του.

Ἡ προ­σο­χή μας συ­γκε­ντρώ­νε­ται σή­με­ρα σέ τρεῖς φά­σεις τῆς ζω­ῆς τοῦ Θεί­ου Βρέ­φους, οἱ ὁ­ποῖ­ες καί φα­νε­ρώ­νουν τήν προ­στα­τευ­τι­κή πα­ρου­σί­α τοῦ Πα­ντο­δύ­να­μου Θε­οῦ: Ἡ ἀ­να­χώ­ρη­ση γι­ά τήν Αἴ­γυ­πτο, ἡ ἐ­κεῖ πα­ρα­μο­νή Του καί ἡ ἐ­πι­στρο­φή Του εἰς τήν γῆν Ἰσ­ρα­ήλ.

Οἱ Μά­γοι, ἀ­φοῦ προ­σκύ­νη­σαν τόν Χρι­στό μας, προ­σφέ­ρο­ντας τά πλού­σι­α δῶ­ρα τους, κα­θο­δη­γού­με­νοι μέ ὄ­νει­ρο ἀ­πό τόν Θε­ό, ἀ­νε­χώ­ρη­σαν στή χώ­ρα τους ἀ­πό ἄλ­λο δρό­μο, χω­ρίς νά πε­ρά­σουν ἀ­πό τόν Ἡ­ρώ­δη, ὅ­πως εἶ­χε συμ­φω­νη­θεῖ.

Ὁ Θε­ός πού ἐ­γνώ­ρι­ζε τίς προ­θέ­σεις τοῦ Ἡ­ρώ­δη γι­ά τό Παι­δί, εἰ­δο­ποι­εῖ τόν Ἰ­ω­σήφ σέ ὄ­νει­ρο μέ τόν ἄγ­γε­λό Του καί τοῦ λέ­γει: Σή­κω ἐ­πά­νω, πά­ρε τό Παι­δί καί τήν Μη­τέ­ρα καί φύ­γε στήν Αἴ­γυ­πτο καί μεῖ­νε ἐ­κεῖ μέ­χρις ὅ­του σοῦ εἰ­πῶ, δι­ό­τι ὁ Ἡ­ρώ­δης πρό­κει­ται νά ἀ­να­ζη­τή­σει τό Παι­δί, μέ σκο­πό νά τό θα­να­τώ­σει. Ὁ Ἰ­ω­σήφ, ἀ­φοῦ ξύ­πνη­σε, πῆ­ρε τόν Χρι­στό μας καί τήν Πα­να­γί­α μας καί ἀ­νε­χώ­ρη­σαν νύ­χτα στήν Αἴ­γυ­πτο καί ἐ­κεῖ ἔ­μει­νε μέ­χρι τοῦ θα­νά­του τοῦ Ἡ­ρώ­δη.

Εἶ­ναι ἄ­ξι­ον θαυ­μα­σμοῦ, ἀ­γα­πη­τοί μου, ὅ­τι στά Ἱ­ε­ρά Εὐ­αγ­γέ­λι­α δέν σώ­ζε­ται οὔ­τε ἕ­νας λό­γος τοῦ Ἰ­ω­σήφ. Δέ­χε­ται τίς ἐ­ντο­λές τοῦ Θε­οῦ δι­ά τοῦ ἀγ­γέ­λου καί ἐ­νερ­γεῖ ἐν σι­ω­πῇ μέ πί­στη καί ὑ­πα­κο­ή. Πῶς νά ἐ­ξη­γή­σου­με αὐ­τή του τή στά­ση καί συ­μπε­ρι­φο­ρά;

Ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής ἀ­πο­δί­δει ἕ­να πο­λύ τι­μη­τι­κό χα­ρα­κτη­ρι­σμό στόν προ­στά­τη τοῦ Χρι­στοῦ μας Ἰ­ω­σήφ. Τόν ἀ­πο­κα­λεῖ δί­και­ο, δηλ. ἐ­νά­ρε­το καί ἅ­γι­ο.

Ἔ­τσι εἶ­ναι πά­ντο­τε οἱ Ἅ­γι­οι· γε­μᾶ­τοι πί­στη καί ὑ­πα­κο­ή. Ὑ­πο­τάσ­σουν πά­ν­τα τό δι­κό τους θέ­λη­μα στό θέ­λη­μα τού Θε­οῦ. Γι᾿ αὐ­τούς δέν νο­εῖ­ται ἀ­νυ­πα­κο­ή ἤ ἀ­ντι­λο­γί­α σ᾿ ὅ,τι ὁ Θε­ός κε­λεύ­ει. Ἡ ἐ­μπι­στο­σύ­νη τους καί ἡ ἀ­φο­σί­ω­σή τους στήν πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ἀ­να­ντίρ­ρη­τη καί ἀ­πό­λυ­τη. Μέ τέ­τοι­ους ἀν­θρώ­πους συ­νερ­γά­ζε­ται ὁ Θε­ός. Μέ ἀν­θρώ­πους πού τα­πει­νώ­νο­νται ἐ­μ­πρός εἰς τό με­γα­λεῖ­ο Του καί ὑ­πα­κού­ουν στό θέ­λη­μά Του μέ ἐ­μπι­στο­σύ­νη, χω­ρίς καμ­μι­ά ἐ­πι­φύ­λα­ξη.

Αὐ­τός πού ἔ­χει ὁ­λο­κλη­ρω­μέ­νη πί­στη πρέ­πει νά ἐ­γκα­τα­λεί­ψη κά­θε τι πού τοῦ πα­ρέ­χει ἀ­σφά­λει­α καί νά φύ­γη εἰς τό ἄ­γνω­στον, ὄ­χι γι­ά πε­ρι­πέ­τει­ες, ἀλ­λά γι­ά νά φέ­ρη τήν μαρ­τυ­ρί­αν τῆς πί­στε­ως εἰς τό ἄ­γνω­στον καί νά δο­ξα­σθῆ τό ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ Ἰ­ω­σήφ ἔ­λα­βε ἀ­κρι­βῶς τέ­τοι­α ἐ­ντο­λή, νά πά­ρη τό Παι­δί καί τήν Μη­τέ­ρα Του καί νά φύ­γη στήν Αἴ­γυ­πτο. Τά λο­γι­κά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τά του ὁ Ἰ­ω­σήφ, ἐ­άν τά χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σε, ἴ­σως νά τόν ὁ­δη­γοῦ­σαν σέ δι­α­φο­ρε­τι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά. Ἄν καί δέν μπο­ροῦ­σε νά ἐ­ξη­γή­ση μέ­σα του τά λό­γι­α τοῦ Ἀγ­γέ­λου, σέ ὅ­λες τίς πε­ρι­πτώ­σεις συμ­μορ­φω­νό­ταν πρός τίς ὁ­δη­γί­ες του καί ὑ­πο­τασ­σό­ταν στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τή εἶ­ναι ἡ πί­στη τῶν Ἁ­γί­ων, γι­ά τήν ὁ­ποί­α ὁ Θε­ός τούς ἐ­πι­λέ­γει νά ὑ­πη­ρε­τοῦν τό θέ­λη­μά Του.

Ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φή πα­ρου­σι­ά­ζει τήν πί­στη καί τήν ὑ­πα­κο­ή τοῦ Ἀ­βρα­άμ ὡς ὑ­πό­δει­γμα: «Ἄ­φη­σε τήν χώ­ρα σου καί τούς συγ­γε­νεῖς σου καί ἔ­λα στή χώ­ρα πού θά σοῦ δεί­ξω» τοῦ εἶ­πε ὁ Θε­ός. Γι᾿ αὐ­τή τήν πί­στη καί τήν ὑ­πα­κο­ή εὐ­λο­γή­θη­κε πο­λύ καί ὁ Ἀ­βρα­άμ.

Χρι­στι­α­νοί μου,

Ἀ­κού­γο­ντας σή­με­ρα πολ­λές φο­ρές τήν δι­ή­γη­ση τῆς Γεν­νή­σε­ως, θέ­λου­με νά τά ἑρ­μη­νεύ­σου­με ὅ­λα μέ τό νοῦ μας. Ἔ­τσι, ὅ­μως, χά­νου­με τό χρό­νο καί τήν ἐ­σω­τε­ρι­κή μας δι­ά­θε­ση νά δο­ξά­σου­με καί νά με­γα­λύ­νου­με τό ὄ­νο­μα τοῦ Θε­οῦ γι­ά τά σπου­δαῖ­α καί θαυ­μα­στά ἔρ­γα πού ἐ­πι­τε­λεῖ γι­ά τή σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἀ­πό τόν δί­και­ο Ἰ­ω­σήφ πά­ντως ἔ­χου­με σή­με­ρα νά μά­θου­με κά­τι πο­λύ σπου­δαῖ­ο καί ση­μα­ντι­κό γι­ά τήν προ­κο­πή τῆς πνευ­μα­τι­κῆς μας ζω­ῆς:

Τήν ἀ­νε­πι­φύ­λα­κτη ἐ­μπι­στο­σύ­νη καί ὑ­πο­τα­γή στό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Α­ΜΗΝ.